De eerste van de maand vandaag. Dat betekent dat de digitale administratie en alle foto´s weer veiliggesteld moeten worden op een externe harde schijf én in de cloud. Een maandelijks terugkerend fenomeen. Vandaag koste het me wel wat meer tijd dan anders, omdat ik niet zolang achtereen achter de laptop kon zitten. Tussen de bedrijven door deed ik wat andere klusjes. Zoals een dood plantje uit een plantenbakje verwijderen, de overgebleven plant naar de kelder brengen om verpoot te worden, de kaarsen weer opbergen, die ons in de donkere dagen zonder stroom van licht voorzagen, een paar puzzelstukjes leggen, de vaatwasser leeghalen en meer van dat soort kleine dingetjes. Uiteindelijk is het weer gelukt, om alle digitale documenten en foto´s veilig te stellen en dat was het doel voor vandaag.
Heiko was vanochtend met de volle aanhanger naar de stort in Tranås gereden. Ondanks dat hij niet hoefde te werken vandaag, reed hij toch die kant op. Er lag namelijk wat hout op hem te wachten bij Örtengren en er moest een pakje gehaald worden bij de Preem. Ook moest er een envelop op de bus richting Nederland. Het jaarlijkse formulier van het UWV, met de vraag of ik nog “in leven” ben, moest ingevuld en teruggestuurd worden. Vannacht had het een klein beetje gesneeuwd, waardoor de wereld weer mooi wit is geworden om ons heen. Onderweg vernam Heiko wel dat het glad was! Hij zag de aanhanger af en toe in een bocht een beetje uitwijken. Toen heeft hij toch maar even een beetje snelheid geminderd. Bij de stort was het erg rustig. In ieder geval bij de afdeling tuinafval was Heiko de enige klant. In alle rust trok hij een voor een de takken van de gesneuvelde dennenboom uit de aanhanger. Alles belande op een stapel en toen de aanhanger leeg was, was Heiko verbaasd over de grootte van de stapel. In de aanhanger was het aangestampt, maar bij de stort lagen alle takken los op elkaar en daardoor had het een veel groter volume.
Toen hij daar aan het lossen was ontdekte hij een paar stammetjes die de moeite waard waren om mee te nemen. Zucht… “Hebben we nog niet genoeg hout?” Vanaf de stort reed hij naar Örtengren om daar nog een paar stammetjes op te halen. Daar trof hij Örtengren, die hem meteen voor een kop koffie uitnodigde. Örtengren was weer begonnen met werken, nadat hij klachtenvrij was. Zijn ziektebeeld door corona viel erg mee, in tegenstelling tot collega Håkan. Die had drie dagen hoge koorts. Örtengren vertelde, dat het de bedoeling was, dat Heiko morgen bomen bij de bierbrouwerij in Nääs mag gaan snoeien. Op tien minuten afstand van Ödarp. Daar mag hij morgen samen met collega Anton naar toe. Een bekend adres voor hem. De laatste stop was bij de Preem om het pakje te halen. Daarin zat de nieuwe slang voor de pelletsbrander. We hebben weer eentje op voorraad!
Nadat Heiko weer thuis was dronken we samen een kop koffie en namen we er een paar mini kanelbullar bij. Die hadden we even kort in de magnetron opgewarmd, waardoor ze lekker gingen ruiken en lekkerder van smaak waren. Minder droog. Na de koffie ging Heiko naar buiten, om verder te gaan met het opruimen van de dennenboom. Eerst vulde hij de aanhanger opnieuw en vervolgens zaagde hij alle takken van acceptabele dikte én de stam, in kleinere stukken. Alles werd met behulp van de kruiwagen onderdak gereden. Vlak bij de klover, in de schuur. Er wordt namelijk voor de komende dagen steeds een beetje sneeuw voorspeld en dan is het handiger dat dit hout alvast onderdak ligt. Alles bij elkaar schat Heiko de dennenboom op ongeveer 2,5 kuub brandhout.
