Toen we vanochtend uit bed waren, vertelde Joke mij dat het voelde, alsof de pijn iets minder was: het voelde iets beter dan gisteren. Zou het herstel ingezet zijn? Was het ergste al achter de rug? Als ze ging zitten voelde dat beter dan de dag ervoor. Met enige optimisme vroeg ze zich af of de afspraak bij de huisarts om 10:00 uur nog wel door moest gaan. Daarbij ook de autorit in gedachten nemend, het wachten in de wachtkamer, het ongetwijfeld pijnlijke onderzoek, de mogelijke vervolgrit naar het ziekenhuis te Eksjö, opnieuw wachten en onderzoek en tenslotte de terugreis… “Is dat het allemaal waard terwijl het nu iets beter voelt?” Die gedachte hield haar ongeveer een uur of twee bezig. Daarna kwam de pijn in alle hevigheid terug en wisten we beiden heel zeker, dat het bezoekje aan de huisartsenpost in Aneby wel door moest gaan.
Met gepaste snelheid reden we over de kronkelige en heuvelachtige weg van Bordsjö naar Aneby. Onderweg zagen we nog heel veel omgewaaide bomen als gevolg van de storm van afgelopen maandag. De rit was allesbehalve prettig, ondanks de vooraf ingenomen pijnstillers. Bij de huisartsenpost hoefden we gelukkig niet zo heel erg lang te wachten. Een vrouwelijke arts riep ons op en samen legden we uit wat er was gebeurd en waar de pijn zat. Nadat ze zoveel mogelijk informatie had gekregen onderzocht ze de rug en testte ze de been- en voetreflexen. Op basis van alle verkregen informatie overlegde ze telefonisch met een orthopeed in het ziekenhuis van Eksjö. Kort daarop was de boodschap om naar het ziekenhuis te Eksjö te rijden, om röntgenfoto´s te laten maken.
Joke kreeg meteen een recept voorgeschreven voor morfine tabletten tegen de pijn. Voordat we naar Eksjö reden, haalden we meteen de tabletten bij de apotheek in Aneby. Daar was het druk en moesten we lang wachten. Joke was in de auto blijven zitten en juist dat zitten was erg vervelend. Toen ik zeker een half uur later terugkwam reden we snel via de weg 32 naar Eksjö. Gelukkig is dat een prima weg, zonder al te veel kuilen. Om klokslag 12:00 uur waren we bij het ziekenhuis. We konden mooi dicht bij de ingang parkeren, maar wel op een plekje waar je maximaal twee uur mocht staan. Dat moest lukken toch?
Nadat we ons hadden aangemeld bij de receptie voor de röntgenafdeling, op de derde etage konden we plaatsnemen in wachtkamer drie, op de vierde etage. Zodra er een plekje vrij was zou Joke even tussendoor met behulp van röntgenstralen gefotografeerd worden. Wij hadden immers geen afspraak en alle andere mensen in de wachtkamer waarschijnlijk wel. Onze verwachting was dan ook, dat dit wel eens een tijdje zou kunnen duren. Tot onze grote verbazing werd Joke reeds binnen vijf minuten opgeroepen. Nog eens vijf minuten later was ze al terug in wachtkamer. Vervolgens moesten we even wachten op het resultaat van de foto´s. Het zitten ging niet meer, dus bleef Joke staan en liep ze continu de gang op en neer. Gelukkig kwam er na een kwartier al iemand van de afdeling aan, die ons vertelde dat de foto´s gelukt waren en dat een orthopeed ernaar had gekeken. Ze vroeg ons, om naar de eerstehulpafdeling (akuten) te gaan en ons daar te melden bij de receptie. Oh? Is er dan iets op de foto geconstateerd? Dat bevestigde ze, maar wat er precies aan de hand was wisten we niet en wilde ze ook niet zeggen. Enigszins ongerust gingen we met de lift een verdieping omlaag en liepen we naar de eerstehulpafdeling.
Daar meldden we ons en konden we weer wachten. Joke zat soms even, stond een tijdje en liep rondjes in de verder lege wachtkamer. Na een half uur, drie kwartier werden we door een verpleegkundige opgehaald. Die bracht ons naar een onderzoek – opname kamer. Hij vroeg ter controle, om Joke haar persoonsnummer en deed haar een polsbandje om. Dát was schrikken! Meteen een polsbandje om… Direct vroegen we beide nagenoeg tegelijk wat de bedoeling was. “Was dat nodig voor een opname?” “Nee” zei de verpleegkundige: “Dit is een regel binnen het ziekenhuis. Iedereen die binnenkomt op de eerste hulp krijgt zo´n bandje om, zodat we te allen tijde weten wie de patiënt is. Oefff! Dat was echt wel een opluchting. Uiteraard ook, omdat we geen idee hadden wat ze op de röntgenfoto´s hadden gezien.
