Vanochtend maakten we ons op voor het volgende bezoek uit Nederland. Dat wil zeggen, ik maakte alles in gereedheid. Heiko voelde zich erg beroerd. Hij was werkelijk behoorlijk ziek met klachten als keelpijn, hoesten, hoofdpijn, spierpijn, koorts… Zijn stem was ook een octaaf lager dan normaal. Hij wilde onze gasten wel even mee ontvangen, op gepaste afstand overigens, maar zou er waarschijnlijk niet de hele tijd bij blijven. Dat zegt veel, want ook Heiko had naar dit bezoekje uitgekeken…
Deze keer kregen we een oud collega van mij op bezoek. Wij werkten samen in de periode, dat ik bij Van der Laan Assurantiën in Winschoten werkte. Daarvandaan ging ik naar Univé, maar we hielden wel contact. Zij was, samen met haar man, ook aanwezig tijdens onze “uitzwaai-dag” in Blijham en schreven toen in het “groeten-boek”, dat ze ons hier misschien een keer zouden komen opzoeken. Dat deden ze vandaag! Een paar weken geleden kreeg ik al een berichtje van Trientje, dat ze een reis naar Zweden gepland hadden. Samen met manlief Herman en twee van hun drie kinderen, Marko en Wendy. Ze hadden drie verschillende huisjes gehuurd en de eerste stop was in Tidaholm. Dat ligt ten westen van het Vättern meer op ongeveer 1 uur 45 rijden vanaf ons huis. Ze moesten zodoende een behoorlijke omweg maken, maar dat hadden ze erg graag voor over. Hartstikke leuk! Ze hadden Zweden overigens bereikt via een zes durende overtocht met een boot vanaf Rostock naar Trelleborg. Die overtocht kenden wij nog niet, maar altijd interessant om te weten. Trelleborg ligt ongeveer 30 kilometer ten zuiden van Malmö. En Rostock ligt op ongeveer een uur rijden afstand van Lübeck. Je rijdt via die route daarmee ongeveer 1,5 uur langer, echter de overtocht is drie uur korter. Weer wat geleerd.
Ook deze keer had ik voor een uitgebreide fika gezorgd en dat lieten onze gasten zich goed smaken. Vandaag zaten we wederom op de vlonder, in de schaduw, omdat het opnieuw een zeer warme dag werd. Temperaturen rond 34 graden. Het weerzien van Trientje en haar man was super! Er was meer dan voldoende te bespreken, want het was immers alweer vijf jaar geleden, dat we elkaar voor het laatst hadden gezien en gesproken. Heiko liep met Herman nog een klein rondje door de tuin. Herman heeft jarenlang in het groen gewerkt en kende dan uiteraard ook de naam van vele van onze bomen, struiken en planten. Sinds een paar jaar is hij omgeschoold en hij werkt op de ICT afdeling bij de gemeente. Daar waar zoon Marko binnenkort een stageperiode begint. Wendy begint binnenkort een opleiding bakker- en banketbakker. Het werd heel anders genoemd. Iets met … en patisserie, maar dat was voor mij uiteraard te moeilijk om te onthouden…
Na anderhalf uur was het voor Heiko over. De koorts nam toe, alsmede de keelpijn en de vermoeidheid. De hele tijd had hij voldoende afstand gehouden tot onze gasten, omdat hij er rekening mee hield, dat het misschien corona zou kunnen zijn. Heiko ging naar bed en ik onderhield mij met onze gasten. Ruim drie uur later vertrokken ze met z´n vieren richting hun eerste vakantiehuisje in Tidaholm. We vonden het reuze gezellig om ze hier te mogen ontvangen en om ze ons plekje te kunnen laten zien. Het was voor hen de eerste keer in Zweden en we hebben ze meteen gewaarschuwd: “Na een keer ben je al verslaafd aan dit mooie land en wil je er meer van zien”. Voorbeelden te over zo langzamerhand. Zodoende zei ik dan ook “Tot ziens in Ödarp”.
Later op de middag, toen Heiko uit bed kwam, heeft hij zich getest via een corona-thuistest en bleek hij daadwerkelijk positief! Daarop informeerden we onze gasten van de afgelopen twee dagen en Heiko informeerde zijn collega Anton. Via hem heeft hij het dinsdag namelijk gekregen. Dat is zo klaar als een klontje. Dat betekent een isolement! Minimaal vijf dagen in en om het huis blijven en indien je daarna weer klachtenvrij bent mag je weer onder de mensen. Ruim twee jaar lang zijn we de dans ontsprongen, maar nu was het dan blijkbaar toch onze beurt. Hopelijk blijft het mij bespaard, maar die kans is denk ik niet zo groot. We kunnen elkaar hier in huis niet ontwijken en de bacillen hangen waarschijnlijk al in het hele huis.
Heiko lag de rest van de middag en avond in bed of op de bank. Nadat alles na het bezoek weer was opgeruimd nam ik een lange pauze. Daarna wilde ik toch nog wel even iets doen. De lange lopers van de aardbeien knipte ik bij de bakken weg. Die hingen alweer her en der over de bak. Poten doen we die jonge stekkies toch niet en daarom mochten ze weg. Dat ruimde op. Toen herinnerde ik me ineens de foto van de tomatenstruik en het onkruid die bij dat plantje stond. Dát stukje ging ik ook nog even wieden. Binnen afzienbare tijd had ik een emmer vol onkruid. Daar kon nog net een beetje vogelmier bij in, die tussen de worteltjes stond. En toen was het over, want ik stond op dat moment nog in de brandende zon. Niet lekker niet…
Voordat alle werkzaamheden ook voor vandaag werden gestopt liep ik nog even naar de perenboom. Eigenlijk met het idee van “Die vruchtjes zijn er vast al uitgevallen”. Lekker positief hè? Maar de boom liet me versteld staan, door zeker vijf (!) grotere vruchten te laten zien. Een paar leken zeker al op een peer qua model! Eerder hadden we wel eens vruchtjes, die als ze de grootte van een stuiver hadden van de boom vielen. Dit keer niet! Zullen we dit keer geluk hebben?
Hopelijk heeft Heiko ook geluk en wordt hij niet al te ziek van de corona… Morgen weten we meer!
