Nadat er vanochtend in de slaapkamer weer een paar banen behang waren geplakt en ik het nodige achter de laptop had gedaan, stelde Heiko voor om een klein stukje met de camper te gaan rijden. Om vervolgens ergens aan een meertje een rustmomentje te pakken. Het was na de regendag van gisteren opnieuw heel mooi weer en daar moet je van genieten. De behangrollen werden weer aan de kant gelegd, de deksel kwam op de lijmpot, de blokkwast werd schoongemaakt en de slaapkamerwand werd opnieuw onafgemaakt achtergelaten. Vroeger geheel ondenkbaar. Toen moest alles af vóórdat je tijd had voor ontspanning. Nu lijkt het haast alsof we voorzichtig aan, wat meer andersom denken. Eerst tijd voor ontspanning en als er tijd over is, dan een klusje doen. Dat is extreem gesteld, maar in de kern wel een betere gedachte. In de tijd in Zweden hebben we ondertussen geleerd, dat het werk wel op ons blijft wachten. Dat loopt niet weg. Dat ligt er morgen ook nog wel. Zo is het natuurlijk ook! Dat behangen is bijvoorbeeld zo´n klusje, dat je in de koelere ochtenduren prima kunt doen. En wat maakt het uit of je daar een dag, twee of drie dagen over doet? Na de middag genieten van het mooie weer. Erop uit!
Ik had gisteren met vriendin Marijke uit Apeldoorn gebeld. Met beeld. Het was alweer een behoorlijke tijd geleden dat we contact hadden, maar dat komt door de grote aanloop hier. Marijke had de bezoekjes gelezen op onze website en zich even afzijdig gehouden Nu las ze dat we “bezoekloos” waren en hadden we afgesproken om te beeldbellen. Het was fijn om weer bij te praten en te horen over hun vorderingen op het gebied van de, in eerste instantie, tijdelijke emigratie naar Zweden. Ze komen voor ongeveer een half jaar hiernaartoe en gaan dan wonen in het vakantiehuisje Slogebo. Gedurende dat half jaar gaan ze op zoek naar een eigen (vakantie-) huis en proeven hoe het is om hier zolang te wonen. Haar man Martin is fysiotherapeut en heeft gelukkig zijn aandeel in de praktijk kunnen verkopen per 1 augustus. Per die datum is hij vrij van verplichtingen! Marijke en ik hebben weer heerlijk gebabbeld!
Thuis zijn we altijd bezig en volgende week komt er bezoek, waardoor je ook niet meer vrij bent om dingen in alle rust te doen. Vandaar dit “rust-en-geniet-van-het-mooie-weer” besluit. We maakten koffie, pakten wat koeken uit de voorraadkast, een beetje fruit mee, een fles frisdrank en op pad! De rest van de benodigde spullen bevonden zich allemaal in de camper. Heiko zette er nog weer een gasfles in. Die wordt veiligheidshalve tijdens de winterstalling uit de camper gehaald.
De flessen hadden we overigens ook leeggemaakt door ze aan te sluiten op het kleine gaskacheltje. Die stond tot het mooie weer kwam in de serre. De lege gasflessen zijn ergens in de winterse periode omgeruild voor volle, maar… Waarschijnlijk hebben op de oude gasflessen verloopstukjes gezeten en zijn die per ongeluk mee ingeruild! De drukregelaar paste nu namelijk niet op de gasflessen. Gelukkig hadden we vandaag geen gas nodig, maar dat moet wel geregeld worden, voordat we er echt een paar dagen mee weg gaan.
