Sinds vele weken ging Heiko dinsdag 7 september weer aan het werk voor Örtengren! Hij was gestopt vanwege zijn enorme vermoeidheid. Later bleek, dat het door een longinfectie werd veroorzaakt. Hij haalde niet diep genoeg adem, waardoor er te weinig zuurstof in het bloed kwam. Met als gevolg, dat zijn uithoudingsvermogen sterk gedaald was en hij zich moe en zwak voelde. Het herstel duurde erg lang. Wellicht mede, omdat de huisarts geen antibiotica (of andere medicatie) wilde voorschrijven. Misschien was het in dit geval ook wel zinloos hoor, alleen voor je gevoel wil je medicijnen om beter te worden. De huisarts zei echter: “Het lichaam moet het zelf oplossen”. Dat is gelukt, maar het duurde wel enkele weken tot zelfs een paar maanden. Tussentijds hadden we nog bezoek uit Nederland, zijn we zelf naar Nederland geweest, waren we met de camper weg, enzovoort… Vorige week had Heiko dan toch telefonisch contact met Kenth en had hij aangegeven, dat hij wel weer rustig aan de slag wilde.
Die nieuwe start was dinsdag, met een onderhoud dag in Jönköping. Bij het Ryhov ziekenhuis. Samen met collega Anton reden ze om zeven uur vanaf Tranås naar de grote stad. Een uur later waren ze daar en begonnen ze meteen te schoffelen. Er was enorm veel onkruid gegroeid. Onvoorstelbaar veel zelfs. Heiko en Anton dachten aan sabotage, dat er iemand langs was gelopen met graszaad en onkruidzaadjes. Een paar weken geleden was het netjes schoon en nu… Er zat niets anders op, dan “gewoon vooraan beginnen te schoffelen en doorgaan tot het einde”. Gelukkig werd het lekker warm weer, zodat de worteltjes van het geschoffelde onkruid meteen droogden en doodgingen. Toen alles bijna klaar was, ging Anton nog op de zitmaaier overal het gras maaien en nam Heiko de laatste borders voor zijn rekening. Tegen drie uur ´s middags waren ze klaar en begonnen ze het ergste, gedroogde onkruid bij elkaar te harken. Dat namen ze mee in grote zakken, om de volgende dag op de vuilstort te deponeren. Tegen vier uur waren ze klaar en reden ze weer richting Tranås.
Onderweg werd het nog een beetje spannend toen ze naar de benzinemeter keken. Ze reden via de E4 naar Gränna en namen daar de afslag richting Tranås. Net voorbij de afslag ging het lampje op het dashboard branden, ten teken dat er op de laatste reserve liters gereden werd. Ze gokten erop, dat er in ieder geval 5 liter benzine aan reserve in de tank zou zitten en dat de auto minstens 1 op 12 zou rijden. Dat betekende, dat ze nog 60 kilometer konden rijden en zover lag Tranås niet meer voor hen. In een van de kleine dorpjes die op de route lag, werden ze trouwens van de weg gehaald door de politie! Er was een grootscheepse controle. Er stonden maar liefst vijf politieauto´s en er liepen minstens vijftien agenten rond. Jeetje, wat een drukte zeg. Heiko reed en moest zijn rijbewijs laten zien. Vervolgens moest hij blazen. Alcoholcontrole op een dinsdagmiddag om half vijf ´s middags. Nou ja zeg. Uiteraard was het blazen voor Heiko geen probleem en was het resultaat negatief.
Als laatste werd online het kenteken nog even gecontroleerd. Er werd gecheckt of de auto wel voor de Apk-keuring was geweest en wat het resultaat daarvan was. Ook dat was geen probleem, waarna ze hun reis weer konden voortzetten. In Tranås reden ze meteen door naar de benzinepomp waar Kenth Örtengren een pasje heeft liggen en waarmee alle auto´s volgetankt kunnen worden. De dag was Heiko wel zwaar gevallen, waardoor hij aan Kenth doorgaf dat hij voorlopig voldoende had aan twee dagen in de week en geen twee opeenvolgende dagen. Dat was voor Kenth gelukkig geen probleem.
