Vanuit ons huis hoorden we in de verte een zware machine draaien. Het kwam vanuit zuidelijke richting en het klonk alsof het uit het bos kwam, tegenover het huis van onze buren Jörgen en Martina. Het geluid hadden we al twee dagen gehoord, maar nu was het dichterbij gekomen. De hoogste tijd om eens te ontdekken waar het geluid nu precies vandaan kwam. Wat voor machine zou er nu weer in “onze” bossen bezig zijn? Heiko stapte in de Volvo en reed de kant op waar het geluid vandaan kwam. Na enkele honderden meters ontdekte hij de grote zware machine. Met een giga brede aanhanger erachter. Op het stuk grond waar een jaar geleden de duizenden bomen omgezaagd waren. De bestuurder van de machine verzamelt nu alle dode takken en legt ze op hele grote stapels. Daaroverheen komt een rol papier ter bescherming. Verspreid over het hele gebied lagen vele grote stapels. Bij die stapels zal te zijner tijd een mobiele hakselaar komen te staan, die alles vermaalt tot grondstof voor de papierindustrie of tot brandstof voor energiecentrales. De volgende stap is het herbeplanten van dat stuk grond met jonge stekjes van de sparrenboom.
Vanochtend begon Heiko toch met het trimmen van het talud. Daar laten we alles altijd een paar maanden groeien, zodat het een echte variatie aan bloemen en onkruid wordt. Net zoals in een berm langs de weg. Die bloemen lijken niet alleen mooi, maar trekken ook bijen en andere insecten aan en dat is goed voor de natuur. Zo rond de eerste augustus zijn de meeste bloemen wel uitgebloeid en is het tijd om die groenstrook te maaien. Dat wil dan niet meer met de grasmaaier, omdat het gewas veel te hoog is. Met onze eigen elektrische trimmer gaat het wel, maar je moet wel veel geduld hebben. De elektrische trimmer is bij lange na niet zo sterk als de motortrimmer van Örtengren. Uiteindelijk lukt het wel. Nadat er twee batterijen leeg waren gewerkt moest de klus verplicht onderbroken worden. Driekwart was toen echter al klaar. Alles wat afgemaaid was liet Heiko liggen, zodat het kan drogen en alle eventuele zaadjes op de grond kunnen vallen. Over een week wordt het allemaal bijeengeharkt. Tegen die tijd is er ook niet veel meer van over trouwens. Het slinkt enorm als het droogt.
Hierna ging hij verder met de lange heg aan de voorzijde. Daar staken hier en daar weer een paar takjes bovenuit en dat lijkt minder fraai. De grote snoeibeurt was enige weken terug al gedaan en nu is het slechts een kwestie van de puntjes bijwerken. Dat is weinig werk, omdat het gereedschap ervoor in huis is. Heiko loopt er dan ook op een redelijk hoog tempo drie keer bij langs. Eerst doet hij vanaf de tuinkant de helft van de bovenkant (de heg is te breed om het in een keer te kunnen doen), daarna de zijkant en tenslotte schuint hij de hoeken af. Hetzelfde vanaf de wegkant en klaar alweer. Met de bladhark de knipsels bijeen rapen en het is weer netjes… Of toch niet? Nee! Er groeit hier en daar onkruid onder de heg. Zodoende werd ook nog even met een klein harkje het strookje zwarte grond onder de heg onkruidvrij gemaakt. Ruim een uur later was de heg weer netjes en mooi strak.
De batterij van de trimmer was ondertussen weer opgeladen en zodoende kon, na een koffiepauze uiteraard, het laatste stukje van het talud ook afgemaakt worden. Nadat dit gereed was stapte Heiko over naar het stukje grond voor het trollenhuisje. Dat stuk trimmen we ook een paar keer per jaar. Het is te ongelijk en er liggen te veel stenen om te kunnen maaien met de grasmaaier. De eerste keer hadden we het daar met de motortrimmer van Örtengren getrimd. Vervolgens kan het prima met onze eigen elektrisch trimmer. Om dat stukje te trimmen kost een uurtje of twee en twee volle batterijen. Belangrijk is om dan wel een lange broek aan te hebben, omdat de takjes en steentje alle kanten opvliegen. In een korte broek krijg je een stel zeer beschadigde stel benen… Mooi dat alles wat het trimmen betreft weer klaar is, voordat we met de camper op pad gaan. Gisteren had Heiko het gras al even gemaaid met de zitmaaier, maar dat zal voor ons vertrek nog wel een keer moeten schat ik zo in. Voor nu lijkt het in elk geval weer netjes! Heerlijk plaatje.
