Terwijl we via de sociale media de berichten over de storm in Nederland volgen, blijkt dat we hier ook stormschade hebben. Ik liep vanmiddag namelijk even met de camera over de veranda, om enkele foto´s te maken en zag dat het lantaarntje was omgewaaid. Oei! Flauwekul natuurlijk en helemaal niets vergeleken met de gevolgen van de storm in Nederland. Alle familie, vrienden en bekenden zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Hier en daar een omgewaaide boom of schutting, maar geen persoonlijke ongelukken! Dochter Elise en haar man Gert waren met de drie kinderen naar een vakantiepark in Drenthe gereden. Gistermiddag. Ze hebben nu voorjaarsvakantie in het noorden van het land en ze hebben een vakantiehuisje gehuurd op een mooi park. Die huisjes staan in een bosrijke omgeving…
Je raadt het al, daar stormde het ook enorm en nog maar enkele uren na aankomst lagen de eerste bomen al omver geblazen. Eveneens naast het huisje. Ze besloten om meteen te vertrekken en thuis te gaan slapen. Nadat ze de nacht veilig en zonder schade aan hun huis hadden doorgebracht, gingen ze vanochtend terug naar het vakantiehuisje. Dat ligt op slechts een half uurtje rijden, dus dat was prima te doen. Daar zagen ze, dat er meerdere bomen waren omgewaaid, maar dat men ook al erg actief was met het opruimen ervan. Goed hoor! In de loop van de dag kregen we diverse foto´s binnen van vrolijk spelende kleinkinderen. De vakantie begon met een valse start, echter inmiddels wordt er volop genoten.
En wat deed Heiko op zijn vrije zaterdag? Natuurlijk: kloven! Voorlopig is hij daar nog niet vanaf. Niet dat het een straf is trouwens. Hij heeft er schik in en vindt het geweldig, dat de houtvoorraad zo snel toeneemt. Tijdens het kloven staat hij lekker droog en uit de wind in de garage en daarmee kan hij onder perfecte omstandigheden dat werkje doen. De voorraad blokken, die in de garage lag was echter op. Dat wil zeggen: al verwerkt in gekloofde stukjes. Buiten, naast de waslijnpalen, lagen nog wel de grote zware blokken van de grote populier uit Eksjö. Die had hij vorige week zaterdag opgehaald en lagen nu in de sneeuw op hun beurt te wachten. Vandaag. Met zijn niergordel om en “slim” tillend bracht hij de blokken naar binnen en legde ze op de klover. Onder het hakblok. Tjonge, wat een grote joekels van blokken waren dat! Gelukkig betrof het populierenhout en had de klover er geen enkele moeite mee, om het te klieven. Ongeveer twee uur later was de stapel weg en was de stapel gekloofde houtjes in de garage behoorlijk toegenomen. Weer een kuub erbij. Overigens liggen links in de hoek mijn zomerbanden ergens onder het hout…
Onder deze winterse omstandigheden is het geen doen, om het gekloofde hout met een kruiwagen naar buiten te brengen. Er is inmiddels een beetje ruimte gekomen in de grote houtstek bij de vijver, maar om daar nu met een volle, zware kruiwagen naar toe te gaan… Nee. Er ligt ongeveer tien centimeter plaksneeuw en dat maakt het rollen met de kruiwagen niet gemakkelijk. Even wachten tot de sneeuw weer weg is. Ondertussen wordt er wel op hout gestookt, waarmee dat tweede segment van de houtstek straks ook leeg is. Dan kan daar opnieuw zeven kuub opgestapeld worden. Toen alle beschikbare blokken gekloofd waren pakte Heiko de kettingzaag en ging de boomstammen van Erling nog te lijf. Voordat hij daar echter kon beginnen met zagen, veegde hij eerst de sneeuw van de stammen, om te kunnen zien waar hij precies moest zagen! De gezaagde blokken werden vervolgens met de kruiwagen naar de garage gebracht. Daar liggen ze nu te wachten op de volgende kloofactie.
In de middag scheen de zon door het ruitvormige raampje van de voordeur. Het licht viel erg mooi in de hal naar binnen en ineens zag ik een heel mooi plaatje voor me. De zon scheen net op het witte kastje en belichtte de vaas met de tulpen op een bijzondere sfeervolle manier. Het zou zo een schilderij geweest kunnen zijn van Helmantel uit Westeremden in Groningen. Snel de camera gepakt en het plaatje vastgelegd. Het heeft iets “mysterieus” vind ik.
