Voor vanochtend hadden we afgesproken met de mensen waarvan wij het huis in Ödarp hadden gekocht. Zij, Lasse en Viveca, zijn verhuisd naar het plaatsje Blackstad, in de buurt van de stad Västervik. In die stad wonen kinderen en kleinkinderen en daar hebben ze ook een bootje in het water liggen. Blackstad ligt op 1,5 uur rijden vanaf ons huis en de route gaat via de plaatsen Eksjö, Mariannelund en Vimmerby. Vorig jaar hadden we elkaar voor het laatste getroffen. Toen waren ze bij ons en hebben we samen gegrilld bij ons in de tuin. Hun jonge herdershond van 3,5 jaar oud, genaamd Bozz, hadden ze toen mee en dat was een verschrikkelijk lieve hond. Die hadden ze uit een pension in Skåne gehaald toen die een jaar oud was. Ze vertelden toen nog, dat hij ontzettend slecht at. Ze moest erbij blijven zitten en enorm aandringen om ervoor te zorgen dat hij iets naar binnen kreeg. Uiteindelijk waren ze er toch maar eens mee naar een dierenarts gegaan en toen bleek dat de nieren van deze hond kapot waren. Ze kregen te horen, dat de hond zeer waarschijnlijk een keer gif had binnen gekregen! Dat was enorm schrikken voor ze, vooral ook omdat er geen genezing mogelijk was. De hond moesten ze helaas laten inslapen…
Ondertussen hebben ze van een, voor hen bekende en erkende, fokker uit Tranås een andere jonge herdershond gekocht. Deze is nu 3,5 maand oud en heet Neo. Opnieuw een zeer lieve hond. Ze gaan ermee naar de puppytraining en houden ook contact met de fokker. Leuk om te zien hoe de jonge hond steeds verbaasd om zich heen kijkt, om de wereld te ontdekken. Alles is nieuw. Zo ook het door ons meegebrachte “oortje”, dat hij eerst uitvoerig besnuffelde, voordat hij er mee begon te eten. Het was de eerste keer dat hij zo eentje kreeg. Zo lief!
Bij Lasse en Viveca waren we uitgenodigd voor de koffie en “macka”, een eenvoudige broodmaaltijd. Het was enorm gezellig om hen weer te zien en er werd lang bijgepraat. Twee uur later reden we weer huiswaarts en spraken we af, dat ze snel weer een keer in Ödarp zouden komen. In de tuin was immers na de stormen van januari weer het een en ander veranderd en dat wilden ze wel eens met eigen ogen zien.
Op de terugreis namen we, net als op de heenreis, twee korte pauzes. Een stop was bij een oude steengroeve. Vergelijkbaar met die in Askeryd, vlak bij ons huis, maar dan vele malen kleiner. We reden opnieuw weg nummer 40 af en kwamen uit in Eksjö, waar we meteen de wekelijkse boodschappen haalden. Dan was dat ook maar weer klaar. Eveneens bezochten we daar een adresje, waar we een tweedehands grasmaaier kochten. Daar waren we al een tijdje naar op zoek. Er stonden diverse op Marketplace te koop, maar niet in de buurt of het was geen zelftrekkende maaier. De afgelopen week was het wel raak en spraken we met de verkoper af, dat we die vandaag op zouden halen. De man startte de maaier voor ons en het motortje liep goed, dus namen we deze mee. Dat paste tezamen met de boodschappen achter in de Hyundai, nadat de bank was opengeklapt. Uiteindelijk was het half vier toen we weer thuis waren…
Thuis deden we niet zo heel veel meer, omdat we tegen zes uur in het dorpje Nääs wilden zijn. Dat ligt op 10 minuutjes rijden vanaf ons huis. In Nääs is niet zo heel veel te beleven, maar er is wel een heuse bierbrouwerij. Daar organiseren ze een paar keer per jaar een “Pub-kväll”, oftewel een gezellige avond. Ze zorgen dan voor livemuziek en schenken uiteraard onder andere hun eigen merk bier. Ze hebben tien verschillende soorten bier trouwens. Onder andere een IPA, een APA, een Lager, een Pale Ale, een Weizen. De muziek begon om acht uur en voorafgaand aan de muziekavond was er vanaf zes uur een lopend buffet met koffie en appelgebak na. Toen we er rond half zeven aan kwamen rijden, zagen we al een groot aantal auto´s op de parkeerplaats staan. Mooi! We waren in ieder geval niet de eerste en niet de enige bezoekers. Het viel ons op, dat de meeste bezoekers goed voorbereid waren op een koele avond. In de schuur is weinig tot geen verwarming en in de vooraankondiging van de organisatie werd al aangegeven dat het verstandig was om dikke truien aan te doen en een jas. Van de organisatie zelf hadden ze gezorgd voor dekens die je over de benen kon leggen. Tja, een oude boerenschuur tocht natuurlijk ook van alle kanten en verwarmen is geen optie vanwege het hele hoge plafond.