Ik ging die dag ´s ochtends naar Nässjö. De oude gordijnen van de kamer waren inmiddels verwijderd. Ze waren bijna zeven jaar en zichtbaar aan vervanging toe. We hadden samen al besloten, om dezelfde gordijnen te nemen als die in de keuken hangen. Die hadden we gekocht bij de DollarStore, enkele maanden geleden alweer. Zoals aangegeven had het filiaal in Eksjö ze niet meer. In Nässjö is sinds een paar maanden een filiaal gekomen en daar wilde ik gaan kijken. Hopelijk hadden ze daar nog wel de gewenste gordijnen. Ja, ik had geluk! Er lagen nog drie pakken in het schap. Hmmm… Net eentje te weinig. Toen zag ik eenzelfde gordijn als showmodel hangen. Ik vroeg daarop een medewerkster of ze nog meer voorraad hadden of dat het opnieuw binnen zou komen. Helaas kwamen deze gordijnen niet terug. Daarop vroeg ik of ik het showmodel mee mocht nemen. Dat was geen probleem. Daarop gaf ze zelfs 50% korting. Netjes. Met deze gordijnen liep ik vervolgens de winkel uit.
Nog even bij de winkel Öob aan voor een paar boodschapjes, om tenslotte op de terugweg de Lidl aan te doen. Al met al was ik zomaar een paar uurtjes onderweg geweest toen ik weer terug was in Ödarp. Na een broodje begon echter “de ellende”. Een deel van de gekochte gordijnen knipte ik doormidden. We hoeven namelijk geen hele brede stroken voor de ramen te hebben. Het is puur voor de sier, ze gaan nooit dicht. Nadat ik er drie doormidden had geknipt kon ik daar een nieuwe naad in maken en de gordijnen strijken. Vervolgens ging ik ze ophangen aan de roede en per stuk afmeten. Bah! Dat is toch absoluut niet mijn ding. Als ik ergens een hekel aan heb is dat, behalve strijken, gordijnen naaien. Wat een gepriegel om alles goed op lengte te krijgen. Helaas moest ik wel doorgaan, omdat de oude gewoon af waren en er niet meer voor konden hangen. Ik moest doorzetten. Dat deed ik uiteraard ook wel, zij (de gordijnen) werden geen baas over mij! Toen ik aan het zomen toe was stopte ik. Genoeg “stof gehapt” voor deze dag.
De ochtend van woensdag 8 september was ik wederom veel binnen bezig, achter de laptop. Er was in onze digitale administratie de nodige achterstand gekomen vanwege de problemen met de website. ´s Middags wilde ik echter ook wel weer eens een keertje in de frisse lucht bezig zijn. Het hoge siergras moest bijvoorbeeld geknipt worden en dat was nou precies een klusje voor mij. Gewapend in mijn niergordel kon ik het mooi staande doen. Het snoeien van het gras lijkt zo “standje hopeloos”, maar dat was slechts een momentopname. Het meeste snoeien deed ik op de knieën. Na een half uurtje kon ik wel vernemen, dat mijn lichaam weer moest wennen aan dit soort inspanningen. Even heel iets anders dan achter de laptop zitten en huishoudelijk werk doen…
Tijdens het snoeien sprongen meerdere kikkers voor mij weg. Begrijpelijk… Ze waren er in heel veel verschillende kleuren en maten. De volwassen kikkers zijn toch al snel 10 centimeter groot. Die laat ik mooi lopen. Een andere kikker pakte ik nog wel even in mijn hand. Die was zó ontzettend klein! Naast de kikkers vond ik wederom erg veel hulsjes van de larven van libellen. Zo bijzonder eigenlijk. De meeste zijn namelijk nog heel, aan een stuk. Toen we ze voor het eerst zagen, dachten we aan grote, vieze insecten, maar het bleken de lege hulsjes te zijn van een libelle. Maar hoe komen ze daaruit, zonder de omhulsel kapot te maken?
