Vanochtend werd als eerste de veranda gestofzuigd. Die betonvloer hebben we vier jaar geleden licht grijs geverfd, maar sinds een week was die geel. Geel van het vele stuifmeel van de dennenbomen. Eerdere jaren was het stuifmeel ook een beetje vettig, maar deze keer viel dat heel erg mee. Daarom werd de stofzuiger ter hand genomen en werd alles opgezogen. Je kon meteen zien waar een eerste baan gezogen was. De stofzak werd nadien maar meteen weggegooid, want die zat behoorlijk vol met die gele troep. Of we nog eens moeten schoonmaken? Waarschijnlijk wel.
Verder stond de ochtend in het teken van visite: onze vrienden Rob en Marijke waren weer in het land. Ze hebben namelijk een vakantiehuis in Flisby. Bijna altijd als zij hier zijn spreken we wel even af. Ze verblijven hier ongeveer vier weken en wandelen erg graag en veel. Een gewone wandeling van twee, drie of vier uur is hen inmiddels te min: ze zijn nu aan het hiken. Dat betekent, dat ze beide een rugzak meenemen met daarin kampeerspullen. Ze wandelen dan een bepaalde route, die niet in een dag te doen is en kamperen ergens onderweg. In de vrije natuur. In de afgelopen week hadden ze een meerdaagse wandeling gemaakt rond een groot meer, dat ten noorden van Aneby ligt. Ergens op de route hadden ze hun tentje opgezet en overnacht. Op een klein brandertje kookten ze water en met een zakje gedroogd voedsel konden ze heerlijk eten. Wat een avontuur. Geweldig! Vanochtend waren ze bij ons, met de auto trouwens, om even weer bij te praten. Eind vorig jaar waren ze ook in Zweden, maar dat was ondertussen wel weer ruim een half jaar geleden.
Ze hadden voor ons een potje zelfgemaakte jam meegenomen en twee, zelf opgekweekte, plantjes. Een tomaatplant en een dropplant. Die moeten nog twee weken binnen blijven en mogen daarna langzaamaan naar buiten. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van een dropplant gehoord. Ze schijnen heel mooi te bloeien en het blad smaakt een beetje naar anijs volgens Rob. Het was een gezellig weerzien en we spraken af, dat we elkaar ergens in de periode dat ze hier zijn, nog een keer zullen ontmoeten. Ook proberen we een gezamenlijk “excursie” te organiseren naar een oud landhuis in Knutstorp. Daar staat een heel oud, groot herenhuis, dat jaren geleden door de weduwe is verlaten en waarna er niets meer aan gedaan is. Van binnen is het alsof de tijd heeft stilgestaan. Rob probeert een rondleiding te regelen, ergens medio juni. Dan zijn Rob zijn ouders ook hier en kan er gesproken worden van “een groep”, omdat men alleen rondleidingen aan groepen geeft. Ben benieuwd. Succes, Rob!
Terwijl wij binnen zaten te praten zag ik, toen ik even in de keuken was om koffie te halen, Ebba buiten in de tuin. Niets bijzonders. Maar dit keer stond ze bij een van de fruitbomen, die langs de oprit staan. Met regelmaat stak ze haar pootjes door het gaas, dat we om die bomen hebben gezet. Er zat schijnbaar “iets” binnen het gaas wat ze wilde hebben. Alleen kon ze er niet bij met haar korte pootjes. Toen ik ging kijken, ontdekte ik een heel klein muisje. Zie je hem tussen het groen bij de stam? Ebba had het diertje waarschijnlijk gevangen, ermee gespeeld en weer losgelaten. Dat was voor het muisje de kans geweest, om een veilig onderkomen te vinden binnen het gaas.
Nadat Rob en Marijke verder reden naar een visrokerij, ging Heiko naar buiten. Daar begon hij aan de voorbereidingen voor een vierde houtstek. De andere drie zitten vol en er komt nog het een en ander aan hout binnen. Voor de fundering gebruikte hij een aantal grindtegels, die ongeveer op hoogte werden gelegd. Daarop legde hij een vijftal pallets en daarmee was de basis gelegd. Dat het niet helemaal waterpas ligt is geen probleem: er komt toch slechts hout op te liggen en die stukken hout zijn ook allemaal ongelijk van vorm. Er moet nog een rij pallets achter gelegd worden, maar daarvoor moet er een dikke stam van een eerder afgezaagde boom weggehaald worden. Dit is eerst zover klaar en moest tussen de buien door gebeuren. Daarna was het tijd om de zware houtklover te verplaatsen. Die staat nu tussen de twee houtstekken. Daar zal hij uiteindelijk straks het meest gebruikt worden. Voor de zekerheid werd er meteen een blauwe kleed over gelegd, omdat de lucht er erg dreigend uitzag. Even later regende het alweer…
Wat was het raar weer! Even later scheen het zonnetje weer volop! Daarom werd een stukje tuin schoongemaakt. Daar waar we een paar bessenstruiken en frambozenstruiken hebben staan, aan de oever van het beekje. Dat hoekje zit altijd erg vol onkruid en krijgt feitelijk nooit de aandacht die het verdient. Nu werd het grondig aangepakt, schoongemaakt en gefatsoeneerd. Een paar emmers vol onkruid verdwenen en deze border werd een net stukje tuin. Terwijl Heiko daar bezig was trok hij een stronk van een framboos uit de grond, maar bij nadere bestudering bleek er toch ergens een groen blaadje aan te zitten: meteen weer terug gepoot. Hopelijk wordt dat nog wat, want we zijn immers gek op frambozen. En op aardbeien trouwens ook!
Zijn laatste actie was het uitproberen van de gisteren aangekochte hogedrukspuit. De verkoper had al gemeld dat hij die hogedrukspruit niet kon gebruiken omdat de zekeringen eruit knalden. In onze nieuwe meterkast hadden we gekeken welke zekeringen 16 ampère hadden. In een van die stopcontacten stak Heiko het verlengsnoer naar de hogedrukspuit. Die sloeg meteen aan en de zekering bleef intact. Mooi! De volgende stap was het aankoppelen van een slang. Dat lukte ook zonder problemen, alleen kwam de hogedrukspuit niet op “hoge druk”. Bij de aansluiting van de waterslang op de machine lekte veel water. Er ontbrak een rubberen ringetje. Wellicht was dat de oorzaak. Van een andere slangaansluiting in de garage haalde hij zo´n ringetje af en deed die op de aansluiting van de hogedrukspruit. Helaas bleef die aansluiting heel erg lekken. Als er onvoldoende water in komt, kan er geen druk opgebouwd worden en werkt de hogedrukspuit niet goed. Heiko besloot de verkoper een berichtje te sturen. Die melde, dat Heiko met de machine mocht doen wat hij wilde en hoefde hem niet terug te brengen. Binnenkort wil Heiko de machine eens meenemen naar een bedrijf in Tranås, om te kijken of ze daar een waterdichte aansluiting kunnen realiseren.
Eigenlijk is de struik nog niet eens goed groen. De blaadjes zijn nog aan het groeien. Daarentegen bloeit hij al wel! Het duurt echter altijd maar even: de bloei van de Japanse roos. Maar als de struik eenmaal in bloei staat is het een lust voor het oog. Vanmiddag hadden we het geluk, dat de, al iets lager hangende, zon erop scheen. En wel zó, dat het leek, alsof de bloemen waren ingekleurd.
