Onze nieuw “gezinslid”: Ferris!

Het wachten op een reactie, van de eigenaar van de Duitse herder in Aneby, duurde niet zo heel erg lang. We waren er eergisteren, zondag om elf uur geweest en gisteren en maandagochtend, 8 januari 2024, tegen tien uur kregen we een seintje, dat ze ons de hond gunden. Joepie, yahoo! Wat fijn! Het was eergisteren namelijk liefde op het eerste gezicht. We spraken om zes uur ´s avonds af. Zodoende hadden wij de tijd, om nog even naar Tranås te rijden voor voer en een paar speeltjes.

Onderweg naar en van Tranås kregen we een fantastisch kleurenspel te zien.
In de lucht welteverstaan.
Eerst werd de lucht oranje, door de ondergaande zon.
Het was toen rond half vier, alweer een half uur later dan in december!

Even later werd de lucht onderin blauw,
daarboven roze en paars met als afsluiter oranje. Schitterend!
Voor dat kleurenpallet zetten we even de auto aan de kant om ervan te genieten…

Niet alleen de kleuren in de lucht deden ons stoppen. Ook dit vosje dat op het weiland, halverwege de route tussen Tranås en ons huis, op zoek was naar voedsel onder de sneeuw. Weer in huis pakten we meteen alle spullen die we bewaard hebben van Pantro. Vier jaar lang hadden die spullen in een plastic box gezeten en het was dan ook een verrassing, om te zien wat er allemaal in zat. Het meeste konden we gelukkig zo weer gebruiken. De middag vloog door al deze bezigheden gelukkig snel voorbij. Juist vanwege het uitstapje naar Tranås.

We aten snel nog even iets voordat we om half zes naar Aneby reden. De man was er nu niet, maar met zijn vriendin konden we alles regelen. We kregen een map met papieren mee, schreven Fenris over op onze naam via de website van Jordbruksverket (Ministerie van Landbouw), betaalden de vraagprijs en kregen een plastic box met spullen mee van Fenris. Omdat ze op een bovenwoning wonen met een, voor ons vervelende, houten en door de sneeuw ook nog eens een gladde, trap vroegen we haar om de hond even veilig naar beneden te brengen. Dat deed ze graag en na een goed half uur reden we terug naar Ödarp met een grote Duitse herder achter in de auto.

Autorijden vond hij niet erg had de eigenaar al verteld en dat bleek ook. Gedurende de hele rit geen kik. Thuis sprong hij uit de Volvo en keek hij een beetje onwennig in het rond. Tja… Het is ook niet niks, om als jonge hond zomaar meegenomen te worden en bij wildvreemde mensen te moeten verblijven. Mensen, die hem ook nog eens een andere naam gaven! Hij heette Fen-ris, maar dat vonden we een vreemde naam met die letters n en r direct achter elkaar. Via het internet zochten we naar een naam die er veel op leek, maar beter uit te spreken is. We vonden in Fer-ris een betere naam. En hij luisterde er prima naar! Volgens mij hoorde hij het verschil niet eens.

Ondanks alle veranderingen voor deze jonge hond moeten we zeggen, dat hij zich ontzettend snel aanpaste en zich prima heeft gedragen. We weten natuurlijk niet wat hij bij de vorige baas allemaal mocht, maar hier gelden onze regels en die moet hij nu wel leren. Wat we gezien hebben is, dat hij daar op de bank mocht. Iets wat hier beslist niet mag. Daarvoor heeft hij een mooi kleed gekregen op een strategische plek, waarvandaan hij de hele kamer, en ons dus ook, kan zien. Een paar keer probeerde hij op de bank te springen, echter een snelle vocale reactie was voldoende, om hem van dat idee af te praten. Hij verstond tóch Nederlands! Al is “Nee!” natuurlijk internationaal.

Heiko ging gisteravond twee keer even kort met hem wandelen. Vooral ook even rond het huis, zodat Ferris zijn nieuwe omgeving in zich op kan nemen. Hij heeft zich gisteravond verder voorbeeldig gedragen! Toen wij ´s avonds naar bed gingen legden we zijn kleed in de hal, achter de voordeur. Maar… Zodra wij via de trap in die hal naar boven gingen, volgde hij ons. “Nee Ferris. Terug en blijf!” Dat Nederlands toch niet zijn sterkste taal is, werd al snel duidelijk. Tot vijf keer toe hebben we hem weer mee naar beneden gebracht. Toen snapte hij het! Om een uur ´s nachts hoorden we hem toch nog een keer de trap opkomen en de schuifdeur van onze slaapkamer, die op een kier stond, te openen met zijn neus. Heiko bracht hem terug naar beneden, naar zijn kleed en daarna was het klaar! Op dat moment was het hem duidelijk: “Als zij naar boven gaan blijf ik beneden.” De hele nacht hebben we goed geslapen en hem verder niet meer gehoord! “Bra, Ferris!”

´s Ochtends was Heiko als eerste beneden en ging hij meteen met Ferris een stukje wandelen. Helaas vergat Heiko zijn muts op te zetten en kreeg hij het koud tijdens de wandeling, in een temperatuur van 10 graden onder nul. Ferris had er zo te zien geen moeite mee en kon in ieder geval zijn blaas en darmen legen. Leuk om te zien, dat hij op de terugweg vanzelf de opening in de heg nam om naar de voordeur te lopen! Dappere Dodo! Dat had hij dus al snel door. Achter de voordeur werd hij vervolgens begroet door de andere helft van zijn twee nieuwe baasjes. En enthousiast dat hij richting mij was! Geweldig om te zien! Voor zover we het nu kunnen overzien hebben we aan Ferris een hele lieve, slimme hond.

Op de eerste volle dag voelde Heiko dat hij een beetje benauwd werd. Met name ´s avonds als we met z´n drieën in de kamer waren. Hij kreeg geen lucht. Dat wil zeggen, “iets” zorgde ervoor dat hij minder diep kon inademen. Ook ging zijn neus dichtzitten en kreeg hij hoofdpijn. Een opkomend griepje? Hij voelde zich in ieder geval niet lekker…

Enige minpuntje is alleen nog de ontmoeting met ons dametje Ebba.
Vanmiddag hebben we ze even kennis met elkaar laten maken, maar dat was verre van een succes.
Ebba aan het blazen, doordat Ferris gigantisch begon te blaffen en janken!
Hij wilde Ebba aanvallen!
Gelukkig hield Heiko hem stevig vast bij het tuigje. Hij had mij volledig meegetrokken en waarschijnlijk nog ondersteboven getrokken ook.
Wat een kracht heeft dat kereltje!
Ondertussen zat Ebba te trillen als een rietje op mijn arm.
Ik ging met haar naar de rustige kelder. Haar domein voor de komende tijd.
Daar hebben we het haar, zo goed en zo kwaad als het kan, gezellig gemaakt.
Eten en drinken neergezet en op diverse plaatsen dekentjes neergelegd.
Ebba en ik bleven ongeveer een kwartiertje samen om tot rust te komen. Ja, zij zowel als ik. Het was gewoonweg schrikken, zoals Ferris tegen haar tekeer ging. Die heeft duidelijk zelden of nooit een kat gezien. Laat staan het diertje van zo dichtbij meegemaakt. Morgen maar weer even een paar (korte) ontmoetingen regelen. En overmorgen en de rest van de week…