Vandaag de dag, dat Heiko vliegen mag! Maar eerst zouden we nog samen naar Tranås. Voor, laten we zeggen, “speciale” boodschappen. Ik ging mee, om weer te voelen hoe het is om in de auto te zitten. We waren ongeveer een kilometer of twee van huis, dat we reetjes mochten aanschouwen. Drie stuks. Zo te zien twee reegeitjes en een reebokje. Als dat geen mooi begin van de route is?
De hele route was vervolgens mooi! Je kunt nu daadwerkelijk de lente zien hoor! Overal wordt het lekker groen en fris. En dan met de zon erbij: genieten! We reden naar de Lidl! Daar hadden ze een zogenaamde “Nederlandse week”. Dat hield in, dat ze Nederlandse producten verkochten. Waaronder frikandellen en kroketten! Die laatste zou ik zelf kunnen maken, want daarvoor gebruik je dezelfde ingrediënten als voor de bitterballen. Je maakt er dan alleen geen balletjes van, maar langwerpige staafjes. We gingen dus voor de frikandellen! Daar was al flink in gehamsterd, want de voorraad was al behoorlijk geslonken. En dat terwijl wij er rond de klok van half negen waren.
Nadat Heiko nog een emmer verf van de ByggMax had gekocht gingen we weer naar huis. Blij, dat ik weer kon uitstappen… De faluröd willen we te zijner tijd gebruiken, om de houtstekken mee op te frissen. De laatste houtstek moet trouwens helemaal nog rood geverfd worden. Nadat we de laatste voorbereidingen hadden getroffen voor Heiko zijn vertrek naar Nederland, schoven we aan tafel. Vanzelfsprekend moesten de frikandellen geproefd worden. En oh, oh, oh… Wat hebben we ervan genoten! We hadden voor de speciale frikandellen gekozen, die met mayonaise, tomatenketchup en gesnipperde uitjes. Jam-mie!
Vervolgens konden alle spulletjes in de auto gebracht worden en ging Heiko naar Linköping. Het was weer even een paar traantjes wegpinken, want dit is de zoveelste keer, dat Heiko alleen naar Nederland gaat en ik alleen in Ödarp blijf. De situatie is nou eenmaal niet anders, maar jammer is het zeer beslist! Na een paar laatste “instructies”, als bijvoorbeeld “Rij voorzichtig!”, “Iedereen de groeten van mij doen!” en een paar dikke zoeken, stapte Heiko in de Volvo en reed hij langzaam naar het noorden. “Heel veel plezier, Heiko!”
“Wat zal ik eens doen?” Een vraag waar ik niet lang over hoefde na te denken. Heiko had gisteren de heideplantjes gepoot en wilde graag, dat die een beetje water kregen. Met de kruiwagen, met daarin een gieter met water, liep ik een paar keer naar het trollenhuisje. Wel even een bijzonder moment. Daar viel ik de 17e januari en in die paar seconden veranderde mijn leven toch wel een beetje… Op het moment, dat ik eenmaal bezig was de plantjes water te geven was de verbazing compleet, toen ik daar tientallen bosanemoontjes zag bloeien! En er staan nog minstens zoveel plantjes in knoppen, te wachten om eveneens open te gaan!
Er lagen ontzettend veel takjes op dat stukje grond. Niet alleen van de berkenboom, maar ook nog van de boom, die daar de 17e januari was gevallen. Tussen die takjes en nog meer bladeren zaten takjes met zelfs katjes eraan. Je zou denken, dat die takjes, eenmaal van de boom gescheiden, dood zouden zijn. Nee dus. Er waren aan de uiteinden toch nog knoppen ontstaan en zelfs uitgekomen. “Ongeloveloos!”