Dat zocht ik op: voor het zogenaamd uitsluipen klimt de volgroeide libellenlarve uit het water. Dat doen ze bijvoorbeeld door langs een plantenstengel die in het water of op de oever staat te klimmen. Als de larve eenmaal een geschikte uitsluipplek heeft gevonden, houdt hij zich met zijn pootjes stevig vast en vervelt voor de laatste keer. De huid van kop en borststuk barsten op enig moment open en heel langzaam komt de volwassen libelle eruit gekropen. Wanneer kop, borststuk en poten er eenmaal uit zijn, grijpt de libelle zich vast aan het uitsluipsub-straat en trekt zijn achterlijf uit de larvenhuid. Vervolgens blijft het nog verfrommelde en kleurloze dier een tijd lang hangen en pompt zich door middel van lichaamsvloeistof op.
Het achterlijf wordt daarna langzaam uitgestrekt en krijgt steeds meer de langgerekte vorm van een volwassen libelle. Eveneens de vleugels strekken zich langzaam maar zeker uit. Als de libelle zijn uiteindelijke vorm bereikt heeft, wordt de overtollige lichaamsvloeistof in druppeltjes afgescheiden door het achterlijf. De libelle heeft zijn uiteindelijke vorm bereikt! Wel is hij nog vrijwel kleurloos en te zacht om te vliegen. Pas na enige tijd “uitharden” is de libelle klaar voor zijn eerste vlucht en vliegt weg van het water. Dat is vaak in eerste instantie naar de eerste de beste boom of struik. Het lege larvenhuidje blijft achter. De jonge imago’s (verse imago’s of juvenielen genoemd) zijn nog enkele dagen herkenbaar aan hun glimmende vleugels…
Heiko had gisteren het aanbrengen van de panlatten voltooid en daarmee kon de volgende etappe worden gestart. Daarvoor moest hij eerst met de aanhanger naar Tranås. Met een gevulde aanhanger ging hij heen. Er was nog wat rommel, dat naar de stort moest. Dat was overigens snel geregeld, want het staat allemaal duidelijk aangegeven waar wat in moet. Daarna ging hij naar een bouwbedrijf om nog wat hout te kopen voor schoren (windverband) en voor de windveren. Eveneens haalde hij tien zwarte, metalen dakplaten voor de carport. Hij nam eerst tien platen mee van vier meter lang en ruim een meter breed. Wat een gewicht voor de aanhanger! De kassabon overhandigde hij mij. Ruim 5.000 sek, oftewel ruim 500 euro. Alsof je een emmer leeggooit! Morgen zal hij de rest gaan halen, opnieuw tien stuks en een paar nokplaten.
Hij begon niet meteen met het leggen van de platen, maar ging eerst verder waar ik gebleven was. Naast de veranda had ik namelijk de lange stelen van de bloemen afgeknipt. Een hele kruiwagen vol. De bloemen waren uitgebloeid en de stengels gingen slaphangen over het gras. Tijd om die te knippen. Ik had ongeveer 20 centimeter boven de grond afgeknipt. Die laatste centimeters wilde Heiko wel even doen. Ook weer netjes! Verder maakte Heiko de border langs de oprit nog een keer schoon. Ook daar was eerder het grove werk gedaan, door het afknippen van de uitgebloeide bloemen. Nu moest het harkje erdoor. Onder de appelboom was het even oppassen. Er waren al diverse appels gevallen en daar zaten de wespen van te smullen. Die zaten echter niet op Heiko te wachten. Toen hij een van de valappels wegpakte werd hij dan ook gestoken. In die appel zat toevallig een wesp lekker te eten. Dikke pech. Even wat ammoniak op de prikwond en daarna verder.
