Opnieuw oliebollen bakken

Vanochtend begon ik met het bakken van oliebollen. De vorige keer toen ik ze bakte was slechts een voorproefje zeg maar. Ook gebakken, naar aanleiding van het feit, dat Heiko zijn ouders een schaal vol oliebollen lieten zien, toen we met hen aan het beeldbellen waren. Omdat je ze niet elke maand maakt, zijn ze zóóó lekker als je ze dan eindelijk weer eens eet. Het beslag was vrij snel gemaakt, waarna het een haf uur mocht rijzen. Dat deed ik in de kamer, op Ebba haar krabpaal. Die hadden we voor de houtkachel gezet, welke uiteraard even gestookt werd. Na een half uur bleek dat het goed was gerezen, waarna het platgeslagen werd en opnieuw een half uur mocht rijzen. Nogmaals kwam het beslag tegen de onderkant van de vochtige theedoek aan! Daarna begon het bakken. Deze keer in de keuken onder de afzuigkap. Eerder deden we dat in de kelder, in de werkplaats. Maar die is er niet meer… Dit ging ook uitstekend en het is daar een stuk aangenamer qua temperatuur!

We hadden bedacht, om ook een paar naar onze buurtjes Erling en Britt te brengen, tezamen met een kerstkaart. Tijdens het bakken hebben we er zelf uiteraard wel eerst even eentje geproefd. Nou ja één.. Bij de eerste twijfel je nog een beetje hè? Voor een betere beoordeling neem je er dan nog maar een. Om 100% overtuigd te zijn dat je ze kunt weggeven, moet je er minstens drie hebben gehad volgens Heiko… Allicht met een beetje poedersuiker. Ze zijn goedgekeurd hoor! Ze zijn heerlijk van smaak en goed luchtig. Het beslag was dan ook wederom goed gerezen. Dat is een must. De “kerstman-kok” was ook dit keer tevreden en keek zeer voldaan naar het resultaat.

Buiten scheen de zon alsof het een wedstrijdje speelde. Met wie? Geen idee. Maar de zon was bijzonder krachtig en dat leverde prachtige plaatjes op met die besneeuwde bomen en ondergrond. Op de foto hierboven is duidelijk te zien, dat hoe hogerop de bomen staan, hoe witter ze zijn. Oftewel des te hoger op de berg, des te kouder het is. Overigens zagen we vanochtend, toen het nog donker was, dat de harvester nu tegenover ons bezig is. De grote, felle koplampen hebben hem verraden. Het is net alsof ze overal om ons heen tegelijkertijd bezig zijn! Blijkbaar zijn de bomen “rijp” en is het tijd om te oogsten. Wij vinden dat inmiddels prima. Er komt namelijk altijd weer een ander mooi landschap voor in de plaats. Na de middag zou Heiko weer even aan de wandel gaan en daar vanzelf even poolshoogte nemen.

Net voor de middag belde mijn neef Sietse. Hij vertelde onder andere, dat het in Zuidbroek ook koud was. Er werd links en rechts al een beetje geschaatst zelfs. Dat hebben we hier nog niet gezien, althans niet op meertjes. Als Heiko ook in de buurt is, gaat de luidspreker aan, zodat we met z´n drietjes kunnen praten. Zo vertelde Heiko nu, dat hij elke dag aan de wandel ging en probeert rondjes van ongeveer vijf kilometer te lopen. Sietse was eveneens aan de wandel, samen met een vriend en medebewoner van het dorp. Hun rondjes waren iets langer, zeker het dubbele! Poeh! Ze liepen twee keer in de week een afstand van ongeveer 11 à 12 kilometer! Wow! Goed bezig! We spraken nog over vele dingetjes. Zo bellen we bijna elke week wel “even”. Nou even… We maken nagenoeg altijd een uurtje vol! Het was logisch, dat we hem vertelden over de versgebakken oliebollen. Dat klonk hem heel lekker in de oren en als de afstand korter was geweest, was hij zeker even langsgekomen om ze te proeven…

Zoals gezegd, ging Heiko even kijken waar de harvester precies bezig was. Daarmee was de route van zijn wandeling bepaald. Tegenover ons huis omhoog en dan de nieuw aangelegde weg volgen. De geluiden van de machine werden steeds duidelijker te horen, naarmate Heiko die weg verder in liep. Vanaf het beginpunt waar de hogere bomen begonnen, lagen al stammen in de berm langs de weg. Niet alles was weggehaald, maar er was flink uitgedund. Wat gaat dat toch vreselijk snel met zo´n machine! Vanochtend begonnen en nu was hij al een flink stuk gevorderd op die nieuwe weg. Op enig moment kon Heiko niet verder lopen, omdat er een gigantische sparrenboom midden over de weg lag! Daar vlakbij stond de harvester te draaien. Meterslange sparren werden vastgepakt, doorgezaagd en neergelegd. Binnen een minuut was een boom van 35 tot 40 meter verwerkt in stukken van 3 of 4 meter lang. Wát een machine!

