Een vrije dag! Heiko had vier dagen gewerkt deze week en dat was wel weer voldoende. Hij kwam vanochtend pas om acht uur uit bed, terwijl dat op werkdagen om half zeven is. Even uitslapen. Na het ontbijtje bleef hij nog een beetje aanrommelen: tekstje schrijven voor de website, kachel stoken, plantje poten, hout halen vanuit de houtstek koffiedrinken… Kortom, niks bijzonders eigenlijk. Tegen half elf liepen we echter naar buiten, om samen een wandelingetje te maken. Het was koud, maar mooi weer en daarmee uitermate geschikt om te genieten van de natuur en de frisse lucht. De hemel was nog vrij helder en daarmee werd de omgeving letterlijk mooi in het zonnetje gezet. Ook de dode boom, waarop ontzettend veel elfenbankjes te zien waren. Jammer voor de boom, die dood is gegaan. Maar die is voor de elfenbankjes een bron van leven geworden.
Al snel nadat we Ödarp hadden verlaten vormden zich meer en meer wolken. Het werden schapenwolken. Hoewel Heiko dat niet zoveel doet, kijk ik met regelmaat naar de wolken. Wolken vertellen immers vaak welk weertype het wordt. Neem nou deze schapenwolkjes, die we hoog aan de hemel zagen staan. Ze vertellen ons, dat het droog en zonnig is. Door de schapenwolkjes heen is de zon immers zichtbaar. De aanwezigheid van schapenwolkjes wijst echter op onstabiliteit op grootte hoogte. De luchtvochtigheid neemt toe en het kan een voorbode zijn van een weersverslechtering. De schapenwolken zitten op vijf tot twaalf kilometer (!) hoogte en de wolken, die op dunne witte plukjes lijken, zien eruit (met enige fantasie) als schaapjes in de lucht.
Uiteraard wilden we ook zien, wat het eindresultaat van de bomenkapperij was. Voordat we bij het “laatste bochtje” waren, liepen we nog even naar het stuk land, waar de harvester ruim vijf weken geleden was begonnen. Dat was een gigantische oppervlakte. Zo groot, dat daar nog steeds een forwarder rijdt om alle stammen te verzamelen. We liepen door naar de bocht van Smugefall en inderdaad: de harvester was daadwerkelijk klaar en inmiddels vertrokken naar een andere klus. Er was geen bos meer te zien! Ineens voelt het lastig om je te oriënteren. Die wandeling hebben we in de afgelopen jaren vaak gemaakt en de omgeving is nu zó ontzettend veranderd. Het is wel een feit, dat je nu veel meer ziet. Waar je eerder bomen zag, zien we nu de huizen van het dorpje Västorp. Eveneens zagen we auto’s rijden op de weg 1047, die voor ons huis langs loopt.
Een hele andere beleving. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, dat het ook wel iets heeft, om weer iets anders te zien. Er zijn nu bijvoorbeeld mooie, met mos begroeide, heuvels tevoorschijn gekomen en andere hoogten en dalen. En rotspartijen, groot en klein. Daarmee heeft voor mij ook dit landschap weer zijn charme. Het is alleen enorm wennen. Ruim vier jaar kenden we dit stukje landschap niet anders dan met vele bomen en grote stukken bos: je zag door de vele bomen het bos niet meer. Nu zie je het bos niet meer, door het ontbreken van de vele bomen… De forwarder, de bomenverzamelaar, heeft nog zeker een paar dagen (misschien wel een paar weken) werk, om de in stukken gezaagde stammen te verzamelen en op grote stapels langs de weg te leggen. Vanzelfsprekend blijven de vrachtwagens ook diezelfde periode nog rijden, om de stammen naar de houtzagerij te brengen. Binnenkort zal ik een paar foto´s van voor en na naast elkaar zetten en met een paar feiten komen. Je zult versteld staan…
We hadden twee uur gelopen en konden daarmee meteen de tafel dekken voor een broodje. Daarna ging Heiko naar buiten. Als eerste werden de zomerbanden van mijn auto verwisseld voor de winterbanden. Dat mag vanaf 1 november en moet vanaf 1 december. Gezien het feit, dat de nachtvorsten er weer aankomen leek het ons wel verstandig, om deze bandenwisseling maar alvast uit te voeren. Nadat alle vier banden verwisseld waren maakte Heiko een sopje om de auto te wassen! Nee maar! Wat een verrassing! Het was geen overbodige luxe hoor. De modder zat rondom en je kon haast niet meer met schone kleren instappen.
