Kijk nu eens hoe snel de vijf jonkies van de grauwe vliegenvanger zich ontwikkelen. Ze hebben inmiddels veertjes gekregen! Van lelijke roze “biggetjes” zijn ze binnen een week veranderd in mooie kleine vogeltjes. Ze worden nog steeds gevoerd door papa en mama en dat ze groeien is wel duidelijk! Het nest is inmiddels veel te klein geworden. Het zal nu niet lang meer duren, voordat ze het nest gaan verlaten voor hun eerste vliegles. Erg spannend. Vooral met een jagende Ebba op de loer. Het nest zit helemaal niet zo ver boven de grond en Ebba zou er zo bij kunnen komen. Ze heeft ze gelukkig nog niet in de gaten gekregen. Hopelijk gaat dat ook niet meer gebeuren en kunnen de vijf jonkies binnenkort het luchtruim kiezen.
Een paar weken geleden had Heiko mij een stamfuchsia gekocht. Uiteraard bij Kenth. Die hadden we meteen op het terras neergezet. Helaas kreeg die plant een nachtvorst over zich heen, net als de geraniums, en zagen de toppen er niet meer zo fris uit. De uiteinden waren ingevroren en moest ik er later uitknippen. Ze waren dood. Toch hebben we de plant laten staan en zie hier het resultaat. Aan een kant zitten vele tientallen knoppen en al een paar bloemen! Vreemd genoeg is dat aan de schaduwkant, maar dat maakt ons natuurlijk helemaal niets uit. Een voor een komen de knoppen open en krijgen we steeds meer mooie bloemetjes te zien. Het fleurt het terras mooi op.
Vanochtend ging Heiko al redelijk op tijd richting Tranås. Er was een pakje binnengekomen, die hij bij de Preem af konden halen. Het waren drie waterflacons ten behoeve van het laten testen van ons drinkwater uit de bron. Die wilden we graag zo spoedig mogelijk ophalen, vullen en terug sturen. Voordat de zomervakantie start en bijna alle overheidsinstanties stilliggen. Uiteraard combineerde hij de rit met het halen van de wekelijkse boodschappen. Na het lezen van de brochure bleek echter, dat we het pakketje pas dinsdag in Aneby kunnen afleveren… Er rijdt een koerier rond die vanaf verschillende inleverpunten het te testen water ophaalt en meeneemt naar het laboratorium te Linköping. Op de dinsdag rijdt die koerier via Aneby. Oké, dan leveren we op de dinsdagochtend vers getapt water af in het koeltasje met daarin twee koelelementen uit de diepvries.
Onderweg spotte hij op de heen- en terugreis in totaal maar liefst zes reeën. Het valt op, hoe mooi bruin ze alweer zijn. De grauwe vacht van de winter is volledig verdwenen en heeft plaats gemaakt voor de zomerse vacht. De laatste van de zes die hij zag was een jong reetje, die vijftig meter voor de auto de weg overstak. Toen hij op die oversteekplaats stopte en opzij keek zag hij een moeder ree lopen met zelfs twee jonkies! Alleen waren die te snel voor zijn camera… Toch heeft hij ze nog maar even gezien! Mooi, mooi, mooi man!
Na de middag ging Heiko aan het kloven. De dikke en zware blokken van onze eigen grote omgewaaide sparrenboom wilde hij nu wel eens aan de kant maken. Het verlengsnoer werd uitgerold en de kloofmachine gestart. De meeste blokken waren qua diameter tè groot voor de kloofbijl en moesten zodoende van verschillende kanten onder het hakmes gelegd worden. Voordat het blok hout volledig doormidden kwam. Daarna ging het gemakkelijker. Eerst met een half blok en verder met kwart blokken en zo verder. Ik schat zo in, dat hij de helft van de voorraad heeft weggewerkt. Als ik het zo op de foto bekijk tenminste. Morgen misschien de rest. Het wordt morgen wederom een hele mooie warme dag en stil liggen of zitten is niet zijn ding. Het resultaat is in ieder geval weer een mooie stapel gekloofd hout, dat de komende twee jaar kan drogen.
Het is weer de tijd van de lupines. Duizenden van die prachtige gekleurde bloemen zie je hier in Zweden weer in de bermen staan. Geweldig mooie bloemen die, tezamen met de andere mooie bermplanten, de bermen een genot maken om naar te kijken. Gelukkig wordt het niet meteen gemaaid en kunnen we er nog een tijdje van genieten. Ook voor ons huis staan inmiddels vele lupines in drie verschillende kleuren. Toen we hier kwamen te wonen waren het er een paar, echter ieder jaar komen er meer bij. Wij vinden het helemaal geweldig, al weten we, dat het een invasieve plant is, die ze hier in Zweden het liefst met wortel en tak bestrijden. “Onbegonnen werk” als je het mij vraagt, want wij zijn niet de enige die dit een mooie plant vinden. Een paar bloemen knipte ik af en zette ik in de kamer op een vaas. Is het niet een fris en fleurig plaatje?
Terwijl Heiko buiten bezig was, had ik weer eens “ruzie” met mijn computer. Of beter gezegd: met het programma voor de website. Er werd aangegeven, dat er een aantal updates aanwezig waren en die wilde ik uitvoeren. Elke keer kreeg ik echter een foutmelding. Ook bij het uploaden van een foto. Wat ik ook deed: foutmeldingen! Toen toch maar in de digitale pen geklommen, om met een medewerker van de provider te chatten.
Na een half uur kwam die er uiteindelijk achter, dat we te veel foto´s in ons bestand hadden: 26.147. Daarvan moesten minimaal 1.147 worden verwijderd. Dat bleek namelijk ons limiet te zijn. Meteen ging ik daarmee aan de slag, alleen werkte het programma niet echt mee. Het ging tergend langzaam. “Geduld is een schone zaak”. Daarom bleef ik “rustig” en liet het programma doen wat hij moest doen: foto´s weggooien. Uiteindelijk zijn foto´s van 2018, en daarmee ook de berichten van dat jaar, allemaal in de prullenbak beland. Morgen nog maar een paar weggooien, in de hoop, dat het programma dan weer iets sneller wordt.
