Zondag begon ik met het knippen van Heiko zijn haar. Dat was nog niet zo heel erg lang, maar hij wilde het wel graag weer geknipt hebben. Samen daalden we af naar de kelder om in de tvättstuga de kappersspullen erbij te pakken. Schortje om en knippen! Nou ja… Knippen? Het meeste doe ik met een tondeuse. Na een half uur was het ons beiden naar de zin en werd alles weer opgeruimd. Heiko veegde het haar bij elkaar en ging daarna nog even stofzuigen. Ik verdween naar boven en maakte koffie voor ons beiden. Na de koffie plaatste ik mij achter de pc en ging Heiko naar de garage. Hij wilde met de kar aan de slag, die achter de zitmaaier moet komen. De eerste testrit was uiteindelijk mislukt, omdat de voorste as niet kan draaien. Dat moet anders. Daar had Heiko ondertussen over nagedacht en dat idee ging hij nu verder uitwerken.
De vooras werd namelijk weer losgeschroefd van de bodem en er werd meteen weer een ander mechanisme tussen de as en de bodem geschroefd. Gelukkig was dat onderdeel, dat oorspronkelijk ook aan die as vast had gezeten, gespaard gebleven. Een paar uur daarna hoorde ik de grasmaaier starten en kwam er even later een aanhanger uit de garage rollen. Het werkte! De vooras draaide en de kar volgde de grasmaaier op een keurige manier. Maar na een hobbeltje in het gras zag Heiko, dat de kar kon opwippen en dat vond hij te link. Voor de laatste aanpassingen ging de kar zodoende nog even terug in de garage.
Er werd een gaatje geboord in het dikke blok hout tussen de voorste wielen, daarin kwam een asje, door het asje kwam een pennetje, en verder…. Ja ja, het zal wel zo zijn… Met een zeer voldaan gevoel kwam hij echter weer boven. Het was klaar! De kar is veilig, de vooras draait en de grasmaaier kan de kar trekken. Mooi! Nu nog even een paar opstaande randjes aan de kar, zodat er bijvoorbeeld ook los blad ingelegd kan worden. Daarna, vooral de onderkant, nog even in de zwarte verf zetten. Ter bescherming van het hout.
Achter de laptop had ik weer plezier voor twee! Plezier? Het was weer eens mis! Het probleem van de back-up is nog steeds aanwezig, waardoor er nog geen nieuwe gemaakt kan worden. Elke dag kijk ik of die te maken valt of dat het bedrijf dat toevallig voor elkaar gekregen heeft. Kon ik niet eens meer inloggen! Gelukkig, en dat moet ik het bedrijf toegeven, reageerde men heel snel op mijn mailtje en kon ik alsnog mij inloggen in hun programma. Daar stonden ineens meerdere back-ups die gelukt waren. Maar een “full”, volledige back-up van slechts een paar MB? Er stond er nog eentje van 2307 MB, ruim 2,3 GB. Dat zou ik de buurt komen. Ja, ik klom maar weer eens in de digitale pen en vroeg om uitleg. Die kreeg ik, maar was in de trant van “zou kunnen”. Opnieuw om opheldering gevraagd, want zo langzamerhand word ik er een beetje “poepie” zat van. Wordt (weer) vervolgd…
Een paar weken geleden alweer, reden een paar grote vrachtauto´s met enige regelmaat bij ons voor het huis langs. Op zich natuurlijk niet iets om te melden. Ware het niet, dat ze slechts een paar honderd meter van ons huis op twee plaatsen aan het werk waren geweest. Zuidelijk en aan de rechterkant van de weg. Ze hadden met hun machines een tweetal opritten gemaakt. De eerste, een kleinere, was inmiddels bedekt met fijner grind. Daar zagen we duidelijk al sporen van behoorlijke banden, die in het bos leidden. De tweede oprit was groter en vormde aan het einde een lus. Zoals wij het nu zien, gaan ze daar binnen afzienbare tijd kappen! Die lus is er namelijk voor, dat daar vrachtauto´s kunnen draaien, wanneer ze bijvoorbeeld boomstammen halen. Zal ons benieuwen wanneer de start van het kappen is. De prijs is uiteraard zeer gunstig voor de verkoop van hout.
