Slideshow – Met camper op Torpön

Vanochtend begon ik als eerste met het opruimen en schoonmaken van de diepvrieskast. Gisteren hadden we in Mjölby een paar doosjes frikandellen gekocht. Tezamen met nog wat andere eterij dat ook in de diepvries moest, werd het een kwestie van proppen. Nee, herindelen die hap! Laden eruit gepakt, leeggehaald, schoongemaakt, inhoud gesorteerd alvorens het weer werd teruggelegd. Toen alle vijf laden en twee vakken aan de beurt waren geweest paste alles weer netjes in de diepvries en had ik weer overzicht. De koelkast pakte ik ook maar meteen aan. Zo eens in de zoveel tijd moet dat nou eenmaal gebeuren. Tevreden genoot ik daarna van mijn kopje koffie.

Heiko was ondertussen achter de laptop gaan zitten en bereidde het verslag voor de website voor. Voor de verandering waren de rollen nu eens omgekeerd. Toen hij daarmee klaar was ging hij naar buiten. Hij startte de camper en reed die vanaf de “stallingsplaats” naar de oprit achter het huis. Volgend weekend komen Martin en Marijke bij ons en ze blijven een nachtje slapen. De logeerkamer hebben we onlangs opgeheven, maar ons aanbod om in de camper te slapen sloegen ze niet af! Nadat de camper op het grind stond pakte Heiko de hogedrukspuit en spoot de camper, zo goed en zo kwaad als dat ging, schoon. Daarna pakte hij de stofzuiger. Voor onze gasten moet de camper netjes zijn, maar dat was niet de hoofdreden: het was vandaag een prachtige zonnige dag en we wilden eigenlijk zelf wel eventjes aan de rit. Gewoon ergens hier in de buurt naar toe rijden en dan op een mooi plekje gaan staan. Stoeltjes eruit, tafeltje erbij en koffie met kanelbullar! Ook wilden we te weten komen hoe het voor mij zou voelen om met de camper te rijden. Het autorijden is na mijn tweede rugblessure geen lolletje meer, maar hoe zou dat met de camper gaan?

We hadden water, koffie, koeken, enzovoort allemaal ingepakt, waardoor we rond een uur in noordelijke richting van huis wegreden. Nog geen vijf minuten onderweg zagen we in een open, heuvelachtig gebied een grote eland lopen! Nou ja zeg, dat is leuk! Ik ging zo snel mogelijk uit de auto om een foto te kunnen maken, maar het dier wachtte natuurlijk niet op mij. Aan de rand van het bos bleef hij gelukkig nog net even staan. Wel met het grootste deel van zijn lijf achter een heuveltje. Maar hij stond er toch echt! En zie je zijn vreemde gewei? De oren steken recht omhoog, terwijl het gewei recht naar voren lijken te zijn gegroeid. Na deze ontmoeting reden we door. Ons doel was om naar het schiereiland Torpön te gaan. Dat is een fantastisch mooi stukje natuurgebied.

er zijn geen afbeeldingen gevonden

Op Torpön reden we als toeristen: erg langzaam, veel om ons heen kijken en zo zagen op enig moment een bordje dat naar rechts wees. Op dat bordje stond de tekst “Utsiktpunkt”, “uitzicht punt”. We draaiden aan het stuur, dat wil zeggen Heiko, en gingen van de asfaltweg over naar een zandpad. Oei! Je zou denken, dat rijden op een dergelijk pad niet fijn is, maar om eerlijk te zijn was dat zandpad vlakker dan de asfaltweg. Behalve de tekst stond er ook een indicatie van het aantal kilometers tot aan het uitzicht punt op dat kleine bordje: 3,5 km. Het bleek een behoorlijk heuvelachtige en bochtige weg te zijn, waaraan diverse vakantiehuisjes stonden. Te midden van prachtige natuur! We vonden het uitzicht punt, maar ik zag het niet zitten om het smalle en klimmende paadje te bewandelen. Heiko liep alleen de 300 meter schuin omhoog. Daarboven kreeg hij inderdaad een schitterend uitzicht aangeboden, over een deel van het grote Sommen meer. Op de grote rots stonden ook nog eens twee picknickbankjes. En er was een grillplaats. Prima geregeld door de medewerkers van het lokale VVV. Er werden een paar foto´s gemaakt, waarna ik Heiko alweer zag aankomen. De terugweg over het 3,5 kilometers lange zandpad leek korter te zijn dan de heenweg, maar dat zit natuurlijk tussen de oren. Op de kruising met de asfaltweg gingen we naar rechts, verder het schiereiland op.

Op zoek naar een parkeerplekje aan het meer, zodat we tijdens de koffie en de kanelbullar zouden kunnen genieten van het uitzicht over het water van het Sommen meer. Ongeveer vijf bochten later vonden we die plek en parkeerden we de camper langs de waterkant. Ook daar stond een picknickbank, maar wij kozen voor onze eigen, comfortabele stoelen. Achter ons hoorden we diverse auto´s en motoren rustig aan voorbijrijden. Er waren meer mensen op het idee gekomen om die route te rijden. Op de terugweg zagen we ook diverse daklozen rijden. Zo noemt Heiko de bestuurders en bijrijders van een cabriolet. Zonder negatieve bedoelingen overigens hoor. Een cabriolet heeft geen dak, dus zijn de berijders dakloos. Heel simpel. Tegen vijf uur waren we terug in Ödarp. De eerste rit met de camper in 2022 zat erop.

Hoe voelde dat? Goed en (heel) slecht. Het onderweg zijn voelde fijn. Met de camper erop uit gaan geeft direct een vakantiegevoel en het is ook zo, dat je dan “verplicht” in de rustmodus zit. Als we thuis waren gebleven hadden we ongetwijfeld klusjes opgepakt. Zeer waarschijnlijk was Heiko dan aan het kloven gegaan en ik had ook vast niet stilgezeten. Wat dat betreft een tevreden gevoel! Dat kan ik niet zeggen over mijn rugpijn. De camper stoot en schokt veel meer dan een gewone auto en zodoende was dit een erg pijnlijke ervaring. Een groot verschil is, dat ik bij alle dingen die ik doe, bij (te) veel pijn op elk ogenblik van houding kan veranderen. Bijvoorbeeld als ik in de tuin bezig ben kan ik even op de knieën gaan zitten of even op de bips, ik kan even gaan staan of gaan lopen. En dat doe ik dan ook bij eigenlijk alles met grote regelmaat. Maar eenmaal op de stoel van de camper (of auto) is het zitten en verder weinig. Af en toe rug rechten of me op de armleuning omhoog drukken, om de rug ruimte te geven, maar dan houdt het wel op. Een groot verschil… We zullen de ontwikkelingen van mijn rug afwachten en nog niet op de zaken vooruitlopen, maar onder deze omstandigheden is het absoluut geen optie, om binnenkort met de camper naar Nederland of de Noordkaap te rijden… Een domper op een zonnige zondagmiddag…