Aangetaste bladeren perenboom weg!

De Anisodontea capensis, Kaapse Malva, staat heerlijk in bloei! Hij kan een hele zomer blijven bloeien met kleine roze tot donkerroze bloempjes. Opvallend bij deze plant zijn wel de lange meeldraden. De kleur van de bloemen wordt versterkt door de donkere nerven. Omwille van de langdurige bloei is de Kaapse Malva een dankbare plant. Het is een goed vertakt struikje met dunne, echter stevige stengels en kleine bloemen. Die maken hem zo lieflijk! Het is een knappe groeier, die zich ook goed laat snoeien. Vaak wordt hij als een boompje op stam verkocht. Net zoals wij die nu hebben.

De verzorging van de plant is eenvoudig: zet deze gemakkelijke plant op een zonnige plek! Het is namelijk een echte zonaanbidder. Hij doet het goed als hij regelmatig water en voeding krijgt. Haal hem voor de eerste nachtvorst naar binnen, want je kunt hem overwinteren! Let er wel op, dat de plant in de winter niet blijven doorgroeien. Dan moeten alle bloempjes eruit geknipt worden. Zet hem in een koele en lichte ruimte en verminder het water geven. Laat de temperatuur het liefst niet onder 10° Celsius zakken, want daar houdt de plant beslist niet van. In het voorjaar mag je flink terugsnoeien en eventueel verpotten. Vermeerderen kan heel eenvoudig door het nemen van zomerstekken. De hommels genieten ook van dit plantje!

Vanochtend tijdens het ontbijt vroegen we elkaar wat de plannen waren voor vandaag. Toen zei Heiko verrassend genoeg, dat hij het houten wandje van de veranda, aan de voorzijde wilde schilderen. Van dat wandje was de verf behoorlijk afgebladderd, waarmee het de hoogste tijd was om die weer eens te verven. De veranda was vorige week grondig schoongemaakt met een sopje, dus dat hoefde nu niet opnieuw. Ruim een uur later was het klusje al gepiept. Netjes geworden hoor! Aansluitend werd de punt aan de binnenkant eveneens geverfd. Ook die was namelijk haveloos geworden. Geen probleem voor de verfkwast. Gelukkig zat er nog genoeg verf in de bus. Ook niet geheel onbelangrijk. Kliederen maar!

Vanmiddag hebben we samen de aangetaste bladeren van de perenboom getrokken en deels geknipt. Een kruiwagen vol hebben we afgevoerd. Volgens Kenth Örtengren was dat de enige methode, om deze “ziekte” te lijf te gaan. Op de bladeren zaten vreemde vlekken, zonder dat we echt ongedierte konden vinden. We herinneren ons, dat dit het vorig jaar net zo was. Toen echter lang niet zoveel als nu. De halve boom was aangetast…

De peren groeien er overigens prima om, alleen lijkt het alsof de boom langzaam aan het afsterven is. Vorig jaar was er al een tak afgestorven en weggeknipt en dit jaar een andere tak. Zoals het nu lijkt zou er vrij snel een volgende tak aan de beurt zijn. De “ziekte” lijkt onderaan te beginnen en langzaam door te gaan naar boven. Hopelijk helpt het wat we gedaan hebben. Na onze blad-verwijder-actie is er slechts een zielig boompje over. Of die dit overleeft?

Nadat de perenboom” afgetuigd” was, ging Heiko verder met schilderen. Hij had op de veranda de smaak volledig te pakken. De balken en de verbindingslatjes werden ook wit geverfd. Vier jaar geleden hadden we er nieuwe dakplaten opgelegd en toen waren de balken allemaal geverfd. Daarmee was het tijd voor de volgende verfbeurt. Even de boel opfrissen. De oude kleur was offwhite, oftewel net niet wit. De inhoud van de verfbus die nu gebruikt werd was wít. Witter kan het niet worden! Daardoor wordt het wel lekker helder en fris. De helft van het dak werd vanmiddag gedaan en het is de bedoeling, dat dit klusje morgen wordt voortgezet. Er zijn in totaal elf vakken die gedaan moeten worden en dat zijn twaalf balken.

Ergens halverwege de middag namen we een pauze en discussieerden we over de oude diepvries in de voorraadkast in de kelder. Die was achtergelaten door de vorige bewoners. Witgoed hoor je hier in Zweden bij de verkoop te laten staan namelijk. Wij hebben er nog nooit iets mee gedaan en daarmee had hij daar zes jaar lang stilgestaan. We staken de stekker in het stopcontact en… Ta da! Hij doet het nog! “Maar is het eigenlijk wel een handige plek voor een vriezer?” Eigenlijk niet. Wanneer hij aangesloten blijft, geeft die warmte af. En warmte willen we niet graag in de kast met onze voorraad eten hebben. Dat moet immers koel blijven. We besloten, om die kist uit de voorraadkast te halen en in de tvättstuga te plaatsen. Voordat die gevuld gaat worden en te zwaar zou worden.

De uitdaging was alleen: “hoe krijg je die diepvrieskist door de smalle deuropening?” De meetband gaf aan, dat er een doorgang was van 64 centimeter. Dat was exact de breedte van de vriezer, zonder het handvat van de deksel. Hmmm… Eens even kijken of die deksel er eenvoudig afgehaald kan worden. Dat kon! Daarna was het alsnog even goochelen, maar samen kijkend en nadenkend kregen we de diepvriezer door de smalle opening. Fijn! We verplaatsten het nagenoeg gewichtsloze kistje naar de tvättstuga. Daar maakte ik hem schoon en zette Heiko de deksel er weer aan vast. Mooi! Nu even 24 uur laten staan, omdat hij op zijn kop heeft gestaan. Iets met koelvloeistof, dat weer moet zakken en tot rust komen. Morgenmiddag kan de stekker er weer in. Vanaf dat moment kan de diepvrieskist gevuld worden.