Nadat mijn “opdracht” was vervuld, belde ik mijn tante Hennie. De volle nicht van mijn moeder. Zij is een paar weken geleden verhuisd naar een verzorgingstehuis. Haar geheugen laat haar meer en meer in de steek. We hebben bijna een uur heel gezellig gebabbeld en elkaar min of meer beloofd, dat we elkaar in augustus weer in levenden lijve zullen spreken. Net als in augustus van vorig jaar, toen deze foto werd genomen. Tussentijds zullen we vanzelfsprekend nog de nodige telefonische gesprekjes voeren!
Eerder dan eigenlijk verwacht, kreeg ik een berichtje van Heiko, dat hij al in Linköping was gearriveerd. Hij had de auto op de parkeerplaats gezet en was de wachtruimte ingelopen. Vanochtend had hij via zijn mobieltje zichzelf al kunnen inchecken(!) en wist hij, dat hij om uiterlijk kwart voor vier aanwezig moest zijn. En hij had stoel 3A toegewezen gekregen. Nadat hij er ongeveer een uurtje had gezeten, zag hij het vliegtuig aankomen, waarmee hij zou vliegen. Nog geen tien minuten later mocht hij “boarden”, instappen en plaatsnemen. Nog een laatste foto en berichtje en zijn mobieltje ging uit…
Maar volgen kon ik hem nog wel! Dankzij het appje, waar Sietse mij op had gewezen. Toen ik die opende en Heiko zijn vluchtnummer had ingetoetst, zag ik tot mijn verbazing, dat de route van het vliegtuig, het stippellijntje, zo goed als boven ons huis ging! Nog geen tien minuten later zag ik het toestel daadwerkelijk vanuit het noorden aan komen vliegen! Even verdween “Heiko” in een wolk, echter daarna kon ik hem eventjes volgen. Totdat hij richting Jönköping vloog en uit mijn gezichtsveld verdwenen was. Hoe leuk, dat hij boven Ödarp vloog!
Terwijl ik op het terras stond had ik beweging in de vijver gezien. Op meerdere plaatsen vormden zich kringen in het water. Gisteren hadden we Ebba ook al heel aandachtig in de vijver zien kijken, zonder dat we konden ontdekken waar ze naar keek. Nu wel! Minstens acht kikkers waren daar actief! Om ze niet te verjagen bleef ik op een afstandje staan kijken. Wat hadden ze het druk. Ik meen de bruine kikkers te hebben herkend. En ik weet zeker wat ze daar gedaan hebben: kikkerdril leggen! Misschien is het morgen rustiger aan de wal van de vijver, zodat ik dan even kan kijken of het daadwerkelijk zo is.
Terwijl ik het vliegtuig van Heiko via de app goed in de gaten hield, maakte ik wederom een emmer met verf open. Faluröd om precies te zijn. Daarmee wilde ik heel graag het laatste stukje wand afmaken. De voorkant van de berging. Heiko had die al voorbewerkt, door de onder- en bovenkanten te doen. Het was dan ook niet veel later, dat de wand al klaar was. Op ongeveer een meter na! Heiko had namelijk de aanhanger van de zitmaaier en de grote, echte aanhanger weer in de carport gezet. Op die laatste zat jammer genoeg een disselslot en de sleutel daarvan hing aan zijn sleutelbos. En die sleutelbos vloog naar Nederland! Oeps… Er zit niets anders op, dan dat stukje op een later tijdstip te verven. Toch is het weer een stapje dichter bij het eindresultaat!
Het zal ergens rond vijf uur geweest zijn, dat Heiko boven Denemarken vloog. Toen vloog het toestel op een hoogte van maar liefst 37.000 ft. Dat is toch ruim 11 kilometers? Ik wilde een print screen maken op het ogenblik, dat hij boven Groningen vloog, echter dat mislukte: de vlucht ging sneller dan ik had gedacht. Even na zessen lande hij veilig op Schiphol. Daar stond Daniëlle al op hem te wachten en reden ze samen naar Rotterdam. Daar trof hij Peter en beide kleinzoontjes Noud en Mason, die uiteraard heerlijk geknuffeld werden. Blij dat alles goed verlopen is!
