Heiko ging ´s morgens om half acht de deur uit en reed naar Örtengren. Collega Anton was nog steeds ziek, zodat Heiko vandaag samen met Håkan aan de slag ging. Als eerste haalden ze een volle aanhanger met coniferen op bij de aangekochte bus garage. Daar hadden ze de aanhanger gisteren helemaal volgestouwd met coniferen in een pot. Het is de bedoeling, dat die bij een klant gepoot gaan worden als erfscheiding tussen hun tuin en die van de buren. De coniferen waren ongeveer een meter hoog en daarmee al vrij fors. Op de locatie bij de klant werd netjes om toestemming gevraagd, om met de auto en aanhanger op het gras te rijden, zodat er niet zo ver met de coniferen gesjouwd hoefde te worden. Dat was geen probleem. Alles werd afgeladen en in een hoekje in de tuin geplaatst.
Alvorens de coniferen te kunnen poten, moest de oude heg verwijderd worden. Dat verwijderen ging nog niet zo een-twee-drie. Soms heb je een heg die zich meteen gewonnen geeft en waarvan de wortels niet zo heel diep zitten. Deze keer niet! In de oude heg waren ook weer andere struiken én bomen gegroeid en alle wortels liepen door elkaar en in enkele gevallen verticaal de grond in. Bloed, zweet en tranen werd vergoten, maar met “vereende krachten” en met hulp van een breekijzer en een bijl (!) lukte het om een mooi begin te maken. De eerste vijf meter was verwijderd tegen tien uur. Tijd voor frukost. Eveneens was de aanhanger vol en kon die meteen geleegd worden op de stort. Twee uur op deze manier zwoegen vonden de heren echter wel voldoende. Dit was beslist geen klus, om een hele dag te doen.
Het was een grote aanslag op de rug. Zodoende zeiden beide heren tegen Kenth, dat ze na de frukost eerst naar Granaten zouden gaan, om een ander type werk te doen. Daar waren gisteren zeven gaten gegraven door een graafmachine. Die had eerst het gras weggegraven en de tuinaarde voor alle gaten. Daarna het gruis en steen weggegraven en op een aparte hoop gelegd. Heiko en Håkan vulden de gaten vanochtend met graszoden. Die kwamen onderin het een meter diepe gat te liggen. Daarna begonnen ze met het kruien van goede tuingrond. Met de twee meegebrachte kruiwagens werd de berg tuinaarde, die gisteren was bezorgd door een vrachtauto, verdeeld over de zeven gaten. Ook werden de diepe sporen in het gras, welke waren veroorzaakt door de rupsbanden van de graafmachine, vlak gestreken. Daar kan later graszaad ingestrooid worden, waarna niets meer van de sporen te zien is. De tijd vloog weer om en twee uur na de frukost was het voor Heiko in ieder geval tijd om te stoppen. Hij zou vandaag slechts een halve dag werken, omdat we vanmiddag visite kregen. Samen reden ze naar de winkel annex werkplaats. Håkan en Kenth gingen eten en Heiko reed naar huis. Håkan zou de klus ´s middags voortzetten.
´s Middags kregen we visite van vrienden Rob en Marijke. Zij wonen in Noord-Holland en hebben al heel veel jaren een vakantiehuis in Flisby. Daar waren ze vanaf eind vorige week. Toen ze ons een berichtje stuurden, dat ze deze kant weer op kwamen, had ik ze gevraagd, om bij ons op de koffie te komen. Die uitnodiging werd geaccepteerd en om half drie vanmiddag waren ze daadwerkelijk bij ons en gingen we aan de koffie. Met een stuk zelf-gekochte “ostkaka”. Dat is een kaastaart met amandelen, die je in de oven verwarmt en daarna serveert met bijvoorbeeld aardbeien- of frambozenjam en uiteraard veel slagroom. Je kunt het ook zelf maken hoor, maar qua tijd had ik gekozen voor kant en klare cheesecake. Toen ik er mee in de kamer kwam was het eerst wat ik hoorde: “Oh, lekker!” Gelukkig maar, want niet iedereen is ervan gediend. Het heeft namelijk een bijzondere smaak.
