Nieuwjaarsborrel met álle buren!

Nadat we eerder deze week de kerstboom ontmanteld hadden was het nu tijd, om de rest van de kerstspullen weer te verwijderen. We hadden het “redelijk vol” staan met de kerstprullaria en dan ineens komt het op je af en wil je weer je oude, vertrouwde kamer terug. Dat deden we vrijdag en nadat alles meteen even werd schoongemaakt, kwamen de gewone dingen terug en zaten we weer in onze vertrouwde woonkamer. Alle, hoofdzakelijk rood gekeurde, prularia kwam weer in kratten en verdwenen voor elf maanden naar de zolder. Het had lang genoeg geduurd. Dat vond Ebba volgens mij ook. Ze hield toezicht toen ik er mee bezig was. Ineens hadden we onze kamer terug. En weer… Rust!

Terwijl het buiten nog steeds stevig wintert en ons aan de fijne kerstdagen herinnert.

Aan het einde van een middag reed Heiko nog snel even naar de kippenboerderij in Askeryd. Daar halen we tegenwoordig onze eieren op. Bij een grote boerderij, waar duizenden kippen vrij rond kunnen lopen, is een aparte, kleine ruimte. In een klein kamertje, afgetimmerd hokje in de grote schuur, heeft men een aantal trays met 30 grote eieren staan. Daar kun je 24 uur per dag terecht. Je kunt in een schriftje je naam en aantal meegenomen trays noteren, het bedrag ad 80 sek per tray (2,67 per ei) Swishen via je telefoon en klaar! Onderweg daar naartoe zag Heiko een geweldig mooie zonsondergang. De lucht was zoals normaal oranje/ geel gekleurd, maar er scheen dit keer als het ware een punt naar boven. Precies daar waar de bol van de zon onderging. Heel bijzonder. Later zagen we via Facebook, dat meer mensen in Zweden dit fenomeen hadden gezien. Er waren diverse foto´s van geplaatst. Maar wat het is? Konden we niet vinden.

Na drie dagen van voorbereiding kwamen ze zaterdagmiddag allemaal bij ons: de buurtjes. We hadden naar Hollandse traditie kniepertjes gebakken en op de zaterdagochtend nog een grote partij oliebollen. Zo waren ze lekker vers. Verder allerlei soorten koekjes klaargezet, koffie in thermos gemaakt, evenals theewater en diverse frisdranken, bier en wijn stonden op de keukentafel. Met uiteraard voldoende papieren bekertjes en dito wegwerpbordjes met servetten. We hadden namelijk bedacht, dat iedereen bij binnenkomst een bekertje met warme glögg zou krijgen, waarmee we een toast op het nieuwe jaar uit wilden brengen. Die glögg stond zodoende op een laag pitje op het fornuis.

Rond de klok van drie uur die zaterdagmiddag kwamen ze langzaamaan binnenlopen. Alle tien naaste buren. En onze vrienden Martin en Marijke, waarmee we in totaal op veertien personen kwamen. We hadden in de uitnodiging geschreven, dat ze vanaf drie uur welkom waren en voor alle zekerheid hadden we (net als vier jaar geleden) een eindtijd er bijgeschreven. Op de afgesproken tijd werd er aan de voordeur geklopt en kwamen de eerste gasten binnen. Eerst kwam Jörgen, de directe buurman. Zijn dochtertje zou in eerste instantie meekomen, maar had zich bedacht. Lennart en Irene uit Västorp waren net als onze buurman, ook lopend gekomen en namen veel kou mee naar binnen. Meteen kwam er echter ook een warme groet door middel van een stevige “kram”, omhelzing binnen. Het vroor nog steeds 12 graden en zodoende werd de warmte in ons huis onmiddellijk ook omarmd. Direct na hen kwamen Erling en Britt binnen, gevolgd door Johan en Christina, met Johan zijn 93-jarige moeder Ingrid. Die laatste twee hebben hier met het voltallig gezin vele jaren lang in ons huis heeft gewoond. Als laatste kwamen Roy en Maria binnen en ook zij waren blij, dat er flink bij ons werd gestookt. Zij hadden eveneens de benenwagen genomen, maar gelukkig wel een muts opgezet. In tegenstelling tot buurman Jörgen die met koude, rode oortjes binnenkwam…