Voor wat betreft onze corona zijn we beiden niet heel erg ziek. Heiko is nog benauwd, hoest veel en heeft een snotneus. Oftewel, hij heeft een griepje zeg maar. Ondertussen is hij alweer lekker buiten bezig, echter wel in een rustig tempo en met eenvoudige klusjes. Mijn corona klachten zijn minder duidelijk eigenlijk, maar ik voel me in ieder geval lang niet fit. Heel erg moe, nergens zin in, soms beetje hoesten, hoofd- en keelpijn, maar verder erg vaag allemaal. Wel kan ik de hele dag zonder problemen slapen. Zodra ik op bed of op de bank ga liggen slaap ik ook. Soms geef ik er aan toe, soms niet. Het zal wel zijn tijd moeten hebben. Wat zou het toch handig zijn, als de mens een stekker in het stopcontact zou kunnen steken om weer op te laden. Net als een mobieltje… We hebben in ieder geval nog ruim een week voordat we naar Nederland gaan. Tegen die tijd zal het wel weer over zijn hoop ik. Wat kan zo´n corona besmetting dan toch voor iedereen anders uitpakken. Je hoort immers vele verhalen.
Vanavond werd de tweede halve finale gespeeld tussen Duitsland en Frankrijk. De eerste 30 minuten van de wedstrijd waren niet spectaculair en verliepen zonder veel scoringskansen. De laatste vijf voor de rust waren echter precies het tegenovergestelde. Speelster Popp scoorde haar vijfde doelpunt in evenveel wedstrijden, toen ze Duitsland op voorsprong zette. Het is voor het eerst op een EK, dat een speler vijf doelpunten op rij maakt. Echter vijf minuten later was het de Franse Diani, die een keihard schot op de paal en via de rug van Frohm in het doel schoot. De beslisser kwam in de 76e minuut toen Popp haar zesde doelpunt van het toernooi maakte: 2-1. Dat bleef de stand, waarmee Duitsland zich plaatste voor de finale. In de finale wacht de thuisploeg Engeland op Wembley. De wedstrijd wordt zondag om zes uur ´s avonds gespeeld. Wij kijken!
Even terug in de tijd. Tegenwoordig beschouwen we zaken als beton, wegen en elektriciteit als vanzelfsprekend. Ooit waren het gigantische uitvindingen. Het bedrijf Skanska bouwde in 1887 de eerste betonnen brug van Zweden. Om de bewoners van Skåne’s Jordberga te kalmeren, werd het beton van de brug echter verborgen onder een laag uitgehouwen graniet. De stenen aan de buitenkant gaven de constructie “een stabiele indruk”. De brug is momenteel nog steeds in gebruik. Het was hetzelfde jaar, dat het bedrijf een betongieterij gestarte. Er bestond echter een algemene scepsis over het nieuwe materiaal. Toch werd het bedrijf al snel bekend vanwege het omgaan met moeilijke funderingen van monumentale gebouwen. In 1898 werd in Stockholm de nieuwe Koninklijke Opera ingehuldigd, waar de fundering maar liefst 9.000 kubieke meter beton bevatte. Ook moesten ze de betonnen funderingen leggen voor Rosenbad, dat in 1902 werd opgeleverd. Andere uitdagende bouwprojecten waren destijds te vinden in de grote havens. Het droogdok in Malmö was in 1909 het grootste van Scandinavië met een lengte van 163 meter.
In 1925 werd begonnen met de bouw van een dubbelsporige spoorbrug over Årstaviken in Stockholm. Een voor die tijd hypermodern project, waarbij de bouw slechts was uitgerust met transportgoten, kranen en hand gezwenkte gereedschappen. De fundering van de brugpijlers werd onder water gemaakt met behulp van ketels, een soort werkkisten, die met perslucht en overdruk werden neergelaten en strak gehouden. De Årstabron was in die tijd met 753 meter de langste brug van Zweden en werd in november 1929 ingehuldigd door koning Gustav V. De brug werd in 1986 geklasseerd als bouwmonument.
In 1952 was Lundavägen de drukste weg van Zweden met 6.000 auto’s per dag. Skånska was een van de vele aannemers, die de taak kregen, om de eerste Zweedse snelweg tussen Malmö en Lund aan te leggen. Voor die tijd was het een gigantische onderneming: dubbele rijbanen met een breedte van zeven meter elk, gescheiden door een drie meter brede middenstrook! Dat kende men immers niet. Veel bewoners uit de omgeving hadden dan ook moeite met het begrijpen van de noodzaak van zo’n grote weg midden in het agrarische landschap. De 11 kilometer lange snelweg werd gebouwd van beton en vereiste 400 man personeel. Vergelijk dat eens met nu… Op 8 september 1953 werd de nieuwe snelweg ingehuldigd en prins Bertil mocht als eerste een proefrit maken op het traject. Tegenwoordig heet de weg E22 en is het de drukste weg van Skåne.