“De dagen worden weer korter en de nachten langer, maar er is nog ruimte voor een nazomerhitte”. Althans dat verwachten de meteorologen. Wij waren even nieuwsgierig naar het weer voor de periode 13 tot 19 september, omdat we dan bezoek krijgen uit Nederland. Men verwacht, dat het weer de komende maand erg zal wisselen. En wat blijkt voor de volgende week? Dan groeit er in de loop van de week vanuit het westen een hogedrukgebied boven Zweden! Over het algemeen worden dan veel zon en koude ochtenden verwacht, met dagtemperaturen van 15 tot 20 graden. Tegen het einde van de week kan een eventueel lagedrukgebied het uiterste zuiden bereiken en voor regen zorgen.
Nu we het toch over het weer hebben… De week erna wordt volgens de voorspellers ook mooi. In de week van 20 – 26 september voorspellen ze namelijk nazomerhitte. Veroorzaakt door een hogedrukgebied ten oosten van Zweden en op meerdere plaatsen kan het zonnig en relatief warm zijn. Zelfs de week van 27 september tot 3 oktober wordt mooi. Er schijnt dan een hogedrukgebied boven grote delen van Europa te liggen, die soms tot boven zuid Zweden kan reiken en voor zon en warmte kan zorgen. Het weer kan echter van dag tot dag sterk variëren, aangezien een lagedruk vanuit de Atlantische Oceaan het land bereikt en mogelijk wat zware regenval kan passeren. Dat hadden ze nou niet hoeven te vertellen… Tot zover het weer in september. Niet verkeerd dus!
Er wordt de laatste tijd veel gesproken over klimaatverandering. Dat betekent vaak extreem weer. In noord Europa wordt door de veranderingen in het klimaat meer neerslag en meer overstromingen verwacht. De opwarming van de aarde heeft eveneens bijgedragen aan de grote natuurrampen, die we onlangs in Europa hebben gezien. Met overstromingen en zware regenval. Is dit iets waar we aan moeten wennen en wat kunnen we verwachten van het klimaat van de toekomst? Zweden is ook getroffen. Niet zo lang geleden nog in de provincies Gävleborg en Kalmar, waar zware regenbuien hebben bijgedragen tot overstromingen. In dit land zal de neerslag naar verwachting in bijna het hele land blijven toenemen, maar tegelijkertijd zal droogte in het zuiden vaker voorkomen. Tijdens de wintermaanden zal er gemiddeld meer regen vallen, maar dit betekent niet dat de zomers regenachtiger zullen zijn. Naarmate de atmosfeer warmer wordt, nemen de omstandigheden voor hevige regen toe. Dit komt doordat er in een warmer klimaat meer waterdamp in de atmosfeer zit. Het aantal plensbuien, oftewel regen die in een uur of meer 50 millimeter geeft, zal naar verwachting meer toenemen in zuid Zweden dan in het noorden.
