Huh? Wat is dat nu weer voor een titel: “Kosläpp”? Nou, dat is een Zweeds woord en dat kun je opdelen in “Ko” en “släpp”. Het eerste deel betekent “koe” en het tweede deel “loslaten”. Oftewel het loslaten van de koeien, in het Nederlands staat het het meest bekend als “de koeiendans”. Donderdag was Heiko namelijk bij een melkveehouderij geweest, om enkele fruitbomen te snoeien. Toen vertelde de boerin, dat ze vandaag de 140 koeien de wei in zouden laten gaan. Via hun Facebookpagina zagen we, dat ze dat om half tien ´s ochtends zouden doen. Iedereen was welkom! Zij zorgden zelfs voor koffie en een kanelbulle. Geweldig! Daar wilde ik wel héél graag naar toe. Om kwart voor negen reden we dan ook uit Ödarp, omdat Heiko dacht dat de rit ongeveer een half uurtje zou duren. Dat bleek erg mee te vallen en zodoende stonden we om iets over negen al op het erf bij de boer. De boerin herkende Heiko en noemde nogmaals, dat ze erg tevreden waren met de gesnoeide fruitbomen. Tevens excuseerde ze zich, dat ze de vele takken die Heiko en Anton op de grond hadden laten vallen, nog niet opgeruimd hadden…
Na ons kwamen er meer en meer mensen het erf oplopen. Velen met kleine kinderen. De boer wees waar we het beste konden gaan staan en op enig moment stonden we er met vele mensen. Maar nog geen enkele koe te zien! Een paar minuten na half tien werden de laatste schrikdraden gespannen en gingen de deuren van de stal dan eindelijk open. Daar kwamen de dames aanrennen! Een aantal onder luid “boe-geroep” en verbaasd, om zoveel mensen in het weiland te zien staan. Het eerste stukje ging omhoog en bestond uit zand. Bovenaan die helling begon het gras en met enige voorzichtigheid voelden de koeien met hun hoeven aan het groene spul en roken even. Toen begon het springen en gek doen. Prachtig! Ik kreeg er tranen van in m´n ogen. Zo mooi om te zien! De boerin had ons al verteld, dat de koeien in september onder dak waren gekomen en er dus acht maanden later weer uit mochten. Wat waren de dames blij: buiten, in de frisse buitenlucht en met vers gras onder de poten en om te eten. Ook de bomen in het weiland werden welkom geheten, om even lekker langs te schuren. Mooi, mooi, mooi! We namen vele foto´s en filmpjes. Als een van de eersten waren we daar en als een van de laatsten verlieten we het weiland weer.
Een aantal koeien waren op dat moment alweer teruggelopen naar de stal. Wellicht om zich te laten melken door de melkrobot. Voordat we het weiland inliepen hadden we al gezien hoe dat werkt. Wat een knappe uitvinding. Die melkrobot maakt eerst alle uiers en tepels schoon en klemt daarna de houders om de tepels, om er vervolgens melk uit te zuigen. Als de uier leeg is laat de machine de tepels los, gaat het hekje weer open en kan de koe doorlopen. De leidingen worden vervolgens automatisch gespoeld, waarna de volgende koe naar binnen kan komen. Wat een systeem en wat een gemak voor de boer en boerin. Na de “kosläpp” werden alle bezoekers op koffie en een kanelbulle getrakteerd. Perfect geregeld! Na deze versnapering bedankten wij de boer en boerin voor de leuke tijd en reden terug naar huis. Binnenkort zal ik meer foto´s plaatsen over deze “kosläpp”, alsmede een aantal filmpjes. Wat heb ik hiervan genoten! Fantastisch gewoon!
Onze route terug naar Ödarp ging langs Nääs, waar de bierbrouwerij is en waar ook de schapen met de lammetjes staan. Uiteraard stopten we daar even om de nodige foto´s te maken van die speelse lammetjes. We konden duidelijk het verschil in de lammetjes zien: van een paar dagen oud en een paar weken oud. Mooi hoor en heerlijk om het gemekker even te horen. Met de nadruk op “even”. Ik zou het niet kunnen waarderen, als er een kudde schapen hele dagen naast ons huis loopt te blèren eerlijk gezegd. Het boe-geroep van koeien zou ik daarentegen absoluut geen moeite mee hebben… Zo heeft ieder zijn eigen voorkeuren, nietwaar? Vlak voor ons huis stak er op vier meter voor onze auto plotsklaps een ree de weg over. Vanuit de bossen links van de weg. Wow! Heiko remde hard om het dier niet te raken en dat ging gelukkig goed. Vier meter is namelijk niet veel als je met een snelheid van 70 km/ uur aan komt rijden. In een flits was de ree ook weer verdwenen. Te snel om een foto van te kunnen maken.
