Vanmorgen werden we wakker in een witte wereld. Een serieuze sneeuwbui trok op dat moment over Ödarp en omgeving. Dikke vlokken dwarrelden omlaag. We zagen het, toen we om zeven uur uit bed stapten. Het was nog erg donker buiten, maar er kwam toevallig een vrachtauto voorbij. Met heel veel extra verlichting. De hele straat en een deel van het bos was meteen goed verlicht, zodat we de sneeuwvlokken duidelijk konden zien. Wát een mooi plaatje! Helaas konden we niet zo snel een fotocamera te pakken krijgen, om er een foto van te maken.
In de loop van de ochtend kon dat uiteraard wel en maakten we foto´s van het resultaat van de sneeuwbui. Wit, overal waar je keek. Schitterend. De grote groene dennentakken hingen weer een beetje door, onder het gewicht van de sneeuw. Zo mooi! Heiko moest uiteraard eerst de auto schoonmaken, voordat hij ermee weg kon rijden. Hij moest naar Tranås in verband met een bezoekje aan de fysiotherapeut en daarna ging hij naar zijn werk. Toevallig stond de auto de afgelopen nacht niet onder het terras, maar gewoon op de oprit. Tja, op deze sneeuwbui hadden we immers niet gerekend
Nadat de schuur was opgepakt en opgeruimd én nadat er een aanhangertje vol naar de stort was gegaan, bleven er een aantal dingen over die te verkopen waren. Die dingen zette ik een voor een op de foto. Stuk voor stuk zijn het dingen, die te goed zijn om weg te gooien, maar die we eigenlijk nooit meer gebruiken. Dan kan een ander dat misschien wel! Recycling hé. We hebben ´s avonds alles in advertenties op Marketplace van Facebook gezet en meteen daarna kwamen de eerste reacties al binnen. Het eerste item waar een reactie op kwam, was op de twee winterbanden voor een caravan of aanhanger. Toen wij onze caravan kochten was het winter en lag er sneeuw op de wegen. In ieder geval op de binnenwegen naar ons huis. Onder de Volvo zaten toen spijkerbanden en in de wet hier staat, dat je dan ook spijkerbanden onder de caravan of aanhanger moet hebben als je daar mee op pad gaat.
Zodoende waren we destijds verplicht om twee winterbanden met spijkers te kopen bij de garage waar we de caravan hadden gekocht. Toen de caravan bij huis stond en de winter voorbij was, zijn die nieuwe banden verwisseld voor zomerbanden en daarna nooit weer gebruikt. Oftewel: twee splinternieuwe winterbanden stonden al drie jaar in de schuur. Hopelijk gaan die nu snel naar een andere eigenaar. En hopelijk volgen er snel meer van bovenstaande artikelen, die van eigenaar verwisselen. Dan zijn wij het mooi kwijt en is iemand anders er weer blij mee.
Ik had vandaag een paar uurtjes in de kelder doorgebracht. Met het opruimen van mijn eigen knutselhok. Daar was ook steeds iets ingezet, bijgezet, opgezet en tussen gezet, waardoor het overzicht zo langzamerhand verdwenen was. Met name de paar weken voordat de kleinkinderen kwamen, had ik extra “knutselspullen” verzameld. Tijd om die ruimte, gelukkig niet zo groot als de schuur, onder handen te nemen. Deels konden dingen efficiënter ingepakt worden en deels konden er dingen weg. Ook het aanrecht in de kelder maakte ik weer leeg. Daar waren gisteren een aantal spullen vanuit de schuuropruiming neergezet. Onder andere een aantal lege potten van de oploskoffie, die wij veel drinken. Erg handige potten om dingen in te bewaren, maar ruim 50 stuks was toch echt wel iets te veel van het goede. Ik bewaarde er 15 stuks. De rest is gisteren in de glascontainer beland.
In de krant lazen we deze week, dat de inwoners van Aneby goed bezig zijn met het plaatsen van zonnepanelen op hun huis of schuur. Aneby staat, gemeten over heel Zweden, op de derde plaats voor wat betreft de bijdrage van zonenergie. Hoe meten ze dat? Door de gegevens van de belastingdienst op een rijtje te zetten. Daaruit bleek, dat de inwoners van Aneby de meeste “rotavdrag” (15% belastingvoordeel) hebben genoten, op het kopen en laten plaatsen van zonnepanelen. Gemiddeld zijn er 76 kronen per inwoner besteed aan zonnepanelen. Van de omliggende plaatsen Eksjö, Vetlanda, Tranås en Nässjö was dat maximaal de helft. In Vetlanda en in de andere plaatsen fors minder. Het echtpaar, dat voor de krant geïnterviewd werd beweerd zo´n 26.000 kronen per jaar te kunnen besparen op de energierekening.