Voor het eerst sinds een paar weken hadden we te maken met een fantastische zonsondergang. Het was er eentje, die weer voor een paar foto´s zorgde. De twee fotocamera´s maken hier echt overuren. De grote Nikon heeft inmiddels al ruim 8.800 gemaakt en de kleine Canon zit op iets boven de 3.200. De Nikon is gekocht op 5 december 2018 (1.021 dagen geleden) en de Canon op 12 juli 2021 (69 dagen geleden). Dat is dan gemiddeld per fotocamera 8,6 en respectievelijk 46 per dag! Duidelijk, dat de kleine vaker mee gaat, omdat die handzamer is. De grote maakt daarentegen betere foto´s. Gezien de aantallen kun je toch niet spreken van “slechte investeringen”.
Of er bij Blue Band slechte investeringen zijn gedaan? Na 130 jaar rollen er daar volgend jaar namelijk geen kuipjes meer van lopende band. “Nog even en dan verdwijnt een bonk bedrijfshistorie uit hartje Rotterdam. Na 130 jaar valt het doek voor de Blue Band-fabriek: komend jaar wordt de productie van margarine afgebouwd naar nul.” Dat was wat het AD onlangs schreef. Wie had dat gedacht? Zo´n vertrouwd merk? En dan stoppen ze? Nee, het schijnt, dat de productie naar het buitenland wordt verplaatst. Waarheen is niet bekend gemaakt. Er viel te lezen, dat er vroeger veel met de hand werd gedaan en dat is nu allemaal geautomatiseerd. Daardoor kwamen er steeds minder werknemers. Toen een oud-medewerker bij het bedrijf begon zat de kantine helemaal vol. Tegenwoordig is het zo, dat als er aan twee tafels mensen zitten is dat veel. Unilever verkocht in 2018 de oude margarinetak aan de Amerikaanse investeringsmaatschappij KKR. Deze werd voor 6,8 miljard euro de nieuwe eigenaar van Becel, Zeeuws Meisje, Blue Band en de andere margarinemerken van Unilever. Dat was voor deskundigen al een veeg teken, onheilspellend. En onlangs werd het gevreesde bewaarheid: volgend jaar zal het laatste kuipje Blue Band van de (Rotterdamse) lopende band rollen…
Het wordt zo langzamerhand overdag steeds kouder. Niet meteen met vele graden tegelijk, maar voelen doe je het al zeker wel. Korte broeken en dunne jurkjes zullen de komende zeven maanden niet gebruikt worden. De lange broeken en truien kunnen weer worden opgezocht. En aan zoeken heb ik een hekel, waarmee maandag een paar uurtjes van de dag gevuld werden met kleren! De zomerkleding werd uit de kasten van de achterste overloop gehaald, om vervolgens te worden verwisseld voor winterkleding. Nee, niet alleen dikke, wollen truien. Denk ook bijvoorbeeld aan T-shirts met lange mouwen en voor Heiko bijvoorbeeld overhemden met lange mouwen. Na dit klusje is het zoeken overbodig geworden, want de kasten geven weer een duidelijk overzicht van de kleren voor de komende tijd.
Terwijl ik binnen mijn ding aan het doen was, was Heiko weer aan het werk voor Örtengren. Hij ging samen met Anton op pad, om als eerste de klus van vrijdagmiddag af te maken. De heg van coniferen gingen ze met z´n tweeën te lijf. Ieder met een motorheggenschaar. Na 2,5 uur was dat klusje geklaard. Vrijdag was Heiko er alleen al 3,5 uur mee bezig geweest en die dag samen 5 uur. Daarmee was het in totaal 8,5 uur. Het was dan ook een hele lange coniferen heg, die de tuin helemaal omzoomde en die aan beide kanten geknipt moest worden. Daarna werd alles bij elkaar geharkt en twee keer naar de vuilstort gereden, om de aanhanger te legen. Tja, zoveel tijd kost dat gewoon.
