Vanmorgen was ik weer om kwart voor negen uur bij Erikshjälpen in Eksjö. Vorige week was het de eerste keer na bijna twee jaar en ik kwam toen meteen weer terug in een warm nest. Een heerlijk gevoel is dat. Vanochtend werd me duidelijk, dat mijn terugkeer al een maand geleden besproken was! Toen waren Heiko en ik namelijk samen bij Erikshjälpen om iets te kopen en spraken we twee oud-collega´s, eveneens vrijwilligsters. Aan hen vertelde ik toen, dat ik in november terug zou komen Dat nieuws hadden ze verder verspreid en sindsdien zaten ze “met smart” op me te wachten. Vooral de nieuwe collega´s waren wel heel nieuwsgierig geworden wie “Johanna” nu eigenlijk was… Ik wil niet verwaand overkomen, maar het deed me wel erg goed en vond het heel lief om te horen.
Ik meldde me weer bij de fiket en begon met het klaarmaken van de vele broodjes voor de verkoop. Mijn collega maakte het buffet in orde en zorgde voor de koffie, thee en de rest. Om iets voor tien uur waren we beide klaar. Op dat moment ging de winkel open voor het publiek. Buiten stond op dat moment al een behoorlijke rij, zoals te doen gebruikelijk is. Voor ons was er nog net even tijd om zelf een kopje koffie te drinken, alvorens de eerste gasten zich in de fiket zouden meldden. Om twaalf uur hield ik het voor gezien.
Dat is ook de afspraak. Het gaat dan vaak ook qua rug niet langer en moet ik verplicht gaan zitten. Jammer, want dan wordt het juist drukker en daarmee gezelliger. Omdat Heiko thuis een broodje zou nemen, nam ik in de fiket een tosti. Op de route naar huis stapte ik nog even bij de DollarStore naar binnen voor een paar boodschapjes en daarna snel naar huis. Daar stond Heiko me op te wachten met koffie! Kijk, die weet wat een mens nodig heeft. Topper!
Heiko vertelde me, dat hij voor “huisman” had gespeeld vanochtend. Alle vier verdiepingen waren bijvoorbeeld gestofzuigd en twee verdiepingen ook nog eens gedweild. Hij was op de zolder begonnen met de stofzuiger, via de verdieping van de slaapkamer afgedaald naar beneden. Daarna werd de begane grond en tenslotte had hij zelfs de kelder gestofzuigd. Verder had hij nog twee guirlandes opgehangen, want morgen is het immers eerste advent en mogen de lichtjes officieel aan. De overige huishoudelijke klusjes zal ik hier niet allemaal benoemen, maar hij was goed bezig geweest! Ik was echter uitgeteld voor vandaag en ben er even bij gaan liggen.
Heiko ging nog even naar buiten. Hij wilde een paar smalle latjes over de naden tussen de brede planken timmeren. Gelukkig had hij die smalle plankjes eerder onderdak gelegd, anders hadden ze nu onder de sneeuw gelegen. Hij begon aan de achterwand van de carport, het gedeelte waar de schuurruimte zit. Veel tijd had hij daar niet meer voor, omdat het ondertussen half drie was en om half vier zou het donker zijn. Het lukte hem wel, om de halve achterwand te voorzien van de smalle latjes over de benoemde naden. Daarna was het licht op en kon hij niet meer zien waar hij de spijkers moest timmeren.
