Geen widgets gevonden in de zijbalk

“Als je ergens aan begint, moet je het ook afmaken!” Vandaar dat ik vandaag doorging met het tweede deel van de keukenkastjes en -laden. Er moesten nog een paar laden gedaan worden, waaronder de twee met kruiden. Twee laden waar erg veel tijd mee gepaard ging. Alles eruit, alles schoon en alles er weer in. Ondertussen ook hier weer de houdbaarheidsdata even controleren en twee potjes met dezelfde inhoud toch maar samenvoegen. Er zijn slechts twee potjes weggegooid. Goed hè? Veel kruiden? Ja, best wel. Nagenoeg alles wordt gebruikt, doordat ik zo graag mag koken.

Op het moment, dat alle bestek op het aanrecht lag dacht ik wel even: “Wow! Wat veel voor een gezin van twee…” Goed excuus is natuurlijk onze Truus, de vaatwasser. Die doet niet elke dag de vaat, waarmee je meer bestek nodig hebt. En er komen (gelukkig) met regelmaat mee-koffiedrinkers of mee-eters! In de diverse vakken van de besteklade legde ik een stukje antislip-mat, zodat de messen, lepels en vorken niet zoveel heen en weer schuiven bij het openen en sluiten van de lade. Dat geeft krassen en lawaai. Nou gaan die krassen er met een beetje “Jif” wel snel weer uit, maar het is eigenlijk onnodig werk! Met de matjes hoef ik de volgende keer niet weer zo te boenen. Hoe lang alles zo netjes in de lade blijft liggen? Waarschijnlijk een dag. Of twee…

Nadat alles kastjes en laden van het aanrecht klaar waren ging ik verder met de twee hoge kasten, waar onder andere enkele keukenapparaten instaan en de stofzuiger. Ook daar werd eerst het een en ander uitgehaald, schoongemaakt en opnieuw ingericht. Enkele dingen verhuisden van de ene kast naar de andere kast en vice versa. Helaas voor een paar spulletjes: ze werden gedegradeerd en gingen de kelderkast in… Ze mogen niet zeuren, want er werden ook een paar spulletjes ingepakt voor Erikshjälpen, waar ze een tweede kans krijgen. Om over een vijftal andere artikelen nog maar te zwijgen (die gingen de container in)… Als laatste pakte ik de twee diepe bovenkasten aan, die boven de koel- en diepvrieskast hangen. Dat ging lekker vlot: alles eruit halen, schoonmaken en terugleggen. Hier ging het namelijk om keukenlinnen en de diverse bakblikken en -vormen. Heerlijk, het is weer schoon! Er is weer overzicht, het is efficiënter ingedeeld en opgeruimd. Lekker gevoel wat dat betreft! Over dat andere gevoel zullen we het maar niet hebben…

Gisteren, nadat hij van zijn werk terug was, had Heiko nog snel even de twee kandelaars opgehangen. De kandelaars, die ik voor mijn verjaardag had gekregen. Met trouwens de nadruk op “snel”. ´s Avonds hadden we de kaarsen zelfs nog aangestoken en het zag er goed uit. Toch vond ik, dat de hangers wel erg wiebelig aan de houders hingen. “Niet echt veilig” dacht ik nog. Vanochtend keek ik nog eens naar die kandelaars en pakte uiteindelijk nog maar even de doos erbij. Toen ik het plaatje op de doos zat wist ik het zeker. Oh nee hè? Te snel willen is zelden goed. Heiko had ze precies op de kop aan de wand geschroefd! Gelukkig was het geen grote klus om ze even weer los te schroeven en alsnog op de juiste manier weer vast te zetten. Nu hangen ze op de goed en kunnen ze veilig gebruikt worden.

Vandaag had Heiko twee leuke objecten. Twee, verwaarloosde appelbomen in Tranås. Zoals er overigens nog zo vele zijn. Dit was echt een “kolfje naar zijn hand”. Van zo´n chaos weer een fatsoenlijk model appelboom maken is wat hij het allerliefste doet! Het is duidelijk zichtbaar, dat deze twee bomen de laatste jaren niet waren gesnoeid. De waterschotten boven in de boom waren volwaardige dikke takken geworden. De bomen zullen dan zeer waarschijnlijk heel weinig of zeer klein fruit opgeleverd hebben. Dat zal dit jaar anders worden. De eigenaar zal versteld staan. Dat deed hij waarschijnlijk gistermiddag wel al, toen hij thuiskwam van het werk. Het enorme verschil na het knippen zal hem direct opgevallen zijn toen hij met de auto de oprit opdraaide…

Bij deze bomen was het af en toe een beetje knippen met de snoeischaar, maar vooral veel zagen. Om de krachten te sparen had Heiko een tijgerzaag op batterijen meegenomen. Daarmee ging het geweldig mooi! Dat werkt een stuk gemakkelijker dan met een handzaag. Het grasveld onder de bomen raakte al snel bezaaid met dikke takken. Af en toe moesten die even aan de kant gesleept worden, omdat er anders geen plaats meer was voor de poten van de trap. Die takken werden later verzameld op de aanhanger en naar de stort gebracht. Per boom koste het drie uur, om ze weer in model te brengen. Dat was inclusief het opruimen en wegbrengen van de takken. Toen Heiko later weer op de zaak kwam en Kenth vertelde, dat het in totaal zes uur had gekost, vertelde die, dat hij aan de klant acht uur had doorgegeven. Potverpielekesnogaantoezeg! Had Heiko toch weer te snel gewerkt…

Hoe staat het er eigenlijk voor met de takken, die Heiko vorige week meegenomen had vanaf zijn werk? De takken van een kersenboom? We kunnen over die ene vaas kort zijn: die hebben we inmiddels weer leeggemaakt. Daarop stonden namelijk takken van een gewone kersenboom en uit de knoppen van die takken kwamen alleen maar groene blaadjes. Daarmee helemaal niets bijzonders! De tweede set takken die hij had meegenomen waren van een Japanse kersenboom. Kijk! Díe bloeien heel mooi! Daarvan komen nu langzaamaan de vele, zachtroze knoppen open. De bloesem van die boom. Dat is mooi om op een vaas te hebben staan. Hopelijk komt Heiko volgende week weer zo´n boom tegen die hij mag snoeien. Die takken zijn welkom! Voorjaar in huize Leugs!

Het was rond half vijf, dat de bomen achter het huis weer eens roze werden. Als op de automatische piloot liep ik naar de kamer om uit het raam te kunnen kijken. Naar het westen. Wow! Dat was weer eens een leuke zonsondergang! Die hadden we al een poosje gemist. “We”? Heiko zou hem waarschijnlijk niet zien, omdat die onderweg is… Sneu voor hem…

Sneu voor hem? Sneu voor mij: hij zag een veel mooier beeld! Dat kwam, omdat Heiko na zijn werkdag nog de wekelijkse boodschappen haalde. Zodoende werd het iets later dat hij uiteindelijk huiswaarts reed. Dat was dan weer een zogenaamde “geluk bij een ongeluk”, omdat hij op dat moment de ondergaande zon óók te zien kreeg! Die verkleurde de hemel ook bij hem! Maar op een meer spectaculaire manier dan in Ödarp. Hij stopte zelfs de auto op een punt, waar hij een mooi vrij uitzicht had. Hij stapte uit de auto en maakte een paar (een stuk of twintig) foto´s. Jeetje, wat mooi! De hemel was geel en rood, oranje en paars en had vele (wolken)lijnen. Geweldig! Wat een schitterend schouwspel!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.