Het is inmiddels 15 september 2023. Bijna drie weken na het infarct. Het was uiteraard schrikken. Voor Heiko en mij, voor familie en vrienden en eigenlijk voor iedereen die ons kent.
Eerst dachten we, dat na het dotteren en het plaatsen van de stent alles weer goed was. Dat was niet het geval: er is wel degelijk schade aan het hart toegebracht. De arts kwam op enig moment langs met de uitslag van de echo van het hart, die vier dagen na het infarct was gemaakt. Daarvan raakte ik behoorlijk van mijn stuk. De dichtgeslibde kransslagader heeft er uiteraard al een tijdje gezeten, waardoor het hart onvoldoende zuurstof kreeg. Delen van de hartspier zijn daardoor verzwakt. Het hartinfarct heeft dat verergerd. Gezonde mensen hebben een pompfunctie van het hart van 60 tot 70 procent. Bij mij is het nu 40 procent. Een waarde van 40 procent is nog “redelijk normaal”. Toch is het slechts 2/3 van “normaal”. Langzamerhand begon het toen door te dringen, dat het hartinfarct toch wel de nodige impact heeft…
“Achteraf” denk ik, dat ik daadwerkelijk al vaker het gevoel van die bewuste laatste zondag in augustus heb gevoeld. In mindere mate welteverstaan. Alleen dacht ik toen beslist niet aan het niet goed functioneren van mijn hart. Ondanks dat problemen met het hart in de familie zit…
Vanaf het moment dat de stent is geplaatst, konden we wel samen beginnen aan een nieuw en onbekend leven, waarbij vele dingen opnieuw moeten worden ontdekt. Dat klinkt echter eenvoudiger dan dat het is. Dat ervaar ik nu nagenoeg elke dag wel een keertje. Een voorbeeldje: wanneer ik ´s ochtends lekker bezig geweest ben met het (heel rustig aan) schoonmaken van het toilet boven en ik wil na de lunch nog “even” de was ophangen, word ik door mijn lichaam als het ware teruggefloten. Vermoeidheid gaat dan een rol spelen. Terwijl dat voor de 27ste augustus jongstleden niet ter sprake kwam… Nu neem ik tussen allerlei klusjes door even een pauze. Mijn conditie moet echt weer op peil gebracht worden.
Heiko en ik gaan nu werken aan een nieuw leven! Samen gaan we ons er volledig voor inzetten! Het betekent onder andere letten op wat we doen (of het alleen kan of toch even samen), letten op wat we eten (we aten gelukkig al niet te zout of te vet, maar een beetje minder eten kan natuurlijk wel), letten op voldoende en juiste beweging (wandelingetjes maken en beetje bij beetje uitbreiden). Hiermee, tezamen met de vele medicijnen, moet het vast goed komen.
En dan nog graag even dit:
Ik wil graag iedereen bedanken, die ons een figuurlijke “hart onder de riem” hebben gestoken! Ontzettend bedankt voor alle kaarten, mailtjes, berichtjes, bloemen en wat meer zij, met daarin de meest lieve en aandoenlijke woorden en wensen. Dat voelt zo enorm goed!
Nogmaals enorm bedankt, lieve mensen!
Komt hopelijk vast wel goed om een weg te vinden.
We gaan ervoor, Hans!