Wat had ik hier graag een recente foto van Eddy geplaatst. Een foto die niet al 21 jaar of ouder is… Een foto die hem liet zien, zoals hij nu zou zijn… Helaas zullen die er nooit meer komen. De foto´s die ik nu heb zijn de enige tastbare portretten die er nog zijn. Herinneringen aan mijn broertje. Herinneringen aan een jonge man. Herinnering aan een leven. Vandaag is het alweer 21 jaar geleden, dat mijn broertje overleed. Dat kun je je haast niet voorstellen. Die dag staat immers voor altijd in je geheugen gegriefd, alsof het gisteren gebeurd was. Wat is er in de 21 jaar enorm veel gebeurd, waar hij niets van heeft meegekregen. Vele belevenissen had ik hem juist zo gegund. Het mocht niet zo zijn…
Vandaag was Heiko ook vrij. Van Örtengren, maar niet van Ödarp! We hadden gisteren een begin gemaakt met het opruimen van de schuur en dat ging zo mooi, dat we besloten om vandaag verder te gaan. In tegenstelling tot gisteren begonnen we vandaag na de koffie. Onze lichamen hadden tijd nodig om wakker te worden en bij te komen. Ja, ook die van Heiko hoor. Gelukkig schijnt de accupunctuur iets te helpen, waardoor die pijnen niet meer zo op de voorgrond aanwezig zijn. Toch vernam ook hij aan zijn lijf en leden de werkzaamheden van gisteren wel. Tegen tienen begonnen we met omkleden. Je zou misschien denken, dat dat overbodig was, maar het tegenovergestelde is waar: overal lag stof op. En wat te denken van zaagsel? Menig plankje en balkje is daar gezaagd. We hadden er zelfs werkhandschoenen bij aan. Met name vanwege die plankjes en balken, want een splinter in een vinger is heel vervelend. Voorkomen is dan toch beter dan genezen? En het was lekker warm…
Vol goede moed begonnen we vanochtend aan de linkerwand. Daar stond een gedeelte van de voorgaande kamerkast en die zat bommetje vol. Met onder andere rollen behang van vier jaar geleden. Weggegooid! Uiteraard werd behangplaksel bewaard. Er lag een hangmat in, een oerdegelijke en sterke. Die wilden we eerst bewaren, maar even later overtuigden we ons ervan, dat we die nooit zouden gebruiken. We hebben zomerstoelen die heerlijk zitten en liggen: hangmat wordt verkocht! Toen alles was gesorteerd bleef de kast nagenoeg leeg. Het onderste gedeelte reserveerde ik voor de overgebleven lege flessen. Ik had ze gisteren in het onderste ladenkastje gelegd, maar daarmee waren meteen drie laden gevuld. Daarbij komt, dat die laden waarschijnlijk beter gebruikt kunnen worden met klein gereedschap, omdat die kastjes naast de werkbank staan. Het eerste deel van het project was afgerond.
We gingen verder met het opruimen richting de schuurdeuren. De plankjes, die voor de antieke bedbank lagen, werden naar de carport gebracht. Die moeten daar te zijner tijd gebruikt worden, om de achterste puntgevel van het dak mee dicht te maken. Toen ook nog eens de bedbank even tijdelijk achterin geschoven werd, kregen we veel ruimte in het midden van de schuur. Daardoor konden we ons beter richten op hetgeen aan de wand stond en lag. Zo werden platen, “die ooit nog weer eens van pas zouden kunnen komen”, naast de oude kamerkast verzameld. De verticuteermachine die daar stond kwam aan de andere wand te hangen. Uiteindelijk ging de grote versnipperaar ook die kant op. Wanneer het dichte gedeelte van de carport klaar is verhuist hij daar definitief naar toe.
Als laatste was de “banden-hoek” aan de beurt. We hadden nog twee spijkerbanden van de caravan staan, die we moesten gebruiken toen we de caravan in de winter bij een garage in Norrköping ophaalden. Dat was toen er sneeuw lag en als de spijkerbanden onder de auto hebt, moet de caravan (of aanhanger) die ook hebben. We hebben ze slechts een keer gebruikt: verkopen! De andere acht banden blijven staan, want dat zijn de spijkerbanden van de Volvo en de zomerbanden van de Hyundai. De oude, lelijke kast ging overigens wel weg! Daarin stond de zaagmachine, maar die kreeg een nieuw plekje. Die paste precies onder de werkbank! Al snel kwam ook daar in die hoek ruimte. Veel ruimte. Wat heerlijk!
