Een kleine klusjesdag was het vandaag. Dat gold voor, zowel mij, als voor Heiko. Bijvoorbeeld de vloerkleden kregen vandaag van mij een schrobbeurt. Het is echt Zweeds, om overal van die stoffen kleedjes op de vloer te hebben liggen. En daar wordt uiteraard overheen gelopen. Niet met vieze schoenen, omdat het ook typisch Zweeds is, om de schoenen waarmee je van buiten komt, bij de voor- of achterdeur uit te trekken. Toch worden de vloerkleedjes vies en vandaag gingen ze in de wasmachine. Toen ze het wasprogramma en het schuimbekken overleefd hadden, mochten ze buiten spelen vond ik. Het was droog en het waaide behoorlijk en daarom mochten ze even heerlijk een frisse neus halen. Dat vonden de kleedjes wel fijn, want ze zwaaiden vanaf de waslijn naar mij, als ik via een raam even poolshoogte nam. Leuk! Aan het einde van de dag moest ik hun plezier afkappen en moesten ze weer binnen komen. Genoeg aan gelummeld! Nu moeten ze weer een tijdje doen waarvoor ze zijn ingehuurd: stilliggen op de vloer, ons voorzien van warme(re) voeten en ter decoratie.
Een ander klein klusje was het snijden van de spitskool, die Heiko gisteren mee had genomen van de supermarkt. Een hele mooie grote kool, waar je minstens met zes personen van zou kunnen eten. Ware het niet, dat er na het koken nog maar heel weinig van over was. Omdat we voor vanavond al iets anders hadden bedacht, blancheerde ik de kool en deed er twee porties in de diepvries. Op de zakjes even geschreven wat erin zit, zodat we niet voor verrassingen komen te staan. ZZ betekent overigens Zonder Zout…
Vervolgens pakte ik de grote beenham uit de koelkast. Toen Heiko gisteren boodschappen deed, stuurde hij mij een foto van “weekend-beenhammen”. Het zijn eigenlijk gewoon beenhammen, die heel veel tijdens de kerstdagen gegeten worden. Nu hadden ze ze gewoon een andere naam gegeven. Hij vroeg of hij er eentje mee moest nemen. “Ja, doe maar!” Die beenham is erg lekker en kun je bij een heleboel gerechten eten. Ik smeerde de beenham in met een sausje van mosterd, honing en peterselie, waarna die in de oven ging. In de braadslee kwam ongeveer een half liter runderbouillon, die elke tien minuten over de ham werd gegoten. Na een uurtje vond ik hem zover gaar genoeg. Vanavond gaan we hem eten, waarbij hij nog eens een klein uurtje de oven in mag. En dan… Proeven!
Om een beetje variatie in de bezigheden te hebben begon ik daarna met de schoonmaak. Met een emmertje sop en een doekje nam ik alles af op de bovenste verdieping. In een rustig tempo werkte ik ruimte voor ruimte af.
Tussendoor was het zomaar ineens tijd voor een kopje koffie… Nou ja zeg! Jammie!
Na de koffie werd de klusjesdag onder andere voortgezet met het inpakken van een plant en het schrijven van een kaart voor de geopereerde buurvrouw in Västorp.
Ze was gisteren weer thuisgekomen hadden we via haar man vernomen. Daar wilden we aandacht aan schenken, want het was een behoorlijke ingreep en het herstel zal ook nog wel de nodige tijd vergen. Een “klein hartje onder de riem”…
Heiko was vanochtend begonnen met het halen van een viertal kruiwagens met hout. Een wekelijks terugkerend klusje, want er wordt flink gestookt in huize Leugs in Ödarp. Het zagen, slepen, kloven, stapelen en ophalen van het hout lijkt een zeer ondankbaar klusje, want als het droog is, twee jaar later, steek je alles in de brand en wordt de houtstek langzamerhand leger en leger. Van houtstek 2 hadden we het laatste beetje van de linkerkant overgepakt naar de rechterkant. Daarmee werd die tijdelijk iets voller. Inmiddels is dat overgepakte hout alweer in de kelder verdwenen. Ondankbaar werk? Nee, zeker niet. Dankzij het vele haardhout kunnen we het in huis lekker warm krijgen en houden. Het is wel zo, dat het wegnemen van droog hout op dit moment sneller gaat dan het aanvullen met nog te drogen hout. Toch hebben we nog een aantal omgewaaide bomen in het vizier die, zodra het fysiek kan, veranderd gaan worden in blokken.
