Een paar zinnen uit het bericht van 4 juli jongstleden: “Je wilt wel eens een keer een ander stukje vlees op je bord… het werd porchetta… Veel spek en een beetje vlees… Even aangebraden, om het vlees zo snel mogelijk dicht te schroeien… om ervoor te zorgen, dat het vlees van binnen mals blijft…” Voor zover is het niet eens zo bijzonder. Tot: “Heiko vond het heerlijk, maar het kon mij niet zo zeer bekoren… Spek en vet stond tegen… ik koop het niet zo snel nog eens…” Vooral dat laatste zinnetje. En wat aten we gisteravond? Juist! Porchetta!
Het blijkt een Italiaanse rollade van gekruid varkensvlees te zijn. Hierbij wordt een stuk buikspek gekruid, opgerold en gegaard. In de originele versie van dit gerecht wordt er trouwens een heel varken uitgebeend en geroosterd, maar daar hebben we helaas niet de ruimte voor. En bovendien, wie gaat dat allemaal opeten? Schijnbaar was ik helemaal vergeten, dat we dit soort vlees al eens hadden gegeten en kocht ik het nogmaals. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, dat het me dit keer beter heeft gesmaakt. Alleen dat vet… Heiko hoefde ik niet te vragen: die moest ik afremmen!
Deze foto kreeg ik vanochtend, om iets na zeven uur van Heiko. Via WhatsApp. Hij was toen onderweg naar Tranås en deze keer reed hij via het dorpje Hestra. Het voordeel van die route is, dat je dan op enig moment precies richting het oosten rijdt. Daar waar de zon opkomt. Als je dan een beetje hoger rijdt, op een heuvel of berg, heb je een fantastisch plaatje voor je neus. Wát een mooie gekleurde hemel. De moeite waard om even voor te stoppen, uit te stappen en een foto van te maken. Dat deed Heiko dan ook. Een goed, gekleurd begin van de dag!
Ze staan er weer! De oude ski´s, die we vorig jaar een keer op een loppis hebben gekocht. Een echt winterattribuut voor in de tuin. Nu de varens uit dat hoekje, links van de voordeur, zijn verdwenen is het een kaal hoekje geworden. En saai. Straks plaatsen we daar nog het bordje bij met de tekst “Låt det snöar”, laat het sneeuwen. Dat zal overigens naar verwachting niet zo heel lang meer duren. Voor komend weekend wordt er sneeuw voorspeld en ook voor een aantal dagen van de volgende week. Wellicht is het over een paar dagen wit hier in Ödarp en omgeving. De hoogste tijd ook, om alles wat nu nog buiten op de grond ligt op te ruimen, voordat het niet meer terug te vinden is na een sneeuwbui. Ik denk dan eveneens aan de smalle latjes, die nog over de naden van de brede planken van de carportwand getimmerd moeten worden. Die liggen nu namelijk nog achter de carport op de grond. Heiko? Morgen toch maar even onder het dakje leggen? Of gaan we gezamenlijk timmeren?
In het dorpje Dragsnäs, ongeveer twintig minuten rijden vanaf Tranås, was Heiko vanochtend bij een klant van Örtengren een tweetal fruitbomen aan het snoeien. Dat plaatsje ligt tussen Ramfall en het schiereiland Torpön. Een vaste klant, waar ze ieder jaar de gigantische hoeveelheid blad opruimen en de drie fruitbomen snoeien. Twee weken geleden was Heiko daar met collega Urban, om inderdaad het blad te ruimen. Vandaag was hij er terug voor de twee overgebleven fruitbomen. Een van de drie, de perenboom, had hij twee weken geleden al gedaan. De appelboom had, net als de perenboom, heel veel uitlopers die weggeknipt moesten worden. Gelukkig was Heiko er al op tijd. Hij kon er namelijk maximaal vier uur blijven, omdat hij om half één een afspraak had staan bij de pedicure in Tranås. Dat betekende, dat hij om twaalf uur weg moest rijden. Vooraf had hij teruggerekend en besloten dat hij om acht uur moest beginnen. De klant was ook al vroeg op en hielp mee door het vasthouden van de trap. Het terrein is namelijk niet vlak en de trap stond af en toe best flink te wiebelen. Samen lukte het hen, om alle takken te benaderen en te knippen waar nodig.
Honderden uitlopers werden geknipt en lagen in het gras. De klant zou het zelf opruimen en ergens neerleggen voor de hazen. Twee uur later was de eerste boom, de appelboom, klaar en kon begonnen worden aan de pruimenboom. Dat gaat gelukkig sneller, omdat dat meer een kwestie is van uitdunnen. Tussendoor werd er door de vrouw van de opdrachtgever nog even koffie geserveerd met een koekje. Prettig geregeld! Precies om twaalf uur was het klaar en nam Heiko afscheid van de klant. Overigens hadden ze afgesproken, dat we in augustus een keer langs zouden rijden: om de pruimen te proeven. Het afgelopen jaar waren er nagenoeg geen pruimen aan de boom gekomen, maar voor volgend jaar beloofde Heiko hem, door het juiste snoeien, ongeveer tien kilo… Nu zijn we natuurlijk erg benieuwd of dát gaat lukken.
