De dag van vandaag begon witter dan dat de dag van gisteren eindigde. Er was nog meer sneeuw bij gekomen. Hoewel het wederom een paar graden had gevroren, was de lucht vanochtend niet helder. Wat uiteindelijk vaak het geval is, wanneer er sprake is geweest van nachtvorst. Het was daarentegen grauw. Het was zelfs mistig, waardoor het nattig aanvoelde. Maar dat mocht de pret niet drukken!
Deze jongeman werd vandaag 61 jaar! Van harte gefeliciteerd, lieve Heiko! En weer of geen weer: dat werd vanzelfsprekend gevierd! Als eerste werd er door mij uit volle borst voor Heiko gezongen: “Lang zal hij leven…”. Dit jaar zat er voor hem geen cadeautje in. Ten eerste omdat ik nog niet weer zelf autorijdt en ten tweede had hij geen verlanglijstje! Daarom gewoon een gezellig dagje samen. Dus ook samen aan een uitgebreid ontbijt. Jawel, met de rozijnenbollen en de suikerbrood-brokken. Op zich was deze laatstgenoemde wel goed van smaak, alleen voor de presentatie kreeg het broodje toch echt slechts een 2. Omdat het goed van kleur was eentje meer dan een 1… Heiko heeft er overigens lekker van gegeten.
Ook al wonen we ver van familie en vrienden: Heiko kreeg vele felicitaties. Dat begon vanochtend met een stapeltje kaartjes! Die waren dinsdag door de post gebracht en door mij direct verstopt. Meteen na het ontbijt mocht hij ze openmaken. Het waren stuk voor stuk prachtige kaarten met hele lieve teksten.
Even een intermezzo: Ebba gaf aan, dat ze wel heel graag naar buiten wilde. Ze weet zo langzamerhand al heel goed, dat ze niet meteen naar buiten mag als wij beneden komen. Rond de klok van acht gaat het kattenluikje pas open. Op dat moment is het woon-werk verkeer zo goed als langs ons huis gereden en is het weer veiliger voor haar om buiten te zijn. Het is inmiddels een traditie, een ritueel: eerst komt ze bij ons schooien om aandacht. Als ze dat eenmaal heeft loopt ze heel demonstratief naar de keukendeur of naar de hal en houdt ze haar blik op de kelderdeur: “Ik wil naar buiten!”
Als een van twee dan uiteindelijk opstaat wordt er door haar vrolijk gezongen: zó blij is ze dat ze “eindelijk” de vrije natuur in mag. Wanneer de deur opengaat rent ze meteen een paar treden naar beneden en stopt dan altijd in de hoek. Alsof ze er zeker van wil zijn dat je haar volgt. Of is het meer aandringen: “Kom je nou nog?” Dan gaan we samen door de deur van het stookhok, waar ze voor ons aan naar het kattenluikje van de buitendeur rent. Daar krijgt ze nog een paar knuffels en de laatste instructies mee. “Goed uitkijken, meisje!” “Wees voorzichtig!” Maar ook “Veel plezier, Ebba!”
Er volgden meer lekkernijen voor de jarige, want gisteren had ik ook zijn favoriete taart gebakken: een walnotentaart. Nog steeds met walnoten vanuit Blijham. In mei is het vijf jaar geleden, dat we ze mee hebben genomen, in een goed sluitende bak. Ze zijn nog altijd lekker! Even een geintje tussendoor: ik deed Heiko een theedoek voor de ogen en liet hem op de bank plaatsnemen. Toen liet ik hem aan een puntje van de taart ruiken, waarna hij moest raden wat hij kreeg. Natuurlijk wist hij het, die geur is zo herkenbaar. Hij vond het gelukkig een hele goede keuze!
We wilden net een hap nemen, toen de telefoon ging: Heiko zijn ouders belden! Normaal waren wij rond deze dag in Nederland geweest en hadden we de verjaardag samen met zijn ouders gevierd. Omdat zij op de 20ste van deze maand hun trouwdag vieren gaat Heiko dan heen. Daarom was het een telefoongesprek vandaag. Wel eentje met beeld! Uiteraard kreeg de jarige “Job” lieve felicitaties van zijn lieve, zorgzame ouders en babbelden we gezellig voor een poosje. Lang leve beeldbellen!
Gisteren had ik het een en ander voor vandaag voorbereid. Daar zaten ook de hapjes bij. Er waren twee verschillende metworsten gesneden, een stuk lever- en paardenworst en de kaas met tomaat en komkommer. Daarnaast de salades voor op een toastje. Iets nieuws was een stukje spek. Die was speciaal voor de jarige Heiko gisteren alvast in de oven gebraden, zodat hij er vandaag van kon proeven.
Een toast en daarna werden we “rivalen”. We hadden besloten om het spel Triominos te spelen. Dat is een gezelschapsspel, een variant op het dominospel. Het wordt namelijk niet met rechthoekige stenen gespeeld, maar met driehoekige. Daarop staan drie cijfers van 0 tot en met 5. Het is de kunst om de gekregen stenen telkens met twee passende cijfers aan elkaar te leggen. De puntentelling slaan wij over: voor ons telt alleen wie het spelletje wint. Hoe ik ook mijn best deed: vanochtend verloor ik van de tien maar liefst acht spelletjes! De overtuigende winnaar was dan ook… Heiko…
Toen Ebba vanochtend naar buiten was gegaan zeiden Heiko en ik al tegen elkaar, dat ze waarschijnlijk vijf minuten later wel weer binnen zou zijn. Het was immers koud buiten. We waren echter mis! Ons dametje schijnt dat niet zo erg te vinden als wij dachten. Pas rond het middaguur kwam ze weer binnen. Eerst even een beetje eten en drinken, waarna zij op de vensterbank ging liggen. Boven de verwarming. Trusten!
De hele dag door kwamen geluidjes uit de mobiele telefoon van Heiko: via Twitter, Facebook en WhatsApp kwamen felicitaties voor hem binnen. Die laatste met hele mooie plaatjes en wensen. Onder andere uit Kolham, Slochteren, Apeldoorn, Wagenborgen, Siddeburen, Zwaag, Blijham, Assen, Muntendam, Zuidbroek… En zelfs ik werd niet vergeten. Meerdere stuurden mij (eveneens lezers) ook een berichtje. Lief toch? ´s Middags belde Elise, die samen met Jelte “opa Zweden” feliciteerde. Elise had onlangs corona gehad, maar voelde zich weer stukken beter gelukkig. Na een onderbreking (de trampoline vloog in Onstwedde door te tuin vanwege een stormachtige wind) werd dit gesprek na ongeveer een uur beëindigd. Was heel lief en plezant!
Wij vervolgden ons spel Triominos (foto´s zijn van vanochtend), want uiteraard wilde ik revanche op die stand van 8 – 2 van vanochtend. Het begon heel rooskleurig. Althans voor mij! Ik won maar liefst zes van de zes spelletjes! Daarna was Heiko weer aan de beurt. Uiteindelijk stopten we na 9 stuks, want de telefoon ging weer. Neef Sietse belde en daarna Daniëlle. Beide gesprekken waren eveneens reuze lief en hartelijk. Uiteindelijk belde vriend Riks nog. Toen dat plezierig gesprek werd afgesloten was het inmiddels bijna negen uur en besloten we ons bed op te zoeken. Het was een hele mooie verjaardag en namens Heiko: “Ontzettend bedankt voor alle lieve wensen! Mijn verjaardag was top!”