Een ander klein klusje was de montage van het wiel onder de kar. Dat bandje had Heiko gisteren weer opgehaald uit Aneby en buiten naast de auto laten staan. Vanochtend controleerde hij of de band nog hard was en dat was gelukkig het geval! Mooi, dan kan er nu weer onder. De krik had Heiko nog onder de as van de kar laten staan, dus was het slechts een kwestie van de moeren van het asje aan een kant losdraaien, wiel er inhangen en moeren aandraaien. In een paar minuten gepiept. De kar staat weer op vier po… wielen en klaar voor gebruik! Hout halen, keien verzamelen, takken vervoeren of kleinkinderen in rondrijden: zeg met maar. Reuze handig karretje!
Het werkgebied verplaatste zich toen naar de veranda. Daar werd alvast de kerstverlichting opgehangen. Dit jaar erg vroeg, maar de guirlandes werden slechts opgehangen en nog niet aangesloten. Het leek Heiko beter, om dat klusje nu al te doen. Nu het nog niet zo koud is. Voorgaande jaren deed hij dat eind november terwijl het buiten vroor. Met verstijfde vingers moest dat werkje dan gebeuren. Niet leuk! De verschillende, aan elkaar te koppelen strengen verlichting, waren begin dit jaar stuk voor stuk verpakt in plastic zakjes, waardoor ze niet verschrikkelijk in de knoop zaten. De kleine spijkertjes waar het ieder jaar aan komt te hangen, laten we altijd zitten. Het was dan ook wederom een klusje van niets. In een paar minuten hing de verlichting op zijn plaats.
Vervolgens werden de gisteren meegenomen heideplantjes in de bloembak, onder het voorste kamerraam gepoot. Ook zo gepiept, maar wel een mooi resultaat. De felrode geraniums hebben het lang volgehouden, maar waren toch echt aan het einde van hun latijn. Daarom maar een paar andere plantjes in de bak. Dit keer weer heideplantjes. Die doen het in dit seizoen goed en hebben een gezellige, warme kleur. Prima toch? Toen ik even later naar buiten liep om te controleren of de opgehangen was al droog was, zag ik dat er iemand met een schep en een plantje daarop richting de oever van de vijver liep. “Wat doe je nou weer Heiko?”
Er werden een drietal sedum plantjes verpoot! Die plantjes stonden in de border aan de noordkant. Daar waar ik vorig jaar een berk heb weggezaagd. Op die stam had Heiko mos gelegd, waardoor het een bijzonder beeld opleverde. De bloemen en blaadjes van de sedum plantjes waren onlangs opgevreten door reeën en later door ons tot op de grond afgeknipt. Deze periode is een goede periode voor het verpoten van planten, struiken en bomen en zodoende werd die koe (of was het een stier…) meteen bij de hoorns gevat. De plantjes kregen een nieuwe plek aan de oever van de vijver, op enige afstand van de bestaande sedum plant, die nog prachtig in bloei staat. Op de lege plek werd een kleine rododendron gepoot, die op een andere plek in de verdrukking was gekomen. Prettig geregeld!
Na de middag bracht Heiko het bloemetje naar de buren en ging ik aan het aanrecht verder met mijn project luchtballonnen. De eerste twee lagen papier met aanbiedingen van diverse supermarkten waren droog. Maar ook stevig? Nou, nee. Daarom pakte ik nogmaals een folder en plakte ik er vandaag nog maar eens twee lagen met aanbiedingen van witgoed overheen. Als de ballon later kapot geprikt wordt, moet de overblijvende ei-wand wel stevig genoeg zijn, om er een opening in te kunnen snijden.
