Mist! Ödarp was vanochtend in nevelen gehuld. Dat hebben we niet vaak, maar vandaag was het een kleine wereld om ons heen. Dat duurde trouwens niet zo heel lang, want de zon kwam er al snel bij en verdreef die laaghangende bewolking. Het werd vervolgens een hele aangename dag met veel zonneschijn en temperaturen, die we al een hele tijd niet meer hadden gehad. Het werd na de middag namelijk plus 10 graden Celsius!
Gisteravond belden we met dochter Daniëlle in Rotterdam. Niet alleen met haar trouwens, want ook haar man Peter kwam in beeld. En onze jongste kleinzoon Mason. Zijn grote broer Noud lag al op bed, maar Mason, die in juli al één jaar wordt, mocht nog even opblijven om “opa en oma Zweden” te zien. Wát een leuk kereltje. Zo vrolijk en zo lekker tevreden. Heerlijk! Ik was er slechts eventjes bij, omdat ik niet meer zo lang kon staan of zitten. Aan het einde van de dag wordt het allemaal een beetje vervelender. Het gesprek ging deze keer dan ook veel over mijn gezondheid. Ook over hun vakantie: ze hadden ervan genoten! Daarnaast was de dreiging van de Russen, en onze voorbereidingen op een mogelijk gewapend conflict, een belangrijk onderwerp van gesprek. Dat die dreiging hier zo serieus is hadden ze niet in de gaten. Daarover wordt in Nederland blijkbaar niet gecommuniceerd. We hebben ze op dat gebied bijgepraat en daar waren ze danig van onder de indruk. Dat onderwerp had Heiko zondagavond ook aangesneden bij zijn ouders. Op enig moment ging Mason naar bed en niet lang daarna gingen zijn ouders en wij ook. De dag had weer lang genoeg geduurd. Het was hartstikke leuk om elkaar weer even te kunnen zien en te spreken op deze manier.
De grote bonte specht liet zich vanochtend weer van zijn “goede kant” horen. Man, wat een herrie als die met zijn sterke snavel op een boom zit te hakken! Dat hakgeluid horen wij overigens nagenoeg elke dag. Alleen kunnen we zelden of nooit zien waar hij of zij precies zit. De bomen mogen dan kaal zijn, zo zonder blad, maar vinden doe je de specht niet zomaar. Deze keer had ik echter geluk en kreeg ik haar in het vizier. Hoog en droog in een berkenboom waar een tak van was afgeknapt. Ze was zich druk aan het wassen! Tussen het tikken door. Toen ze wegvloog dacht ik dat dat het einde was van de specht voor vandaag. Mis! Ze kwam namelijk linea recta naar ons vogelvoederhuisje en begon te eten aan de vetbollen! Ze, want een mannetje heeft immers een rode vlek op zijn achterhoofd en deze niet…
En Heiko? Nou, die was ook alweer gevlogen en zat net als de specht in een boom! Vandaag weer ergens in Tranås. Bij de klant waar hij maandagmiddag aan een klus was begonnen, ging hij vandaag verder. Er waren nog twee grote, totaal verkeerd gesnoeide, bomen te gaan. Er werd nog eens 3,5 uur aan die bomen besteed en toen was het tijd voor de lunch. Hierna kreeg hij het volgende adres door van Örtengren. Daar wachtten twee verwaarloosde bomen op hem. Wát een dankbaar werk! Wát een verschil! De klant, een heel oud en doof baasje, was zeer tevreden over het resultaat en over de korte tijd waarin het was gerealiseerd. Tja, als hij het zelf had moeten doen had het hem waarschijnlijk veel meer moeite en tijd gekost. Nu was het in 3,5 uur klaar.
De afgeknipte takken zou hij zelf verzamelen en naar de stort brengen. Dat scheelde Heiko weer tijd. Precies om half vijf kon hij de bedrijfsauto weer omruilen voor zijn eigen auto, om vervolgens naar huis te rijden. Morgen is hij vrij. We hebben afgesproken, dat Heiko niet meer dan drie dagen in de week gaat werken. Is er dan geen werk genoeg? Oh jazeker wel! Er zijn nog zoveel bomen die gesnoeid moeten worden en zodra de grond weer ontdooid is komt er nog veel meer werk los. Maar we zijn niet naar Zweden verhuisd, om alleen maar te gaan werken. Gistermiddag wees Örtengren Heiko nog snel even drie bomen aan, die flink uitgedund moesten worden, maar die komen vrijdag aan de beurt. Die bomen waren bij een klant, die nog niet op de lijst stond die Heiko vorig jaar heeft gemaakt. Daar komen ondertussen steeds meer klanten en bomen op te staan. Inmiddels zijn er meer dan 500 bomen die (nagenoeg) ieder jaar gesnoeid moeten worden.