Het smaakte ons allemaal in ieder geval goed. Jammer dat het maar zo´n klein stukje was… Aan de andere kant was de grootte maar goed, want de taart is behoorlijk machtig. Het was erg fijn om elkaar weer even te ontmoeten. Ze vertelden van hun wandelingen van de afgelopen week en dat ze al twee keer (!) een eland hadden gespot. Ook vertelden ze van de aankoop van een slow cooker. Dat kwam goed uit, want wij hadden een kookboek voor hen met vele Zweedse recepten. Misschien dat ze daar iets uit kunnen maken. Ze bleven deze keer niet zo lang, omdat Marijke niet helemaal fit was. Ondanks dat het een kort bezoekje was, was het erg gezellig en oprecht. Buiten keurde Rob de constructie van de carport nog even. Hij is constructeur van beroep en rekent veel aan constructies. De carport werd goedgekeurd, waarbij de vele windverbanden helemaal top waren. Er was een voldoende stijve constructie gecreëerd…
Nadat zij huiswaarts waren gekeerd, reden wij een half uurtje later even naar boskap aan de weg naar Hultarödje. Natuurlijk! We wilden kijken hoe ver of ze inmiddels waren gevorderd met het kappen van de bomen. Oh… We konden onze ogen haast niet geloven: wat gaat dat snel! Door de bomen zagen we dit keer inderdaad het bos niet meer! Die machine maakt vele meters op een dag hoor. Terwijl we daar stonden om ons te laten verbazen en foto´s te nemen, troffen we de buren Roy en Maria (uit het dorpje Västorp). Zij vertelden ons, dat men in eerste instantie dacht, dat het om 10.000 m3 hout zou gaan, maar dat het in werkelijkheid om ongeveer 20.000 m3 hout gaat dat uiteindelijk gekapt gaat worden. Even voor de beeldvorming: wij gebruiken zo´n 40 m3 hout per jaar. Van de verwachte opbrengst zouden we 500 jaar kunnen stoken! Wat zijn dat enorm veel boomstammen! En wat te denken van de vele ritten van vrachtauto´s, die de boomstammen naar de houtzagerij moeten vervoeren. Wat een enorme werkgelegenheid levert dit op.
Ten eerste de bemanning van de grote machine die de bomen omzaagt, van de zijtakken ontdoet en in stukken van twee of drie meter zaagt. Dan de bemanning van de machine, die alle stammen vanuit het veld oppakt en op een grote stapel langs de kant van de weg legt. Vanaf die grote stapels kan de chauffeur van een vrachtauto ze laden voor het transport naar de houtzagerij. Daar moet vervolgens iemand de stammen een voor een weer afladen, een persoon moet ze opslaan en later moet een ander personeelslid ze zagen. Vervolgens worden de planken door een persoon opgestapeld en opgeslagen om verder te drogen. Tenslotte worden ze daarvandaan door een chauffeur naar de bouwmarkt vervoerd en door een verkoper verkocht. Uiteindelijk kopen wij als particulier de planken en balken voor ons bouwproject(-je). Er komen dus best wel veel mensen aan te pas. Overigens is men momenteel op veel plaatsen aan het kappen. Het hout is duur, omdat er een schaarste is aan bouwhout. Er wordt veel gezaagd in de Zweedse bossen en de bosbouwmachines staan niet stil, evenmin als de vrachtauto´s.
Maar… De Zweedse bosbouwindustrie stoot meer koolstofdioxide uit dan alle andere industrieën en het verkeer in Zweden samen! Tegelijkertijd beweren sommige bosonderzoekers, dat alleen het bos de oplossing is voor de Zweedse klimaatcrisis. Alleen zou dan meteen alle kaalslag moeten worden gestopt. De bosbouwindustrie (van kap tot hout-, pulp- en papierproductie) stoot jaarlijks ongeveer 80 miljoen ton koolstofdioxide uit. Daarentegen is het bos een enorme klimaatbron, want in totaal zuigt het Zweedse bos naar schatting jaarlijks 120 miljoen ton koolstofdioxide uit de lucht. Wanneer de uitstoot van 80 miljoen ton door de bosbouwindustrie wordt afgetrokken, zal de nettobijdrage van de sector aan de koolstofdioxidebalans nog steeds een pluspunt zijn, namelijk een vermindering van de totale uitstoot van Zweden.
Hoe zit dat nou precies met zuurstof en koolstofdioxide? Bomen, planten en algen nemen overdag koolstofdioxide op en stoten zuurstof uit. Het proces waarbij koolstofdioxide wordt omgezet in zuurstof heet fotosynthese. De groene bladeren aan planten hebben hele kleine mondjes waarmee ze koolstofdioxide opnemen uit de lucht. Als de zon op de bladeren schijnt wordt in het blad koolstofdioxide en water omgezet in suiker en zuurstof. Suiker gebruikt de plant om te groeien, maar de zuurstof heeft het niet nodig. Die wordt weer uitgestoten via de bladmondjes. Als het donker wordt draait het hele proces zich om. De plant neemt dan zuurstof op en ademt het koolstofdioxide uit. De planten gebruiken de zuurstof om de opgeslagen suikers te verbranden en van de vrijgekomen energie te kunnen groeien Echter volgt er in dit geval een “maar”: volgens een deskundige levert de bosbouwindustrie een grote bijdrage aan klimaatwerk door producten van hout te maken, die fossiele producten kunnen vervangen. Alleen leidt kaalkap ertoe, dat vele jaren na het kappen, grote hoeveelheden koolstofdioxide uit de bodem vrijkomen. Zelfs als er nieuwe bomen worden geplant. Het duurt wel 20 tot 40 jaar voordat nieuwe bomen voldoende zijn gegroeid, om de uitstoot door deze kap te compenseren. Hoe wil men dit probleem dan oplossen? We houden dit item in de gaten. Wordt vervolgd…
