“En dan begin je dit bericht met een foto van strijkgoed?” Ja. Dat was de aanleiding. Als ik dat niet had gedaan, had ik alles gemist! Want… Terwijl Heiko vanmiddag naar Aneby reed, had ik mezelf ertoe gedwongen te gaan strijken. Alle katoenen kleedjes en sier-kussenslopen had ik gewassen. Er was te weinig witgoed geweest voor het vullen van de wasmachine en daarom had ik die er allemaal bij in gedaan. Toen moesten ze allemaal gestreken worden. Een voor een. Leuk… Daarna legde ik ze meteen maar weer op hun plekje. Beneden en boven. Gewoontegetrouw kijk ik altijd even door het raam van het balkon. “Loopt er wild aan de andere kant van de weg?”
Ja! Ik zag een donkere plek bij een afgezaagde boom. Laat dat nou een eland zijn! Een grote stier met een prachtig gewei. Hij stond er heel rustig in de regen. Maakte geen aanstalten om verder te gaan.
Ik rende direct naar beneden en pakte de grote fotocamera. Nog even snel door het raam van de kamer gekeken of ik hem daar zag staan. Nee. Weer naar boven! Na een paar mooie kiekjes van de stier te hebben genomen kwam er ineens nog een eland tevoorschijn: een koe! Ohhh… Helemaal geweldig!
Ze trokken zich weinig aan van de geluiden van de omgeving en dat waren een paar auto´s. Die reden over de weg, welke op maximaal vijftig meter van de elanden lag. Door de begroeiing was er niet een automobilist die ze zag. Ik wel en genoot er met volle teugen van!
Het vreemde was, dat de beide elanden niet ver van die boomstam vandaan gingen. Waarom was dat? Ze konden uiteindelijk alle kanten op! Ik had er overigens geen problemen mee hoor. Ik bleef genieten en foto´s maken!
Een van de foto´s keek ik meteen terug op het schermpje van de camera. Ik meende namelijk links van de koe iets te zien bewegen. Op de foto kreeg ik een vreemde situatie voor ogen: alsof de koe twee koppen had! Het waren er ook twee koppen! Achter de koe stond nog een kalfje!
Ohhh… Hoe mooi was dat? Een “compleet gezinnetje”! Pa, moe en kind… Toen was ik toch echt even sprakeloos…
En dat zag ik allemaal vanuit het raam van de douche. Ze stonden zó dichtbij!
De koe at af en toe een paar blaadjes van de jonge berkenbomen. Intussen was ze steeds op haar hoede. Ze hield de hele omgeving goed in de gaten. Natuurlijk mede om haar jong te beschermen. Wat een mooi beest!
Ook de stier was een knapperd! En die stond eveneens steeds op uitkijk. Er ontging hem geen geluidje of beweging…
Het kalf genoot zichtbaar van de jonge berkenboompjes, zonder de omgeving écht in de gaten te houden. Af en toe spitste het zijn oortjes.
Wat toch een genot om dit gezinnetje te zien! Wat bijzonder! Zucht…
Steeds hoopte ik maar, dat Heiko niet te laat thuis zou komen. En dat hij ze ook nog zou kunnen bekijken. Dit was immers een unicum! Daar hadden we vaak op gehoopt, wanneer we weer eens op “eland-foto-jacht” gingen. En nu stonden ze tegenover ons huis! Af en toe was het net, alsof ze me zelfs recht in de ogen keken… Ahhh…
Heiko kwam op tijd thuis! Hoewel hij ze niet eens had gezien, toen hij de auto op de weg naar Hagen opdraaide, om vervolgens achteruit de oprit op te draaien. De jonge berkenboompjes en struiken belemmerden hem het uitzicht. Meteen toen hij uitstapte riep ik hem toe, dat er elanden tegenover het huis stonden. Hij liep er op een drafje heen en heeft ze nog kunnen zien!
Op dat moment, koos het gezin Eland er echter voor, om weg te gaan. De heuvel op. Vanuit de kamer konden we ze nog zien staan. Helemaal bovenaan de heuvel. Pa op uitkijk en ma bij hun kind. Wat hebben wij genoten!
“Bedankt, gezin Eland, dat jullie hier waren en ons de kans gaven om bijna een half uur van jullie te genieten!”