Eveneens mag het niet in elkaar zakken, zo gauw het gevuld wordt. Of wanneer het ergens opgehangen wordt. Stel je voor, dat hij dan van boven dichtklapt… De bladeren, die ik ter versiering over de geplakte kranten wil gaan plakken, zijn inmiddels ook droog. Die kon ik uit de krant halen waarin ze gedroogd zijn. Stap 2 ook klaar! Hopelijk zijn morgen de aanbiedingen van de koffiemachines, drogers en föhns op het ei ook droog…
In de tuin was Heiko verder gegaan met de schep die hij had gebruikt voor het verpoten van de sedum. De drie kersenbomen, die hij een paar weken geleden van Kenth had gekregen, wilde hij voor de winter graag in de grond hebben staan. Die tijd begon te dringen, want voordat je het weet hebben we nachtvorst en kom je met de schep de grond niet meer in! Kenth had genoemd, dat hij geen enkele garantie gaf op de bomen en daarmee is de vraag groot, of het iets wordt. Er werd een plekje gevonden in de buurt van de grilplaats. Het graven van de drie kuilen ging wonder boven wonder heel eenvoudig. Het was losse, natte grond en er zaten nauwelijks stenen in. Ongelofeloos… De kersenbomen kunnen heel erg groot worden en daarom werden ze aan de rand van het grasveld gepoot. Tussen een paar kerstbomen en berken. Als de wortels van de kersenbomen wel aankomen en de bomen flink gaan groeien, kunnen de berkenbomen omgezaagd worden. Of de kersenbomen eerder verpoten.
Een van Heiko´s laatste acties voor vandaag was het snoeien van onze kleine fruitbomen. Twee van de drie, die meteen naast de oprit staan, werden flink te grazen genomen en de iets oudere perenboom naast de oprit eveneens. Die laatste had Heiko in de zomer ook al gesnoeid, omdat de stam daarvan plotseling begon te scheuren. Nu het blad eraf is kon hij goed zien wat er nog meer weggeknipt moest worden. De kleine perenboom en appelboom achter ons huis werden behoorlijk kleiner gemaakt. De bomen zullen toch volgend jaar wel weer groeien. Toch willen we ervoor waken, dat ze te groot worden. Daar heb je namelijk niets aan. De vruchten (als er ooit een keer vruchten aan komen… zucht…) moeten eenvoudig te plukken zijn. Een fruitboom die hoger is dan vier meter is niet rendabel. Daar krijg je de vruchten niet meer uit, zonder een lange ladder of een klimpartij of met een hoogwerker. Onze boompjes zijn klaar voor een nieuw groeiseizoen.
Vanavond hadden we ons dametje even de kap afgedaan. Ze kon zich zo even lekker wassen en daar krabben, waar ze een paar dagen niet had bij kunnen komen.
We hielden goed in de gaten dat ze niet bij de wond zou komen.
Wanneer ze van vertrek veranderde ging een van ons achter haar aan.
Ze liep meteen naar de brokken en begon daar relaxed aan te eten. Met die kap gaat dat toch wel moeilijker.
Daarna ging ze naar boven.
Daar mag ze heel graag op een kleed liggen. De afgelopen dagen had ik daar nog eens een “berevel” bij op gelegd. Voor extra comfort.
Dit keer was het mijn beurt om haar te volgen. En het was maar goed dat we die beslissing hadden genomen, want bovenaan de trap zag ik haar zitten en ze trok net een hechting uit de wond! Potverpielekesnogaantoe! Hoe snel kon ze zijn! Meteen pakte ik haar op en deden we haar de kap maar weer om. Het genot van het leven zonder kap was van korte duur geweest. Helaas was het niet vertrouwd, dat ze hem af kon houden. We hebben het “lijden” een beetje verzacht, door haar te verrassen met een onverwacht “etentje”: kip in een overheerlijk sausje. Nou, dat ging erin als pap!