Tijdens onze lunch aan de keukentafel zagen we wederom veel kool- en pimpelmezen ook aan hun “tafel”. Wat een drukte zeg! Ze vlogen af en aan en in groten getale. Vrijdag had Heiko niet alleen etenswaren voor ons gehaald, echter ook een emmertje met al gepelde zonnepitten. En die vinden ze toch lekker! Ik wist overigens niet, dat de mezen zo´n grote familie hebben! Volgens mij waren alle broers en zussen, ooms en tantes en alle neven en nichten uitgenodigd, om bij Heiko en Joke te komen dineren. Het leverde een mooi schouwspel voor ons op. Je ziet ze aan komen vliegen vanuit de hogere bomen langs onze oprit. Ze vliegen niet in een rechte lijn, maar gaan op en neer. De meesten gaan rechtstreeks naar het voederhokje. Een enkeling maakt eerst een tussenstop in onze seringenstruik of op de leuning van het terras. Dan zie je ze daar met die dunne pootjes in een laagje sneeuw staan. Gezellig!
PostNord: 20 januari hebben we er eveneens over geschreven. We hebben gelezen in een ontvangen folder, dat ze bij PostNord praten over “om-de-dag-distributie”. Maar wat bedoelen ze daar eigenlijk mee? Sinds de millenniumwisseling is het aantal verzonden brieven met ongeveer de helft afgenomen. Vanzelfsprekend mede door de toename van het gebruik van computers. Op een “normale dag” heeft de postbode maar voor twee van de drie huishoudens iets om in de bus te doen. Ze verwachten, dat dit binnen niet al te lange termijn nog slechts is voor een van de drie. Toch ging de postbode elke dag hetzelfde rondje doen. Of er nu post was of niet. Ze vinden dat niet langer duurzaam. Begrijpelijk! Aangezien men in Zweden dus steeds minder brieven verstuurd, moet PostNord de werkzaamheden en modellen aanpassen, aan de behoeften van mensen. Ze blijven altijd post ophalen en distribueren naar alle huishoudens in heel Zweden. Het is alleen de manier waarop ze dat doen wat verandert. Ze passen zich aan naar de nieuwe behoeften. Naar de nieuwe gewoonten en vraag en aanbod. Ja, het is eigenlijk “gewoon” een bedrijf…
De pakketten, die momenteel in de brievenbus of bij afhaalpunten worden afgeleverd, worden zoals voorheen nog wel elke dag bezorgd. Ook pakketten, die direct per vrachtwagen of bestelwagen bij de mensen thuis worden afgeleverd, komen net als voorheen. Met “om-de-dag-verspreiding” krijgen we daadwerkelijk om de werkdag post (inclusief folders). Dat in plaats van elke werkdag. De postbodes blijven elke dag op pad, maar lopen of rijden verschillende rondes. Afhankelijk van welke dag het is. In een normale week ziet de bezorging van de post er als volgt uit: dag 1, 3 en 5 (maandag, woensdag en vrijdag) bezoeken ze gebied 1. Op dag 2 en 4 (dinsdag en donderdag) wordt gebied 2 bezocht. De week erna wisselen schema 1 en schema 2. Wij krijgen nu dus om de andere dag post. Ach, we merken het eigenlijk nauwelijks. Zoveel post kregen we sowieso al niet. Voordeel van digitale post…
Vanavond aten we iets nieuws: kassler met appel! Dit Zweeds recept had ik ooit eens op het internet voorbij zien komen en bewaard, bewerkt en uitgeprint. De ingrediënten waren: twee zure appels, kassler, twee uien (staan niet op foto), slagroom, crème fraiche, melk, geraspte kaas en diverse kruiden. De, in kleine schijfjes gesneden, appels kwamen tezamen met de fijngesneden ui in de koekenpan om even te braden. Die werden over de plakken kassler verdeeld, die al in een ovenschaal lagen. Het papje van de slagroom, crème fraiche, melk en kruiden werd daar weer overheen gegoten.
Tenslotte kwam de geraspte kaas als laatste van de ingrediënten boven op de rest en kon het de oven in. Na 20 minuten op 225 graden was het klaar en rook het al heel lekker in de keuken. Toch keken we beide een beetje bedenkelijk, toen het gerecht eenmaal op tafel stond: het zag er allemaal een beetje “anders” uit. Na de eerste hap waren we echter overtuigd, dat het heerlijk was. Zoals altijd: “Don´t judge a book by it´s cover!”! De kwaliteit kan niet worden beoordeeld door er alleen maar naar te kijken. Uiterlijke verschijning zegt niets. We hebben er smakelijk van gegeten. Te veel van gegeten…!
