De goudvink was vanochtend in onze tuin aanwezig! Sterker nog: hij zat in ons voederhuisje! Ze! Want ze waren met meerdere. Ik kon niet zo snel tellen als dat zij konden vliegen en daarmee mist een exact aantal. Toen ik het gordijn aan de kant deed om foto´s te maken… Yep: weg! Eentje kon ik volgen, terwijl hij in een boom vloog. Met de camera inzoomen en… Wazig… Herkenbaar is hij wel gelukkig. Ook niet vreemd, want hij is zo bijzonder eigenlijk. “De goudvink is compact en lijkt hals-loos. Hij heeft een korte, dikke snavel, een zwarte kruin en gezicht en een witte stuit. Het mannetje heeft een lichtgrijze rug en een diep rozerode onderzijde. Het vrouwtje heeft een grijsbruine rug en een minder intens gekleurde roze onderzijde. Met zijn 15 centimeter is hij even groot als de vink. Zijn spanwijdte van maximaal 26 centimeter is wel wat kleiner dan die van de vink, die een maximale spanwijdte heeft van 28 centimeter.
De goudvink komt wijdverspreid voor. Hij broedt in bossen, tuinen, boomgaarden, bosranden en lanen. Het nest is goed verborgen in naaldbomen. Tussen april en augustus krijgen ze 2 broedsels, per legsel 4 tot 6 paars gestreepte, groenblauwe eieren. De goudvink eet knoppen, zaden, groene plantendelen, bessen en insecten. Karakteristieke kenmerken: In tegenstelling tot veel andere tuinvogels, blijven goudvink paartjes het hele jaar trouw aan elkaar. Het mannetje neemt de leiding bij het kiezen van een nestplaats. Hij leidt het vrouwtje naar de plek waar het nest gebouwd moet worden, meestal bij een dichte heg of den. De jongen worden wel door beide ouders gevoerd”. Hoe lief… Heel soms willen ze voederstations in tuinen bezoeken. Ze eten dan voornamelijk pinda’s en zwarte zonnebloempitten. En laten wij die nou in ons huisje hebben liggen!
Eigenlijk tegelijk met de goudvink kwamen ook zeker een stuk of zeven vinkjes bij ons. Ook hier moest ik flink met de lens inzoomen, om het vogeltje te fotograferen. Het verschil tussen de twee soorten is nu wel heel duidelijk te zien. Hoe kan je de vink herkennen? “Hij heeft een blauwgrijs petje, dat doorloopt tot in de nek. Zijn wangen en borst roest- tot wijnrood, heeft een bruinige rug en twee witte vleugelstrepen. De staart is zwart met witte staartzijden. De vrouwtjes zijn ook hier fletser van kleur. De grootte is ongeveer 15 centimeter. De vink eet in het broedseizoen vooral insecten. In het najaar en de winter wordt dit aangevuld met zaden. De vink broedt in bossen. In de winter zoeken vinken vaak voedsel op akkers en velden. Je ziet ze in Nederland veel, maar dat is in Ödarp niet het geval. We zien ze hier zeker niet dagelijks. Eerder maandelijks. Blij toe, dat hij er vandaag met een paar vriendjes was!
De hortensia doet het goed! Normaliter heb ik weinig tot geen succes met het plantje. Dit keer gelukkig wel! Wist je overigens, dat de hortensia als woonplant al in 1784 in Japan ontdekt is? En ook nog eens door de Zweedse botanicus Carl Thunberg? Grappig toch? In Europa werd de hortensia daarna warm onthaald vanwege zijn vermogen spontaan van kleur te veranderen. Daardoor dacht men, dat deze plant magisch was! Dit grote raadsel werd opgelost toen ontdekt werd, dat de verkleuring van de bloemen aan de zuurgraad van de grond te danken is… Er bestaan inmiddels diverse soorten hortensia’s, zoals de bekende bolvormige planten, randbloeiers, seringvormige bloeiers, dubbelkleurige en doorbloeiende types.
Een paar weetjes: * Rond Pasen is er veel vraag naar de witte hortensia * In Japan drinkt men hortensiathee tijdens de ceremonie op Boeddha’s verjaardag op 8 april. * Van hortensia’s kun je een mooi droogboeket maken door de bloemen in een droge ruimte te hangen. * Worden de bladeren van de hortensia geel? Zet de plant dan in zure, voedzame grond. * De hortensia staat symbool voor dankbaarheid, gratie, schoonheid en overvloed. * Het eiland Faial, onderdeel van de Azoren, wordt ook wel het “blauwe eiland” genoemd, omdat er zoveel blauwe Hortensia’s groeien.