De drempels van de auto waren namelijk ook erg vies en daar kom je steeds met je benen tegenaan wanneer je in- en uitstapt. Alles duurde in totaal een uurtje, waarna de Hyundai weer mooi onder de carport stond te glimmen. Ondertussen werd het alweer schemerig buiten. De dagen zijn behoorlijk korter op dit moment en de beschikbare tijd om buiten iets te doen is zeer beperkt. En dat wordt nog beperkter. Snel werden er nog drie kruiwagens hout uit de houtstek gehaald en daarna was het over.
Vanmiddag maakte ik tijd, om een belofte na te komen. Vriendin Froukje had ervoor gezorgd, dat wij een paar maanden geleden een wafelijzer kregen. Die had zij namelijk voor ons besteld. Daar zouden we voor de komende kerst kniepertjes mee bakken. We lusten ze beide heel graag, echter zijn ze hier volledig onbekend. Toen we in augustus teruggingen naar Zweden, had ik haar beloofd, dat ik snel het ijzer zou testen. Dat had ik nog niet gedaan en daar herinnerde ze mij gisteren aan. Terecht. Het wafelijzer kwam namelijk in een kast te staan, waaraan het volledig aan mijn aandacht was onttrokken.
Mede door een berichtje van Froukje maakte ik vandaag het deeg. Alle ingrediënten waren in huis en na het kneden maakte ik vele kleine balletjes. Er zijn twee soorten gemaakt, beide van een recept van mijn moeder. Eentje was met kaneel en die zijn een beetje bruiner dan die zonder. Hierna gingen ze allemaal de kelder in, want ze moeten goed koud zijn voordat je ze gaat bakken. De boter moet beslist niet zacht zijn. Dat was aan het einde van het maken van het deeg en de balletjes wel zo. Vandaar dat de lichte balletjes niet helemaal rond zijn geworden: ze bleven aan mijn handen plakken. Morgen in de loop van de dag zal in “Huize Leugs” voor het eerst kniepertjes gebakken worden. Wat loopt er langs mijn mondhoeken…?
In feite had ik er nog wel even mee kunnen wachten hoor, maar in beide seringenstruiken zaten al met enige regelmaat behoorlijk veel koolmeesjes nieuwsgierig te zijn. Nieuwsgierig naar voedsel in ons voederhuisje. En elke keer waren ze enorm teleurgesteld: “Er zit nog steeds niets in…” Vanmiddag heb ik ze echter verrast. Ik ging op zoek naar voer. Alleen dat werd inderdaad een zoektochtje! De kast waar normaal gesproken de voorraad voer in stond, is inmiddels verplaatst naar het stookhok en staat vol met bussen met verf. Uiteindelijk vond Heiko een grote emmer met voer en ik vond een paar mezenbollen. Met een houder. Waar die andere houders zijn gebleven en de rest van het voer van vorig jaar is ons een raadsel. Hebben we dan beide zo verkeerd gekeken? Het duurde overigens maar even of de eerste koolmeesjes kwamen een graantje pikken.
Vanmiddag kreeg Heiko van een trotse moeder een foto van haar zoon. Daniëlle had een foto gestuurd van Noud waarop te zien was, dat hij een tas met cadeautjes droeg. Die had hij gewonnen! De Hema had een kleurwedstrijd uitgeschreven en onze dappere kerel was de winnaar. Vol trots toonde hij de presentjes. Zou hij beseffen waarom hij ze had gekregen? Helaas hebben we de gewonnen tekening niet gezien, anders hadden we die uiteraard hier ook geplaatst. Gefeliciteerd, een-na-jongste-kleinzoon!
