Hunebed goedgekeurd door “echte Drenten”

Vanmorgen kregen we bezoek van de familie Smit. Vorig jaar maakten we kennis met ze en dat was een zeer aangename ontmoeting. Wilfred is een trouwe lezer en daardoor kwamen ze op het idee, om ons vorig jaar te bezoeken. Vader Wilfred en moeder Marian waren toen bij ons met dochter Eline en zoon Björn. Nu waren ze met z´n vijven. Dochter Anne was deze keer ook meegekomen. Sinds het eerste bezoek hadden we contact gehouden via mail en WhatsApp en zodoende wisten we dat ze deze week in een huisje verbleven, niet zo ver bij ons vandaan. In het plaatsje Svinhult om precies te zijn, op ongeveer 45 minuten rijden. We hadden om tien uur afgesproken en precies op die tijd reden ze met hun mooie donkerrode Volvo V70 de oprit op. Er stapten een paar enthousiaste Drenten uit. Gezellig!

We namen plaats op de vlonder, waar we zeven stoelen hadden klaargezet: in de schaduw! Het zou vandaag over de 30 graden worden en dan is het niet fijn om in de zon te zitten. Ze vertelden ons, dat de heenreis via de boot Puttgarden – Rødby en daarna de Öresundbrug, hen 14 uur reistijd had gekost. Dat was “even” afzien. Het was toen zaterdag en inmiddels zijn ze van de vermoeiende reis bijgekomen. We hadden hen een echte Zweedse fika beloofd, dus pakten we uit met allerlei soorten gebak en koekjes. Ze hadden ook nog iets voor ons meegebracht: een pakketje met typisch Hollandse producten en een lieve kaart. Wat een verrassing!

Wat hebben we leuk met elkaar gepraat! Zoals Wilfred later ook in een berichtje aan ons liet weten “daar waar we vorig jaar op waren gehouden, gingen we vandaag verder!” Hij sloeg de spijker op zijn kop. Zo plezant allemaal. En wat zijn er vele onderwerpen de revue gepasseerd! Een opsomming? Nee, daar is geen beginnen aan. Naast de lekkernijen hadden ze de plaatsnaambordjes meegenomen. De platen die we er staan hebben konden immers niet tegen de “Zweedse weersomstandigheden” en zodoende kregen we van de leverancier nieuwe. Die hadden we bij Wilfred en Marian laten bezorgen, in overleg uiteraard. Vandaag kregen we die in Ödarp. Mooi, die kunnen binnenkort de oude platen vervangen!

Verder hadden ze twee branderkelkjes voor ons gasstel in de camper meegenomen. Wilfred had die de dag voor hun vertrek nog opgehaald van de caravandealer in Hoogeveen. En het waren de juiste! Helemaal perfect! Nu is het gaststel weer compleet met drie pitten en we hebben nog een branderkelkje op reserve zelfs. Blij mee! De koffie en thee, alsmede het gebak, viel er goed in en de gezellige uurtjes vlogen voorbij. Op de een of andere manier is er een klik en gaat het contact als vanzelfsprekend. Niet alleen met de ouders, maar ook met de kinderen. Toen ik de koffietafel, of fika, wilde afruimen vertelde ik ze nog iets over de Zweedse etiquette. Iets waarmee wij vorig jaar geconfronteerd werden. Het is namelijk zo, dat je hier tijdens een uitgebreide fika, begint met de kleinere koekjes. Daarna ga je verder met het gebak. Wij Nederlanders pakken eerst het gebak en als er daarna “nog ruimte” over is pakken we een koekje na. Of zoals Wilfred zei, hij koos eerst voor hetgeen zelf gebakken was. Wij deden dat destijds “verkeerd” en we vonden het grappig, dat onze vrienden uit Hoogeveen het op dezelfde manier deden. Typisch Nederlands wellicht?

Dankzij ons plekje in de schaduw was het prima vol te houden. Ondanks de steeds hoger wordende temperatuur. Björn herinnerde zich nog, dat we vorig jaar op de veranda hadden gezeten. Waarschijnlijk was het toen niet zo warm. Op het moment dat we vanochtend keken, zo rond half tien, was het daar al 35 graden en dan is het daar verre van prettig vertoeven. Tijdens een kort rondje door de tuin keurde Wilfred, als rechtgeaarde Drent, ons hunebedje goed. Fijn, dat is nu dan officieel! Ruim drie uur later vertrok het gezelschap weer richting hun vakantiehuisje. De invulling van hun middag werd waarschijnlijk zwemmen in een meertje! Wat kun je anders doen met deze hitte? We wensen hun nog een hele fijne vakantie toe en spraken over “Tot ziens”. Ze hadden het er namelijk over, dat ze misschien in december nog een keer naar Zweden willen komen. Daarvoor deden we hen nog een tip aan de hand. Het zes persoons huisje, op acht minuten afstand van ons huis. Het huis waarvoor we inmiddels vaker bemiddeld hebben voor familie en vrienden.

Nadat ze weer weggereden waren hebben wij niet veel meer gedaan. Een synoniem voor “niets”. Het was té warm om dingen op te pakken. Het kwik in de thermometer stond uiteindelijk op zijn hoogst op 38 graden… Daarom was het lekker luieren. Dan even in de zon, dan even in de schaduw en af en toe even in het verkoelende water van het zwembad. ´s Avonds kwam er een kinkje in de kabel: Heiko begon zich ziek te voelen. Een beetje keelpijn, een beetje hoesten, een beetje hoofdpijn… Erg sneu, want het was een heerlijke dag geweest: vrienden op bezoek en daarna gewoon rustig aan doen. Hopelijk is hij morgen weer iets beter!
Lieve vrienden uit Drenthe:
Bedankt voor jullie bezoek, jullie gezelligheid, jullie verhalen: “Vi ses!”