En dan zit je in plaats van in een bus, die je door Oslo heen rijdt en vele toeristische plaatsen laat zien, gewoon weer thuis in Ödarp. Een aantal momenten op de dag dachten we aan het geannuleerde uitje en wat we op dat tijdstip waarschijnlijk hadden gedaan. Niets van dat alles helaas. Een behoorlijke domper hoor. Niet alleen voor deze keer, maar is dit ook het beeld voor de toekomst? Kunnen we niet meer verder dan een uurtje autorijden? We houden moed! Uiteraard is het hier in Ödarp ook fantastisch vertoeven, alleen wil je wel eens iets anders zien. De praktijk is, dat je thuis vaak, zo niet altijd, aan het werk bent. Ook al voelt het niet altijd als werk. Overigens is het geweldig fijn, dat alle gereserveerde en betaalde activiteiten kosteloos geannuleerd konden worden. De bus tour, de boottocht en zelfs het hotel. Terwijl ze eigenlijk een dag in rekening hadden kunnen brengen… Alleen de kaarten voor het concert van André Rieu konden we weggooien. Heiko heeft nog geprobeerd, om ze via Facebook te verkopen, maar dat is jammer genoeg niet gelukt. Werd qua tijd natuurlijk ook heel krap.
Vandaag heb ik me onder andere bezig gehouden met de website en de vele foto´s die we onderweg hebben gemaakt. Daarbij kwam de hele serie voorbij van het laatste gedeelte van onze rit. In de buurt van het plaatsje Ödeshög stonden verschrikkelijk veel klaprozen in het veld. Tussen het koren. Wát een prachtig plaatje! Of de boer daar ook zo blij mee is weet ik niet. Het zal toch een vorm van “vervuiling” van zijn oogst zijn. Maar voor voorbijrijdende toeristen is het een schitterend landschap. Duizenden rode klaprozen met hier en daar een blauwe korenbloem. Schitterend!
Heiko ging naar buiten en zocht daar zijn afleiding. Wat hij precies ging doen wist hij nog niet, maar eenmaal buiten ziet altijd wel iets. Het werd de puntgevel van de berging achter de carport. De achterkant was nog open en daar wilde hij nu een paar plankjes in timmeren. En ook een raam, want als de hele puntgevel dichtgezet zou worden, werd het wel erg donker in die berging. In het trollenhuisje stonden nog een aantal ramen. De meesten waren te groot voor dit doel, maar twee daarvan waren van ons vakantiehuis in Skede, Rolsberg. Die waren iets smaller en zouden wel kunnen passen. Daarvan gebruikte Heiko er daadwerkelijk eentje en die schroefde hij aan de twee spantbenen. De rest van de opening werd dichtgezet met plankjes, die nog op voorraad waren. En zo vulde hij niet alleen zijn dag, echter ook de puntgevel. Nu nog even een kwastje rode verf aan de buitenzijde en klaar!
Toen ik klaar was met het sorteren en archiveren van de foto´s, verplaatste ik me naar de keuken. Ik had meer dan genoeg gezeten. Niet alleen vandaag. Eveneens zondag en gisteren natuurlijk. Het leek me leuk om iets te bakken. De rozijnenbollen waren op en er lag ook geen suikerbrood meer in de diepvries. Verder ontdekten we, dat er niet veel rabarbertaart meer in de diepvries lag. Tot grote schrik van Heiko! Zodoende pakte ik mijn eigen samengestelde kook- en bakboek erbij en zocht alle ingrediënten bij elkaar. Deze keer wilde ik het deeg voor het suikerbrood op precies dezelfde manier maken als het deeg voor de rozijnenbollen. Alleen de rozijnen werden verwisseld door klontjes suiker. Waarom? Omdat met het oude recept voor het suikerbrood het deeg de laatste keren onvoldoende rees. Terwijl die van de rozijnenbollen dat elke keer wel goed doet. De test is geslaagd! Het suikerbrood is veel luchtiger geworden, alleen ziet het er (aan de buitenkant) niet uit als een echt suikerbrood. Daar gaan we nog aan werken. Nadat we hadden geproefd was de smaak wel goedgekeurd. Het resultaat van het bakken: 16 rozijnenbollen, een suikerbrood en een rabarbertaart, waarvan er zes punten in de diepvries verdwenen en die laatste twee even later bij de koffie op het terras genuttigd werden.
Aan het einde van de middag staken we de grill aan. Dat wil zeggen, Heiko gooide kranten en stukken hout in de betonnen ring en zorgde voor een laaiend vuurtje. In die tijd haalde ik het vlees, de sauzen en het bestek vanuit de keuken haalde. ´s Morgens had ik het vlees al uit de diepvries gehaald, maar de worstjes waren nog steeds bevroren! Ondanks dat het vlees vandaag overdag op het aanrecht in de keuken had gestaan en de temperatuur rond de 22 graden lag. In de zon was het heerlijk. Alleen tijdens het grillen, waarbij er ook nog eens extra warmte van het vuurtje kwam, vonden we de schaduw toch wel erg fijn… De worstjes en het kruiden stokbroodje smaakten ons prima. Toch een beetje een vakantiegevoel in eigen tuin.
Eenmaal weer binnen zag ik achter het huis, achter het eilandje, een vosje lopen. Een klein en dun vosje. Toen ik de camera in handen had was het diertje echter verdwenen. Nog geen kwartier later ziet Heiko een vos over de weg lopen! Precies voor ons huis langs. Volgens ons is dit een hele jonge vos, maar wel eentje met een geweldige staart. Heiko volgde hem of haar een tijdje met de camera, maar helaas werden het geen scherpe foto´s. Het dier bewoog steeds. Totdat het plotseling stil ging staan. Ehhh… Tja… En dan heb je ineens een poepende vos op de foto…
