Gisteravond, terwijl we naar het gekapte bos keken, kregen we een grote maan te zien. Tenminste, ik dacht dat hij groter was dan normaal. Het zou gezichtsbedrog geweest kunnen zijn, doordat de zon er tegenaan scheen. Mooi was ze in ieder geval wel! De lucht was ook een beetje anders gekleurd en daarmee was het een bijzonder beeld. We hebben haar een paar keer op de foto gezet. Gewoon omdat we het een fantastisch plaatje vonden. Met eigenlijk nog een dubbele betekenis ook: voor de gekapte bomen op de voorgrond is het het einde van hun bestaan – voor de maan was het het begin van een nieuwe nacht…
Vandaag ging ik nog een beetje in huis schoonmaken. Daarnaast werd de laatste hand gelegd aan de voorbereidingen voor het bezoek en dan met name aan de voorgenomen spelletjes en activiteiten met de kleinkinderen. De laatste dingetjes werden geprint, de bladeren in de boeken werden even gecontroleerd of ze al goed droog waren, de koelkast werd gevuld: ja, het was klaar. De laatste voorbereidingen voor het bezoek uit Nederland waren geregeld. Ze konden met een gerust hart worden ontvangen!
Buiten werd door Heiko de balken van het terras nog schoongemaakt. Dat zouden we al een poosje geleden doen, maar toen kwam er iets tussen. Hij wilde het vandaag graag doen. Ik denk met het oog op ons bezoek… Wel een behoorlijk verschil! Ik moet toegeven, dat het stukken netter is geworden. Eveneens werd het gras nog gemaaid, waarbij de messen niet te laag werden ingesteld. Het gras mag over de wintermaanden eigenlijk niet te kort zijn. Dan kunnen er engerlingen in komen. Engerlingen zijn de larven van verschillende kevers, die van onder de grond van de wortels van het gras vreten. In grote aantallen vormen ze een plaag en kunnen ze grote schade aanrichten. Ze eten immers de worteltjes kapot en zelfs op en dat betekent de dood voor het gras.
Overigens werd niet alleen het gras gemaaid. Ook de vele blaadjes die op het gras lagen werden vermalen door de messen. Na de maaibeurt zag het er allemaal een beetje netter uit en de vermalen blaadjes zijn meteen een beetje mest voor het gras. Waarschijnlijk was dit wel de laatste maaibeurt van het jaar 2021. We hadden deze dag ook via WhatsApp heel veel contact over vorderingen van de reis van Gert, Elise en de kleinkinderen Merle, Daan en Jelte. Ze waren rond vier uur vanochtend vertrokken…
Ze gaven door, dat ze verwachtten, dat ze rond vier uur ´s middags bij ons zouden kunnen zijn. Het was de verwachting, dat de kinderen in de auto nog wel weer in slaap zouden vallen, maar dat was een ijdele hoop. Ze bleven de hele rit wakker. Gelukkig was daar goed op ingespeeld, door voldoende afleiding. Dat was in de vorm van een dvd-speler met filmpjes, een iPad met spelletjes, leesboekjes en nog veel meer. De reis ging vanaf hun woonplaats naar Bad Nieuweschans en via Oldenburg, Bremen en Hamburg naar Puttgarden. Daar werd een kaartje gekocht voor de boot naar Rødby in Denemarken. Ze stonden slechts een kwartiertje stil, toen ze de grote veerboot al op konden rijden. Wát een belevenis voor die kleintjes van 6, 5 respectievelijk 3 jaar jong. Gelukkig was de zee erg rustig en zorgde de overtocht niet voor enige spanning of zeeziekte. Op Denemarken reden ze precies twee uur, om vervolgens in de haven van Helsingør de boot te nemen naar Helsingborg in Zweden.
Bij die boot moesten ze even wachten. De boot die ze wilden nemen was namelijk vol. Gelukkig varen die boten meerdere keren per uur en hoefden ze slechts een kwartiertje te wachten, voordat ze konden varen. Opnieuw een kwartiertje later stonden Gert, Merle, Daan en Jelte voor het eerst op Zweedse bodem! Elise was hier al vaker geweest. Jaren geleden. Vanaf Helsingborg was het nog slechts vier uurtjes naar ons huis. Het verliep allemaal voorspoedig. Uiteraard moesten er onderweg de nodige plaspauzes gemaakt worden. We hadden vooraf al afgesproken, dat wij ze ergens bij Aneby op zouden pikken en ze het laatste stukje naar hun vakantiehuisje zouden begeleiden.
