Gisteren had ik de rode besjes geplukt en vandaag was het tijd om ze tot jam te maken. Nadat alle blaadjes van de struikjes en de takjes waren verwijderd werden de besjes gewassen. Daarna gedroogd en gewogen. 795 Gram. Hmmm… Dat viel niet tegen! In zo´n grote bak vielen ze bijna niet op, echter op de weegschaal was ik beslist niet ontevreden. Om er jam van te krijgen kookte ik de besjes met hetzelfde gewicht aan geleisuiker. Dat noemen ze hier overigens “syltsocker”. Als je weet, dat jam “sylt” is, is het niet zo moeilijk om te weten, dat dit “jam-suiker” is. Zweeds moeilijk? Nee, valt wel mee…
De besjes met suiker werden net zo lang gekookt, tot ze nagenoeg niet meer als besjes te herkennen waren. Alleen vond ik het een beetje te “grof” om het in potjes te doen. Daarom wreef ik ze door een zeef, waarmee alles als het ware gepureerd werd. Vervolgens kwam dit weer in de jam terug en was ik tevreden over het resultaat. Tijd om de jam in potjes te maken. Dat ging prima (zonder te morsen met de hete jam). De deksel kwam direct op het volle potje en werd meteen ondersteboven gezet. Hierdoor sluit hij zichzelf luchtdicht af. Er konden drie potjes gevuld worden! Uiteraard kregen ook deze potjes een etiket en een leuk “hoedje” van een lapje rood geblokte stof. Binnenkort wordt er een potje opengemaakt, om de jam te proeven op een broodje!
Na de jam stond voor ons alles in het teken van de afspraak bij de afdeling pijnbestrijding. In het ziekenhuis te Eksjö. De afspraak waar ik zo lang, twee maanden, naar uit had gekeken. Om half twaalf konden we daar terecht en er was een gezonde spanning. “Wat zouden ze voor mij kunnen betekenen?” Je hoopt op pijnvermindering/ pijnbestrijding, maar gezien het resultaat van de eerste behandeling met de injectie met Cortisone en de naweeën daarvan, was ik erg sceptisch. Het resultaat was immers, dat ik blijvend meer pijn eraan over had gehouden. Sceptisch was ik daarom vooral ook vanwege de daaropvolgende twijfel op het gezicht van de arts. En toch hoop je op iets positiefs, want de afdeling heet niet voor niets “Pijnbestrijding”. Precies volgens planning werden we opgeroepen en de arts begon met een verontschuldiging. “Oh jee!” De moed zakte me al in de schoenen. Vooraf verwachte ik al, dat hij vergeten was om overleg te hebben met collega´s. Of dat ze geen andere oplossingen meer konden bedenken…
Nee, dat was het niet! Hij verontschuldigde zich voor het feit, dat de afspraak zo lang had geduurd. Het dossier was een beetje onderaan op de stapel gekomen. Vervolgens vroeg hij hoe het ging. Ik gaf aan, dat de huidige pijnstillende medicatie absoluut onvoldoende is. Hierna namen we het medicijnengebruik door en stelde hij vervolgens drie oplossingen voor: 1.) Het verhogen van de huidige medicatie met Oxycodon. Of 2.) Beginnen met het gebruiken van morfinepleisters. Of 3.) Methadon gebruiken. Bij oplossing 1 is het risico op verslaving erg groot. Het lichaam wendt vrij snel aan de dosering, zodat na ongeveer ieder half jaar de dosering omhoog moet. Dat is uiteraard niet gewenst. Met de morfinepleisters (2) is het risico minder aanwezig, dat het lichaam er snel aan went, vertelde hij. Eveneens is het zo, dat daarin een ander soort morfine zit en het lichaam daar wellicht anders op reageert. De derde oplossing zou de minst verslavend werkende oplossing zijn.
Wij hadden zelf de morfinepleisters ook al in ons hoofd en zodoende werd in overleg vastgesteld, om die te gaan gebruiken. Hij schreef een recept voor met een lage dosering, om te kijken hoe dat gaat. Dinsdagavond mag ik de eerste pleister plakken en woensdag de morfinetabletten laten staan. Vrijdagochtend belt de arts mij, om te informeren naar het effect. Mocht het onvoldoende pijnstillend werken, kan de sterkte van de pleisters verhoogd worden met vijf microgram. Tot maximaal veertig microgram vertelde hij. Overigens zijn milligram en microgram niet met elkaar te vergelijken. Want dat deed ik meteen… Met best wel positievere gevoelens verlieten we de afdeling en gingen we meteen bij de apotheek aan, om de voorgeschreven pleisters mee te nemen. Daarna namen we een kopje koffie met een lekker broodje in het restaurant van het ziekenhuis.
