Geen widgets gevonden in de zijbalk

Oh… Wat gaat het dooien snel! Als je het mij vraagt eigenlijk een beetje te snel. Zo heb je een witte wereld: van op de grond tot op het kleinste takje en zo wordt het weer groen. Het dooien was heel duidelijk te zien aan bijvoorbeeld de daken. Op de veranda was het de laatste weken behoorlijk donker, omdat die laag sneeuw geen licht doorlaat. Gisteren was zeker al de helft naar beneden gegleden, wat leuke beelden opleverde. We hadden ineens gordijnen tussen de balken hangen! Ook de laatste restanten sneeuw vanaf het dak van het huis zijn weg. Die kwamen aan het einde van de glijpartij als reepjes naar beneden, in plaats van in een plak. Wel weer leuk om te zien.

“Wat heb jij vanavond gegeten dan?” Aan de hand van ons telefoongesprekje vroeg Heiko me gisteravond nog of ik me wel eten had gemaakt. Natuurlijk, want én ik houd van eten koken én ik houd van eten. Daar hoeft hij zich geen zorgen over te maken. Gisteren had ik mezelf getrakteerd op een schnitzel en dit keer met een sausje: met champignons! Oh, het water loopt me alweer in de mond als ik aan die smaak terugdenk. Heiko lust die “paddenstoelen” niet en omdat hij het nu toch niet kon ruiken of zien greep ik mijn kans. Ik pakte een paar champignons die ik lekker bakte en ik nam de helft van een pakje champignonsoep. Ja, daar deed ik een klein beetje water bij en bracht het aan de kook. Doordat het geconcentreerder was, had ik saus. Daardoor heen kwamen de gebakken champignons. Alsof er een paar engeltjes over mijn tong liepen… Heerlijk!

Herken je deze foto? Die plaatste ik een paar dagen geleden. Die vond ik wel zo mooi, dat ik besloot om die te verwerken in een cadeautje voor Heiko zijn moeder. Ze heeft van ons allemaal een Airfryer gekregen, maar een persoonlijk presentje: Ja! Ik had diverse sites bezocht, maar kon het juiste cadeau niet vinden. Tot ik aan een puzzel dacht! We weten, dat ze beide dit wel leuk vinden en toen was het snel geregeld. Via een speciale website kon ik aangeven welke foto ik in puzzelvorm zou willen. Er kon een verpakkingsdoos worden gekozen, met zelfs een eigen tekst erop. Die werd gisteren verzonden en krijgt ze een dezer dagen. Overigens: bij het schrijven van dit bericht weet ik dat ze het cadeautje al heeft ontvangen…

Vanochtend was Heiko wederom naar zijn ouders gegaan. Of ze nog niet uitgepraat zijn? Welnee! Die kun je wel een jaar bij elkaar zetten en dan praten ze nog! Zelfs tijdens de koffie. Na een lekker “bakkie leut” ging Heiko met zijn moeder wederom even het winkelcentrum in. Niet alleen voor een paar boodschapjes, maar ook voor de frisse neus. Hij zit nu natuurlijk veel (binnen) en dat zal zo af en toe in de benen beginnen te irriteren. Toen ze terug waren, werd meteen begonnen met het klaarmaken van de warme maaltijd. Deze middag werd geen stamppot op tafel gezet maar bami. En wat zag dat er lekker uit! Er lagen stokjes met saté bij, komkommers en zilveruitjes… Jammie!

Hier werd een rozijnenbroodje gepakt. Natuurlijk belegd met kaas, want dat is net even lekkerder. Ze zijn heerlijk los geworden en daarmee goed gelukt. Een bekertje melk erbij en smullen maar. En wat schetste mijn verbazing? Na het eten kreeg ik twee foto´s, waarschijnlijk met de zelfontspanner genomen (!), van de beide heren Leugs aan de afwas! Ja, echt! De “jongere” Leugs (60) was zo te zien aan het afwassen en de “iets oudere” Leugs (91) stond met de theedoek in zijn handen, dus die droogde af. Als dat geen teamwork is, weet ik het ook niet meer. Goed bezig, heren!

