En toen had het zomaar weer acht graden gevroren! Lekker fris. Voor ons geheel onverwachts, maar zeker niet ongewenst. De weerapp Klart beloofde ons een wolkenvrije dag, waarmee het een heerlijke winterse dag zou worden vandaag.
Goedemorgen!
Vanochtend om negen uur stond er een afspraak bij het keuringsstation “Besikta” in Tranås. Die afspraak had Heiko zelf, enkele maanden geleden, online in hun agendasysteem gemaakt. In de veronderstelling, dat hij die dag aan het werk zou zijn. Dan kon hij het ritje mooi combineren. Nee dus! Vrijdags werkt hij immers niet. Oeps! Beetje foute planning… Jammer dan. Er zat niets anders op, dan een solo ritje te maken. Hij was er om tien voor negen en nog voordat hij zich digitaal kon aanmelden, ging de grote roldeur al open. Een man riep “TJP762?” Oftewel het kenteken van de aanhanger. “Ja!” Er werd gezwaaid en Heiko kon meteen naar binnen rijden. Ze stonden als het ware op hem te wachten. Er was daar binnen in de grote hal helemaal niets te doen voor de drie keuringsmeesters! De verlichting van de aanhanger werd gecontroleerd, de wiellagers, de kwaliteit van de bandjes, de carrosserie en de remmen. De vertraging van de gewone voetrem was goed, alleen de vertraging van de oplooprem was dat niet! Die moest volgens hen een beetje bijgesteld worden. De oplooprem remde te laat en deed feitelijk pas iets op het allerlaatste moment. Afgekeurd! Binnen vier weken moet het gerepareerd zijn en moet er een herkeuring plaatsvinden. Hè bah. Vervelend, maar tegelijkertijd wel fijn dat ze dit ontdekt hebben, want het is gewoon onveilig.
Gisteren kreeg Heiko een telefoontje van het ziekenhuis in Eksjö. Er stond een afspraak voor mij op de 13e februari voor het maken van een MRI-scan. Er waren echter twee “gaatjes” in de agenda gekomen voor vandaag. Hij kon daarmee zelfs kiezen uit twee tijdstippen. Of we belangstelling hadden om vandaag al te komen. Ja natuurlijk! Om acht uur vanochtend of om drie uur vanmiddag. Hij koos voor dat laatste tijdstip. Anders zouden we wel heel erg vroeg uit de veren moeten. Rekening houdend met de reistijd en vooral, met mijn eigen “opstarttijd” ´s morgens. Ruim op tijd reden we vanmiddag daarmee uit Ödarp en uiteraard maakte ik onderweg een paar foto´s.
Helaas reden we in de zon op, waardoor ik niet de allermooiste foto´s kon maken. Jammer dat het ziekenhuis niet in Tranås staat, dan reden we namelijk in noordelijke richting en had ik wel mooie foto´s kunnen maken. ´t Is ook nooit goed… In het ziekenhuis moesten we ons melden bij de receptie van de afdeling Röntgen en vervolgens een trap omlaag naar een wachtkamer. Ik wilde net mijn jas uittrekken toen ik al werd opgeroepen. Wát een planning! Vijf minuten te vroeg zelfs. Keurig hoor! Meestal moet je wachten en wachten en nog eens wachten, maar hier liepen ze zelfs vooruit op de planning.
In de uitnodiging voor deze scan stond, dat het dertig tot negentig minuten kon duren. Ook stond in die brief, dat er vloeistof zou worden ingespoten. Niets van dat alles! Na dertig minuten stond ik alweer bij Heiko in de wachtkamer. Klaar! In het restaurant van het ziekenhuis, onder het genot van een kopje koffie met een lekkere zoete koek, vertelde ik hem hoe het was gegaan. Tussen vijf en tien werkdagen krijgt de huisarts uitslag van de scan. We wachten het in spanning af. Bij de apotheek in het ziekenhuis haalde Heiko nog voor zichtzelf herhalingsmedicijnen en daarna zochten we de auto weer op.
Na het ziekenhuisbezoek deden we nog een paar boodschapjes bij de ICA en daarna bij de DollarStore. Bij deze laatste winkel hoefden we niet echt veel te halen, maar het is gewoon heerlijk om er even rustig doorheen te schuifelen. Met een grote boodschappenkar natuurlijk. Zeker als je niet vaak de deur uit komt is dit een mooi, ontspannen uitje. Het is een zeer ruim opgezette winkel en ze hebben een heel breed assortiment. Ik mag er heel graag even “snuisteren”. Ze waren in een bepaalde hoek bezig om de laatste kerstspullen eruit te halen en de tuinartikelen kwamen ervoor in de plaats. Ondanks dat er slechts drie dingetjes op mijn lijstje stonden, kwamen er wel wat meer in de kar. Ach, je leeft maar een keer!
Onder andere kochten we een nieuw stoomstrijkijzer. De oude was immers kapot. Tijdelijk had ik gestreken met die, die we in het vakantiehuisje hadden gebruikt. Ja, de blauwe. Alleen wordt die niet zo warm. Verder kwamen twee nieuwe zeeppompjes voor op het aanrecht in de kar. Er was een kapot. In de ene pomp hebben we handzeep en in de andere afwasmiddel. Erg handig! Op de terugweg was het hartstikke donker, het was inmiddels rond de klok van vijven. Blij dat we weer thuis waren pakten we snel de tassen uit en kwamen we tot rust met een kopje koffie. Toch best vermoeiend zo´n middag. Je slentert ongemerkt een paar kilometers. En dan uiteraard nog het lang op de rug moeten liggen voor de scan. Nu maar hopen, dat de röntgen- en/ of huisarts iets vindt en dat vervolgens een orthopeed er heil in ziet, om een afspraak te maken…
Vanavond aten we boerenkool met worst. Alweer boerenkool? Nou ja… Ehhh… Dat zit zo: Heiko had gisteren de boodschappen gehaald en alles meegenomen aan de hand van mijn boodschappenbriefje. Hij was echter vergeten, dat hij dinsdag ook al het een en ander had meegenomen. Vanaf datzelfde lijstje. Zoals twee zakjes met boerenkool. Omdat hij het “oude” briefje nu wéér gebruikte voor de overige boodschappen, stond daar die boerenkool nog op. Hij was echter even vergeten, dat hij die boerenkool dinsdag al meegenomen. Nu kregen we wel erg veel boerenkool in de diepvries. Zodoende legde ik er vanochtend meteen een zakje uit voor vanavond. Maar die groente werd dit keer niet in een stamppot verwerkt!
Vanochtend had ik namelijk een “nieuw” recept uitgezocht. Eerst werd een gesnipperde ui in olijfolie in een koekenpan gefruit. Daar kwamen de, in plakjes gesneden stukjes, worst bij in. Geen rookworst, maar twee soorten grillworst. Een paar minuten later gingen daar nog eens aardappelschijfjes bij op. Alles werd door elkaar gehusseld. In een mengkom waren ondertussen zes eieren geklutst en daar kwam de ontdooide, en van vocht ontdane, boerenkool op. Op smaak gebracht met peper en zout. Dat mengsel werd uiteindelijk over de ui, worst en aardappelschijfjes gegoten. Deksel op de pan en vervolgens moest het twintig minuten garen. “Aan tafel!” De smaak? Hmmm… Wat zal ik daarvan zeggen? Het was inderdaad “anders”. Heiko vond de ui en de eieren erdoor lekker en proefde niet zozeer boerenkool, dan wel spinazie! Smaken verschillen gelukkig!