Nadat iedereen zijn of haar plaats had ingenomen en was voorzien van een bekertje met glögg hield Heiko een korte speech en werd er daadwerkelijk op het nieuwe jaar getoast: “Gott nytt år och God Fortsättning”, gevolgd door een gezamenlijke welgemeende “Skål!” Daarna kon men op onze uitnodiging vervolgens zelf naar de keuken lopen, waar men kon kiezen wat men wilde hebben. Eerst gingen we aan de koffie en thee, waarbij men de oliebollen en/ of koekjes kon pakken. Tenslotte was er voor na de koffie frisdrinken met hapjes, in de vorm van gevulde eieren, augurkjes met ham, stukjes droge worst en meer soorten worst, alsmede toast met beleg. Er werd meteen over en weer gezellig gepraat en wij bewogen ons tussen de gasten door. We hadden 14 zitplaatsen geregeld en het eerste een half uurtje waren er nog twee vrij. Wij namen die tijd (later trouwens ook omdat het goed beviel) de vrijheid, om een keer van plaats te wisselen. Zodoende konden we even met iedereen bijpraten. De twee lege plaatsen waren trouwens nog voor ons vrienden Martin en Marijke. Zij waren iets verlaat: de zelfgebakken appeltaart was nog niet klaar…

Veertien personen klinkt als een hele grote groep en veel drukte, echter viel dat eigenlijk heel erg mee. Omdat we alles goed voorbereid hadden, hadden we er op dat moment geen werk meer van. We konden in alle rust deelnemen aan de gesprekken. Men redde zichzelf in de keuken met eten en drinken. Heel fijn, om te zien dat er werkelijk van gegeten werd. De gevulde eieren, die ze hier overigens niet kennen, gingen erin als zoete koek, evenals de augurkjes gewikkeld in een plakje ham. In de augurkjes hadden we een prikkertje gestoken waaraan een Zweeds vlaggetje zat. Wellicht was dat een extra uitnodiging om ervan te eten? Het schaaltje was in ieder geval leeg. Fijn om te zien! Tezamen met de kniepertjes en de oliebollen waren de augurkjes het Nederlandse accentje van deze nieuwjaarsborrel.

De middag vloog voorbij en we kijken terug op een fantastische nieuwjaarsbijeenkomst. Tijdens de (ruim) twee uurtjes werden er door verschillende personen diverse foto´s gemaakt. Blijkbaar wilde men een digitale herinnering aan deze middag. Toen we voor het eerst een nieuwjaarsbijeenkomst organiseerden in januari 2020 hadden we al bedacht, om er een traditie van te maken. Helaas kwamen toen de corona jaren. Misschien dat we het vanaf nu wel ieder jaar kunnen organiseren. Uit de reacties van de buurtjes te horen vonden ze het allemaal namelijk wederom zeer geslaagd.

Nu het de laatste dagen onophoudelijk licht sneeuwt en vriest, hebben we overdag heerlijke momenten. Er is geen wind en de zon is er een paar uurtjes weer gezellig bij. Dat nodigde uit voor een wandeling. Heiko accepteerde de uitnodiging en trok zijn schoenen aan. “Waar naar toe deze keer?” Nou, voor de verandering eens een keer richting Bordsjö. Het liep mooi over de weg, waar geen enkele auto hem passeerde. Omdat het zo mooi ging liep Heiko een paar kilometers door, naar een weg die links omhoog loopt. Een grüs weggetje, waar wij een aantal jaren geleden een keer met een auto met vierwielaandrijving naar boven zijn gereden.

Toen we de allereerste keer na onze emigratie in december naar Nederland gingen, zagen we op die hoge heuvel twee elanden staan. In de sneeuw. Een onvergetelijke aanblik! Toen Heiko er wilde lopen, was er op dat moment al een auto over het redelijk steile weggetje gereden. Zodoende kon hij zijn voeten in de sporen van de banden zetten. En daarmee niet zijn schoenen bij elke stap ver in de sneeuw hoefde te zien verdwijnen! Halverwege de weg, bijna bovenaan keek hij maar eens achterom en zag een fantastisch uitzicht! Oh, oh, oh… Wat is de natuur hier toch schitterend. De sneeuw en vorst zorgen uiteraard voor een extra dimensie.