Ja, dit beeld heb je vaker gezien. Wij ook, maar toch blijft het ons boeien. Het plaatje klopt (gedeeltelijk) als je denkt aan Zweden: bossen, meertjes en rotsen. Natuurlijk ook de rust, alleen die kunnen we niet laten horen. Dit keer lag er op het klein meertje, aan het einde van het grote meer Lilla Skärsjön, een “vies” laagje. Het bleek te gaan om het stof van de “huilende dennen”! We hadden het thuis ook al gemerkt: alles heeft weer een gele gloed. Overigens is het fenomeen “huilende dennen” niets anders, dan dat de dennen hun stuifmeel loslaten. Ze bedekken daarmee alles onder de vette, gele stof. Het duurt ongeveer twee weken en dan zijn de dennen blij dat ze hun stuifmeel kwijt zijn en houden ze op met het “janken”. Omdat je hier redelijk veel dennen hebt heb je ook veel stuifmeel…
We reden niet eens zo ver van huis. Het meer, waar we al vaak omheen waren gelopen, het Lilla Skärsjön, was onze bestemming. Heiko had er laatst nog met Peter en Daniëlle en kids omheen gelopen. Daar plaatsten we de camper aan het water, zetten we de stoelen buiten en genoten van koffie en koekjes in de zon. We smulden van het uitzicht, de stilte en uiteraard de zon. Die zon maakte er een aangename middag van. We liepen nog een klein stukje, om daarna nog lekker relaxed te babbelen, onder het genot van fris en… Chips! Oh, wat kun je daar soms behoefte aan hebben…
Dit is de moeraslathyrus. “Deze plant is onbehaard en heeft een dunne, niet-kruipende wortelstok. De stengels zijn smal-gevleugeld, dun, klimmend, al dan niet vertakt. De bloemen zijn purper en iets welriekend. Ze zijn met 13 tot 16 centimeter vrij groot en staan in 3 tot 8-bloemige, losse trossen op stelen. Die zijn even lang als, of langer dan de bladen zijn, in wier oksels zij staan. De stijl is recht, niet-gewonden. De peulen zijn 3 tot 4 centimeter, 7 tot 8 millimeter breed, onbehaard en bij rijpheid zwartachtig. Zij bevatten gladde zaden. De moeraslathyrus bloeit in juni tot en met augustus. De plant komt in moerassige weiden en op veenachtige plaatsen in Midden- en Noord-Europa voor.” Dan zijn de plantjes bij dit meertje anderhalve week te vroeg met bloeien….
Tegen vijf uur keerden we terug naar Ödarp. In een weiland zag ik ineens iets staan was de kleur lichtbruin had. Een ree? Een vos? Ja, het was een vos! Dat kon ik duidelijk zien toen ik inzoomde met de fotocamera. Helaas had ik de grote Nikon Coolpix camera niet mee, want daarmee kun je verschrikkelijk ver inzoomen. De foto´s zijn gemaakt met de kleine Canon PowerShot, het toestel in zakformaat. Toen ik daarmee inzoomde om het diertje beter in beeld te krijgen waren de foto´s niet meer zo scherp. Toch is duidelijk te zien dat het hier om een vosje gaat. Op klaarlichte dag!
Toen we weer thuis waren kwam meteen de bevestiging, dat je altijd bezig bent als je thuis bent. Ik ging met huishoudelijke taken aan de slag en Heiko ging de boekenplank, die boven mijn bureau komt, nog een keer verven. Ach. Toen hij de kwast toch nat had met de witte verf werden de witte delen van de brievenbus ook maar meteen even opnieuw geverfd. Dat had ik al een tijdje op mijn “to-do-lijstje” staan. Ik kan het nu afstrepen, want het is klaar!
Toen hij terugkwam met de pot verf was ik nog bezig met het opvouwen en strijken van de was. Heiko stelde daarop voor, dat hij nog even het gras ging maaien. Dat wil zeggen de kantjes. Hij was al met de grote zitmaaier in het rond geweest, alleen had hij de kantjes nog niet met de kleinere loopmaaier gedaan. Maximaal een uurtje werk volgens hem. Ik ging ermee akkoord, omdat ik dacht dat we dan tegelijkertijd klaar zouden zijn.
Nog even snel een paar kiekjes pakken. Zo zag ik, dat onze heg nu in bloei staat. En dat lijkt toch leuk! Het is een heel klein “bolletje “eilandje” met meerdere bloemetjes. Ik nam eerder ook foto´s van de heg en het is bijzonder om te zien, hoe snel alles in bloei is gekomen. De heg was voor 7 mei volledig kaal. Nu, 11 dagen later staat hij in bloei!
De laatste tijd wil ik graag meer detailfoto´s maken in plaats van alleen maar overzichtsfoto´s. Onze roestige fiets, die als markeringspunt bij de weg staat, is een gewillig object daarvoor. Arm zieltje! De banden leeg en kapot, de zadel vergaan en daarmee onherstelbaar en er komt meer en meer roest tevoorschijn… Toch is hij mooi! Na het maaien werd de grasmaaier in de garage gezet. Hij liep niet goed volgens Heiko en moest nagekeken worden. Vreemd, want hetzelfde is het geval met de zitmaaier. Het is net of er vuiligheid in de benzine zit. Zou die benzine te oud zijn? Het staat al enkele maanden in een jerrycan in de schuur. Eens even googelen hoelang je benzine goed kunt houden. Een zorg voor morgen. Nu eerst eten: patat met zelfgemaakte bitterballen. Hmmm…