Dat is te wijten aan het feit, dat het in het zuiden warmer blijft dan in het noorden. Waarschijnlijk zullen er tegen het einde van deze eeuw meer overstromingen plaatsvinden als gevolg van hevigere regenval en een hogere zeespiegel. In de vorige eeuw is de zeespiegel langs de kusten van Zweden met ongeveer 15 centimeter gestegen. Volgens het VN-klimaatpanel zal de zeespiegel in deze eeuw naar verwachting nog eens 30 tot 80 centimeter stijgen. De gevolgen zijn naar verwachting in het zuiden groter dan in het noorden, omdat de land opwaartse kracht in het noorden groter is. Door de stijgende zeespiegel zal het in de toekomst bijvoorbeeld nodig zijn om dijken te bouwen, stroomgebieden te verbeteren en waterputten langs de Zweedse kuststroken te verplaatsen. Het klimaat in Zweden is dus wel degelijk aan het veranderen en niet alleen de gemiddelde temperatuur. Er zullen naar verwachting veranderingen optreden in regenpatronen, waterstanden en in seizoenen en dit zal grote gevolgen hebben. Klimaatverandering gaat relatief langzaam ten opzichte van veel andere dingen in de wereld en daarom is het niet helemaal eenvoudig om te begrijpen hoe groot de gevolgen kunnen zijn…
Donderdag 9 september: een dag om te herinneren. Waarom? Omdat na bijna vijf maanden bouwen de eerste dakplaten werden gelegd! Een heuglijk feit, want het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost om de carport zover te krijgen. Wat leek dat meteen anders toen de eerste plaat erop lag. Heiko moest ook hier even weer een systeem bedenken: “In welke volgorde ga ik de platen monteren?” Al snel kwam hij erop uit, dat het het beste was, om ze eerst rechts en dan links te leggen en vervolgens zo verder naar achteren. Wat de reden was ben ik eigenlijk vergeten…
Dat kwam mede, doordat ik lekker in de tuin bezig was. Deze ochtend had ik gekozen voor het gedeelte rechts van de groentetuin. Tussen het beekje en het gras groeide ontzettend veel, alleen was het meer onkruid dan bloemen. Nou kan onkruid heel erg mooi zijn, maar dit was onder de noemer “chaos” te plaatsen. Nadat het onkruid verwijderd was had ik niet meer de tijd om het te gaan harken. Daar is het nu ook niet meer het seizoen voor. De bladeren vallen namelijk al met duizenden, oh kee honderden, uit de boom en daarmee is het harken onbegonnen werk.
Net zoals het weghalen van viooltjes. We hadden een pot met viooltjes op de slee staan. Leek heel leuk. Alleen de zaadjes daarvan kwamen in het grind en daar zijn ze begonnen te groeien. Niet een of twee, maar tientallen! Daar heb ik nog wel een bestemming voor. Maar of ik ze er allemaal uit ga plukken?
Vandaag kregen we een brief van Aneby vårdcentral. Van de huisartsenpraktijk. Het was al een paar weken geleden, dat Heiko voor het maken van een röntgenfoto van zijn longen naar Tranås geweest was. Uiteraard hadden we al in zijn digitaal dossier op 1177 gekeken of er iets van een uitslag te vinden was. Tevergeefs. De brief van vandaag gaf echter wel het resultaat van de gemaakte foto: de longen zijn prima! Geen tekenen van aanhoudende luchtweginfecties of andere ziektes. Gelukkig! Dan is de infectie daadwerkelijk door het lichaam zelf als het ware opgeruimd. Heiko voelt zich de laatste tijd ook stukken beter. Wat het nu precies is geweest? Daar zullen we niet meer achter komen. Hoeft ook niet, want het is inmiddels “voltooid verleden tijd”!
Opmerkelijk nieuws over de optredens van André Rieu. Die denkt er namelijk niet over, om voor een kleiner publiek op te treden. Dat vertelde hij onlangs aan een journalist. De 71-jarige violist wil pas weer concerten geven als de pandemie is afgelopen. “We zullen altijd wel een virus vinden als je een test doet. Ik kan pas verder als alle ellende achter de rug is”, aldus Rieu. “Daarom stap ik voorlopig geen vliegtuig in of een podium op. Eerst moet het over en uit zijn met alle gedoe eromheen. Mijn fans laten mij weten dat ze geduld hebben, ook al duurt het nog vijf jaar. Ze blijven me trouw.” De violist heeft een gezond bedrijf en krijgt steun van de banken. Het idee om te stoppen met optreden heeft bij Rieu nooit gespeeld. Wel vertelde hij eerder, dat hij overwoog zijn Stradivarius-viool te verkopen. “Toen ik dat had bekendgemaakt, stonden er meteen vier rijke mensen in Nederland op die, onafhankelijk van elkaar, tegen me zeiden dat dát niet ging gebeuren.” Het is de bedoeling dat Rieu in het najaar weer op tournee gaat in het buitenland, waarbij er concerten in onder meer Chili en Israël staan gepland. Het is niet duidelijk of deze shows inderdaad gaan plaatsvinden…
