De afgelopen dagen hadden we een aantal spullen verzameld die weg konden. In de tuin hadden we bijvoorbeeld twee stoelen staan met riet. Het frame leek van bamboe, maar was feitelijk van aluminium. De beide stoelen stonden al vele jaren ergens in de tuin ter decoratie. Het riet was inmiddels zodanig vergaan, dat het “levensgevaarlijk” was om erop te gaan zitten. De beide stoelen waren om die reden al afgeschreven en verbannen richting de drie houtstekken. Daar werden ze echter van links naar rechts verplaatst, omdat ze telkens in de weg stonden. Gisteren werden ze dan eindelijk op de aanhanger gegooid om naar de stort afgevoerd te worden. Bij houtstek één, stond eveneens een rieten stoel. Die was ook al “in verre staat van ontbinding”. Op de aanhanger! Dan stond in de garage de verwijderde stoel van de camper. Hup! Óók op de aanhanger. Tezamen met een oud vloerkleed, dat vanaf onze verhuizing in de garage op de betonvloer had gelegen. Toen was het kleed te mooi om weg te gooien. Nu was datzelfde kleed té vies om nog te laten liggen. Tenslotte waren de oude keramische stenen van de houtkachel ergens in de laatste weken op de aanhanger beland. Kortom, er lag ondertussen voldoende op de aanhanger om een ritje naar de vuilstort te maken!
Binnen hadden we nog twee flessen vol met keuken-afval-vet. Dat behoeft een toelichting. Op een beurs in Tranås zagen we vorig jaar een uitvinding van een scholier. Het betrof een plastic trechtertje met een goed afsluitbare deksel. Die trechter kon je op iedere frisdrankfles schroeven en de dop van de fles kon je in de deksel van de trechter bewaren. We hadden eerst geen idee waarvoor het was, maar het bleek voor het opvangen van vet uit bijvoorbeeld een koekenpan te zijn. Als je vlees hebt gebraden, blijft er vet achter. Dat vet wordt door veel mensen door de gootsteen gespoeld. Heel erg fout voor de waterzuiveringsinstallatie en het milieu! Deze scholier had zodoende de trechter uitgevonden. Het is de bedoeling, dat je het vet via die trechter in de frisdrankfles laat lopen en als de fles vol is, die naar de vuilstort brengt. De trechter blijft overigens op de fles zitten totdat de fles vol is. Met dit hulpmiddeltje wil de gemeente Tranås proberen de hoeveelheid vet in het riool te verminderen! De gemeente adopteerde deze uitvinding en bood het gratis aan, aan de inwoners en bezoekers van de beurs. Wij namen er eentje mee en gebruiken die nu bijna dagelijks. Drie flesjes vol vet zijn inmiddels afgeleverd bij de vuilstort. Dát vet is in ieder geval niet in onze septictank beland!
Nadat de aanhanger geleegd was op de stort, reed Heiko nog even langs de supermarkt voor een paar dingetjes en ging daarna bij Kenth Örtengren aan. Hij wilde even via oogcontact laten weten hoe het met hem gaat. Niet goed feitelijk. Elke nacht heeft hij veel pijn in zijn (met name) linkervoet. Die is erg verkrampt en zelfs pijnlijk, waardoor hij er ´s nachts wakker van wordt. Ook de beide onderbenen verkrampen regelmatig. Een gevolg en vervolg van de polyneuropathie. Daarnaast heeft hij nog steeds pijn in zijn beide heupen en tenslotte zijn rechterhand/ ellenboog. Vier dove vingers aan zijn rechterhand die dan zo doof zijn, dat het zelfs pijn doet. Opnieuw een “wakker-maak-momentje”.
Overdag kan hij normaal functioneren, alleen ´s nachts moet hij bezuren wat hij overdag heeft gedaan. Terugkeer naar het werk bij Kenth is dan ook geen optie. Thuis wordt er ook wel wat gedaan. Met mate, met pauzes en alleen dan wanneer het kan. Kenth was weer bijgepraat en begreep dat Heiko niet terugkwam voor het werk in “de buitendienst”. Die weet weer waar hij aan toe is. Overigens stond het buiten op het grote terrein bij de zaak enorm vol met planten, struiken en bomen. Jeetje! Wát een keuze heeft hij nu…
Heiko besloot een mooie plant mee te nemen.
Dit keer niet een voor in de kamer of keuken.
Nee, het werd er een voor in de tuin.
Het is een plant met een rood-roze pluim.
Een pluimspirea!
De Astilbe is een plant die zeer populair is als tuinplant.
Deze planten zijn zeer herkenbaar door de bloemetjes die gezamenlijk als een grote pluim rechtop staan.
Van oorsprong is de Astilbe een Japanse plant en is wereldwijd erg populair geworden.
Er werd veel geëxperimenteerd met diverse kruisingen, waardoor er veel verschillende soorten Astilbes bestaan.
De meeste soorten van de Astilbes zijn winterhard.
We kunnen ze daarmee het gehele jaar buiten laten staan.
Alleen verliest de plant tijdens de winter wel zijn blad.
Komende zondag is het hier Moederdag!
Dat vond Heiko een goeie aanleiding om die pluimspirea te kopen.
Ik ben weliswaar geen moeder…
Heiko verzon dat ik de plant van Ebba kreeg!