Na de middag stapte ik in de auto om naar Tranås te gaan. Achter het huis en op de oprit was nu heel duidelijk te zien, waar Heiko sneeuw geschoven had. Daar was het namelijk al volledig weg. Dat laagje sneeuw was daar stukken dunner en daarmee sneller gesmolten. Zo kregen we donkere paadjes op de oprit en zelfs op het gras. Daar had hij een paadje gemaakt naar de houtstek. Onderweg was het meeste sneeuw verdwenen. In het begin zag ik hier en daar nog wel iets liggen, maar meer naar het noorden, richting de stad, was er op sommige plaatsen nagenoeg niets meer van de winterse weken te zien. Het was ons al opgevallen, dat wij meer sneeuw hadden gehad en dat bleek hier ook uit. Er was niet zoveel om te verdwijnen…

In de “grote” stad ging ik linea recta naar Missonsgatan, waar “Segersons Café och Spel” zit. Dat is een klein restaurantje, waar heel veel lekkernijen niet alleen daar worden genuttigd, maar ook veel worden afgehaald. Denk daarbij aan gevulde baguettes met kip of garnalen… Daarnaast hebben ze een agentschap van Schenker en DHL. En daarvoor moest ik er (helaas alleen maar) zijn. Er was iets besteld op Heiko zijn naam, omdat er altijd een telefoonnummer vermeld moet worden en dat lukt nooit met mijn Nederlands nummer. Heiko had bericht gekregen, dat het pakje afgehaald kon worden: “Denk je om legitimatie?” Geen probleem, dan zou hij het pakje dinsdag kunnen halen.

Alleen vanochtend kreeg ik een mailtje, omdat ik wel mijn emailadres wel ingevoerd had. Ons werd vriendelijk, doch dringend verzocht het pakketje zo snel mogelijk op te komen halen. In verband met de kerstdrukte lagen er vele pakjes en de opslagruimte was beperkt. Oh kee… Ik stapte vol goede moed de zaak binnen. Ik had Heiko zijn legitimatie meegenomen in de hoop, dat ze me het pakje wel zouden meegeven. Meteen gaf ik aan, dat Heiko in Nederland was en dat ik het pakketje graag mee wilde nemen. Dat was geen enkel probleem! De vriendelijke man scande wel nog even mijn legitimatie en daarmee was het geregeld: ik kon met het pakje naar buiten lopen!

Omdat ik toch in Tranås was wilde ik mijn haar even bij laten knippen. Vooral in de nek is het me al snel te lang en dan gaat het krullen. Jig! Daarom stapte ik tien minuten later de drop-in kapper “Sax och Kam” binnen. Een originele naam voor een kapper: “Schaar en Kam”. De kapper was bezig met een klant, maar ik kon wel even wachten. Het duurde niet zo lang meer. En inderdaad, al snel kon ik in de kappersstoel (en niet in het autootje) plaatsnemen. Na een half uurtje stond ik weer buiten. Haar weer netter en dat voelt weer fijner. Laat de kerstdagen maar komen: ik ben (qua haar) op mijn kerst-best!

Diezelfde tijd zat Heiko bij Monuta in Sappemeer. In de tijd, dat Heiko daar werkte, was het uitvaartcentrum in een pand aan de Kees de Haanstraat. Begin van dit jaar verhuisden ze naar een prachtig pand aan de Noorderstraat. Gelukkig waren er drie oud-collega´s aanwezig, Freddy, Remi en Tim, die hem enthousiast begroetten. Meteen kwam koffie op tafel en werden mooie herinneringen opgehaald. Een aantal van zijn vroegere collega´s waren niet meer werkzaam bij Monuta en als hij zou willen was er nog wel een managementbaan voor hem… Ook kreeg hij het nieuwe uitvaartcentrum te zien. Al met al een gezellig bezoekje.