Omdat we toch nog onderweg waren besloten we nog door te rijden naar Tranås. Daar was het druk in de hoofdstraat. Parkeren was langs de kant van de weg onmogelijk en het zag er zwart van de mensen. Ehhh… Pardon? Parkeren onmogelijk? Heiko zou Heiko niet zijn, als hij niet het geluk had en precies voor de winkel van Öob, waar ik iets vandaan moest halen, kon parkeren. Er reed net iemand weg! Wat een mazzel! Na nog twee winkels te hebben bezocht reden we via weg 32 terug naar Ödarp. Halverwege die weg zagen we beide in de berm een donkerbruine “vlek” achter de vangrails. Tegelijkertijd herkenden we daarin een eland. Een eland! Die stond net achter de vangrails te eten van de bast van een boom.
We hadden geen auto´s achter ons en zodoende stopten we op deze weg, om foto´s te maken. De jonge eland vond het allemaal best en deed op enig moment zelfs een stapje in onze richting, maar ging daarna gewoon verder met het eten van de bast. Nou ja zeg! We kregen ruimschoots de tijd om foto´s te maken. Toen er even later toch een auto achter ons kwam, zagen we dat die afremde, ons inhaalde en voor ons stopte. Ook vanuit die auto werden foto´s gemaakt. Niet van ons kenteken, maar van de eland. Heerlijk is dat. De eland bleef mooi zijn ding doen en op enig moment reden we maar weer verder. Een bijzondere ontmoeting!
Thuis ging ik nog even in de keuken aan de slag. Morgen verwachtten we bezoek uit Nederland. Die komen in de loop van de dag bij ons en zullen hun tent in onze tuin opslaan. Omdat ze dan al een aardige rit achter de boeg hebben, hebben we ze uitgenodigd voor het warm eten. Ook zullen we hen op koffie en verse gebak trakteren. Dit alles wilde ik vandaag alvast zover mogelijk voorbereiden. Het gebak zal bestaan uit een rabarbertaart, onze favoriet en hopelijk wordt het eveneens hun favoriet. De daarvoor benodigde rabarber komt uit eigen tuin, maar dan wel uit de diepvries. De rabarber van 2022 is uiteraard nog niet klaar om te oogsten. De rabarberplanten beginnen wel alweer te groeien en staan ze inmiddels een paar centimeters boven de grond. Waar mogelijk deden we het voorbereiden samen, Heiko en ik, want vele handen maken immers licht werk.
Tegenover ons huis zagen we een grote, zware machine ophoog rijden. Deze maakte het aangereden zandpad even weer los en vlak. Achter de voorste banden zat onder de machine een soort ploeg, die het zand met de onkruid en stenen losmaakte en omhoogwerkte. Achteraan de machine zat een balk, die het opgeworpen zand vervolgens weer vlak trok. Een keer het pad heen en weer en klaar! Een fluitje van een cent voor zo´n machine. Dit vlaktrekken doet men een keer per jaar. Deze keer was het geen overbodige luxe vanwege de zware bosbouwmachines en vrachtauto´s die er overheen waren gekomen de laatste maanden.
´s Avonds wilden we nog naar Stalpet, bij de watervallen. Daar werd Walpurgisnacht gevierd. Met een groot vuur. Vergelijkbaar met het paasvuur in Nederland wordt hier ´s avonds op 30 april ook een groot vreugdevuur op vele plaatsen aangestoken. In Zweden doet men dat, om het begin van de lente te vieren. De viering verschilt per regio en zelfs per stad. Deze traditie is in de 18e eeuw begonnen. De oudere versie is, dat jongeren in de schemering takken en ander groen in het bos verzamelden en deze gebruikten om de huizen in het dorp te versieren. Hiervoor werden ze met eieren beloond. De meest voorkomende versie is waarschijnlijk het zingen van liedjes over de lente. De meeste van deze liedjes komen uit de 19e eeuw en werden verspreid door lentefeesten van studenten. In Aneby, bij Stalpet was er “slechts” een vreugdevuur met zang van een mannenkoor. Helaas bleef het wat ons betrof bij de vooraankondiging via Facebook en bij de voorgenomen plannen om erheen te gaan. Heiko voelde zich té ellendig om daar nog naar toe te gaan. Hij is behoorlijk verkouden en de frisse avondlucht zou het er vast niet beter op maken. Tevens is het inademen van eventuele rook van zo´n vreugdevuur nu ook niet bepaald bevorderlijk. Misschien volgend jaar…
