Joke krijgt stent in voorste kransslagader

In de nacht van vrijdag op zaterdag wekte Joke mij om 01:00 uur ´s nachts. Ze zat op de rand van het bed en had last van druk op de borst. Ze zei, dat ze zich niet lekker voelde en ging naar de wc. Ze dacht dat het haar hart was en vroeg me om met haar naar de dokterspost te rijden in Eksjö. Ik stond uiteraard meteen naast bed en had binnen een minuut mijn kleren aan. Ongeveer een kwartier later zakte de pijn echter af en ging Joke weer liggen. Blijkbaar was het toch iets anders wat haar dwars had gezeten… Zaterdag ging ze nog lekker aan het rommelen: laatste spulletjes van de camper schoonmaken en opruimen in kratten, zwarte besjes plukken en schoonmaken voor in de yoghurt, want wat waren dat er weinig! De vogels hadden ze de voorafgaande weken lekker opgepeuzeld! En gelijk hadden ze. Joke ging nog verder: het bed moest verschoond worden, er werd nog lekker uitgebreid gekookt: geen last van hart of iets daar in de buurt…

In de nacht van zaterdag op zondag wekte Joke mij echter weer om 01:00 uur! Nagenoeg op hetzelfde tijdstip als een etmaal eerder. Ze zat opnieuw op de rand van het bed en gaf aan, dat ze zich verre van lekker voelde. Erge druk op de borst, zweten, duizelig, misselijk, last van de lymfeklieren in de hals… Ik moest nu 112 voor haar bellen. Het was haar hart zei ze. Ik vroeg nog voor alle duidelijkheid 112 bellen of 1177, de dokterspost? Zeer overtuigend zei ze opnieuw 112! Dat deed ik om 01:15 uur en een half uurtje later stond er een ambulance vanuit Tranås, met blauw zwaailicht aan bij ons op de oprit. Ondertussen had ik me aangekleed, de lichten aangedaan en de voordeur van het slot gedaan. Joke had erg veel pijn op de borst en riep om hulp. De twee dames die uitstapten kwamen boven en deden de eerste testen, waaronder een ecg van het hart. Die hadden het meteen door: dit is een hartinfarct oftewel een hartaanval. Zo snel mogelijk naar het ziekenhuis!

Dat werd het Ryhov ziekenhuis in Jönköping. Ondersteund door mij en een van de ambulanceverpleegkundigen werd Joke naar beneden geholpen en liep ze in haar nachthemd en op pantoffels naar de ambulance. Daar werd ze op de brancard geholpen en vastgebonden. In de ambulance kreeg ze morfine toegediend, 15 mg rechtstreeks in de bloedbaan hoorden we achteraf. Op Joke haar verzoek reed ik mee in de ambulance, in plaats van erachteraan te rijden. Ze was gewoon bang, dat het fout zou aflopen en wilde dan dat ik bij haar zou zijn. Ik nam voorin plaats naast de chauffeur, die met de zwaailichten aan om 02:15 uur wegreed. De chauffeur was ter plaatse gelukkig bekend en kende de kronkelige weg van Bordsjö naar Blå Grindar. Daar reed ze zo hard als mogelijk was en zo rustig als noodzakelijk. Rekening houdend met de patiënt achterin én met overstekend wild. Eenmaal op de 32 werd er gas gegeven en reden we met 150 km per uur naar de afslag richting de 132. Ook op die weg van Aneby, via Lekeryd naar Huskvarna stond de wijzer van de kilometerteller op 150 km per uur. Harder rijden was op die tweebaansweg door het dichte bos aan weerszijden absoluut onmogelijk.

Waar wij er normaal een uur over doen om in het Ryhov ziekenhuis te komen, deden we er nu amper drie kwartier over en zodoende waren we rond 03:00 uur ter plekke. In het ziekenhuis stond een verpleegkundige ons op te wachten en begeleide ons vanaf de garage naar de juiste ruimte. De verplegers van de ambulance rolden Joke op de brancard door de wirwar van gangen en ik rende achter ze aan. Joke zei plotseling tegen me “Bedankt voor alles en ik hou van jou”! We hielden er beide bewust rekening mee, dat het de laatste keer was, dat we elkaar zouden hebben gesproken… Het ging daarna als in een flits: geen tijd meer om te praten. Bij de operatiekamer stonden ze al met een team te wachten en werd Joke meteen onderzocht met behulp van een scan. Ik werd door de verpleegster meegenomen naar een kamertje op de afdeling intensieve hartbewaking. De verpleegster vertelde me, dat het wellicht twee tot drie uur kon duren en dat ik in een comfortabele stoel kon plaatsnemen in dat verder lege kamertje. Om de tijd te verdrijven kon ik de tv aanzetten als ik dat wilde. Nou nee, daar had ik absoluut geen zin in. De jaren samen met Joke vlogen aan mij voorbij terwijl ik daar zat. “Is ze nog bij kennis? Wat kunnen ze voor haar doen? Zie ik haar straks hier weer?”