Na de frukost op kantoor gingen Heiko en Anton samen naar het volgende adres. Daar moest in de voortuin een boom bestaande uit drie dikkere stammen weggezaagd worden. Alsmede een paar dikke takken van een té groot gegroeide kastanjeboom in de achtertuin. Het zaagwerk aan beide bomen moest erg zorgvuldig gebeuren, om geen dingen te beschadigen. De bomen aan de voorzijde stonden namelijk behoorlijk dicht op een tuinhekje en een schutting en aan de achterzijde hingen de takken boven een plastic afdakje. En het belangrijkste: ze hingen over een stroomkabel, die naar de schuur liep! Met de nodige behendigheid en een stuk touw lukte het om alles zonder schade te snoeien.
Aan de voorzijde sneuvelde echter wel een kleinere fluweelboom, toen daar een zware tak bovenop viel. Dat was bijna niet te voorkomen. Nadat de takken en dikke stammen op de grond lagen werden de dunnere takken er vanaf gezaagd en op de aanhanger gelegd. De dikkere stammen en takken werden (uiteraard) apart gelegd. Die waren immers voor de familie Leugs in Ödarp! In totaal gingen er drie volle aanhangers met afval naar de stort. Aan het einde van de dag werd er nog zoveel mogelijk in de tuin aangeharkt en aangeveegd op de naastgelegen oprit. Daarmee werd het zo netjes mogelijk achtergelaten.
De volgende dag, dinsdag ging Heiko niet aan het werk, maar nog wel even naar Tranås. Hij wilde met eigen auto en aanhanger het hout ophalen. Dat kwam Kenth Örtengren wel goed uit, want dan kon Heiko Anton tegelijkertijd even naar de stortplaats rijden. Anton heeft namelijk geen rijbewijs. Heiko hielp Anton met het opladen van de laatste takken, waarna ze samen ook maar meteen naar de stort reden. Daar maakten ze gezamenlijk de aanhanger leeg en namen ze van een andere stapel nog een paar boomstammen weer mee terug. Eenmaal weer op het erf van de klant werden alle gezaagde stukken hout op onze eigen aanhanger gelegd en reed Heiko daarna met Anton wederom naar de zaak. Daar werd een kop koffie genuttigd, waarna de auto met aanhanger richting Ödarp werd gestuurd. En toen kwam het grote moment.
Toen reed Heiko namelijk de grasmaaier voor, koppelde de gemaakte kar erachter en bracht het hout vanaf de aanhanger, met behulp van de nieuwe kar, naar de plek in de tuin waar hij het verder kon bewerken. Het werkte zoals gewenst: geweldig! Wat een gemak! Eerder deed hij dat met de kruiwagen en moesten er diverse wandelingetjes gemaakt worden. Nu was het drie keer met de grasmaaier heen en weer rijden en klaar! Op de terugweg werd er direct maar hout voor de kachel weer mee teruggenomen. Tjonge, wat handig zo! Gefeliciteerd, Heiko! Het is je toch maar even gelukt! Na de middag wilde Heiko het hout in kleinere stukjes gaan zagen, maar zijn rug liet dat niet toe. De rug was toe aan rust en die rust nam hij dan ook. Nadat hij even gestrekt op bed had gelegen, ging hij daarna in de kamer, op de buik op de vloer liggen en ging hij verder met het lezen van zijn Zweeds boek. Zo werd de rug gestrekt en rust gegeven.
Vanochtend besloot ik, om Ebba te vragen of ze “naar buiten” wilde. Die twee woorden hadden we bewust deze weken niet gebruikt. Dan weet ze immers drommels goed, dat het kattenluikje opengaat en zij daadwerkelijk naar buiten kan. Op het moment, dat die twee bekende woorden werden uitgesproken rende ze voor mij aan naar de keldertrap. Toen ik niet snel genoeg volgde, ging ze op de eerste trede zitten en keek me met vragende ogen aan: “Mag ik écht naar buiten?” Ja. Ze zou eigenlijk nog een volle week binnen moeten blijven, maar de ene dierenarts had het over zeven weken rust en de andere over tien. Ebba is op de kop af negen weken binnen geweest en dat vond ik een mooi gemiddelde. Als een speer ging ze door het kattenluik, toen die eenmaal geopend werd.
