Ik stoorde mij al een flinke tijd aan de afgebladderde verf van het hekwerkje rond het balkon. Dat wilde ik weer representatief maken. Een klusje van een uurtje misschien, maar je moet er net even zin in hebben. Vanochtend was de tijd rijp! De losse verf verwijderde ik met een roestborstel, waarna het ijzer werd afgeveegd met een doek en stofvrij werd gemaakt. Vervolgens met een doek met een beetje ontvettingsmiddel er overheen. Daarna pakte ik de verfbus met de zwarte Hammerite en maakte het hekwerkje weer netjes. Wat toch een kleine moeite en een zeer tevreden gevoel. Al klaar!
In de loop van de ochtend werd door Heiko de Volvo gestart en werd de aanhanger erachter gekoppeld. De bandenhal in Tranås had afgelopen vrijdag gebeld, dat de extra set banden aangekomen was. Die extra set hoorde nog bij de deal met de garage, waar we de Volvo XC60 kochten. Omdat het om grote banden gaat en we die niet in de auto willen vervoeren in verband met het risico op beschadigingen, besloten we, dat Heiko daarvoor de aanhanger mee zou nemen. De bandenhal zit precies tegenover de Lidl, waar tegelijkertijd een paar boodschapjes gehaald zouden gaan worden. Echter voordat de auto die kant opgestuurd werd, ging Heiko bij zijn oud-werkgever aan. Even zijn gezicht weer laten zien. Die was blij hem wederom te zien, had even tijd voor hem en ze babbelden gezellig een tijdje!
Örtengren moest nog even naar een klus kijken en vroeg of Heiko zin en tijd had om mee te rijden. Konden ze onderweg ook nog wat babbelen. Prima! Ze zochten oud-collega Robban op, die ergens bij een villa aan het grote Sommen meer aan het werk was. Daar moesten in een strookje grond diverse plantjes gepoot worden, nadat eerst het aanwezig onkruid verwijderd was. Het was leuk om Robban weer even te spreken. Na nog een paar andere adresjes te hebben bezocht reden Heiko en Kenth terug naar de zaak en namen ze weer afscheid. Bij de bandenhal was niets te doen en werd door de medewerker de set banden op de aanhanger gelegd. De hele bodemplaat was daarbij bedekt. Als laatste werden de boodschappen gehaald, omdat er diepvriesspullen bij zaten en het kwik inmiddels flink was gestegen!
Na de grote verfklus besloot ik om samen met mijn vriend de Kärcher ramenhulp, de ramen schoon te maken. Dat was alweer enige tijd geleden! Het had immers geen zin, in verband met het huilen van de dennen: stuifmeel!
Ik begon boven in de slaapkamer. Ik heb lang getwijfeld of ik de foto van mijn ramenhulpje hier wel durfde te plaatsen. Er kwam zwart water van de ramen af… Jeetje! Dat schoonmaken was geen overbodige actie.
Nu moet ik er wel bij zeggen, dat het vuile water zowel van de binnenkant als van de buitenkant van de ramen kwam. De grote ramen op de bovenverdieping kunnen immers volledig kantelen. Ook de kozijnen werden meegenomen, zodat alles er weer spinnenweb en stofvrij uitziet.
Na de bovenverdieping deed ik ook meteen de ramen in de kamer. Het was er op dat moment gelukkig nog een beetje aangenaam qua temperatuur. Na de middag stijgt het kwik in de kamer snel naar de 25 graden Celsius en dan is het niet fijn meer om daar te werken.