Ik ging de ijsbergsla oogsten! We hebben nog ruim een week, voordat “De Bende van Vijf” uit Onstwedde bijna een week bij ons komt en voor die tijd moet datgene wat uit de groentetuin móet er ook daadwerkelijk uit zijn. Na het bezoek van Gert en Elise en onze drie achterkleinkinderen gaan we naar Nederland en als we daarna terugkomen, zou de inhoud van de groentetuin wel eens een beetje verpieterd kunnen zijn. Of opgevreten door reeën. De lucht werd op dat moment steeds donkerder-der boven de moestuin en boven mijn hoofd: “Opschieten!”

Daarom begon ik vanmiddag dus maar met de ijsbergsla. Vele kroppen trok ik uit de grond, waarna ik al snel tot de ontdekking kwam, dat ze dit keer te dicht op elkaar gegroeid waren. We hebben blijkbaar te veel zaadjes naast elkaar laten vallen. Beter te veel dan te weinig. Alleen waren de kroppen hierdoor niet allemaal mooi “gekropt” gegroeid. Sommige leken op andijvie! Net toen alles was afgesneden, begon het te regenen. En niet zo´n beetje ook… Beneden in de tvättstuga spoelde ik alles schoon, want er was behoorlijk veel zand in en op de kroppen gespat na de regenbuien van de laatste weken. Er zat zelfs een klavertje vier tussen de kropjes. Oh nee. Slechts drie blaadjes. Eentje minder. Zal deze ook geluk brengen? Een beetje minder wellicht?

Hierna behandelde ik het boven, bij het aanrecht in de keuken, verder. Nogmaals wassen, alle kropjes en bladeren snijden en in emmertjes gedaan. Van daaruit ging de sla heel even in kokend water. Blancheren? Eigenlijk is dat een te groot woord, omdat je de groenten dan even laat koken. Omdat sla een vrij “natte” groente is en enorm van vorm veranderd als het kookt, werd het alleen even onder gedompeld.

Dit keer gebruikte ik het mandje van de snelkookpan. Op het moment, dat de sla in het water kwam, drukte ik de sla voorzichtig met een brede bak-/ schuim even in het water. Daarna kon ik het mandje er heel gemakkelijk weer uithalen en de inhoud in de gootsteen laten glijden. Die was gevuld met koud water, zodat het kookproces werd stopgezet. Toen de groente goed koud was kon de sla in porties verdeeld en in de diepvrieszakjes gedaan worden. Zeven porties van 500 gram verdwenen in de vriezer. We hebben weer “andijvie” in de winter!

Eén portie liet ik buiten de diepvries. Waarom zouden we vanavond niet meteen de gekookte ijsbergsla eten? Volgens mij had ik het al een keer uitgelegd, maar voor alle zekerheid: gekookte ijsbergsla smaakt nagenoeg gelijk aan andijvie. Die groente is hier niet te koop en waar heb je dan juist zin in? Natuurlijk in andijvie. Deze gekookte ijsbergsla is een uitstekende vervanger. Gekookte aardappelen erbij en een paar varkenshaasmedaillonnetjes met peper en zout. Het smaakte ons uitstekend.

Tijdens het eten werd er aan de deur geklopt.
We deden open en er stond een man voor de deur, die ons vroeg of wij startkabels hadden. Jazeker!
Hij stond namelijk ergens verderop met een tractor, die geen stroom meer had.
Die wilde hij proberen weer aan de praat te krijgen via startkabels. Geen probleem.
Heiko gaf de man in alle vertrouwen onze startkabels mee.
Morgen, rond dezelfde tijd, zou hij ze terugbrengen.
Komt vast goed.

´s Avonds belden we met het “Rotterdams Kwartet”! Natuurlijk eveneens beeldbellen. Dit keer via de laptop met WhatsApp. Uiteraard kregen we ook beide kleinkinderen Noud en Mason in beeld. Ze waren net terug van hun weekje vakantie in een park van Landal Greenpark. Ze hadden een geweldige tijd gehad. Ook de Apelheul werd in die week bezocht. Noud en Mason vonden het daar wel heel erg interessant. Daniëlle noemde nog, dat op het moment, dat Mason een aapje zag hij spontaan zei: “Poes! Poes!” Grapjas! Ze vertelde ons eveneens, dat Peter en zij serieus op zoek zijn naar een huis in het noorden van Nederland. Ze willen Rotterdam verruilen voor het rustige Noorden. Ze denken aan de provincie Groningen of de kop van Drenthe. De woningen die ze de laatste tijd hadden gezien en interessant vonden gingen jammer genoeg aan hun neus voorbij. Dat deed hen besluiten, om nu een zoekopdracht uit te zetten bij een makelaar. Dan worden ze gebeld voordat een nieuwe woning voor verkoop op Funda komt. Handig!

Peter vertelde, dat hij weer een stap verder was met de onderdelen voor de waterkrachtcentrale van Ödarp. Geweldig wat je allemaal met een 3-D printer kunt maken. Peter had er zelf ook duidelijk schik in om dit allemaal uit te denken, op te zoeken en te maken. In augustus krijgen we “prototype 2” mee en kunnen we dat in de buis plaatsen. Noud liet vol trots zijn nieuwe fiets aan ons zien, Mason liet zijn verjaardagscadeautjes zien en zo waren we zomaar een uur verder. De zwangerschap van Daniëlle verloopt prima en rond de kerstdagen wordt hun derde kindje verwacht. Wij spraken af, dat we elkaar in augustus op de camping in Kropswolde zien. Dan zal Peter alle onderdelen bij zich hebben en wordt alles in elkaar gezet. Tot dan!