Ohhh… Heerlijk! Er komen weer knoppen in de bomen. De nieuwe blaadjes komen eraan! De “onkruidboom”, die direct achter ons huis staat midden in de oprit, heeft weer katjes. Die boom is altijd een van de eerste bomen die nieuwe knoppen heeft. Daarna komt de sering en daarna de fruitbomen. Wat kan zoiets kleins toch een fijn gevoel geven. Dit betekent voor mij namelijk dat het voorjaar begint! Naast de komst van de kraanvogels is dit het tweede signaal, dat het toch echt gaat gebeuren. De temperaturen gaan ook omhoog. Alhoewel we nog steeds behoorlijke nachtvorst hebben. De afgelopen nacht was het opnieuw minus 6 graden, net als de voorgaande nachten. Dat zorgt ervoor, dat de sneeuw op ons grasveld maar niet wil verdwijnen. Toch zal de zon uiteindelijk winnen en wordt alles weer mooi groen…
De eksters waren er deze ochtend ook weer vroeg bij. De Pica pica, zoals de ekster in het Latijn heet, eet eigenlijk alles. In de lente en de zomer gaat de voorkeur naar ongewervelden (kevers, emelten, rupsen). Ook huishoudelijk afval (vleesresten, kaas, brood, deegwaren) staat het hele jaar rond op het menu. In de herfst wordt “het dieet” aangevuld met vruchten. In de winter en het voorjaar met zaden (graan, peulgewassen, eikels en noten). Het hele jaar door voeden ze zich met karkassen van dierlijke verkeersslachtoffers. Je-ig! Wist je, dat eksters regelmatig eieren en jongen van andere vogels roven? Echt wel. Vooral om er hun eigen jongen mee te voeden. Toch vormen eieren en nestjongen slechts een fractie van het voedsel dat jonge eksters krijgen. Eksters houden van open landschappen met verspreide bosjes, bomenrijen of geïsoleerde, hoge bomen. Vijftig jaar geleden was het ondenkbaar, dat ze zo dicht bij de mensen zouden leven: doordat de soort toen overal werd verdreven, hielden ze zich ver weg van mensen. Gelukkig zijn de tijden veranderd.
Al eerder schreven we, dat 15 maart de datum was voor het goedkeuren van onze belastingaangiftes. Vandaag was het dus zover. We konden de site van Skatteverket bezoeken en digitaal ons akkoord geven voor de aangifte. Dat deden we dan ook maar meteen, omdat we dan, in Heiko zijn geval, de te veel betaalde inkomstenbelasting al in april kunnen ontvangen. We controleerden nog even of het mogelijk was om een aftrekpost in te voeren voor het woon-werkverkeer van Heiko. Dat was mogelijk, mits je minstens 5 kilometer van het werk woonde. Dan kon je 6,5 kroon per kilometer als aftrekpost noteren. Mooi. Maar helaas: er gold een ondergrens van 11.000 kronen en daar kwamen we bij lange na niet aan toe. Desondanks is het bij Skatteverket allemaal prettig geregeld. Er komt geen papier meer aan te pas. Alles gaat digitaal. Het kan dus wel.
Toen ik vanmiddag in de serre kwam zag ik dat mijn plaatsje op de bank bezet was. “Opgestaan, plaats vergaan” zal Ebba gedacht hebben. En als je nu denkt dat ze meteen haar plekje aan mij af zou staan heb je het volledig mis. Geef haar eens ongelijk. In de serre komt als eerste de zon op en die verwarmt die ruimte snel. Doe daar een lekkere warme deken en een zacht kussentje bij en Ebba is er niet meer weg te slaan. Gelijk heeft ze. Ik ging naast haar zitten en we genoten samen van een aangename pauze. Gezellig toch?
De dag die zo mistig en mysterieus begon, sloot weer eens sprookjesachtig af. Vanuit de kamer zagen we de oranjerode gloed door de ramen naar binnen komen en dan weten we meteen hoe laat het is. Tijd voor een foto! Welterusten…