Op enig moment vroeg Elise of ze bij ons in de buurt nog iets konden eten, want onderweg hadden ze alleen brood en fruit gegeten. We hadden aangegeven, dat ze bij ons konden eten, echter dat leek Elise niet zo´n goed idee met drie erg vermoeide kinderen. Het idee was om ergens een patatje te eten. Geen probleem, dat kan namelijk bij ons favoriete pizzeria in Aneby. We pikten de zwarte VW Passat met Nederlands kenteken daarom op, bij de grote fabriekshal van Attends. Net buiten Aneby. Het was toen inderdaad even over vier. Wat toch fijn om die vrolijke gezichten te zien. En zo dichtbij! We besloten de begroeting even uit te stellen en meteen door te rijden naar de pizzeria. Op de parkeerplaats werd er wel gigantisch geknuffeld en gezoend! Feestje! De kinderen volgden het voorbeeld van Gert, om de speeltoestellen te testen. Even de benen strekken.
Daarna was het etenstijd. Gert en Elise hadden alle vertrouwen in onze favoriete menukeuze “kipschotel met hele malse, zacht gekruide kip en patat met een salade”, terwijl Merle en Jelte kozen voor patat met een hamburger en Daan ging voor een pizza! Het smaakte ons allemaal goed en een half uurtje later waren alle buikjes goed gevuld. Wat hebben ze allemaal lekker gegeten! Vanaf de pizzeria zijn we meteen naar het vakantiehuisje gereden, dat op acht minuten van ons huis ligt. ´s Middags hadden wij daar al het een en ander heengebracht. Een paar boodschapjes. Met name gekoelde zaken, zoals bijvoorbeeld melk, boter en vleesbeleg. Het huisje hadden we eveneens nog “gecontroleerd op netheid”, maar dat zat wel snor. Het was keurig schoon, lekker warm en het rook er lekker fris.
We hadden afgesproken dat ze morgen bij ons komen. Fijn! Daar verheugen we ons al op, sinds het moment dat Elise meldde, dat ze in de herfstvakantie een weekje bij ons in Zweden zouden komen. De eerste keer dat ze bij ons zijn na onze emigratie en ook de eerste keer voor Gert en de kleinkinderen dat ze in Zweden zijn. Voor Elise was het nu ongeveer 16 of 17 jaar geleden dat ze hier geweest is. Het “wachten” was op het zindelijk zijn van de jongste telg, zodat men én niet zoveel extra bagage mee hoefden te nemen én dat er meer rust was, doordat hij zich wat dat betreft zelf zou kunnen redden. En dat zindelijk zijn gebeurde een paar maanden geleden!
Toen we overigens vanmiddag naar Slogebo (naam van het huisje) reden, zag Heiko een ree staan. Onvoorstelbaar dat hij hem zag, want het dier stond behoorlijk ver weg en ook nog eens op een rots, tussen struiken. Uiteraard keken we op de terugreis weer naar die plek of de ree er nog zou staan. Nee, ze lag inmiddels op diezelfde rots heerlijk rustig te herkauwen! Toen we hier met de familie Boels-Leugs langs reden was het inmiddels rond de klok van zes en te schemerig om iets te kunnen zien. Even later stapten “de Bende van Vijf” uit hun auto en liepen enthousiast een mooi vakantiehuisje binnen.
“Wat een groot huis! Heerlijk!” Het voelde meteen goed en al snel waren we samen de auto aan het leegpakken en maakten we de bedden op. Daarna hebben opa en oma zich wijselijk teruggetrokken om het gezinnetje hun rust te geven. De kinderen waren op dat moment al een paar uur langer op dan normaal en ze hadden tussentijds niet geslapen. Ondanks dat totaal niet vervelend: zelfs ontzettend lief! Toch was het toen wel tijd voor een goeie nachtrust. Of ze de maan nog door de bomen hebben zien schijnen? Ik weet nagenoeg zeker, dat ze alle vijf al heel snel in slaap zijn gevallen…