Nadat de meest essentiële dingen, zoals bloeddruk en zuurstofgehalte van het bloed, waren opgenomen verdween deze verpleegkundige met de mededeling, dat hij een arts zou informeren. Inmiddels was de twee uur parkeertijd om en moest ik de auto verplaatsen. Dat duurde misschien een kwartier, omdat we in het ziekenhuis vanaf de ingang een behoorlijk eind het gebouw ingelopen waren. Toen ik terugkwam was de arts al hij Joke. Tjonge jonge, wat gaat het voortvarend vandaag zeg. Toen Joke mij voorstelde aan de arts, zei hij dat hij mij wel herkende. Hij had mij ook al eens gezien als patiënt bij de huisartsenpost in Aneby, waar hij eerder had gewerkt. Deze arts vertelde ons, dat er op de röntgenfoto´s te zien was, dat er sprake was van een “diskbråck”, oftewel een breuk van een tussenwervelschijf. Doordat Joke hard achterover op de bevroren grond was gevallen waren de rugwervels behoorlijk in elkaar gedrukt.
De tussenwervelschijven zijn flexibel en vangen zo´n klap normaliter op, maar deze klap was té hard geweest. De tussenwervelschijf is kapot gegaan en heeft nu een uitstulping (of meerdere), die tegen een zenuw (of zenuwen) aandrukt. Daardoor heeft ze veel pijn. Gelukkig geen uitstraling naar de benen. Hij schreef een korset voor, die ze waarschijnlijk acht tot tien weken moet dragen. Over zes weken moeten we terug komen voor een nieuwe serie röntgenfoto´s én er zou een onderzoekje plaatsvinden naar de broosheid van de botten. Uiteraard moet ze het rustig aan doen, wat onder andere inhoudt: niet tillen en niet buigen. Lopen, liggen een normaal bewegen is oké. Gelukkig. In zoverre: ze hoefde niet opgenomen te worden. Uiteraard was de teleurstelling van de uitslag groot… De arts zou meteen iemand langsturen voor zo´n korset.
En warempel. Binnen tien minuten kwam er een mevrouw binnen met een grote boodschappentas. Ze stelde zich voor als medewerkster van een winkel met orthopedische hulpmiddelen en had in de tas twee korsetten meegenomen. In feite waren dat ongeveer dezelfde, als die wij zelf al eens hebben gekocht en die we omdoen als we in de tuin aan het werk gaan. Alleen is dat geen officieel korset, maar een niergordel voor motorrijders. Dit korset was ietsje hoger en het voelde meteen goed. Het gaf de rug steun, nam een deel van de werking van de spieren over én zorgde ervoor, dat ze geen “verkeerde” bewegingen meer kon maken. De rugspieren waren inmiddels behoorlijk op de proef gesteld door het lange zitten, staan en de slechte houding. Al snel daarna konden we terugreis aanvaarden en stapten we uiteindelijk om vier uur ´s middags het huis weer binnen. Daarmee waren we zes-en-een-half uur onderweg geweest. Koffie en naar bed! Althans Joke. Ze was bekaf van de heenreis, het wachten, de onderzoeken, de spanning, de terugreis én van de pijn. Helemaal uitgeput ging ze naar bed en sliep ze binnen vijf minuten. Tegen half zeven heb ik haar wakker gemaakt, om te voorkomen dat ze te lang bleef slapen en daardoor wellicht over de nacht de slaap niet meer zou kunnen vatten. Samen aten we pannenkoeken en lieten we ons amuseren door iets op de tv. Het is zoals het is, maar verre van leuk. Joke is tijdelijk, acht tot tien weken, haar zelfstandigheid voor een deel kwijt en dat is moeilijk te accepteren. We gaan het echter samen oppakken en zullen proberen de komende periode zo goed mogelijk te overbruggen.
Beterschap!
Dank je wel, Wilfred. Joke heeft de wensen inmiddels ontvangen en bedankt jou/ jullie ervoor! Groet, Heiko