Na de kapper deed ik nog een paar boodschappen bij de supermarkt en toen snel naar huis. Normaal rij ik ´s middags niet, om het risico van flauwvallen achter het stuur uit te sluiten. Nood breekt wetten. Thuis borg ik alles op, deed een paar dingetjes in de diepvries en maakte uiteindelijk het pakketje open. Het is een puzzelmat. Nadat we de puzzel voor de kleinkinderen hadden klaargemaakt, om te controleren of alle stukjes aanwezig waren, vonden we dit eigenlijk wel heel leuk. Een paar weken geleden kochten we ons zelfs een puzzel van 1.000 stukjes. Alleen waren we er niet aan begonnen. Wanneer je tussentijds wilt stoppen, moet je de puzzel wel ergens neer kunnen leggen, zonder dat hij weer uit elkaar valt. “Op een stuk karton en dan onder de bank!” was het idee van Heiko. Op zich had dat gekund, “ware het niet”, dat ons dametje Ebba met enige regelmaat onder de bank ligt. Wat doet die dan met de puzzel? Ze gaat hem vast niet afmaken, echter waarschijnlijk er wel mee spelen. Daarom leek een puzzelmat de meest ideale oplossing. Het mooie is, dat je niet alleen een goeie ondergrond hebt, maar je kunt hem oprollen! Waar die dan moet liggen moet ik nog even bedenken. We kunnen binnenkort beginnen te puzzelen!

Na het eten van een broodje of bolletje gingen Heiko en zijn ouders weer aan het stoeien met hun mobiele telefoons. “Je hebt er geen kinderen aan…” Er zitten ook zoveel mogelijkheden op naast het bellen. Dat laatste is eigenlijk de reden, dat Heiko zijn vader nu een modernere uitvoering heeft. Wanneer hij aan de wandel gaat of een eindje gaat fietsen kan er onverhoopt eens iets gebeuren. Dat hoeft natuurlijk niet meteen ernstig te zijn, maar een lekke band is al heel vervelend. Hij heeft nu de mogelijkheid om te bellen met een reparateur. Of als de wandeling langer duurt dan verwacht, kan hij even naar huis bellen en dat doorgeven. Na de koffie ging Heiko toch maar naar zijn B&G, om daar onder het genot van een pilsje met zijn gastheer en -vrouw de dag nog even door te nemen.

De volgende keer bedenk ik me twee keer, voordat ik ´s middags in de auto stap. Want nadat ik thuis was ging er van alles mis. De pijn was best wel heftig door de autorit(-jes) en daarmee verwaterde de concentratie. Zo was ik het pompje met afwasmiddel aan het vullen en hield in de gaten, dat er niets over de rand zou lopen. Ja, ik bleef kijken. Ook toen er al iets over de rand was gelopen! Een ander voorbeeldje: met een kopje koffie in de hand liep ik naar de kamer, waar ik ben flauwgevallen. Met koffie en al. Kopje bleek heel te zijn gebleven, maar de koffie lag op de grond, drupte van de kastdeurtjes en zelfs van de kerstballen in de kerstboom af. Nu ik het schrijf best wel grappig, maar op het moment dat het weer schoon moest…

Daar bleef het niet bij… Ik ging voor een makkelijke maaltijd. Ooit had ik eens een flacon meegenomen, waar poeder inzat, om pannenkoeken mee te maken. Alleen melk toevoegen, even goed schudden en in de pan schenken. De melk had zich echter niet goed met de poeder vermengd en daarmee goot ik nagenoeg alleen melk ik de koekenpan. Waarschijnlijk met een beetje te veel “enthousiasme”, want het spoot vele kanten op. De koekenpan kon schoongemaakt worden, evenals de kookplaat, de tegeltjes achter het fornuis en zelfs de afzuigkap. Zucht… Na dit onverwacht klusje konden er eindelijk toch pannenkoeken gebakken worden. Met voor het eerst sinds onze emigratie met bruin suiker uit Zweden! Hoe ze smaakten? Heerlijk!

2 gedachten over “De heren Leugs aan de afwas!”
    1. Jazeker! Dit is niet zo heel bijzonder. Het gebeurt zeker nog vier, vijf keer per dag. Maar dan heb ik gelukkig niet altijd koffie in mijn handen 😉
      Bedankt voor je goede zorgen, Rinske!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.