Midden in de vloer van de schuur zit een afvoerput. En zoals bij de meeste exemplaren, ligt ook deze ietsjes dieper in de vloer. Dat het een gigantisch obstakel is kun je je wel voorstellen. Door het verschil in diepte is het een “struikelblok” van heb ik jou daar. Heiko had, ter bescherming van onze enkels, er al vrij vlot een plaat opgelegd. Dat sloot het putje af. Alleen doordat het een plaat was van ongeveer een centimeter dikte, was dat ook weer een “oneffenheid”. Die lag immers weer midden op de vloer. Ook daar moest je rekening mee houden, want vaak schopte je ertegenaan. Nou had ik een draaiplateau gezien, die we ooit gebruikten voor het serveren van hapjes. Heiko had hem bewaard, maar ik had hem op de aanhanger voor de stort gegooid. “Maar, wacht eens even, die past precies!” dacht ik. Dat ding weer opgezocht en wat denk je? Hij past! Geen verhoging meer. Oh kee, het plateau ligt een half centimeter dieper… Toch is dit stukken beter dan de plaat!
De eerste foto is de situatie, zoals we het vanochtend aantroffen. De tweede en derde zijn van half twee in de middag. Zie je de verschillen? Onze missie was geslaagd! We hebben de kasten en kastjes eindelijk efficiënt ingepakt met spullen, die we daadwerkelijk gebruiken. Overbodige dingen hebben we weggedaan of worden verkocht. Het hout staat nu allemaal aan een wand. Gesorteerd op dikte en lengte. De gereedschappen liggen overzichtelijk in een kast. De werkbank is weer te gebruiken. Alles is schoon en we weten weer wat we hebben en waar het ligt. Het was een klus, waar ik behoorlijk (lang) tegenop heb gezien. Nee, het was niet alleen mijn klusje hoor, alleen was het wel op mijn initiatief. Heiko vond de situatie wel “werkbaar”. Niet optimaal, dat beslist niet. We hebben er tegenop gezien, maar achteraf had dat niet gehoeven. Met “vereende krachten” hebben we dit varkentje mooi in twee dagen gewassen!
Het een-na-laatste deel van dit klusje was het daadwerkelijk afvoeren van de spullen. Na een kleine pauze vertrokken we met z´n twee naar Tranås. Er lag uiteindelijk zoveel in de aanhanger, dat Heiko dat niet alleen kon doen. Denk alleen maar aan de kast. Een half uurtje later stonden we op het terrein van de “återvinningscentral”. Letterlijk vertaald: het herwinningscentrale. Daar werd glas (koffiepotten en lege wijnflessen), papier (behang), plastic, hout (kast en wat planken) en metaal (afvoerbuis, hoekijzers) gescheiden en in de juiste containers gedaan. Het was er niet heel druk en daarom konden we gelukkig elke keer de auto een beetje vooruitrijden. Dat scheelde veel lopen en sjouwen met zware spullen.
“Daar kun je alle afval kwijt en kun je met een lege aanhanger terug naar huis rijden.” Dat is toch uiteindelijk de bedoeling van het wegbrengen van overbodige en/ of kapotte spullen? Natuurlijk. Maar toen we de kast in de container hadden gegooid, kwam er iemand achter ons aan, die er een paar pallets in gooide. Goeie en degelijke pallets. “Oh! Dat is zonde! Die kan ik wel gebruiken!” Natuurlijk was dat de stem van Heiko. Hij kon deze vier stevige jongens heel goed gebruiken voor het uitbreiden van de houtstek resp. het bouwen van een volgende houtstek! Binnen een paar minuten lagen de vier in onze aanhanger, die (op de brandblusser na) net leeg was. In ieder geval was hij even leeg en hebben we een mooie “vloer” voor een volgende houtstek kunnen meenemen. De brandblusser werd als laatste in een speciale bak voor chemisch afval gezet. Daarmee was alles uiteindelijk toch bij de stort afgeleverd. Wat een lekker gevoel!
Hierna deden we nog een paar kleine boodschapjes, waarna we in de schemering naar huis terug reden. Het was nog geen drie uur! We reden ons huis echter voorbij, omdat we nog een “kleinigheidje” bij de buren moesten ophalen. Martina had namelijk een prachtige poster op een loppis van Facebook gezet en gevraagd om een bod. Toevallig zag ik de advertentie binnen twee minuten en deed ik als eerste een bod van 50 kronen, oftewel 5 euro. Even later kreeg ik een antwoord van haar, dat de poster van mij was. Top! De poster is 1,40 bij 2,00 meter en daarmee kon hij niet in de kofferbak. We zetten hem in de aanhanger en daar stapte ik bij in. Heiko reed vervolgens heel rustig vanaf de buren de vijfhonderd meter naar huis. Daar hebben we hem eerst even in de hal gezet, want ons lampje was toen, inmiddels vijf uur, helemaal uit. De lampen in de kamer en keuken deed ik aan, maar de schakelaar van onze eigen lampjes kon ik niet meteen vinden. We lieten onze vermoeide lichamen op de bank vallen en genoten van een paar, naar wij denken, welverdiende vrije uurtjes.
