Vanochtend bleef het bij het ontbijt, praten, koffie drinken, praten, lunch en praten. Oh ja, en we hebben daar tussendoor ook nog gepraat. Erg belangrijk natuurlijk, want zo vaak zien we elkaar niet in een jaar. Heiko en Sietse waren ´s ochtends nog wel eventjes het nieuw aangelegde bosweggetje naar boven gelopen, omdat Sietse nieuwsgierig was waar die weg nu precies was aangelegd en waar die naar toe liep. Verder geen noemenswaardige activiteiten op deze zondagochtend. Behalve dan misschien dat er plotseling een grote ree naast onze carport stond. Vanachter het keukenraam maakte ik een paar foto´s, maar die werden uiteraard niet helemaal scherp, vanwege het antieke, getrokken glas. Die ree zo dicht bij huis is toch wel weer een bewijs, dat we midden in de natuur wonen. Omringd door de dieren. Deze keer een ree, maar ook de vosjes lopen hier rond het huis en zelfs elanden. Die laatste twee zien we echter nagenoeg uitsluitend via de nachtelijke beelden van de wildcamera. Slechts een enkele keer zien we overdag een vos lopen.
Even later stonden we buiten voor het huis, omdat onze vrienden Rob en Marijke iets kwamen afgeven, zoals gisteren was afgesproken. Marijke had ons namelijk zeer enthousiast verteld over een boek, over een 100-jarige man, die uit een bejaardentehuis ontsnapte, om vervolgens door de omgeving te wandelen. Onze omgeving, waardoor het verhaal extra herkenbaar zou zijn. Ze maakte ons zo nieuwsgierig met dat boekverslag, dat we het wel wilden lezen. Zodoende brachten ze ons vanochtend dat boek even langs. Zelf waren ze op doorreis naar Motala, om een stukje langs het Götakanaal te lopen en om er een stukje op te gaan varen.
Precies op het moment dat we voor het huis met hen stonden te praten, stak er een ree de weg over op 50 meter afstand van waar wij stonden! En even daarvoor hadden we er ook al twee reeën zien oversteken, toen we op de veranda koffie zaten te drinken! Heel mooi en toch ook wel een beetje bijzonder. Vier reeën rondom ons huis gezien. Binnen een uur. Tegen twaalf uur verplaatsten we ons naar de keuken voor de lunch, die vandaag bestond uit een lekkere kerriesoep met broodjes. Daarna zakte het mij weer behoorlijk in de benen en moest ik gaan liggen.
Heiko en Sietse besloten om toen een omgewaaide berkenboom in stukjes te gaan zagen en via de kruiwagen naar de klover te brengen. De boom lag in een stukje natuur waar het lastig lopen was, omdat het er niet vlak was. Vele kuilen, bosjes, struikjes en stenen moesten omzeild worden, om de blokken berkenstam veilig bij het paadje te krijgen waar de kruiwagen stond. Om die reden was het fijn, dat Sietse even wilde helpen. Uiteraard lukt het ook wel alleen, maar met twee man gaat het net even wat sneller en leuker. Vier kruiwagens met blokken stam werden naast de kloofmachine leeggegooid en nadat de laatste stam uit de kruiwagen viel, werd de klover aangesloten op het elektriciteitsnet. De ene stam na de andere werd vervolgens gekloofd door Heiko, terwijl Sietse de gekloofde stukjes stam op de houtstapel legde. Mooi teamwork! In totaal zijn ze ongeveer drie uurtjes met het hout bezig geweest, wat beide heren een tevreden gevoel gaf. Ze waren in de gezonde buitenlucht, kregen een beetje beweging en ze waren zinvol bezig geweest. Er werd bijna een kuub hout gekloofd en gestapeld, wat over twee jaar waarschijnlijk in de houtkachel zal verdwijnen. Goed gedaan, mannen!
Toen de beide heren weer in huis kwamen en in de kamer gingen zitten te praten, werd ik boven in de slaapkamer wakker. Drie uur later! Jeetje, alweer een middag “verslapen”. Wat baal ik hier toch van! Eenmaal beneden wilde ik even rustig verder wakker worden met een kopje koffie en daarna ging ik met het warm eten aan de slag. We kregen rijst met gehakt en broccoli had ik bedacht. Uiteraard met een lekker sausje. Toen ik het eten klaar had riep ik vanuit de keuken, dat de heren konden komen, maar dat ze wel hun eetlust mee moesten nemen. Dat had ik beter niet kunnen zeggen… Even later stonden ze achter me in de keuken, met beiden een post-it papiertje op het voorhoofd met de tekst “Eetlust”. Dat hadden ze dus letterlijk meegenomen! Erg leuk, dat maakte mijn verloren middag weer een beetje goed. Oh ja en met die eetlust zat het wel goed. Er werd goed van gegeten.
´s Avonds belden we zoals gebruiken met Heiko zijn ouders. Die waren beiden heel erg vrolijk en opgewekt. Uiteraard ook blij met ons aanstaande bezoek. Vanavond was voorlopig het laatste gesprek via de beeld telefoon. Aanstaande donderdag zien we elkaar eindelijk weer in het echt! Daar kijken we allemaal erg naar uit. Voor mij is het zelfs een jaar geleden, dat ik voor het laatst in Nederland was. We belden dan ook niet zo heel erg lang deze keer. Stel je voor dat we donderdag niets meer te bepraten hebben… Eveneens hielden we het kort omdat Sietse er is. Vrij snel na ons telefoongesprek stuurden ze ons een foto van hun beiden in een stoel op hun balkon, te midden van de mooie bloemen, met de tekst “Wij wachten op jullie”. Mooi toch? Bijna 92 respectievelijk 87 jaar oud en dan nog zo met een digitale apparatuur bezig. Geweldig hoor! Zowel op de mobiele telefoon actief, als op de laptop. Wie doet ze dat na? Ik neem er mijn petje voor af! Tot donderdag!
