Afscheid genomen van Ferris…

Woensdagochtend was Heiko er opnieuw op tijd uit om een wandelingetje te gaan maken met Ferris. Even het weggetje omhoog naar het huisje “Hagen”, tegenover ons. Een aardige klim, vooral met zoveel sneeuw. Ferris gaf er niks om en liep, rende, vloog met het grootste gemak naar boven. Een wandelingetje van misschien twee kilometer zo op de vroege ochtend zijn we niet meer gewend. Later, tijdens het ontbijt, vroeg ik Heiko of hij het niet vervelend vond om, net uit bed, al zo vroeg te gaan wandelen: “Oh nee! Beslist niet!” liet hij mij weten. “Ik vind het heerlijk om ´s morgens in alle vroegte een wandelingetje te maken. Zonder hondje doe je dat gewoon niet”. Ik denk te mogen stellen, dat er hier in huis, inclusief mijzelf, iemand erg blij is, dat we na vier jaar weer een hondje hebben. Heiko vindt wandelen leuk en geniet van de rust en de natuur en van het gezelschap van Ferris. Hij heeft dit echt gemist.

Na de wandeling en het ontbijt ging Heiko met de kruiwagen haardhout halen uit een houtstek. Uiteraard mocht Ferris mee om te helpen. Hij keek echter heel vreemd naar het wiel van de kruiwagen. Het was volgens ons de eerste keer dat hij een kruiwagen zag. Hij dartelde er lekker omheen, maar bleef in de buurt. Toen Heiko hem een “stokje” gaf, lees halve boomstam, nam hij dat aan, maar bracht die niet naar mij toe, bij de achterdeur naar het stookhok. Ergens halverwege verdween het “stokje” in de sneeuw. Nadat de houtvoorraad was aangevuld ging ik Ferris´s vacht borstelen. Heiko vond dat hij een luchtje had, een droge lucht, die hem op de keel sloeg. Even borstelen en de losse haren eruit kammen kon geen kwaad. Dat bleek wel. Er kwam genoeg in de kam te zitten. Dat uitgekamde haar deden we in een potje. Dat hebben we geleerd van Viviën. Toen we bij hen waren, in december jongstleden, zagen we dat zij de haren van hun hond in een jampotje deed en dat voor de vogels had opgehangen aan de pergola. Het is de bedoeling, dat de vogels daar in april gebruik van maken tijdens het bouwen van een nestje. Wij kunnen de vogeltjes nu ook die service bieden, dankzij Ferris. Het kammen vond hij niet onplezierig en liet het ongedwongen toe.

Ook vanwege de droge lucht/ geur die Heiko in huis rook, werd even later de stofzuiger gepakt, om vervolgens nog met de dweil door de benedenverdieping te gaan. Daarna was het tijd voor koffie! Van een van onze buren hadden we zaterdag (voor ons) bijzondere koekjes gekregen, Volgens mij van opgeklopt eiwit. Daardoorheen zat chocolade. Hoe ze dat maken weten we niet, maar dat we ze beide erg lekker vonden staat vast! Wat we beide constateerden is, dat Ferris absoluut niet schooit. Dat kon Pantro wel heel goed… Met zijn mooie bruine ogen je aankijkend en de kop een beetje scheef houdend konden we de verleiding soms niet weerstaan om hem iets te geven. Hoe zou het kunnen dat hij schooide? Ferris kijkt niet op of om als wij iets te eten pakken of daadwerkelijk opeten. Voorbeeldig! Overigens at hij zijn brokken niet op. Heiko hield ze hem ´s morgens voor, maar hij liep erbij weg. Toen deed Heiko net alsof hij ze ging opeten en warempel: toen deed hij mee en de bak ging leeg! Mooi! ´s Avonds gaven we hem weer een bakje met brokken. Wederom geen eetlust. Totdat we er een rauw ei doordeden. Ha, ha! Daarna was de bak in een mum van tijd leeg!

Die dag maakte Heiko nog twee wandelingetjes met Ferris en eenmaal buiten leefde de hond zich helemaal uit. Met een touw van acht meter kreeg hij voldoende bewegingsruimte en kon hij overal op, en vooral naast het pad, snuffelen. Een Duitse herder is geen jachthond, maar wel een speurhond. Dat bleek wel uit het veelvuldig snuffelen aan de sporen in de sneeuw. Met name de sporen van de reeën waren erg interessant. Net als hun uitwerpselen. Dat laatste deed ons weer denken aan Pantro. Die vrat dat ook graag… Je-ig! Tijdens de tweede wandeling ´s middags nam Heiko Ferris aan een korte riem en een slipketting mee naar buiten. Even testen of hij ook netjes naast zijn baas kan lopen. Hij had tenslotte al een beetje training gehad op een hondenschool. Eens zien of hij zich daarvan nog iets kon herinneren. Ja hoor! Na een paar keer te hebben gecorrigeerd bleef Ferris keurig naast zijn baas lopen en werd er niet aan de lijn getrokken. Ook ging hij zitten als Heiko stopte met lopen. Tjonge jonge, wat een voorbeeldig hondje!