In Tranås was nog net even tijd voor een broodje en een beetje drinken, waarna pedicure Lena, werd opgezocht. Die stond bij binnenkomst al te wachten en Heiko kon meteen doorlopen en op de stoel plaatsnemen. Daar deed zij, al pratend, haar werk en een uurtje later was het klaar. De eksterogen waren weer verwijderd, de nagels geknipt en het vele eelt weggeschuurd. Even afgerekend via Swish en terug naar de zaak. Er wachtte nog een klein klusje. Boven de ICA Kvantum, op het dak, bij een van de appartementen, moesten twee coniferen gepoot worden en ergens anders een paar heideplantjes in bloembakken gezet worden. Het ene duurde slechts een half uurtje, maar het poten van de zes heideplantjes duurde langer. Huh? De oude dame, van Duitse afkomst, had de bloembakken namelijk al leeggegooid. Inclusief de tuinaarde. Daar was niet op gerekend. Om aan tuinaarde te komen zou Heiko terug moeten rijden naar de zaak. Gelukkig wist de dame, dat er nog twee zakken met potgrond in haar schuurtje lagen. Die konden gebruikt worden. Ze gaf Heiko de sleutels en wees naar een deur van een gebouwtje waarin haar schuurtje zou zijn.
Met de verkregen sleutels kreeg hij het hangslot van het schuurtje echter niet open. Na vele pogingen liep hij terug, waarna de dame vertelde, dat Heiko de andere deur moest hebben, naar een ander gedeelte van het schuurtje, waar háár “hokje” was. Daar paste inderdaad wel een van de sleutels op een hangslot en zodoende kon de potgrond gepakt worden. De heide werd gepoot en de bloembakken teruggehangen op haar balkon, aan de voorzijde. Als dank werd koffie en een kanelbulle aangeboden en dat sloeg Heiko natuurlijk niet af. Al met al duurde het planten van zes heideplantje daarmee een uur. Het is niet anders. De oude dame had overigens ook gewoon zin in een praatje. Ze woont al heel lang in Zweden, maar bleef met Heiko in het Duits praten. Ze weet, dat wij uit Nederland komen en dat we heel goed Duits verstaan. Om drie uur parkeerde Heiko de auto weer bij de zaak, schreef zijn werkbon en hoorde van de baas, dat er morgen en overmorgen geen werk is. Oké, prima, we horen wel weer. Op dat moment reed hij nog even langs de vuilstort, om de aanhanger te legen. Gisteren had hij daar een grote hoeveelheid kapotte dakpannen ingelegd en die konden nu afgeleverd worden. Lekker gevoel dat dat ook weer weg is. Daarna kwam hij naar huis voor een lekkere kop koffie.
Ik maakte vandaag wederom een wandeling. Opnieuw liep ik het paadje tegenover ons huis omhoog, liep ik langs het huis van de zussen uit Stockholm en vervolgde ik de inmiddels bekende route. Onderweg kwam ik geen mens of dier tegen. Jammer… Ik was alleen in de onmetelijk grote natuur. Ik geniet dan van de uitzichten, van de door vorst wit uitgeslagen beplanting en van de sporen in of op de grond. Zie je op de linker foto hierboven het paadje dat het wild regelmatig loopt? Het mos is er een beetje ingedrukt of uitgesleten. Vermoedelijk zijn het reeën die dat paadjes vaak lopen.
In het weiland naast het huis van de twee zussen zag ik echter diepere pootafdrukken. Dat kan niet anders dan een eland geweest zijn. Dat is het enige dier in het bos, dat zulke grote pootafdrukken kan achterlaten. Eerst dacht ik nog aan wilde zwijnen, want die zijn hier ook voldoende, maar daarvoor was de grond weer te weinig geroerd. Als de wilde zwijnen eenmaal beginnen te woelen hebben ze in een mum van tijd een paar vierkante meter volledig over de kop gehaald. Dat was hier niet het geval. Vergeleken met mijn schoen, was de pootafdruk behoorlijk groot. Ik liep dan ook verder, terwijl ik af en toe even goed in het rond keek of ik ook een eland zag…
Het mooie na een grote boskap is, dat je het landschap weer volledig kunt zien. Wat kunnen we nu ver weg kijken en wat kunnen we goed zien hoe het landschap golft. Het viel me op, dat de forwarder, de bomenverzamelaar, ook al klaar was met zijn werk. Net als de harvester, de zager, een week geleden. Alle gezaagde stammen waren uit de 25 hectare verdwenen en verzameld op grote stapels. Die grote stapels waren overigens op andere plekken alweer flink geslonken, doordat de bomen-ophaal-vrachtauto´s al dagenlang heen en weer rijden. Van hier naar de houtzagerij. En terug. Het gevoel blijft tweeledig: jammer dat het bos weg is, maar fijn dat er zoveel licht, ruimte en uitzicht voor terug is gekomen.
Vlak bij het huis in de bocht, dat huis/ plekje schijnt Smugefall te heten, trof ik een andere wandelaar. Het bleek de bewoner van dat huis te zijn. We wisten niet of het permanent bewoond was, maar hij vertelde, dat hij er inderdaad permanent woont. Helaas sprak de man zonder goed te articuleren en hij was om die reden erg moeilijk te verstaan. Wat ik wel van hem begreep is, dat hij absoluut niet blij was met de bomenkapperij. Dat verbaasde me eigenlijk wel. Een Zweed, die is opgegroeid met bosbouw, weet toch dat het feitelijk om productiebos gaat en dat dat na 60 jaar verdwijnt? Nee, hij vond het maar niets. Op de foto hierboven zie je de vorst aan de grond. Hieronder heb ik een hard copy geplaatst van de voorspellingen voor de komende dagen. Bij de zaterdag zie je sneeuwvlokken staan en volgende week op dinsdag tot en met vrijdag. Dat ziet er goed uit! Dat levert altijd prachtige plaatjes op en het is lichter om ons heen. De witte sneeuw reflecteert immers het licht. Bijkomend voordeel is, dat het overdag vaak zonnig en onbewolkt is. Laat dat witte spul maar komen!
