Heiko was vandaag vrij. Het werk bij Örtengren neemt langzamerhand af: de laatste hegjes zijn geknipt, het gras groeit niet meer en de laatste tuintjes hebben hun herfst-schoonmaak gehad. Dat wil zeggen, dat de uitgebloeide planten weer tot op de grond afgeknipt zijn. Binnenkort nog een paar tuintjes bladvrij maken en dan is dat wel klaar. Er liggen nog wel drie grotere projecten in de planning. Eentje in de plaats Bålsta, iets ten noordwesten van Stockholm. Daar moeten in ieder geval 67 bomen gepoot worden. Eveneens moeten ze diverse planten en struiken poten. En ook een vijver met waterplanten aanleggen. Een klus voor vier personen en dat twee weken lang. Gezien de afstand vanaf Tranås (minstens drie uur rijden) gaan er vier personen intern in een hotel.
Een tweede groot project is op een industrieterrein, genaamd Höganloft, net buiten Tranås rondom de nieuwbouw van het bedrijf Sweop, een dochterbedrijf van de Sono Group, welke kantoormeubelen produceert. Ook daar moeten diverse bomen, struiken en planten aangepoot worden. Een project voor twee personen en dan eveneens twee weken lang. Een derde groter project is in het centrum van Tranås bij een nieuwgebouwd appartementencomplex aan de oevers van de rivier Svartån. Daar moet onder andere 800 m2 gras uitgerold worden en diverse planten en struiken aangeplant worden. Deze projecten zijn al een aantal keren uitgesteld, omdat de bouw uitliep. Bålsta zou oorspronkelijk al in april van dit jaar van start zijn gegaan. Het wordt nu november! De twee andere projecten zijn in ieder geval al met een maand vertraagd. Maar goed: wat in het vat zit verzuurd niet. Het lijkt erop, dat het nu eindelijk kan gebeuren. Tenzij… De winter vroeg is dit jaar. Als er veel sneeuw ligt en er zit vorst in de grond gaat het aanplanten uiteindelijk niet meer lukken. Deze projecten gaan achter elkaar aan na de week met de kleinkinderen van start.
Vandaag was het daarom nog even een rustdag voor Heiko en heeft hij thuis wat aangerommeld. Hij was met name een aantal uurtjes met de website bezig gegaan, om wat teksten schrijven over zijn gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Vanwege de voorbereidingen voor de komst van de oudste dochter Elise, haar man Gert en de drie kleinkinderen, was er bij mij niet zoveel tijd meer overgebleven voor de website. De dagen vliegen nu om. Na het typen was Heiko naar buiten gegaan, om hout te zagen en de kleinere stammen meteen op te stapelen in het houthok. Het werkwoord “opstapelen” is in het Zweeds trouwens “stapla upp”. Dat is wel te begrijpen toch? Maar toen Heiko bij de fysio praatte over het stapelen van het hout, gebruikte die een ander woord: “floa”. Zoiets als het hout “vlijen”. Zo leer je ineens weer een nieuw woord. De fysiotherapeut met een Nederlandse vader vertelde, dat je veel dingen kunt stapelen, maar dat je hout eigenlijk vlijt.
Voordat ik wegging had ik nog snel even alle bladeren, besjes, mos en dennenappels door elkaar gehusseld. Nee, niet alle soorten door elkaar, maar per soort. Dat deed ik, om zo alles goed droog te krijgen. Wanneer het op dezelfde manier zou blijven liggen werd de onderkant niet droog. Daarmee zou het een en ander misschien kunnen gaan rotten en daarmee niet eer te gebruiken voor het knutselen. Nu gaat het hopelijk goed en kunnen Merle, Daan en Jelte er binnenkort iets leuks van maken. Samen met “opa en oma Zweden”!
Hierna was ik om kwart voor negen van huis vertrokken en naar Jan en Ria in Solkaryd gereden. Of was het nu toch Stockaryd? De navigatie op de telefoon was ingeschakeld en daar vertrouwde ik blindelings op. Het juiste adres en de plaatsnaam Nässjö, want in die gemeente wonen ze immers. Echter, toen ik het plaatsnaambordje Vrigstad in de berm langs de weg zat staan, wist ik heel zeker dat ik verkeerd was gereden. Op dat moment begon ik te twijfelen: was het nu Solkaryd of Stockaryd? Ik toetste Stockaryd in, omdat dat me erg bekend in de oren klonk. Als je maar eerst weer een beetje in de richting rijdt, komt het een en ander je vast wel weer bekend voor. Toch? Toen ik echter twintig minuten later dat plaatsje inreed wist ik opnieuw zeker, dat ik niet goed zat! Inmiddels was het twintig minuten na tien. Twintig minuten later, dan het tijdstip waarop ik met ze had afgesproken. Eventjes was ik het klutsje volledig kwijt. Zodoende belde ik met Heiko, om mij het juiste adres vanuit ons adresboekje door te geven voor in de navigatie.