Minder voorbeeldig was nog steeds zijn gedrag richting Ebba. Na de slechte ervaring van gisteren wilden we de beide huisgenoten opnieuw aan elkaar voorstellen. Terwijl Heiko aan de wandel was, had ik Ebba opgehaald en in de kamer neergezet. Bij het kleed van Ferris. Daar zit nu wel zijn geur aan en Ebba kon die geur in zich opnemen. Toen Heiko terug was haalde ik de reismand van Ebba op en liet die aan Ferris zien. Hij besnuffelde die een beetje, maar had er eigenlijk verder geen interesse voor. Daarna haalde ik Ebba op, in diezelfde reismand. Nou, nou, nou… Wát een verschil… Wát een heftige reactie! Opnieuw! Terwijl hij Ebba in eerste instantie volgens mij niet eens zag. Op het moment, dat Ebba het niet meer leuk vond en begon te blazen, stopte Ferris met blaffen, hield zijn hoofd schuin en luisterde. Overigens had Heiko hem heel goed vast aan zijn tuigje en hield hij Ferris op gepaste afstand. Na het luisteren ging het blaffen en het agressieve gedrag verder. Na een paar minuutjes liep ik met een doodsbange Ebba in de reismand de kamer weer uit. Terug naar haar veilige domein in de kelder, waar ik haar kalmeerde en nog een kwartiertje bij haar bleef. Praten, aaien, snoepjes geven… Conclusie tot zover: hond en kat gaan (alsnog) niet samen. Het zal een kwestie zijn van geduld en lange adem. Elke dag even bij elkaar brengen en dan maar hopen dat ze aan elkaar wennen. Volgens mij heeft Ebba niet zoveel problemen met Ferris. Andersom wel.

Die avond, toen we deze “drukke dag” met voldoende lichaamsbeweging, afsloten in de woonkamer, kreeg Heiko het opnieuw benauwd. Voor de derde avond op rij. Het was alsof zijn keel c.q. zijn longen werden dichtgedrukt. Daarbij klaagde hij over hoofdpijn en ging zijn neus “dichtzitten”. Net als maandag- en dinsdagavond. Dat was voor hem erg ongemakkelijk. Overdag had hij er minder last van. Wel klachten van kortademigheid. Juist ´s avonds, op momenten dat we stil op de bank zaten en met z´n drieën in de kamer waren, begon het. Hij kon het dan maar nauwelijks volhouden en ging extra vaak naar beneden om de houtkachel te controleren of naar de keuken om iets te pakken of weg te brengen. Daar kon hij even “frisse lucht” halen. Maar die “frisse lucht” was op enig moment verdwenen, doordat Ferris overal zijn geurtjes had achtergelaten…

Gisteren begon hij zijn vermoedens over de mogelijke oorzaak voorzichtig met mij te delen: “Zou het van Ferris kunnen komen? Zou het kunnen, dat die een bepaalde geur of stofdeeltjes afgeeft waar ik allergisch op reageer?” We hoopten toen beiden dat het niet zo zou zijn, maar na gisteravond waren we er zeker van, dat het door de aanwezigheid van Ferris kwam. Vreemd, want met Pantro had hij nooit klachten.
Na het internet te hebben geraadpleegd lazen we, dat je op latere leeftijd van de ene op de andere dag een hondenallergie kunt opbouwen. Klachten van de longen zijn onder andere kortademig zijn en piepend ademhalen. Dat had Heiko. Het zou een allergische astma kunnen zijn.

Dat er een directe koppeling ligt tussen Heiko zijn klachten en de aanwezigheid van Ferris is duidelijk. We namen het besluit dat het zo niet door kon gaan. Ondanks het feit, dat Ferris gisterochtend opnieuw flink was geborsteld en ondanks het feit, dat we gisteren hadden gestofzuigd en gedweild, kreeg Heiko het ´s avonds weer benauwd. Ook wanneer hij dicht bij Ferris in de buurt was, bijvoorbeeld om met hem te stoeien of gewoon even bij hem te liggen… Er restte geen andere keus dan Ferris terugbrengen naar zijn oude baasjes in Aneby.

Vanochtend namen we contact op met de vorige baasjes en gaven we aan, dat we het verschrikkelijk spijtig vonden, maar dat Ferris terug moest. In verband met een allergische reactie van Heiko. Op het moment dat we Ferris, toen Fenris, haalden werd door hen namelijk gezegd, dat we Fenris bij hen terug moesten brengen als het op wat voor manier dan ook niet ging. Dat we daar serieus rekening mee moesten houden hadden we totaal niet verwacht. Door de vorige eigenaar werd dan ook zonder problemen een afspraak gemaakt. Om elf uur vanochtend…

Al zijn spulletjes werden weer bij elkaar gezocht en in de krat gedaan.
Snoepjes en speelgoed mocht Ferris houden.
Dat was ons “afscheidscadeautje”.

Wat een moeilijke rit hebben we naar Aneby gehad! Ferris werd weer Fenris, het eigenaarschap werd weer overgeschreven op de website van Jordbruksverket.se en het betaalde bedrag werd weer teruggestort. De spulletjes gaven we terug en daarmee was de hele situatie teruggedraaid. Fenris herkende zijn oude baasjes uiteraard en ging verder met daar waar hij afgelopen maandag gebleven was. Gelukkig voor hem heeft dit avontuur niet te lang geduurd en was dit voor hem een (hopelijk leuke) korte “vakantie”. Ondanks de korte tijdsperiode hadden we ons al behoorlijk aan Fenris gehecht en kwamen de emoties los toen we hem “achter lieten”. Het is zo´n lieve hond… We hopen dat hij binnenkort alsnog een nieuw thuis zal vinden, waar hij oud mag worden.