Uiteindelijk waren we pas om half drie weer thuis: we hadden ook nog even een paar boodschapjes gedaan. Morgen krijgen we weer bezoek. Daarmee hebben we nog een volle dag, om de laatste dingetjes voor te bereiden. In verband met de weersverwachtingen ging Heiko ´s middags het grasmaaien. Voor de komende dagen wordt regelmatig neerslag voorspeld en dan wordt het grasmaaien misschien wat lastiger. En als je het niet vóór de regen aan maait en het blijft doorgroeien, is het niet meer netjes. Ongeveer anderhalf uur later was hij klaar en waren ook de kleinere hoekjes met de loopmaaier gedaan. De planning bleek weer eens perfect, want tijdens het opruimen van de loopmaaier begon het te regenen…
Heiko kleedde zich om en op het moment dat ik vanuit de kelder naar boven liep, zag ik door het kelderraampje een grote camper op het weggetje tegenover ons huis staan. Een camper met een Nederlands kenteken. “Oh… Nederlanders!” dacht ik nog. “Misschien vrienden of oud-buren of lezers van onze website die ons hebben opgezocht…” Die gedachte kon nog geen echte vaste vorm krijgen, omdat mijn mobiele telefoon overging. “Met Joke!” “Ja moi, met Carla! Zijn jullie thuis? We zien wel jullie auto en camper staan, maar verder geen teken van leven.” Nou ja zeg! Stonden Koos en Carla al bij ons voor het huis, terwijl we ze 24 uur later pas verwachtten! Daar was iets misgegaan in onze communicatie of in hun planning. Maakte niet uit! Met een vriendelijk en zeer gemeend “Welkom!” onthaalden we onze vrienden Koos en Carla uit Siddeburen!
Heiko reed de grote camper even achter het huis, omdat hij de bocht in de oprit wellicht iets beter zou kunnen aanvoelen. Heel rustig reed hij de Malibu Carthago achter het huis, naast onze eigen camper. Nog even de achterwielen op de blokken gereden, zodat die waterpas stond en toen eerst… Koffie! Wow! Stonden ze zomaar ineens een etmaal eerder bij ons op de stoep! Dat was even improviseren. Maar wat fijn ze hier weer te zien!
Vanwege het mooie weer konden we op de veranda koffie drinken. Natuurlijk kwam later ook nog een aantal soorten koekjes op tafel. Vanaf de eerste minuut werd er gezellig gesproken! Zo vertelden ze over de gehuurde camper uit Beilen en over hun driedaagse reis hier naartoe. Afgelopen zaterdag waren ze vertrokken en via de Duitsland en de twee bruggen in Denemarken hier naartoe gereden. Het was alweer vier jaar geleden, dat ze hier waren geweest. Dat ze niet tussentijds geweest zijn, kwam deels vanwege de Coronapandemie en vorig jaar waren ze thuis druk bezig met het veranderen van hun tuin. De reis van dit jaar was voorspoedig verlopen en zodoende waren ze nu al bij ons. Gezellig!
Ze hadden zelfs een cadeautje voor ons bij zich. We kregen elk een paar Groninger sokken! Super! Vier jaar geleden hadden ze voor twee weken een camper-bus gehuurd. We dachten, dat die bus veel langer was dan onze “HuBi”. We vertelden, dat onze camper 6,30 meter lang is en volgens Koos was hun camper-bus toen 6,40 meter lang. De camper die ze nu mee hebben is een meter langer! Ze lieten ons de camper zien en dat zag er allemaal zeer gelikt uit! Deze was nu een jaar oud en moest nu €.123.000,- opleveren! Het bedrijf in Beilen, die deze campers verhuurd, heeft ze buiten de verhuur om meteen te koop staan. Slim! We vonden het beide een supermooie camper, maar wij gaan never-nooit-niet zoveel geld uitgeven aan een vakantieverblijf op wielen, die maar een paar weekjes per jaar gebruikt zou worden. Dan is huren, zoals Koos en Carla dat nu doen, veel slimmer. Heb je ook geen gedoe met verzekering, wegenbelasting, renteverlies, onderhoud en stalling.
Carla en ik hebben samen voor het warm eten gezorgd. Dat was immers ook even improviseren: ineens waren er vier monden te voeden! Het was zó leuk om samen eten te koken! Carla maakte voor mij zelfs een potje tuinbonen open. Die lust ik heel graag en het was al een poosje geleden, dat ik die had gegeten. Samen met aardappelen en een schnitzel hebben we de magen gevuld! En die tuinboontjes? Oh… Daarvan koop ik zeker een paar, als we de volgende maand in Nederland zijn! We dronken nog koffie, waarbij we Koos en Carla onder andere attent maakten op de app “Park4Night”. Wat hebben we ontzettend gezellig gebabbeld. Toch gingen we rond de klok van half elf per echtpaar een kant op. Trusten!