Tenslotte ben wel de verzorgster van Ebba:
geef haar dagelijks eten en drinken en goede zorgen.
En veel aandacht door het aanhalen, aaien en knuffelen.
Net als een échte moeder (-poes) zou doen!
De plant werd meteen gepoot op een plekje die we samen uit hadden gekozen. Kenth had verteld, dat de plant in grond met veel turf gepoot moest worden, omdat de plant graag vochtig staat. Turf houdt water vast. Om die reden had Heiko ook een groot pak met turfstrooisel gekocht. We hebben wel eens zeer grote bossen zien staan van deze mooie pruimspirea’s en daarmee hoop ik stiekem, dat hij enorm gaat groeien. “Dankjewel Ebba!”
Toen Heiko weer thuis was vanuit Tranås, maakte ik hem erop attent, dat er dode das langs de kant van de weg lag. Vlak bij ons huis, aan onze kant van de weg. Ik was er al naar toegelopen en had geconstateerd dat het dier al stijf was. Ik had geprobeerd, om het dier van de weg af te halen, maar het was te zwaar voor mij. Heiko trok een paar werkhandschoenen aan en liep naar het dode dier. We wilden de dode das graag zo snel mogelijk van de weg af hebben, voordat er automobilisten zouden passeren die er overheen zouden kunnen rijden. Of motorrijders. Voor Heiko was het dier niet te zwaar. Hij tilde het op en legde het, zo te zien onbeschadigde dier in het bos, ongeveer twee meter vanaf de weg. Jammer voor de das. We zien deze nachtdieren echter vaker dood langs de kant van de weg liggen, dan dat we ze springlevend in de natuur zien…
In Tranås zag Heiko al heel veel seringenstruiken vol met bloemen! Net als vorig jaar blijven die van ons een paar dagen tot weken achter. Er zit terdege temperatuurverschil tussen ons en Tranås. Wij wonen veel hoger en daardoor is het hier vaak kouder dan in de stad. Gisteren zag Heiko het nog op de thermometer van de auto. In Tranås was het 30 graden, terwijl het bij ons 24 graden was. Die lagere temperatuur bij ons zorgt voor een vertraging in de ontwikkeling van de planten en struiken. Het komt wel, alleen iets later. Onze seringen zitten wel al vol met knoppen. Als die knoppen allemaal open gaan, krijgen we dit jaar erg veel paarse bloemen. Erg mooi en ze ruiken ook nog eens lekker. Ondertussen bloeit de wilde appelboom al erg uitbundig! De boom, die langs de oprit staat. Als dat allemaal appels worden wordt het dit jaar weer een goed fruitjaar.
Ons bezoek had zichzelf vermaakt vandaag. Ze hadden de wandelschoenen aangetrokken en waren het eiland Torpön opgereden. Op aanraden van de eigenaar van het “vandrarhem”, jeugdherberg waar ze verblijven. Die had hen op een mooie route gewezen en op de mogelijkheid van het nuttigen van koffie op een terras van een restaurant, dat eveneens van diezelfde eigenaar is. Vergezeld door de zon werden de kilometers afgelegd op een pad dat redelijke stijgingen en dalingen kende. Zo hoorden we achteraf. De spieren in de kuiten werden flink gebruikt en later op de dag ook duidelijk gevoeld…
Tegen zes uur waren ze bij ons. We hadden afgesproken, dat ze bij ons zouden eten. Ik serveerde een ovenschotel met rijst, spinazie, plakjes tomaat en schijven casselerrib. Daaroverheen een sausje en geraspte kaas. Het smaakte ons allen verrukkelijk! Mede door de gezelligheid aan tafel uiteraard! Na de maaltijd nog een toetje in de vorm van ijs met vruchtjes en slagroom en daarna naar buiten. Op de veranda een kopje koffie na. Op enig moment werd het toch wel “fris” om langer buiten te zitten. Binnen bleven we gezellig doorbabbelen. Tot rond de klok van tien. Toen gingen Sietse en Annet “huiswaarts”. Het was wederom een ontzettend genoeglijk bezoek!
Het leven rondom Ödarp gaat tegelijkertijd gewoon door. En we zijn zeer verheugd te kunnen meedelen, dat er een nieuwe wet is aangenomen! Of eigenlijk dat er een oude wet is afgeschaft. Een wet uit 1956 (!), die spontaan dansen in een bar en nachtclub verbood. Als je als eigenaar geen vergunning had! De eigenaar van het etablissement moest een vergunning hebben, om zijn of haar gasten te kunnen laten dansen. Onvoorstelbaar toch? In de huidige situatie moet de eigenaar ingrijpen als er spontaan gedanst wordt aan de toog. Anders loopt de eigenaar het risico zijn vergunning te verliezen… Vanaf 1 juli hebben bars en nachtclubs geen vergunning meer nodig om gasten te laten dansen! Eindelijk wordt de wet uit de vorige eeuw afgeschaft! De politiek kan nog niet inschatten of het vrijlaten van het dansen zal leiden tot meer politie-inzet, om de orde te handhaven. In de toekomst zullen wel vergunningen nodig zijn, om dansavonden te organiseren op openbare plaatsen. Zoals in parken en op pleinen. De vooruitgang heeft Zweden bereikt!