De rest van de, opnieuw warme, dag werd door Heiko gevuld met het uitgraven van een deel van het beekje. Nu de beek helemaal droog staat en de bodem zelfs op de meeste plaatsen zo uitgedroogd is, dat je er overheen kunt lopen, greep Heiko zijn kans. Vorige week zakte je nog een eind in de blubber, maar ook het laatste beetje water is nu opgedroogd. Eveneens is het grondwaterpeil gezakt, want precies voor het dammetje zakt het waterniveau nu ook. De vruchtbare grond van de bodem van het beekje werd opgegraven en op de oevers van het stroompje gelegd. Daarmee worden opnieuw twee vliegen in een keer geklapt: de beek wordt dieper en kan meer water opvangen en de oevers worden hoger. Daardoor kan de beek nog meer water opvangen. Tijdens het graven stootte Heiko uiteraard op diverse keien. De kleinere werden mee uitgeschept en de grotere werden, waar mogelijk, aan de kant gerold. De grond bevatte veel humus en is daarmee mooie zwarte grond om bijvoorbeeld bloemperkjes mee op te vullen. Dat was het eerste plan. Het ophogen van de wal had echter prioriteit. Heiko was na het bruggetje, richting de witte deur, begonnen te graven. Hij wil vanaf daar langzaam naar het dammetje toe gaan werken. Wel in zijn eigen tempo. Heel rustig aan en met voldoende pauzes. Vandaag deed hij misschien vier meter. Morgen zien we weer verder.
Na de middag besloot ik weer een “Rondje Anti-luis” te doen. Bij de perenboom en bij de rozen had ik opnieuw luis gezien en die wilde ik weghalen op de milieuvriendelijke manier. Ik vulde de grote plantenspuit weer met groene zeep en water, een paar keer pompen en spuiten! Hopelijk is dit de laatste keer en zijn de beestjes nu verdwenen. Het is zo jammer, dat ze de hele rozenstruik opvreten. Vorig jaar werden ze eigenlijk een beetje te laat ontdekt en waren grote delen van de rozenstruik opgevreten. Dit jaar waren we er gelukkig op tijd bij en bloeien de rozen op dit moment fantastisch mooi!
Hoe het afloopt met de perenboom weet ik nog niet. De luizen zijn volgens mij nu wel weg. Er zit ook nog iets anders in de boom. Ik zag op de blaadjes nog vlekken die er niet horen. Vorig jaar trouwens ook al en ondanks dat, kregen we toch een aantal hele lekkere peren. Misschien is het iets ongevaarlijks. Er hangen nu gelukkig ook weer peren in de boom. Zou de boom dan vanaf vorig jaar, acht jaar na te zijn gepoot, eindelijk ieder jaar vruchten geven? Dan is er ook nog hoop voor de drie jonge fruitbomen naast de oprit. Die staan er nu voor het vierde jaar en daar zit wederom niets aan volgens mij. Of hooguit één vrucht per boom. Vorig jaar hebben we welgeteld één pruim gehad van die drie jonge fruitbomen…
Waar alles (tot nu toe) goed gaat is in de groentetuin en in de bakken. Die noem ik meestal in een adem, want daar zitten immers de aardbeien en maggiplant in.
Volgens mij krijgen we dit jaar wederom een goed aardbeienjaar! Als alle bloemetjes ook vruchtjes worden dan weet ik zeker, dat we nog wel eens een paar aardbeitjes op een beetje ijs krijgen of een paar aardbeitjes in cupcakes of aardbeien zo uit de hand.
Daarnaast ontwikkelen de munt- en dropplant zich ook enorm goed. Marijke (van Rob) verbaasde zich erover, dat die laatste plant weer groeit! We kregen dit “eenjarig” plantje het vorig jaar van haar! De muntplant moet maar eens een knipbeurt ondergaan… Wat ik er mee kan doen, naast er thee van maken en eens een stukje in een salade doen? Zoeken we op!
Gisteren hadden we rabarber uit de grond getrokken en deels in diepvries gedaan. Van hetgeen overbleef en van de rabarber die ondertussen een jaar in de diepvries lag, wilde ik compote maken. Ergens heb ik een keer gelezen, dat je rabarber maximaal een jaar in de diepvries mag bewaren. Ik sneed alles in kleine stukjes en kookte dat, tezamen met een beetje gewone suiker en vanillesuiker en een beetje aardbeienjam. Die laatste meer voor de kleur. Nadat het voldoende was gekookt en er een geleiachtige massa was ontstaan deed ik het in potten. Ik had daarvoor twee grote potten schoongemaakt, maar eigenlijk was eentje voldoende geweest. De rabarber was behoorlijk geslonken na het koken. Puur, omdat de stukken steel uiteen waren gevallen. Het leverde toch een volle pot op en eentje met een restje. Die laatste zal waarschijnlijk niet bijgevuld hoeven te worden.