Dat is uiteraard geweldig en vanuit het oogpunt van milieu en hun eigen huishoudboekje zeer de moeite waard. Het artikel vermelde helaas niet welke investering daarvoor gedaan moest worden. Zelf hebben we het ook een keer uitgezocht en kwamen we tot de conclusie, dat een dergelijke installatie over een periode van tien jaar terugverdiend kan zijn. De vraag is echter wat het rendement van de zonnepanelen is over 5 of 6 jaar. “Gaan ze echt 10 jaar mee?” “Leveren ze over 6 jaar nog steeds hetzelfde rendement?” Voorlopig doen wij die investering in ieder geval nog niet.
Gisteren had ik trouwens nog een paar foto´s gemaakt voor een pootafdruk van een eland. Hij of zij was blijkbaar weer eens in onze tuin op bezoek geweest, om de laatste gevallen appels onder de appelboom weg te pakken. Helaas hadden we de wildcamera nog niet weer opgehangen, anders was deze appeldief vast en zeker in beeld gekomen. Vandaag is er niets meer van die afdrukken te zien, vanwege de sneeuw. Daarentegen kunnen we nu wel weer in de sneeuw andere pootafdrukken zien van passerende dieren. Spannend! Morgen moeten we de wildcamera toch maar weer ophangen, op een strategische plek bij de boom. Het heeft ons in het verleden immers al vele leuke plaatjes opgeleverd van de dieren die in de schemering en ´s nachts tevoorschijn komen.
Aan het einde van de dag hebben we samen het grote doek met de wereldkaart opgehangen. Weet je nog? Het doek dat ik woensdag had gekocht van de buurvrouw en die we gisteren met de aanhanger hadden opgehaald? Het is wel een “wand vullend” doek hoor… De afmeting van het doek is namelijk twee meter breed en een meter veertig hoog. Er waren slechts een drietal plaatsen in huis, waar we zo´n groot doek zou kunnen ophangen. Wij kozen voorlopig voor de grote wand in de logeerkamer. Daar hing iets anders, maar daar waren we al een tijdje op uitgekeken. Dat schilderij kan nu ook op Marketplace gezet worden. Met een tweetal schroeven hingen we de grote wereldkaart op. Het doek weegt gelukkig niets, waardoor het een eenvoudig klusje was. Wij zijn er blij mee. Dankjewel, buurvrouw!
Nadat Heiko klaar was bij de fysiotherapeut, voor opnieuw een acupunctuurbehandeling, meldde hij zich om negen uur bij Örtengren. Samen met collega Lippe (dat is zijn bijnaam, want hij heet eigenlijk Fredrik…) gingen ze een beukenhaag planten. Eerder hadden ze een beukenhaag gepoot aan de Badweg en nu wilden de buren ook zo´n heg. “Oké, dat kan geregeld worden!” Met voldoende haagplanten en alle benodigde gereedschappen reden ze samen naar het adres. Als eerste werd een lijn gespannen. Langs die lijn werden allemaal stokjes in de grond gestoken, waarna de lijn weer opgerold werd. Met die stokjes hadden ze een leidraad voor een rechte lijn van de, te planten, heg. Een touw of draadje zou alleen maar in de weg zitten tijdens het poten. Vervolgens werden de stekken eerst in een emmer met water gezet, zodat de wortels zich konden volzuigen met water. Daarna gingen de stekken een voor een de grond in, op een onderlinge afstand van 35 centimeter. Drie uur nadat ze vertrokken waren vanaf de zaak, waren ze daar terug. Er waren 75 beukenhaagplanten in de grond gestopt. Op verzoek van de baas hadden ze het aantal stekken bij de haag van de buurman ook nog even geteld. Dat bleken er 72 te zijn. Er kunnen weer een paar facturen de deur uit…
Collega Lippe ging daarna naar huis en Heiko kon bij een nieuwbouwpand nog een paar stukjes gaas om de bomen maken, ter bescherming tegen knagende hazen en reeën. Vervolgens werden er nog ergens in Tranås 6 coniferen gepoot, waarmee de lange heg klaar was, op de scheiding tussen twee woningen. Verder werd er nog een pruimenboom gesnoeid en als laatste werd een te groot gegroeide buxusbos te grazen genomen met een snoeischaar. Dat hadden de bewoners een paar maanden geleden al gevraagd, maar toen had Örtengren de takken nog niet nodig. Nu wel! Want hij gaat ze verwerken in boeketten en kerststukjes.
Handig hé? Dat je je materiaal zomaar ergens uit een tuin kunt halen. Zo gaat het ook altijd met hulst, kronkelwilg, dennentakken en coniferentakken. Daarvan gaat er niets naar de stortplaats. Na deze klusjes was het drie uur in de middag en was het welletjes. Dan begint het al flink te schemeren en heeft het geen nut meer, om nog iets nieuws op te pakken. Heiko schreef zijn urenbriefje en verliet de grote stad voor het rustige platteland. Onderweg kon hij nog een paar mooie winterse foto´s maken. Zoals het er nu uitziet blijft de sneeuw in ieder geval een hele week liggen, want volgende week blijft de temperatuur 24 uur per dag onder nul. Mooi!
