Het had vannacht wederom flink gevroren. Vanochtend gaf de thermometer -19 graden aan! Best fris en de laagste temperatuur van deze winter. Tot nu toe. Onze vijver is gedurende deze week inmiddels helemaal dichtgevroren. De bomen zijn wit van de rijp en het sneeuw wordt droger en droger en steeds korreliger. Een sneeuwpop maken is op dit moment daarmee echt onmogelijk. Het weertype levert ons wel weer een mooi uitzicht op. Het verschil is groot: wel of niet de zon erbij. In tijd ongeveer een uurtje later. Eigenlijk zijn beide uitzichten leuk. Maar wat een onderscheid in kleur!
Ondanks dat Heiko gisteren zei, dat hij de houtkachel in ons stookhok niet te lang uit wilde zetten om de pijpen binnenin de kachel schoon te maken, deed hij dat vanochtend toch! Hij had gisteravond de ketel omgezet, zodat er op pallets werd gestookt en het houtvuurtje in de loop van de nacht uit zou gaan. Het frustreerde hem enorm, dat er zoveel houtskool achterbleef in de kachel. Bijna elke dag moest er veel uitgeschept worden. Die onvolledige verbranding levert minder warmte op en je moet ook nog eens veel meer hout stoken. Vanochtend was het linker deel van de kachel, daar waar je met hout stookt, voldoende afgekoeld. Hij begon met het leegscheppen en weghalen van het houtskool en de as. Daarna ontmantelde hij de ketel een stukje, om bij de drie rookafvoerpijpen te kunnen komen. Die werden goed schoongemaakt, evenals het brandvak en het “as-vak” in de ketel.
Hij onderzocht ondertussen de ketel verder en begon vervolgens opnieuw een vuurtje te stoken met droog berkenhout. Zodra de temperatuur in de ketel hoog genoeg is, handmatig instelbaar, gaat er een ventilator aan. Die blaast koude lucht op het vuur, waarna dat vuur goed gaat branden en het deurtje voor de toevoer van brandhout dicht kan.
Ook de klep achter in het brandvak voor de afvoer van rookgassen richting de schoorsteen kan dan dicht. De rookgassen moeten namelijk onder in de ketel via het as-vak worden geblazen. Dat geeft een hoger rendement van het hout.
Vervolgens haalde hij nog een kruiwagen met hout op vanuit een houtstek, terwijl uit de schoorsteen op het dak weer mooie rookpluimen kwamen. De laatste keer dat het brandhout in de handen wordt gehouden. Je warmt je echt vele malen aan een stuk brandhout. Als je begint te tellen bij het omzagen van de boom en het in stukken zagen van 35-40 centimeter tot en met het moment dat het in de kachel komt, is het zes keer in je handen geweest. En heeft het voor de nodige zweetdruppeltjes gezorgd. Je moet er dus echt schik in hebben om dat te doen. Gelukkig heeft Heiko dat.
Ik heb website weer bijgewerkt en daarna de tips opgevolgd, die ik van de helpdesk van Hostnet had ontvangen. Die ik had gekregen, om website sneller te maken. Onder andere door de cache te legen. Eveneens zijn er een paar plug-ins geïnstalleerd, die voor een efficiëntere website moeten zorgen. Een zeer tijdrovende bezigheid moet ik zegge. Zeker voor een leek, een “amateur” op dat gebied. Er komen vele termen voorbij waarvan ik de betekenis niet eens weet. Dan moet ik eerst weer Google raadplegen om daar achter te komen. Hopelijk helpt het allemaal en is het de inspanningen waard geweest.
Heiko stapte na de middag weer naar buiten: het sneeuwlandschap in. Zijn wandeling ging deze keer eerst richting het zuiden. Hij nam het rondje Hagen – Hultarödje nu in omgekeerde richting. Gisteren had hij het koud gehad met zijn gele werkjas aan en zodoende had hij nu zijn dikste zwarte winterjas aangetrokken. Die hebben we jaren geleden een keer in Zweden gekocht en die jas is inderdaad uitstekend bestand tegen de kou. Zelfs in combinatie met een (koude) wind. Hij kan volstaan met het dragen van een T-shirtje onder die jas. Zo warm is die. Tijdens de wandeling zag hij in totaal drie reeën wegrennen. Die hadden hem eerder ontdekt dan hij hen en zodoende was het nemen van een foto niet mogelijk. De reeën hadden de twee jagers gelukkig ook eerder in de gaten dan andersom.
Op zijn route kwam Heiko namelijk twee jagers tegen. Met een jachthond. Toen hij die jagers zag, bedacht hij ineens, dat hij weinig opvallende kleding droeg deze keer. Een zwarte muts, een zwarte jas en een zwarte broek. Dat was beslist niet slim! De volgende keer of de gele werkjas met reflecterende strepen weer aantrekken of een geel hesje over de zwarte jas aantrekken. Toen hij bijna weer bij huis was, hoorde hij de jachthond behoorlijk blaffen en nog geen minuut later hoorde hij twee doffe knallen. Geweerschoten! De hond was blijkbaar iets op het spoor gekomen, had het wild opgejaagd en de jagers hadden het wild met open vizier ontvangen. Een of twee reeën minder in het bos… Uiteraard nam Heiko weer de nodige foto´s, zodat ik thuis kon meegenieten. Alhoewel die beelden me tegelijkertijd ook een momentje verdrietig maken. Je wilt het zo graag met eigen ogen zien…
Aan het einde van de route liep hij nog even in de richting van de harvester, om te zien tot hoever het bos langs de nieuwe bosweg was gerooid. De machine stond vanzelfsprekend stil, omdat het zaterdag is vandaag. Het resultaat van een dag werken met die machine was desalniettemin overduidelijk zichtbaar. Wát een slagveld! De sparrentakken lagen werkelijk overal. Net als de boomstammen in verschillende lengtes. Volgende week zal daar vast een forwarder komen, die alle stammen een voor een oppakt en op een grote stapel legt langs het pad. Dat is weer een paar dagen werk voor de bestuurder of machinist van de forwarder. De stammen liggen namelijk werkelijk overal verspreid en half verscholen onder takken. Gelukkig ligt er niet zoveel sneeuw meer, want dat zou het nog moeilijker maken om de stammen terug te vinden.
Oh! De eerder gemaakte kniepertjes waren alweer op! Dan zit er niets anders op, dan opnieuw kniepertjes bakken. Deze keer pakte Heiko het goed aan, qua hoeveelheden. Hij maakte een deeg van 500 gram meel, 500 gram suiker en de daarbij behorende hoeveelheden boter, vanillesuiker, eieren en zout. Om het allemaal te kunnen mengen, had hij een grotere bak nodig. Het was de derde keer, dat hij dit beslag maakte en inmiddels heeft hij de slag en de smaak te pakken! Van het deeg werden bolletjes gedraaid, zo goed en zo kwaad als dat ging, omdat het deeg eigenlijk eerst even in gekoeld had moeten worden. Dan is het namelijk beter te bewerken. Daar had “de kniepertjes-bakker” geen zin in. Na het draaien moesten ze toch een uurtje in de koelkast worden gezet. Heiko telde ongeveer 60 bolletjes. Nou, ik zou zeggen “bollen”. Als ik ze zou draaien waren ze een stuk kleiner en zouden er veel meer zijn. Heiko wil graag grote “kniepers”… Aan het einde van de middag begon hij te bakken via het elektrische kniepertjes-ijzer. Het werd een lange periode van staan en dat viel hem op den duur erg zwaar. Maar goed, de koekjestrommels zijn weer goed gevuld met heerlijke kniepertjes!