De volle aanhanger leegde hij in het bos tegenover ons huis. Dat had hij zich onderweg van Tranås naar huis ineens bedacht. Daar ligt namelijk een grote stapel oud hout en vele takken. Die stapel ligt er zeker al een half jaar en is “afval” van de landerijen er omheen. Dat wacht om versnipperd te gaan worden. We gaan ervan uit, dat ze blij zijn met meer takken, want dat levert hun uiteindelijk geld op. Die houtsnippers worden namelijk verkocht aan bijvoorbeeld een energiecentrale. Het enige wat nog achter is gebleven van de omgewaaide boom is de kluit. Hoe we dat “varkentje moeten wassen” is een uitdaging en iets om over na te denken. Iemand een idee?
Naast ons huis zagen we opnieuw een auto van E.On stoppen. De oranje knipperlichten en het zwaailicht gingen weer aan. Al snel na de eerste auto, stopte ook nummer twee. Net als gisteravond. Zou de klus dan nog niet klaar zijn? Het duurde slechts enkele minuten toen er ook nog een grote tractor stopte. Soortgelijk aan die, die tegenover ons huis de afgeknapte paal had vervangen en de kabels weer strak had getrokken. Gewapend met een fototoestel liep Heiko die kant op, om poolshoogte te nemen. Ze waren tenslotte op onze grond bezig. Daar zag hij, dat ze gisteravond in het donker alle struiken hadden weggezaagd om beter bij de paal met de “centrale” te kunnen komen. Nu deed de tractor dat nog even dunnetjes over, door de struiken met wortel en al eruit te trekken. Daarna werd de machine stabiel gezet, door de steunpoten uit te zetten. Vervolgens werd het bakje richting de paal gemanoeuvreerd, waar een van de mannen van E.On in plaats nam, om hogerop bij de paal te kunnen komen.
Intussen had Heiko gezien, dat de paal met daaraan de centrale erg scheef stond. Hij vroeg aan een van de mannen wat er ging gebeuren en die vertelde, dat er tijdens de storm een steunpaal was geknapt. De paal met daaraan de centrale, is de laatste paal van de rij en die moet de kabel strak houden. Helaas is de steunpaal kapotgegaan, waardoor de paal onder het gewicht van de lange kabel scheef werd getrokken. Gisteravond hadden ze die paal met een sjorband vastgezet, aan de voet van een andere paal. Maar het was duidelijk, dat men dit onvoldoende vertrouwde. Een vrachtauto bracht tegelijkertijd nog een nieuwe paal. De man vertelde Heiko verder nog, dat ze de paal, wat een steunpaal moet worden, morgen gaan plaatsen. Nu zouden ze alleen nog een extra sjorband aanbrengen. Het leek namelijk ook alsof de centrale redelijk scheef stond of zelfs loshing…
De stroom was er heel even af, gedurende de minuten dat de strop werd aangebracht. Gelukkig slechts een kwartiertje. Hoe lang de stroom er morgen af is weten we niet, echter voor de zekerheid vulde Heiko de voorraad houtjes voor de houtkachel in de keuken maar even weer aan. Terwijl Heiko buiten bezig was, had ik de stofzuiger gepakt. Het stoken op hout maakt namelijk wel een beetje rommel en dat wilde ik even opzuigen. Met een rechte rug ging dat prima, maar toen ik de kachel zelf wilde uitzuigen en door mijn knieën ging werd ik gestraft. “Oké, grenzen weer ontdekt!” Af en toe probeer ik weer even iets “nieuws”. Ik wil weten wat ik weer kan en wat niet. De hele dag in het strakke korset lopen is geen pretje hoor en mijn rug wordt stijf. Daarnaast komen er nu weer andere pijntjes naar de voorgrond. Nee, ik klaag beslist niet, want het kan immers veel erger… Maar het is verre van leuk…