Terwijl ik in de rustmodus zat, bekeek ik op mijn mobieltje mijn mailbox. Daarin zag ik een mailtje staan van uitgeverij Grenzenloos. De uitgever waar Heiko zijn drie boeken heeft laten opmaken, drukken en in de verkoop heeft gedaan. Ze meldden, dat de emigratiebeurs die jaarlijks eind januari/ begin februari in Nederland wordt georganiseerd, wordt uitgesteld. Uiteraard heeft dat alles te maken met de coronapandemie. De nieuwe datum voor de beurs is in april. In datzelfde mailtje werd opnieuw Heiko zijn boek over onze emigratie gepromoot. Het gaat in dit geval om boek 2: “Van Droom Tot Emigratie”. Ieder jaar in de maand mei krijgt hij een afrekening van de uitgever, waarin vermeld staat hoeveel boeken hij heeft verkocht en hoeveel royalty’s hij ontvangt. Fijn dat de uitgever ook reclame maakt voor Heiko´s boeken. En via nieuwsbrieven en via de beurzen waar ze aanwezig zijn met een stand. Ze zijn hem duidelijk niet vergeten…
In de kelder maakte ik toch nog even snel een beetje glaswerk schoon. De vijftien lege koffiepotten uit de garage waren best wel een beetje stoffig (!) en moesten, voordat ik ze wilde gebruiken, toch echt even door een sopje. Ach… Toen ik toch bezig was, maakte ik ook maar meteen een twintigtal lege wijnflessen schoon. Misschien dat we morgen zin hebben, om de zelfgemaakte vlierbessenwijn te bottelen. Die staat inmiddels ruim een jaar te rijpen in een twintig liter vat. De smaak moet uiteraard wel goed zijn, anders moet er nog weer suiker en water bij in gedaan worden. Aan Heiko de eer om eerst even te proeven. De lege wijnflessen zette ik wel al in sodawater, zodat het goed zuivert. Daarna werden ze goed afgespoeld en op een schone, droge plaats weggezet. In afwachting van het vullen.
Om iets voor vijven reden we naar onze buurtjes Erling en Britt, in het dorp Västorp. Ze hadden ons uitgenodigd om te komen eten en wellicht een spelletje Keezen spelen. Toen we de auto bij hen parkeerden viel ons de mooie kerstverlichting meteen op. Zowel bij hen, als een klein stukje terug, bij de buren. Gezellig hoor die buitenverlichting! Binnen werden we hartelijk verwelkomd en konden we meteen doorlopen naar de keuken. Daar stond een “buffet” klaar op het aanrecht. Het zag er fantastisch goed uit en het rook ook ontzettend goed. Even later bleek het ook zo te smaken. Ze vertelde hoe deze aardappelen heten. Ze waren namelijk op een hele speciale manier klaargemaakt.
De rauwe aardappelen waren geschild en daarna op vele plaatsen diep ingesneden. Niet helemaal doorgesneden, maar tot een paar millimeter van de onderkant. Hierna waren ze ingesmeerd met boter. Toen moest het drie kwartier in de oven en vervolgens opnieuw ingeboterd worden. Daarna nog even in de oven en dat werd nog een keer herhaald. Bij de laatste insmeerbeurt kwam er ook nog paneermeel over. Het heet “Hasselbackspotatis” oftewel Hasselback aardappelen. Lekker hoor! Het werd geserveerd met kip in een stevige, zelfgemaakte saus, afgebakken stokbrood, een frisse salade en een plakje koude ham. Om je vingers bij af te likken, zo lekker… Een nieuw recept voor ons en daarom vroeg ik Britt om dit recept. Dit wil ik zelf ook een keer proberen te maken.
Nadat we alle vier vol waren werd de eettafel in de kamer afgeruimd en verplaatsten we ons naar de keukentafel. Ja, in de keuken. Daar kwam het spel Keezen op tafel en begonnen we waar we de vorige keer waren geëindigd. Bij ons thuis hadden wij dames gewonnen en dat zat de beide heren natuurlijk niet lekker. Onder het genot van een biertje voor de heren en een glaasje rode wijn voor de dames werd er heel serieus gespeeld. Helaas voor ons, bleken de heren deze avond de betere kaarten te hebben. We hielden het bij een spelletje, omdat de vermoeidheid en pijn in alle hevigheid toesloeg. We kwamen er echter niet onderuit, om nog even te blijven voor een kopje koffie. Als toetje werd namelijk nog koffie met appeltaart en ijs geserveerd. Daarna, ondertussen was het negen uur, stapten wij in de auto. Maar niet voordat we hun stevig hadden bedankt voor het heerlijke eten en de gezellige avond!
