Het was een mooie zonnige dag. Althans, zo af en toe. Als die zon er bij was, was het meteen heel erg warm. Een mooi moment om de zwarte bessenstruik achter ons huis, naast de waslijnpalen, kaal te plukken. Een driepoot om op te zitten, plastic handsschoentjes aan en plukken maar. Dat viel me echter zwaar tegen. Het plukken nam veel tijd in beslag, vanwege de hoeveelheid en de zon was namelijk te heet. De zweetdruppels liepen me achter de brillenglazen langs. Dat zag Heiko, waarop hij de parasol vanaf de vlonder pakte en die boven het struikje en mij plaatste. Oef, dat scheelde een hoop! Toen kon ik het plukwerk onder betere omstandigheden voortzetten. Bijna een klein emmertje vol met bessen werden er vanaf geplukt.
In de keuken werden ze gewogen en bleek, dat er ruim twee kilo van die kleine zwarte besjes van de struik af was gekomen. Volgens mij hadden we niet eerder zo´n goede opbrengst! Behalve een aantal voor in een pak yoghurt en muffins gaan ze in de diepvries! Ze zijn namelijk erg lekker door bijvoorbeeld een cake en door die muffins. Eigenlijk wilde ik meteen na afloop van het plukken en het schoonmaken, die muffins wel bakken. Ik bedacht me nog net op tijd, dat we nog steeds voldoende aan koekjes en gebak in de diepvries hebben liggen. Zodoende verdwenen er alleen maar zes bakjes met schone besjes in de diepvries. Die muffins houd je tegoed, Heiko…
Terwijl ik de bessen plukte, pakte Heiko de kettingzaag ter hand. Links achter de vlonder groeiden namelijk erg veel uitlopers van diverse bomen. Midden in het beekje. Dat was een beetje een chaos zeg maar. Zelfs nadat we er eerder al iets aan stammen tussenuit gezaagd hadden. We besloten om nu korte metten te maken met dat “bosje onkruid-bomen”. Zodoende werd de eerder al omgezaagde dikke boomstam en andere rommel resoluut weggehaald. De beek staat droog en de bodem was nu redelijk stevig. Het wegzagen was een koud kustje met het juiste gereedschap. De dikke boomstam lag er trouwens al een paar maanden, alleen het was op dat stukje grond steeds zo verschrikkelijk nat. Heiko kon daar nog niet op een fatsoenlijke manier bij komen. Nu kon dat wel en dus moet je op zo´n moment spijkers met koppen slaan. Alle dikkere stammen werden meteen in korte moten gezaagd. Twee kruiwagens met hout kwam er uiteindelijk vandaan. Mooi! Het lijkt een stuk netter zo en je kunt het verloop van het beekje nu weer vele malen beter zien.
Na het zaag- en opruimwerk, ging Heiko met een schep richting het dammetje. Het beton was uitgehard en het zand kon nu terug gelegd worden. Hoe wisten we dat het beton was uitgehard? Nou, we zagen even eerder Ebba over het gisteren aangebrachte beton lopen en die zakte er niet doorheen! Sterker nog, ze ging er bovenop zitten. Dan moet het toch wel veilig zijn. Of niet dan? Heiko stapte er even later dan ook vol vertrouwen (in eigen werk) overheen. Het dammetje komt zeker nog wel een keer weer voorbij, want we zijn er nog niet tevreden over. Maar over het vervolg moet nog even verder nagedacht worden.
Aan de overkant van ons huis staan naast het pad vele frambozenstruiken. In de tijd dat wij hier nu wonen zijn die struiken enorm wild gegroeid. Ze staan op een plaats waar niemand er last van heeft, echter wel iedereen genot van heeft. Kan hebben. Ze staan redelijk vlak aan de weg en zijn zodoende gemakkelijk te benaderen. Omdat ik zo druk met die zwarte besjes bezig was, dacht Heiko ineens aan de frambozen. Hij stak de weg over en liep naar de struiken. Daar zag hij enorm “veel rood” tussen de groene blaadjes: ze waren rijp! Hij liep terug naar huis om een klein emmertje te halen en ging vervolgens aan het plukken. Een half emmertje vol met die kleine framboosjes werd er geplukt. Ze zijn niet groot, maar wel goed van smaak. Om die reden verdwenen er tijdens het plukken ook al diverse in zijn buik. Er bleven echter genoeg over voor mij om te proeven. En zo kregen wij onze vitamientjes voor vandaag wel weer binnen.
