Vandaag stond er voor Heiko een afspraak gepland bij de huisarts in Aneby. Deze bleek echter ziek te zijn. Een verpleegkundige van de vårdcentral belde al op tijd vanochtend om dat door te geven. De afspraak werd zodoende verplaatst naar volgende week woensdag. Misschien ook maar beter, omdat hij maandag naar Jönköping moet voor een MRI-scan van zijn rug/ heupen. Met een beetje geluk heeft de huisarts daar woensdag uitslag van. Het afzeggen betekende een lege agenda voor vandaag! De afspraak stond namelijk gepland om een uur en dat is een vervelend tijdstip. Vooraf kun je niet zoveel doen en achteraf… Pak dan maar eens een draadje weer op…
Na het telefoontje begon Heiko als eerste de kachel weer leeg te halen en schoon te maken. Zo langzamerhand denkt hij, dat er iets niet helemaal goed zit in de kachel. Het hout brand onvoldoende op. Er blijven veel te veel brokken houtskool achter. De stukken hout branden en smeulen, maar branden niet helemaal op tot as. Dat kan aan de vochtigheid van het hout liggen, alleen is dat niet aannemelijk. Het heeft namelijk twee zomers buiten liggen drogen. Daarbij komt, dat er veel berkenhout tussen zit en dat is sowieso al vrij snel droog. Net als sparrenhout. Een andere oorzaak kan misschien zijn, dat er sprake is van een onvolledige verbranding. Of omdat er te weinig zuurstof bij komt of omdat de afvoer deels verstopt zit. Niet de schoorsteen maar de pijpen binnenin de kachel. Omdat de kachel op dat moment nog veel te heet was om die pijpen te bekijken, ruimde Heiko de houtskool maar eerst weer op. Misschien later deze week die pijpen controleren. Als het buiten iets minder koud is. Om nu de kachel een paar uur uit te doen is niet slim. Zodoende werd de kachel opnieuw gestookt, nadat die nagenoeg helemaal was schoongemaakt.
Net voor de middag zagen we het blauwe autootje van PostNord bij onze brievenbus stoppen. Nieuwsgierig liep ik naar de brievenbus en haalde er behalve folders en een kerstkaart, ook een pakketje uit. Dat pakketje was gericht aan mij. Oh? Had ik iets besteld? Nee, dat had ik niet. Het was een vierkant doosje, ingepakt met mooi cadeaupapier. Voorzichtig maakte ik het open en al snel vond ik een kerstkaart, een briefje en twee knuffels! In het briefje stond vermeld wie de afzender was en waarom ze dit pakketje verstuurd hadden: als een hart onder de riem in verband met de moeilijke periode. Wat lief! Hartstikke bedankt, lieve Koos en Carla uit Siddeburen!
Ik had ondertussen soep gekookt. Daar doe ik meestal eigen gedraaide soepballetjes in, maar toen ik daar in de diepvries naar zocht, bleek er niets meer te zijn! Daarom eerst maar een pond gehakt gekruid en een eitje erbij gedaan en door elkaar gehusseld. Toen konden de balletjes gedraaid worden. Ze kwamen een paar minuten in kokend water en vervolgens werden twee porties afgekoeld en in zakjes in de diepvries gelegd. Een portie ging uiteraard meteen in de soep! En zo was het net als in de reclame vroeger: “Een beetje van Maggie en een beetje van mezelf…” Lekker hoor, broodje kaas erbij en smullen!
Ook vandaag werd er weer een wandeling gemaakt. Nu liep Heiko het rondje Esperödjan – Källehult – Ödarp, omdat hij wilde weten waar de harvester bezig was om bomen te rooien… Toen hij een stuk langs de weg liep, in noordelijke richting, hoorde hij de harvester al. Dichterbij gekomen zag hij, dat er eveneens een forwarder bezig was, om de stammen te verzamelen en langs de weg op te stapelen. Er werd flink gerooid, daar in dat stukje bos. Even later zag Heiko, dat er zelfs een derde man bezig was. Die had een kettingzaag bij zich en zaagde alle kleinere boompjes, waaronder een aantal mooi formaat kerstbomen, om. Dat was wildgroei en moest verdwijnen.
Precies na die werkplek begon het te sneeuwen en vervolgde Heiko zijn wandeling in sneeuwbuien. Met de warme jas, muts, handschoenen en een sjaal voor zijn gezicht langs, had hij het niet koud. Nee, hij genoot van deze wandeling. Halverwege de route is een voederplaats. Daar waar voedsel neergegooid wordt voor wilde zwijnen. Het is de bedoeling, dat de wilde zwijnen die plek leren kennen en er regelmatig naar toe gaan. Vlakbij staat een kleine “pipo-keet” waar af en toe jagers plaatsnemen, om die wilde zwijnen vervolgens af te schieten. Dat is nodig, omdat er veel te veel wilde zwijnen zijn en ze richten grote schade aan. Op die voederplek was Heiko extra stil. Dat wil zeggen, hij hield zijn armen op de rug. Als hij zijn armen gewoon beweegt tijdens het lopen, hoor je immers geritsel van de jas. De mouwen vegen langs de zijkant van de romp…
Nauwkeurig zocht hij de omgeving af, om iets aan wild te ontdekken en… Yes! Een ree! Tussen hem en de ree zat redelijk veel afstand en struikjes. Hij nam een foto, maar daarop kon ik later geen dier herkennen. Omdat de reeën er meestal snel vandoor gaan als ze onraad ruiken, maakte Heiko een kort filmpje. En inderdaad, de dieren sloegen op de vlucht. Zo kon ik thuis zien, dat er zelfs twee reeën stonden! Die tweede had Heiko in eerste instantie ook niet gezien. Bijna vijf kilometer en zestig minuten later was Heiko weer thuis.
Ik hoorde hem via de achterdeur binnenkomen en had snel lekkere warme chocolademelk voor hem klaar gemaakt. Uiteraard geserveerd met slagroom. Dat kon hij erg waarderen, want het was toch best wel frisjes buiten. Proost!
Na de wandeling verdween Heiko weer eens naar de garage. Nu om zijn verplaatste werkplaats af te maken. Tussen de kastjes werd een stukje gaatjesboard geplaatst. Dat idee had ik hem aan de hand gedaan. Daar werden de meest gebruikte gereedschappen opgehangen. Heiko heeft bijna van alles drie stuks. Als hij in huis klust, pakt hij de gereedschapskist, waarin hij in principe alles bij de hand heeft. Een groot nadeel is, dat die gereedschapskist zo vol zit, dat die bijna niet meer te tillen is. Daarnaast heeft hij nog een tweede gereedschapskist. Een erg handige, omdat die ook als zaagbokje of als krukje gebruikt kan worden. Die heeft hij een paar jaar geleden van zijn vader gekregen en deze kist staat altijd in de stookruimte. De derde set met gereedschap hangt nu bij de werkplaats voor het grijpen. Handig! Toen hij tevreden weer boven kwam, was het buiten al diepzwart. Het daglicht was op voor vandaag en de “werkdag” zat er weer op.