Deze ochtend pakte Heiko zijn spullen allemaal weer in zijn koffertje: het was tijd om de B&G weer te verlaten. De week bij Geert en Froukje zat er weer op! Na het afscheid van deze twee lieve mensen reed Heiko naar Zuidbroek. Sietse was jarig en aangezien Heiko toch in Nederland was, kon hij daar deze keer weer eens naar toe. “Van harte gefeliciteerd, Sietse!” In Zuidbroek werd hij enthousiast en zeer vriendelijk ontvangen door Sietse en zijn vriendin Annet. Meteen werd de koffie geserveerd en een stuk gebak. Tjonge, jonge, jonge! Alweer gebak! Vooraf was al doorgegeven, dat het bezoek niet te lang zou duren, omdat dit de laatste dag in het noorden was. Heiko wilde toch echt nog bij zijn ouders langs, voordat hij de auto naar Rotterdam zou sturen. De kennismaking met Annet was daardoor kort. Hoogstwaarschijnlijk krijgen we binnenkort de kans om beter kennis te maken: ze hebben namelijk het plan, om naar ons toe te komen! Yes!
Rond het middaguur was Heiko daadwerkelijk bij zijn ouders! Daar werd gezamenlijk een bordje stevige groentesoep en lekkere verse broodjes gegeten. Oh, wat werd er gesmuld van de verse witte bolletjes en het suikerbrood! “Is dit een hint?” De klok tikte rustig verder terwijl er gegeten en gepraat werd. Om drie uur was het zo ver. Afscheid nemen… Weer… Dat zijn de vervelendste momenten van onze verblijven in Nederland. Dat geldt voor Heiko zijn ouders, maar evenzo voor de beide dochters en hun gezinnen, neef Sietse en alle goede vrienden. En het laat ons ook zeker niet koud…
“Iedereen heel erg bedankt voor de gastvrijheid en gezelligheid!
Het was hartverwarmend!”
Het doet ons goed, dat velen ons (weer) op komen zoeken dit jaar.
Daar verheugen we ons nu al enorm op!
Onderweg naar Rotterdam werd het drukker en drukker op de weg, naarmate de stad Utrecht dichterbij kwam. In Zeist (!) was het mis. De files waren daar helaas niet te ontwijken en daardoor duurde de reis iets langer dan drie uur. Temeer daar de snelheid maximaal 100 km per uur tot zeven uur ’s avonds is.
In Rotterdam waren Daniëlle en Peter bezig met de voorbereidingen voor het eten.
Ze hadden de pizzarette klaargezet en alle benodigdheden werden voorbereid.
Het was voor Heiko de eerste keer en het was reuze plezant. En lekker!
Kleine stukjes pizzabodem werden met verschillende heerlijke dingen belegd en in de pizzarette gebakken. Ondertussen werd er gepraat en van de kleinkinderen genoten.
Voor die laatsten was het op een bepaald moment bedtijd.
De volwassen ruimden toen alles af en hadden het lampje daarna uit.
Niet veel later nadat de kids op bed lagen, zochten zij hun bed eveneens op.
Toeval bestaat niet! Terwijl ze in Rotterdam hun pizzaatjes maakten, maakte ik er eentje in Ödarp! Dit keer niet de standaard pizza (met kaas en salami). Hier ging het om een “doe-het-zelf-pakket-pizza”! Die had ik gisteren uit Eksjö meegenomen. In de verpakking zat het kant-en-klare deeg voor een pizza en een potje tomatensaus. Het deeg werd uit de verpakking gepakt, waar het op bakpapier in opgerold zat. De toevoegingen bestonden uit kaas, ham, mozzarella en… Champignons! Ja, heus! Na ongeveer 15 minuten in de oven kon er gegeten worden. Het rook zo appetijtelijk in de keuken. De smaak? Mede door de champignons natuurlijk: heerlijk! Om eerlijk te zijn wist ik niet wat ik van het kantenklare deeg moest verwachten, maar het was perfect! “Eet smakelijk, Peter en Daniëlle, Noud en Mason en Heiko!”
