Nieuwe röntgenfoto´s: negatief bericht

Vandaag was het dan eindelijk zover. Er zouden nieuwe röntgenfoto´s gemaakt worden in het ziekenhuis te Eksjö. We werden daar om acht uur vanochtend verwacht. We reden zodoende om kwart over zeven met de Hyundai uit Ödarp vandaan. Met daaraan gekoppeld de aanhanger. Mooi op tijd, rekening houdend met de aangepaste snelheid in verband met dezelfde aanhanger. Heiko wilde het ritje naar Eksjö immers graag combineren met het ophalen van de laatste grindtegels. Efficiënt hé? Het ging voorspoedig, totdat… Op de weg 32 werden we net voor de laatste afslag voor Eksjö door een politieagent van de weg gehaald. “Wat krijgen we nou? Controle?” Ja, inderdaad!

We moesten van de weg af en op een parkeerplaats aan de kant blijven staan. De uitermate vriendelijke agent vroeg Heiko om het rijbewijs, controleerde of die geldig was en of de auto op zijn naam stond. Eveneens moest Heiko op een pijpje blazen! Ze hadden een alcoholcontrole vanochtend! Nou ja zeg. Om kwart voor acht ´s morgens. Dan heeft er toch nog niemand alcohol gedronken? Nee, normaliter niet. Maar wellicht waren ze op zoek naar mensen, die de avond ervoor stevig hadden gedronken en waarvan de alcohol nog niet weer uit het lichaam was verdwenen. Heiko zijn adem was in ieder geval alcoholvrij en vijf minuten later konden we weer doorrijden.

Door de politiecontrole waren we nog maar net op tijd in het ziekenhuis. Heiko reed mij naar de ingang, zodat ik mij digitaal aan kon melden en meteen door kon lopen naar de afdeling Röntgen. Ondertussen reed Heiko de auto met aanhanger naar de parkeerplaats. Dat ging vrij vlot en ik zat nog maar net in de wachtkamer, toen Heiko er ook al aan kwam lopen. Het was denk ik 1 of 2 minuten na achten toen ik al werd opgeroepen. De röntgenfoto´s werden gemaakt, waarna we ons verplaatsten naar het restaurant voor een kopje koffie met een broodje. Onze afspraak met de orthopeed stond om half tien ingepland, waarmee we nog ruim een uur over hadden. We namen rustig de tijd voor de koffie en liepen tegen negen uur naar de juiste afdeling. Dat bleek op de vijfde verdieping te zijn, in het nieuwgebouwde gedeelte van het Höglandssjukhuset.

We zaten net in de wachtkamer toen er al iemand mijn naam riep. Het was op dat moment nog maar tien over negen. Jeetje, wat vooruitstrevend allemaal zeg! We werden naar een behandelkamer geleid, waar we vervolgens toch nog twintig minuten moesten wachten op orthopeed Johannes. Die vertelde, dat de genezing voorspoedig verliep. Hij liet het ons zien aan de hand van de röntgenfoto´s. Hij vond, dat het er goed uitzag en kon zien, dat de wervel zich aan het herstellen is. Het gaat om de wervel L1, die door de val stevig ingedrukt werd en de tussenwervelschijf was er nagenoeg volledig tussenuit geknald. De wervel kwam nooit meer terug in zijn oorspronkelijk vorm, zo vertelde de arts.

De wervel hardde uit, vertelde hij verder en dat was eveneens een goed teken. Op de röntgenfoto´s zijn de wervels op die punten lichter van kleur. Het vervelendste van dit uitharden is echter wel, dat de tussenwervelschijf (die voor demping tussen de wervels moet zorgen) er niet of nauwelijks nog zit… Dat betekent, dat het een zwakke plek en pijnlijk blijft. Oei! Daar had ik niet op gerekend en moest even slikken. Ik vroeg hem nog naar de “oude” wervels, de L4 en L5, waar ik eerder aan geopereerd ben. De huisarts zei tenslotte, dat daar “activiteit” was. Kon hij dat zien? Was daar iets aan te doen? Hij antwoorde daarop, dat daarvoor in feite hetzelfde geldt. Daar is de tussenwervelschijf echter volledig weg en is alles uitgehard. Daar zit ook geen demping meer en zal er ook nooit meer komen…

Stilletjes had ik gehoopt, dat daar operatief nog iets aan te doen zou zijn, waardoor de pijn zou verminderen. Helaas zit dat er niet meer in. Ze kunnen niets meer voor mij doen en het zal alleen maar erger worden… Mede door het feit, dat ik ook nog eens Scoliose heb, een zijwaartse vergroeiing van de wervelkolom (de S). En als dat alles niet genoeg is: mijn SI-gewricht groeit aan het bot van het bekken… Om de pijn nog enigszins onder controle te houden is het slikken van medicijnen het enige wat nog over blijft. Overdag paracetamol met codeïne en ´s nachts morfine. Een beetje verdrietig en behoorlijk teleurgesteld verlieten we het ziekenhuis…

Nadat we het ziekenhuis uit waren haalden we nog een paar boodschappen. Even een supermarkt in was wel een leuke afleiding. Daarna zetten we koers naar het adres waar het laatste vrachtje tegels opgehaald moest worden. Met de meegenomen eigen schep wipte Heiko de laatste tegels uit de oprit en legde die op de aanhanger. In totaal namen we er 21 stuks mee, waarmee het totaal aan grindtegels 50×50 nu 96 stuks is. Vijftig stuks voor in de berging, een aantal onder de te bouwen houtstek en de rest…. Ach, volgens Heiko is het altijd handig om er een paar op voorraad te hebben liggen. Bijvoorbeeld straks weer voor onder de wielen van de camper, als die voor de volgende winter ergens in de tuin gestald wordt.

Toen we weer thuis waren aten we eerst een lekkere croissant. Die hadden we vanochtend gekocht en waren lekker vers. Daarna ben ik er even bij gaan liggen en ging Heiko de aanhanger leegmaken. De stapel naast de carport groeide gestaag. Zes stapels van 16 stenen. De aanhanger werd vervolgens schoongeveegd en op zijn plaats gezet. De Hyundai er weer keurig naast. Nu is het wachten op mooier weer, zodat de tegels in de berging gelegd kunnen worden en er een mooie vlakke vloer ontstaat. Vanmiddag had Heiko nog even contact met Örtengren en gaf hij door, dat hij morgen wel wilde werken. Dat was meteen goed. Voordat hij er morgenvroeg met de Volvo op uit kon, moest hij nog wel even een beetje sneeuw wegscheppen. De Volvo staat al ruim twee weken, met een lege tank, stil onder het terras. Naar de carport toe was een paadje schoon geschept en die sneeuw was opzij gelegd, meteen ernaast. Er lag zodoende een pakketje sneeuw van minimaal dertig tot vijfendertig centimeter. Daar zou hij met de Volvo waarschijnlijk niet overheen komen. Om het risico op vast komen te zitten morgenvroeg niet te lopen, schepte hij de sneeuw weg. Tenslotte haalde hij nog een paar kruiwagens met hout naar binnen en de middag was weer voorbij.