Kniepertjes gebakken

Voor ons huis stopte al vroeg in de ochtend een auto. Dat trekt altijd meteen onze aandacht, want zoveel verkeer krijgen we hier niet voor de deur langs en al helemaal niet op een zaterdag. En als die passerende auto dan ook nog eens sterkt afremt kijken we altijd even naar buiten. Die auto reed rustig de weg tegenover ons huis een klein stukje in en parkeerde daar. Dat gebeurt trouwens wel vaker en meestal stappen er dan jagers uit of mensen met een hondje, die dan vervolgens een wandeling in het bos gaan maken. Deze keer stapten er twee mannen uit zonder geweren en zonder (jacht-) hondje. Wel hadden ze beiden een fluorescerende kleding aan en deden zelfs een helm op! Ik ben niet nieuwsgierig hoor, maar wilde uiteraard wel graag weten wat er ging gebeuren. Er werden “dingen” uit de auto gepakt en die kwamen onder de voeten. Ah! Ze gaan skiën op “plankjes met wieltjes”. Het zijn waarschijnlijk fervente skiërs en ze wilden alvast in training gaan voor als de sneeuw komt. Even later gleden, of beter gezegd rolden, ze beiden bij ons voor het huis langs, richting Bordsjö. Excuses voor de onduidelijke en bewogen foto. Ze gingen meteen al sneller dan ik had verwacht.

Vanmorgen reed Heiko tegen negen uur met de schone Hyundai, met aanhanger erachter, naar Eksjö. Vorige week was hij al twee keer heen en weer gereden, met stukken stam van de daar omgezaagde kersenboom. Toen had hij meteen alle stammen, die in daar nog stukken van twee meter lagen, in blokken gezaagd van ongeveer 35 à 40 centimeter. De laatste stapel blokken wilde hij nu ophalen, zodat de tuin van de eigenaar van dat huisje weer opgeruimd is. Althans aan de kant van het weiland. Aan de andere kant van de tuin, de kant van het bos van Pentti, is nog lang niet opgeruimd. Daar ligt nu een enorme dikke en lange stam van een populier te wachten. Volgende week maar eens zien hoe we dat varkentje kunnen wassen. Met een te zwaar beladen aanhanger was Heiko een dik uur later terug in Ödarp. Tijd voor koffie!

Ik was op dat moment telefonische ondersteuning aan het bieden aan Heiko zijn moeder. Zowel zijn moeder, als zijn vader hebben een eigen laptop en zo af en toe is er hulp nodig voor een van de beide pc´s. Er is dan zomaar ineens “iets verdwenen”. Speciaal daarvoor hebben we het programma TeamViewer op hun pc´s en op die van ons geïnstalleerd. Daarmee kunnen we in Zweden hun beeldscherm overnemen en het mogelijke probleem (hopelijk) oplossen. En dat, terwijl ze zelf kunnen meekijken op hun eigen beeldscherm. Gisteren vroeg Heiko´s moeder mij, om de laptop van Heiko zijn vader over te nemen. Het mailen gaat niet goed volgens hen. Samen bekeken we wat er op de laptop stond en wat er gebeurde. Eigenlijk was er helemaal niets mis en was er ook niets verdwenen. Het stond alleen op een andere plaats. En het verzenden ging prima. Overigens bellen we tijdens zo´n sessie tegelijkertijd met ons mobieltjes, zodat we en het computerscherm overnemen en met elkaar kunnen praten en elkaar kunnen zien. Na deze uitleg kwam ook Heiko zijn vader nog even in beeld, om te laten zien hoe hij een mailtje maakt en verstuurd. Niks mis mee. Dit “probleem” was snel en eenvoudig opgelost.

Na de telefonische ondersteuning ging ik even achter de laptop vandaan en nam ik een tweede kop koffie. Heiko verdween naar de kelder. Hij had de auto met aanhanger, met daarin de boomstammen van Eksjö, achter het huis gereden. Net voor de grote garagedeuren. Gezien het miezerige weer en de natte grond had hij besloten, om maar niet met de zware combinatie van auto en aanhanger, over het zompige grasveld te rijden. Overigens hadden we vorige week de klover binnen gezet. In de garage. Er werd immers nachtvorst voorspeld en in de gebruiksaanwijzing van de klover stond, dat die niet buiten moest staan bij vorst. Daarop bedacht Heiko, dat het kloven net zo goed in de garage kon gebeuren. Daar stond de klover immers toch en daar was het droog! De stroomkabel werd eraan gekoppeld, de motor werd gestart en het eerste blok ging voor de bijl. Nou ja, eigenlijk ging die onder de bijl natuurlijk. Een uur later aten we samen een broodje en daarna werd de kloofklus voortgezet.