Na ongeveer drie kwartier komt de vriendelijke verpleegster in de kamer en zegt: “Uw vrouw komt er zo aan hoor”. “Wat?” Eerst wordt er gezegd 2 tot 3 uur en nu komt ze er al aan? “Is alles goed met haar?” vroeg ik nog en het antwoord was gelukkig “Ja”. Inderdaad, een paar tellen later werd het bed met Joke erop door twee mannen in het kamertje gerold. Het was 03:45 uur op dat moment. Ze was bij kennis en uitermate spraakzaam. De morfine deed zijn werk. Een van de mannen vertelde, dat ze via de slagader van de rechterarm een slangetje ingebracht hadden en richting het hart waren gegaan, om bij een verstopping in de voorste kransslagader een stent te plaatsen. Een van de drie kransslagaders had helemaal dichtgezeten. Vandaar de enorme pijn bij het hart en de druk op de borst. Het inbrengen via de arm ging voortvarend en zoals de hartchirurg het vertelde klonk het alsof het een fluitje van een cent was. Hij vertelde erbij, dat er volgens hem geen blijvende schade aan het hart was ontstaan, omdat we er snel bij waren. Joke had thuis zelf de juiste diagnose gesteld!

Er werden vele electroden geplaatst, om het hart te kunnen blijven bewaken. Ook werd automatisch om de zoveel tijd de hartslag gemeten, alsmede het zuurstofgehalte in het bloed. Op de monitor achter het bed kon ik de grafieken zien en alles mee in de gaten houden. Uiteraard deden de verpleegkundigen dat elders ook gelukkig. Joke werd al snel suffer en viel vaak in slaap. Ik kon niet slapen en bleef haar en die monitor continue in de gaten houden. De adrenaline door de schrik, de rit en de snelheid waarmee alles gebeurde zat nog duidelijk in het lichaam. De tijd kroop voorbij en tegen vijf uur werd het licht. Tegen zes uur werd het drukker op de afdeling en werd de nachtploeg langzaamaan afgewisseld door de dagploeg. Om half tien stond de hartchirurg aan het bed en deed verslag van hetgeen hij ´s nachts had gedaan. Het zag er allemaal goed uit en hij vertelde, dat Joke na de middag overgebracht zou worden naar het ziekenhuis in Eksjö. Dichterbij huis.

Ondertussen had ik onze vrienden Rob en Marijke een berichtje gestuurd, met het vriendelijke verzoek om onze auto op te halen van Ödarp en bij het ziekenhuis neer te zetten. Ze reageerden met “Uiteraard doen we dat, graag!” Eerst dachten we namelijk, dat Joke pas na 24 uur overgebracht zou gaan worden en dan had ik een keer heen en weer gemoeten naar Ödarp. Toen we hoorden dat Joke deze middag al overgebracht zou gaan worden, had de auto ook in Eksjö afgeleverd kunnen worden en was ik weer met de ambulance meegereden. Dat was uiteraard veel dichterbij geweest voor hun. Helaas wisten we dat toen nog niet… Tegen elf uur kon Heiko onze Volvo met Rob daarin tegemoetzien op de parkeerplaats bij het Ryhov ziekenhuis. Marijke reed in hun auto. Na even gepraat te hebben over hetgeen er was gebeurd reden ze terug naar hun vakantiehuis in Flisby en ging ik terug naar Joke. Wat geweldig, dat ze de auto hadden gebracht! Ehhh… Terug naar Joke? Hoe kom ik daar? De weg die ik gegaan was, via de ambulance garage, was afgesloten. Via de hoofdingang dus. Daar was het helemaal uitgestorven. Het was zondagochtend en er was geen mens te bekennen! Omdat ik vanuit het raam van de kamer waar Joke lag het uitzicht in me op had genomen en wist dat ik één verdieping omhoog was gegaan via diverse trappetjes, zocht ik een trap in de richting die mijn gevoel me ingaf. Ik kwam ergens bij een gesloten deur naar de afdeling die Medicinisk Vårdcentral heette. Daar moest het volgens mij wel zijn. Een verpleegkundige die me zag staan liet me binnen en zei dat ik inderdaad op de juiste plek was. Via een ander gangetje was ik terug bij Joke. Ze was de hele tijd erg suf en sliep vaak eventjes. Telkens als de deur openging en er een verpleegster binnenkwam, schrok ze weer wakker.

Tegen 13:00 uur ging de deur opnieuw open en kwamen er twee mannen van een ambulance binnen met een brancard. Ze zouden haar nu overbrengen naar het ziekenhuis te Eksjö. Op het bed werden alle elektroden losgekoppeld en op de brancard van de ambulance werd alles meteen opnieuw aangekoppeld. Ik reed in onze auto achter de ambulance aan. Om 14:00 uur waren we op de juiste afdeling van het ziekenhuis aanbeland en werden we naar kamer 2 gebracht. De elektroden gingen eraf en nieuwe van het ziekenhuis kwamen er weer op. Joke bleef suf en wegdommelen, zodat ik even naar huis reed om spullen op te halen, zoals ondergoed, tandenborstel, bril, leesboek en meer. Thuis belde ik naaste familieleden en informeerde ik een aantal vrienden over wat er gebeurd was vannacht. Twee uur later was ik terug in Eksjö en trof ik Joke aan in een verslechterde conditie. Beroerd, misselijk, niet lekker en pijn op de borst. Bij het hart. Erg onzeker en angstig. De dienstdoende hartchirurg werd gebeld en kwam langs. Ze kreeg een middel tegen maagzuur en iets tegen misselijkheid. De pijn op de borst kwam zeer waarschijnlijk door het plaatsen van de stent. Ruim een uur later liet ik Joke achter op het ziekenhuisbed, waar ze de hele tijd af en toe wegzakte in een onrustig slaapje. “Tot morgen, lieve schat!”