Heiko had bedacht, dat er ergens op die weg een paadje naar links zou moeten gaan. Dat pad moest volgens hem uitkomen in Västorp, bij de grote schuur van Erling. En zo was het inderdaad. Helaas was over dat paadje geen auto gereden en moest over dat traject in de losse sneeuw gelopen worden. Vanwege de vorst is de sneeuw hier heel droog, als poedersuiker en schuift het alle kanten op als je erop gaat staan. Glad dus, maar op een andere manier. Ook vanaf dat pad had hij weer mooie uitzichten. Eveneens zag hij twee reeën in het veld staan. Die zagen hem ook! Dat kon ook haast niet anders. Hij had de gele werkjas met reflecterende strepen erop aangetrokken. De zon scheen daar vervolgens op, zodat de reeën hem van verre aan zagen komen. Ondanks het feit, dat Heiko tegen de wind inliep en ze hem zodoende niet aan hoorden komen. Via de grüs weg door Västorp liep hij terug naar de asfaltweg, die voor ons huis langsloopt en zo terug naar huis. Omdat hij vooraf niet wist dat hij dat rondje zou gaan lopen, had hij Strava niet aangezet. Hij heeft dus geen idee hoeveel kilometer hij heeft gelopen. Zijn inschatting? Ongeveer 3,5 kilometer. Een leuke route, die we binnenkort ook maar eens samen moeten lopen.

Via Blocket vonden we een advertentie, waarin aangegeven werd, dat een hond herplaatst moest worden. Het betreft een Duitse herder in Aneby. Daar hadden we op gereageerd en te verstaan gekregen, dat er al een andere stel belangstelling had getoond en langs was geweest. “Over en uit” dachten wij toen. Tot onze verbazing reageerde de eigenaar zaterdagmiddag toch weer! Het andere stel twijfelde en zodoende wilden ze ons ook de kans bieden om kennis te maken met zijn hond en andersom. We spraken af om zondagochtend tegen elf uur daar te zijn. Het was vlak bij de Ica supermarkt in het dorp en hij woonde in een woning op de eerste verdieping. Hmmm… De hond moet dus elke dag meerdere keren die houten trap op en af. “Niet ideaal” dachten wij meteen. Toen we aanbelden sloeg de hond aan. Fijn! Een waakhond. De eigenaar kwam naar de deur met de hond, die ons meteen zeer enthousiast begroette. Beiden eigenlijk. De hond heet Fenris en is elf maanden oud. Een zeer jonge hond nog, die je van alles kunt leren. En ook graag wíl leren.

De man vertelde, dat hij Fenris had gekocht bij een fokker in de provincie Halland, toen de hond vier maanden oud was. In de maanden daarna kreeg de man een relatie, werd hij vrachtwagenchauffeur, volgde een verhuizing naar een bovenwoning en is zijn vriendin nu in verwachting. Redenen voldoende om (helaas) afscheid te moeten nemen van deze jonge en heel energieke hond. Er werd ons meteen koffie aangeboden en dat namen we graag aan. Zodoende hadden we immers de mogelijkheid om de hond te volgen en te zien hoe hij op diverse dingen reageert. De eigenaar vertelde van alles over de hond. Onder andere dat hij ermee naar de puppytraining was geweest. Zit, af, poot en blijf waren, in het Zweeds, commando´s die hij kende.

Het is een grote hond met enorme klauwen van poten. Tegelijkertijd een hele lieve hond, die volgens onze inschatting geen kip kwaad kan doen. Een hond, die zich zelfs zijn eten, snoep- en speelgoed laat afpakken. Door de tweede hond in huis. Na een goed halfuur vertrokken we weer en leek het echt, alsof we vriendschap hadden gesloten met Fenris. De eigenaar vertelde, dat hij ons bezoek met zijn vrienden zou bespreken en dat hij van zich zou laten horen. Thuis mailden we hem over het leuke bezoek en boden we aan, dat hij eventueel met de hond bij ons langs kon komen, om te zien waar Fenris misschien terecht zou komen. Wij waren er namelijk van overtuigd, dat we hem hier graag zouden willen hebben. Afwachten wat de huidige eigenaar besluit…

Toen we terugreden stopten we nog even bij de waterval van Stalpet. Tja… Wat moet ik daar nu over schrijven. Sprookjesachtig toch? Het water stroomt nog wel, maar er is ook heel veel bevroren. Niet alleen de stroom zelf, echter ook heel veel rondom. De hele kuil waar het water in valt is voorzien van een laag ijs. En niet het schoonste. Het is op vele plekken bruin! Alle struiken en bomen zijn wel wit, doordat er stuifwater op is gevallen wat nu bevroren is. Aan de boom op de voorgrond zat rijp. Een mooi zonnetje erbij en dit is het resultaat. Schitterend! Hier kunnen wij enorm van genieten! Jullie ook?