De acht ton drukkracht van de klover was bij enkele blokken tot het maximum vereist. De blokken waren overigens loeizwaar. Het hout van een kersenboom is erg dicht en sowieso al zwaar en daarbij komt nog, dat de blokken volgezogen waren met regenwater. Met veel moeite werden de blokken een voor een uit de aanhanger getild en op het hakblok van de klover gelegd. Tegen half vier was de aanhanger leeg en werd die weer droog onder de carport gezet. De Hyundai ernaast. In de garage lag ongeveer anderhalve kuub gekloofd kersenhout! Het rook er ook nog eens heerlijk. Vorige week was er ongeveer twee keer eenzelfde vracht gehaald, waarmee we volgens Heiko nu zo´n vier kuub stookhout hebben gekregen uit Eksjö. Na droging kunnen we daar in januari 2023 misschien vier weekjes op stoken.

Terwijl Heiko in de kelder aan het kloven was, ging ik onze website weer updaten. Het verhaal van donderdag en vrijdag kon uitgeschreven worden en voorzien worden van de nodige illustratieve foto´s. Ook was er weer een reactie op een item die geplaatst en beantwoord kon worden. In het gastenboek las ik eveneens een reactie en tenslotte was er nog een berichtje binnengekomen via de mailbox van onze website. Nadat alles weer was bijgewerkt ging ik mijn werkplek verplaatsen naar de keuken. Tijd voor het bakken van dunne wafeltjes, oftewel kniepertje! Het deeg had ik gisteren gemaakt en dat had een nacht op een koele plaats gestaan, zodat de boter goed stevig was geworden.

De twee borden met bolletjes deeg, een soort met kaneel en eentje naturel, zette ik op de koopplaat en het wafelijzer ernaast. Onder de afzuigkap. Die laatste deed ik maar wel even aan, want anders ruikt het waarschijnlijk een paar dagen lang naar kniepertjes. Geen vieze geur overigens, echter wel erg zoet. Na een kwartier bakken had ik al een mooi aantal kniepertjes gebakken. Alleen was het bordje, waar de klare kniepertjes op kwamen te liggen, nog steeds leeg! Nou ja zeg. Hmmm… Heiko? Tja, ze moesten natuurlijk wel even geproefd worden. Niet alleen Heiko was schuldig daaraan hoor. Ik begon ook meteen te eten. Ze smaakten helaas te lekker, waardoor na de eerste en tweede en zelfs een derde in Heiko´s mond verdween. Logisch dat het bordje niet vol kwam. Gelukkig had ik voldoende bolletjes gedraaid, zodat er ruim een uur later toch nog een leuk voorraadje kniepertjes op het bordje lagen. Ik verwacht niet, dat die er lang blijven liggen… Het was voor mij de eerste keer, maar ik weet nu wel al, dat het niet de laatste keer is geweest!

In de nieuwitems van SVT Nyheter, die ik meerdere keren per dag op mijn telefoon binnenkrijg, lees ik verontrustende berichten over de volgende coronagolf. In heel Europa is het blijkbaar weer helemaal mis. Ook in de ons omringende Scandinavische landen Denemarken, Noorwegen en Finland is het weer ernstig gesteld met het aantal nieuwe besmettingen. En met het aantal opnames op de intensive care. Overal worden de beperkende maatregelen weer in het leven geroepen, met name voor de ongevaccineerden. Maar hoe staat Zweden er nu eigenlijk voor? We horen er niet zo heel veel over de laatste tijd. Via een speciale Corona-info-website bekeek ik de meest recente cijfers. Op dit moment, en dat aantal is al vanaf juli redelijk stabiel, liggen er 37 mensen op de intensive care met ernstige corona klachten. Dat zijn er twee meer dan vorige week. Van de bijna tien miljoen inwoners liggen er dus 37 in een ziekenhuis. Daarbij gaat het in 75% van de gevallen om ongevaccineerden. Ook het aantal sterfgevallen door corona is erg stabiel en ligt over de maand oktober op gemiddeld drie à vier per dag. Vergeleken met de overige landen in Europa is het hier in Zweden daarmee op dit moment “onder controle” te noemen. Voor zo lang het duurt uiteraard. Tot 11 november zijn er in Zweden in totaal 7.276.486 inwoners (boven de 16 jaar) die zich hebben laten inenten tegen Covid-19. Met minstens een dosis. Dat is ruim 85% van de bevolking. Daarvan zijn er 6.964.838 die volledig zijn ingeënt, oftewel 81,5%.