Daarna rende ze niet eens meteen weg, maar begon aan allerlei dingen te snuffelen. Aan de zakken met pellets, aan de oppottafel, aan de onkruidboom. Daarna liep ze eindelijk weer eens in het gras. Niet lang, want ons dametje begon aan het gras te eten. Zou haar een haarbal in de weg zitten? Geen minuut aan gedacht, dat ze wellicht eens kattengras had kunnen krijgen. Sorry, Ebba… Eenmaal zat van het gras eten, liep ze richting de groentetuin en begon ze ook daar aan alles te ruiken. Wat zal ze die geuren gemist hebben!
Uiteraard volgde ik haar op de voet. Nee, ik stond onder het terras, maar hield haar wel even in de gaten. Natuurlijk wilde ik zeker weten, dat ze niet meteen in een boom zou klimmen. Nou, daar kon ik haar niet van weerhouden door alleen te kijken natuurlijk. En nadat ze tien minuten buiten was geweest klom ze daadwerkelijk in een boom. Gelukkig niet al te hoog en heel voorzichtig. Ze liep vervolgens naar het beekje, waar ze even de tijd nam om die omgeving weer goed in haar op te nemen. Je zag haar genieten van het feit, dat ze weer naar buiten mocht. Toen ze achter de carport verdween ben ik maar naar binnen gegaan. Nog geen kwartier later kwam Ebba bij mij in de keuken en begon me te knuffelen. Zou dat haar bedankje zijn geweest?
Aan het eind van de middag besloot Heiko de camper van plaats te veranderen. We weten beide, dat we er dit jaar niet meer mee weg zullen gaan en daarmee kon hij naar zijn “winterstalling”. We hadden besloten, dat hij maar eerst naar de laatst gebouwde houtstek kon worden gereden. Het is ooit de bedoeling, dat er een carport, een camperport, achter het trollenhuisje wordt gebouwd, maar dat is voor het voorjaar van 2022. Met beleid reed Heiko de Fiat Knaus naar de zuidkant van de tuin. Om te voorkomen, dat de banden in de grond kunnen zakken, had hij een paar planken meegenomen, waar de camper op gereden werd. Gordijnen dicht, vochtvreters in de camper, accuklemmen los en klaar. Met een paar dagen zullen we er nog een kleed over doen, zodat de bladeren en takjes of sneeuw het dak niet kunnen verkleuren, c.q. kan beschadigen.
Gisteren noemde ik iets over de kruisspin. Maar dat was er slechts één! Ik had nu niet graag in Australië willen zijn. Daar zijn namelijk hele steden gehuld in spinnenwebben! Volgens een nieuwsbericht van 9News, werden inwoners van de regio Gippsland “begroet” met lagen ragfijne spinnenwebben. Dit zou een gevolg zijn van ernstige overstromingen. Begin juni werden meerdere inwoners aangespoord om te evacueren. Terwijl de mensen naar veilige oorden vluchtten, deden spinnen dat ook! Volgens een bioloog was de zee van spinnenzijde niet verrassend, gezien de weersomstandigheden. Na dit soort zeer zware regenval en overstromingen, kunnen spinnen, die hun leven op de grond doorbrengen, daar niet meer leven. Zij deden precies wat de mens deed: ze verhuisden naar de hogere grond. De verantwoordelijke spinnen zouden zogenaamde blad-web-spinnen zijn.
Ze gingen “ballonvaren”. Dat deden ze door naar een hoog punt te klimmen en op gebladerte te gaan zitten. Daar maakten ze fijne zijden lijnen, lieten die los en de lijnen werden door de wind vervoerd. Uiteindelijke doel was, dat de lijnen, draden van de spinnen genoeg lift kregen, om de spin op te kunnen tillen. Zo konden de spinnen uiteindelijk weer op de grond komen en verder leven. Je zou er als mens wonen! Eerst kreeg je te maken met ernstige overstromingen en dan ook nog eens met vele duizenden spinnen. Om eerlijk te zijn weet ik nog niet wat ik erger zou vinden: water is heel erg, maar die spinnen…