Heiko bleef even staan kijken en liep daarna terug. Het was te koud om lang te blijven stilstaan. Hij liep dezelfde weg terug, om aan het einde van die weg nog even richting Hagen te lopen. Hij had nog onvoldoende stappen gezet… Op die weg was het een drukte van jewelste wat sporen betreft. Hij onderscheidde sporen van een ree, een vos, een haas en een… slang(etje)? In het weilandje waren duidelijke sporen van reeën te zien, die de sneeuw aan de kant hadden getrapt met hun poten, om van het gras te kunnen eten dat daaronder ligt. Verstandige dieren!

Net op het moment dat Heiko in de auto wilde stappen om kerstkaartjes bij de buren in de brievenbus te doen, kregen we een berichtje van Martin en Marijke. Gisteren hadden ze ons uitgenodigd om daar te komen eten en zouden we stoofperen eten. Die hadden zij nu alleen gegeten en er was nog voldoende over, waarop Marijke ons die aanbood. Wat lief! Wij hadden inmiddels besloten, om hen een paar versgebakken oliebollen te brengen. Zodende bood Heiko aan, om bij hen langs te rijden, omdat hij toch met de auto even onderweg moest voor de kerstkaarten. Dan was het mooi te combineren en dat was akkoord! Onderweg zag hij in een veld twee reeën staan, met de laatste zonnestralen van vandaag op de achtergrond. Prachtig toch? Nadat hij via Västorp was gereden en de kaarten had bezorgd, reed hij door naar het huurhuisje Slogebo, waar Martin en Marijke nu vertoeven.

Des te dichter hij bij hun vakantiehuisje kwam, des te mistiger het werd! Die vochtige mist zette zich vast aan de takken van de bomen, hetgeen een magnifiek plaatje opleverde. Het duurde echter maar even, omdat de mist dichter en dichter werd en tegelijkertijd de duisternis alweer begon in te vallen. Deze beelden hebben we in ieder geval weer. Bij Martin en Marijke werd hij ontvangen met koffie en een stukje warme banketstaaf. Heerlijk! Uiteraard werd er gezellig gebabbeld. Martin is fysiotherapeut en vroeg naar Heiko zijn klachten en naar het bezoek aan de neuroloog. Ze waren overigens net naar Tranås geweest en hadden door de grote winkelstraat gelopen. Het was hen opgevallen, hoe attent en relaxed de mensen zijn. Voetgangers kregen rustig de kans om over te steken en men reed als een heer in het verkeer. Geen gestress, geen lawaai, geen drukte… Die rust en hoffelijkheid sprak hun erg aan. En meer! Ook onder andere de schitterende natuur hier, in de vorm van ruimte, veel bossen en meren en de grote hoogteverschillen. Eigenlijk… Alles.

Zelf was ik naar de kelder gegaan om een kerststukje te maken. Eindelijk maar toch! Ik had dat plan al minstens anderhalve week geleden opgevat en het was er nog steeds niet van gekomen. Nu had ik voor mijn gevoel alles weer op orde en was alles bijgewerkt. Tijd om te gaan knutselen! Vorige week had Heiko mij al een aantal dennentakken opgehaald, maar die had ik bij deze creaties niet nodig. Dit keer werd het een tomte, die ballonnen vasthoud. De ballonnen waren kerstballen. Daar plakte ik een stukje garen in en daarna werden ze aan een ring geplakt. Nog even de draden gelijk afknippen en aan een arm van tomte plakken en klaar. Nee, hij kwam nog te zitten op een leeg glas van sambal, die met mos beplakt was. Dit alles in een schaal met eveneens mos, een paar decoraties er nog in en écht helemaal klaar. Een mooie aanvulling op hetgeen al in de kamer staat.