Binnen, onder de grote schuur, maakten we gebruik van het buffet en dat smaakte ons uitstekend. Zo was er kippenfilet, rosbief van de eland, aardappelschijfjes en -salade, een salade van diverse soorten sla en stokbroodjes met kruidenboter. Het werd ook snel weer aangevuld, zodra er een schaal leeg was. Sinds lange tijd waren we trouwens weer eens een keer op een avond weg. Gezellig! Toen we voldoende hadden gegeten, het was onbeperkt opscheppen trouwens en dat zagen we een aantal gasten ook ongegeneerd doen, namen we een kopje koffie. Met dat beloofde stukje appeltaart natuurlijk!
Om acht uur liepen we naar de zaal, boven de brouwerij. De brouwerij en het restaurantgedeelte is gevestigd op de onderste verdieping van een oude boerderij. Boven is een grote zaal, die ingericht is voor feestavonden. Eveneens worden daar in december kerstmarkten georganiseerd. Bij de boerderij staan een aantal huizen en in die tuinen staan diverse fruitbomen. De meesten daarvan heeft Heiko al een paar jaar achtereen gesnoeid in de wintermaanden. Boven zagen we gezellige zitjes en er waren al veel mensen aanwezig. Niet iedereen had eerst van het buffet gebruik gemaakt.
De toegang was gratis. De muziek, een duo, stond al bijna klaar op een klein podium. Het duo bestond uit een man met een gitaar en een vrouw die zong. Ze stelden zich aan het publiek voor en begonnen te spelen en te zingen. Het eerste liedje ging over paddenstoelen (svamp). Hmmm, oké… Een langzaam, beetje triest nummer. Gelukkig duurde het slechts drie minuten. Nadat het eerste nummer was afgelopen, vertelde de vrouw over het door hun gekozen repertoire voor vanavond. Het was het jaargetijde herfst en daarom hadden ze een aantal liedjes geselecteerd met teksten over dat seizoen. Ze gaf meteen aan, dat de herfst een beetje somber en mistroostig was. Nou, dat waren de volgende liedjes ook. Droevig zelfs! Lied twee ging over een paddenstoelfamilie Cantharel, Kantarell die onderling ruzie hadden. De ene cantharel sloeg de andere cantharel: nou ja zeg!
Het derde lied ging over de appels die uit de bomen op de grond vielen en de tekst van het vierde lied vertelde over de blaadjes die uit de bomen dwarrelden. Ehhh… Tja… Wat moet ik ervan zeggen: het was treurigheid alom. De teksten waren om verdrietig van te worden, het tempo van het liedjes was om bij in slaap te vallen en de stemmen waren nu ook niet bepaald geweldig. De man speelde wel heel goed gitaar trouwens. Na vier liedjes vonden we, dat ons uithoudingsvermogen en geduld voldoende op de proef waren gesteld. Wát een feest… Als we dan terugdenken aan de gezellige avond op de camping in Kropswolde, dan kwam dit dicht bij een begrafenis. We keken elkaar aan en besloten om snel weg te gaan. Als je al niet depressief was, werd je het hier wel. Een kwartiertje later stonden we zodoende alweer buiten. Terug naar huis!
Buiten was het inmiddels goed schemerig geworden. Onderweg naar huis zagen we een mooie felle maan schijnen. Het was precies halve maan trouwens, een opkomende. Helaas had ik, bij hoge uitzondering, deze keer niet de grote camera meegenomen. Anders had ik hele mooie plaatjes kunnen schieten van die felle maan, die net boven de bosrand stond. Op enig moment, op een open veld vroeg ik Heiko te stoppen, om toch met mijn mobieltje die maan op de foto te kunnen zetten. Ik was zo gefocust op die halve maan, dat ik niet zag wat er onder te zien was. Heiko zag namelijk in het grasland onder de maan een eland staan!
Oh, wat een fantastische verrassing! Ik had al eens een schitterende foto kunnen maken van een eland in de ondergaande zon en nu had ik de kans, om een eland te fotograferen in de opkopende maanmaneschijn. Wát een perfect plaatje had dat kunnen zijn. Mits ik de grote camera had meegenomen! Oh, oh, oh, wat was ik flauw en teleurgesteld. Zo goed en zo kwaad als het ging maakte ik een foto met mijn mobieltje. Zie je de eland staan, precies onder de maan? De fotoshoot duurde de eland vervolgens te lang en zodoende liep die weg richting de bossen. Toen bleek, dat die achtervolgd werd door twee kalfjes! Die hadden we in het donker niet zien staan. We stonden de hele tijd naar drie elanden te kijken! We reden ontluisterd door de ongezellige muziekavond en de teleurstelling van het gemis van de grote camera verder, toen we in datzelfde weiland eland nummer vier zagen staan! WoW! Vier elanden gezien! Helaas niet (duidelijk) op de foto kunnen krijgen, echter ontzettend fijn, dat we ze na een aantal maanden weer eens hebben gezien!
