En opnieuw sneeuwde het. Oh, wat weer een geluk voor Heiko! Nu moest hij misschien opnieuw de zitmaaier starten en gaan sneeuwschuiven! Het leek er vanochtend in ieder geval wel op. Dikke sneeuwvlokken dwarrelden in groten getale neer. De wereld om ons heen was er klein en erg grauw door. “Zou er vandaag opnieuw tien centimeter bijkomen?” Dan zouden we het record van de winter van 2017-2018 kunnen gaan benaderen. Toen hadden we meer dan een halve meter sneeuw!
Onze buurman Jörgen schoof in die winter twee keer onze oprit schoon. Met zijn tractor. We hadden destijds namelijk nog geen zitmaaier en daarmee ook geen schuifblad om het zelf te kunnen doen. Buurman Jörgen vertelde ons toen, dat zo´n sneeuwvracht eens in de vijf jaar komt. Het is nu de winter van 2022-2023. Inderdaad precies vijf jaar later! Hij kan goed voorspellen, die buurman van ons. Maar we moeten nog even afwachten of het nog “erger” wordt. We zijn er nog niet…
Niet alles kon met de zitmaaier schoongemaakt worden. Het paadje naar de voordeur en de keukendeur en ook de trappen naar de voordeur en de keukendeur moesten met de bezem gedaan worden. De moeite waard! Het plateautje bij de keukendeur werd eveneens eventjes geveegd, zodat die deur fatsoenlijk open kan en ik de vogeltjes kan voeren. Op het moment van vegen was Heiko eigenlijk water naar de zee aan het dragen. Sneeuw vegen terwijl het sneeuwde… Dat duurde echter niet lang meer. De sneeuwbui stopte net zo plotseling als die was begonnen. Ach, wat sneu nou: de zitmaaier hoefde tóch niet gestart te worden…
De sneeuwbui vertrok ontzettend snel.
Echt in een razend tempo.
Gewoon onvoorstelbaar!
Nog voor de middag kwam de zon erbij.
En hoe!
Toen de zon nog net om het hoekje van het huis kon kijken kwam een grote bonte specht ons bezoeken. Eigenlijk meer ons voederhuisje natuurlijk. Het was een mannetje, welke heel duidelijk te herkennen is aan de rode vlek achter op het kopje van de schitterende vogel. Schitterend op meerder manieren. Natuurlijk vanwege zijn verschijning. Als een heertje in een rokkostuum verscheen hij vanochtend aan tafel: zwarte broek en colbert, (ahum… nagenoeg) wit overhemd en een rode riem. Dit was geen officiële aangelegenheid, daarom was zijn stropdas thuisgelaten.
De grote bonte specht bleef vandaag wel erg lang eten. Meestal zijn ze vrij schichtig. Daar waar de mezen nog even blijven hangen als ze je gezien hebben, vliegen de spechten meteen weg. Het leek er op enig moment op, dat dit exemplaar mij recht in de ogen keek en toch bleef hangen! Top, want zo had ik kans om een paar extra kiekjes te maken.
De grote bonte specht is aan tafel echt een heertje, want hij kan het goed vinden met de andere gasten van ons vogelvoederhuisje. Die zitten als het ware samen aan tafel. En dat, ik durf het haast niet te zeggen, terwijl ze ook wel eens eieren en jongen van hun “mee-eter-vogels” opeten… Maar dat doet deze bij ons vast niet! Het was een aangenaam weerzien met meneer Specht!
Dit bericht zag ik op Facebook voorbijkomen. Ik vond het té grappig om niet te delen. Wat is er dan zó grappig?
Nou, in Zweden kun je blikjes met “surströmming” kopen. Surströmming is feitelijk bedorven haring. Zodra je het blikje opentrekt, komt er een enorme, misselijkmakende stank uit. Er zijn mensen die het daadwerkelijk eten…
De meesten moeten echter spontaan overgeven of rennen hard weg. Zo´n blikje moet je dan ook nooit binnenshuis openmaken! Het huis zal er namelijk minstens een week naar ruiken.