Aha! Het was dus toch niet Stockaryd, maar Solkaryd! Al met al kwam ik tegen elf uur bij Jan en Ria aan. Daar bleek mijn verwarring over de beide plaatsnamen niet eens zo gek te zijn. Hun huidige woonplaats is namelijk Solkaryd en een weekje of twee eerder melden ze, dat ze gingen verhuizen naar Stockaryd. Tja, verwarring alom over deze plaatsnamen die wel erg op elkaar lijken. Ze vertelden dat ze hun appartement in Nederland hadden verkocht en nu een ander huis in Stockaryd hadden gekocht. Dat plaatsje is meer een “echt” dorp, met een trein- en busverbinding en een supermarkt. In hun huidige dorpje is niets daarvan. Helemaal niets! Net als bij ons. Toen Jan dit jaar vanwege een operatie twee weken in het ziekenhuis moest verblijven, vernam Ria dat ze wel heel erg afgelegen en eenzaam woonden. Daarbij komt, dat ze zelf geen rijbewijs heeft en daardoor echt “opgesloten” zat en volledig afhankelijk was van anderen. Dat wilden ze niet nog eens meemaken. Vandaar hun besluit om te verhuizen. Hun huidige, typisch Zweedse huis gaat binnenkort in de verkoop. In Stockaryd kan Ria in ieder geval een keer de bus of de trein nemen, naar een ander dorp of naar vrienden. Na de koffie nam ik afscheid en stelde ik mijn navigatie in op mijn volgende bestemming.
Vanaf Jan en Ria reed ik namelijk nog door naar de plaats Nässjö voor enkele boodschappen. Ik was op zoek naar een blouse en in Nässjö zijn voldoende kledingwinkels, waar ik die zou kunnen vinden. Daarbij is het ook leuk, om een keer in een andere plaats te lopen. In Tranås komen we immers wekelijks. Ik slaagde bij Lindex en reed vervolgens door naar de winkel Öob en Willy:s voor een paar andere dingetjes. Tenslotte op de weg terug nog eventjes gestopt bij de Lidl en daarna snel naar huis. Uiteindelijk was ik pas om drie uur terug in Ödarp. Daar hielp Heiko mij met het in huis dragen van de boodschappen. Nadat die allemaal waren opgeruimd was het de hoogste tijd voor een rustmomentje met een kop koffie. Wat een rit… Wat een dag…
Van Daniëlle, de jongste dochter, kreeg Heiko vanmiddag nog een filmpje. Met daarop een paar blikjes bier, gebrouwen door haar man Peter. Samen met vriend Pim brouwen ze onder de naam “Brouwerij Groos”, officieel opgericht in 2018. Ze begonnen in 2015 hobbymatig met bierbrouwen en dat is uitgegroeid tot Brouwerij Groos. Groos is overigens het Rotterdamse woord voor trots en dat zijn de brouwers zeker. Terecht! Want onlangs kwamen de heren met een glutenvrij bier op de markt! Gezien het feit dat Daniëlle een glutenallergie heeft, was bij Peter het idee ontstaan, om dit bier te maken. Nu kan zij ook eens genieten van een lekker biertje. Het was een lang proces, maar nu is het dan toch gelukt om een biertje zonder gluten te maken. Gefeliciteerd met dit resultaat, Peter en Pim! Proost!
Overigens viel het ons op dat er in het schap bij de Lidl in Tranås ineens veel meer soorten bier verkocht worden. Valt ons dat op omdat onze schoonzoon in die business zit? Naast de bekende Zweedse merken en uiteraard ook de Hollandse trots Heineken, is er nu een breed assortiment in “speciale biertjes”. Uiteraard met een laag alcoholpercentage, want anders mag het niet bij de supermarkt verkocht worden. Voor de zwaardere biertjes, zoals bijvoorbeeld de IPA van brouwerij Groos moet je hier naar de System Bolaget.