Een paar dagen geleden meldden we dat onze perenboom “uit zijn jasje groeide”. Het leek alsof de stam uit de bast knalde. De bast was over een groot deel van de stam gescheurd. Eveneens was het zo, dat de onderste tak dood was gegaan. Een trouwe lezer en vriend van ons, Marco, las het op onze website en schreef, dat we niet te snel moesten zijn met drastische maatregelen, zoals het omzagen van de boom. We dachten namelijk, dat er een vervelende bacterie in de boom zat. Volgens Marco kon het wel eens een groeistuip zijn van de boom. Dat zou inderdaad ook kunnen, want hij is gigantisch uit de kluiten gewassen. Marco heeft hier ervaring mee, met een fruitboom in zijn eigen tuin. Daar knalde de bast ook af, maar dat is ondertussen alweer vele jaren geleden en de boom doet het nog steeds erg goed. Oké, we wachten nog even af.
“Maar een groeistuip is misschien wel een beetje te sturen” dacht Heiko toen. Als de boom minder energie nodig is voor de vele uitlopers, hoeft er niet zoveel via de stam omhoog geleid te worden naar al die nieuwe takken. Heiko besloot daarom, om de boom nu alvast te gaan snoeien. Om de energiestroom te remmen. Tijdens dat snoeien ontdekte hij dat er in totaal twaalf peren in de boom hangen. Daar worden we blij van! In het eerste jaar toen we hier woonden hadden we een paar peren en daarna niets meer. Is dit een soort boom dat eens in de vijf jaar peren geeft? Of is dit de “echte start” van een jaarlijks terugkerende rijke vruchten oogst? We hopen uiteraard op het laatste. Ik ben benieuwd of alle 12 peren groot gaan worden. Heiko zijn vader waarschuwde ons ´s avonds nog wel voor de vogels, die ook gek zijn op rijpe peren. Misschien moeten we een paar cd´s in boom hangen of reepjes aluminiumfolie, om de vogels af te schrikken. Morgen maar even mee aan de slag.
Het dames elftal van Engeland, getraind door de Nederlandse trainster Sarina Wiegman, werd gisteravond in het Wembley stadion in Londen, Europees kampioen voetballen! Ze stonden in de finale tegenover het elftal van Duitsland. We keken naar de wedstrijd en zagen hoe Engeland op 1-0 voorsprong kwam. De Duitsers kwamen echter terug, waardoor het na 90 minuten voetbal 1-1 stond. Er volgde een verlenging. In de tweede helft van de verlenging scoorden de Engelsen en die voorsprong gaven ze niet meer uit handen. Gefeliciteerd, dames!
´s Avonds belden we nog even weer met Heiko zijn ouders in Hoogezand. Die zien enorm uit naar onze komst naar Nederland. Dat blijft echter nog een beetje spannend. Vanwege mijn rugklachten hebben we de reis in kleinere stukjes geknipt, zodat er voldoende rustmomenten in zitten. Op die manier hopen we de reis veilig te kunnen maken. Er is nu echter nog een ander probleem en dat is corona. Na Heiko, kreeg ik het ook en na veertien dagen is Heiko nog zeker niet weer klachtenvrij. Net zomin als ik. We hebben het beiden nog “op de longen”. We zijn beiden nog benauwd, moeten hoesten en we hebben een snotneus. Zelf heb ik daar nog keel- en hoofdpijn bij, met die vervelende vermoeidheid. We dachten eraan, om ons opnieuw te testen met een zelftest, maar dat schijnt geen zin te hebben. We lazen namelijk, dat tot acht weken na een besmetting die test positief blijft. Maar hoe zit het dan met het besmettingsgevaar? Als we 24-uur zonder klachten zijn, kunnen we anderen niet meer besmetten. Oké, maar we zijn nog geen 24-uur klachtenvrij geweest. Hoe lang kan dat dan duren? Dat verschilt uiteraard per persoon. Veertien dagen is heel normaal. Onze reis naar Nederland staat daarmee weer een beetje op losse schroeven… We willen uiteraard onderweg op campings en op de boot niemand besmetten, maar ook in Nederland niet. Balen! Eveneens houdt dit in, dat ons geplande bezoek uit Nederland nog niet bij ons kan komen. Die zouden we immers ook kunnen besmetten! Voorlopig staat de camper ieder geval startklaar op de oprit, achter ons huis.