Terug naar het berichtje. Iemand heeft bij de ICA in Kvissleby een vol blikje met surströmming ingeleverd in een pandautomaat. Het blikje is ingevoerd via de lopende band en daarachter zit een “vermaler”. Je begrijpt het al: het blikje sprong in de vermaler open en de inhoud kwam tussen al het andere blikafval. Stinken! Stinken! Bij de entree, waar de automaten staan, stonk het meteen verschrikkelijk! Een saneringsbedrijf moet nu de machine “ontsmetten”. ICA verontschuldigde zich naar zijn klanten toe. Je mag er eigenlijk niet om lachen…
Vanmiddag, terwijl we er totaal niet op gerekend hadden, konden we ook nog weer een poosje van de zon genieten. De zon was vandaag namelijk net een stoplicht: zo was hij groen (er wel) en zo weer rood (weg)! De strakblauwe lucht hadden we na vanochtend niet meer gezien. Morgen wellicht weer?
Zoals gezegd keek Heiko vandaag nog even op de site van Skatteverket, de Zweedse belastingdienst. “Kunnen de reiskosten wel of niet als aftrekpost opgegeven worden?” Er stond een handig hulpmiddeltje op de site, waarmee dat berekend kon worden. Heiko voerde de afstand in van huis naar het werk en het aantal dagen in de week. Meteen gaf het tooltje op de site aan, dat er geen mogelijkheid was om de reiskosten af te trekken. Het berekende bedrag kwam niet boven het, door de belastingdienst vastgestelde, minimumbedrag. Daar zat nogal een gat tussen. Die grens ligt dan ook wel erg hoog. Nu had Heiko gehoord en gelezen, dat de regels omtrent de reiskosten versoepeld werden. Dat bleek ook zo te zijn, maar dat ging in op 1 januari 2023 en geldt voor de belastingaangifte vanaf het jaar 2023. De aangifte die hij nu moet goedkeuren gaat over het jaar 2022. Volgend jaar proberen we het gewoon opnieuw.
Vandaag hoefde Heiko toch niet aan het sneeuwruimen met de zitmaaier. Daarom nam hij de tijd voor zijn vierde boek. Nadat ik het onlangs had geredigeerd, ging hij aan de slag met het bekijken van mijn aan- en opmerkingen. Dat daar tijd in zit is wel begrijpelijk. Het zijn tenslotte 92 bladzijden A4 formaat. Gelukkig had ik alles in het rood aangegeven. Grotendeels had hij mijn suggesties en verbeteringen overgenomen. Nu gaan we het samen nog één keer doornemen om te kijken of we nog aanvullingen hebben op de inhoud. Daarna moeten er nog een aantal foto´s bij gezocht worden. Tenslotte kan het boek naar de uitgever in Nederland gestuurd worden.
“Kip-eens-anders!” Onder dat motto hadden we laatst kippenbouten gekocht. Die eten we eigenlijk nooit. Daarvan werden vandaag dan toch een paar gebruikt in een recept. Dat was met paprikapoeder, kerrie, peper en zout. Dat werd met olijfolie vermengd en kwam op de kippenbouten. Nadat die al ontdaan waren van de huid en hier en daar even een centimetertje waren ingesneden. Ze kwamen in een braadslee, welke ook was ingesmeerd met olijfolie. Alles ging ongeveer drie kwartier de oven in.
Hierna werden ze Heiko (en mij) geserveerd met gebakken aardappeltjes en (op zijn verzoek) spruitjes.
En er heeft zichtbaar iemand van genoten! De “onzichtbare” iemand trouwens ook hoor. Maar dan wel met grove mosterd op de aardappeltjes! Ondanks het feit, dat ik de aardappeltjes had gekruid met patatkruiden was de combinatie met de kerrie en paprika van de kip prima! Had ik niet verwacht!
Het smaakte ons goed. Al zeiden we wel tegen elkaar, dat er toch veel meer vlees zit aan een kippenborst…
