Geen widgets gevonden in de zijbalk


Zaterdag 14 augustus Een speciale dag voor Geert en Froukje! Vorig jaar hadden ze hemel en aarde bewogen om hun huis te laten stukadoren, maar dat lukte helaas niet. Bedrijven hadden geen tijd of konden niet vanwege de pandemie. Een paar weken geleden werd het langverwachte klusje toch geklaard en naar hun volle tevredenheid. Op dat moment leek hun huis al zo anders, zo veel mooier! Vandaag werd echter het stukwerk geverfd in de door hen gekozen kleur. De dag eerder was er een voorstrijkmiddel op de muren gesmeerd, waardoor het verf niet volledig door de muren zou worden opgezogen. Niet alleen zij waren erg nieuwsgierig hoe het een en ander er uit zou gaan zien. Wij ook! We hoopten met z´n allen, dat het droog zou blijven deze dag.

Na het ontbijtje met een kopje koffie reden we vanuit Kolham naar onze oude woonplaats Blijham. Bij de lokale Spar haalden we namelijk een aantal “verse droge” worsten: metworsten, die nog niet zo lang geleden gemaakt zijn en nog niet al te lang hebben kunnen drogen. De slager die ze maakt en daar verkoopt maakt de, voor ons, perfecte droge worsten. We namen er dan ook maar meteen 12 stuks van mee. Niet alleen voor ons hoor, ook voor de buurman. Die vroeg ons, na het proeven, of we ook voor hem een paar konden meenemen. Ook deden we ter plekke nog een paar andere boodschapjes. Een uurtje eerder hadden we spontaan besloten, om onze vrienden Riks en Phaedra te vragen of die koffiedrinkers konden gebruiken. Die hebben 1,5 jaar vlak bij ons in Zweden gewoond en zijn in 2020 teruggegaan naar Nederland. Ja, naar Blijham!

Op onze vraag werd meteen heel enthousiast met een “Ja!” gereageerd en zodoende zaten we even later met z´n vieren in de tuin en in de zon met koffie. Wij hadden koeken en cake meegebracht. Riks en Phaedra waren net terug van een vakantie in Nederland. Voor het eerst met hun Zweedse Kabe caravan. Omdat het de laatste week van de bouwvak (in het noorden van het land) was, moesten ze wel terugkomen. Riks zou maandag aanstaande weer moeten beginnen met werken. Dat vindt hij niet erg, want hij heeft het bij zijn “oude” baas weer volledig naar de zin. Als er trouwens geen corona was geweest waren ze wellicht naar Zweden gekomen met de caravan, vertelde Riks nog. Maar daarvoor leek het dit jaar allemaal net iets te onstabiel, qua maatregelen ter bestrijding van de besmettingen. We waren “slechts” twee uurtjes bij onze vrienden, maar het was heel leuk om ze weer te zien en om de mogelijkheid te hebben gehad om te kunnen bijpraten!
     
Rond de middag verlieten we Blijham, om naar het winkelcentrum van Oude Pekela te rijden. Daar wilden we iets kopen bij de Action. Het lijkt, alsof we veel inkopen deden, maar dat valt enorm mee hoor. Dit keer was het namelijk alleen maar schoonmaakazijn. Dat heb ik in Zweden nog niet gevonden en ook (nog) geen alternatief. We reden daarna door naar een slager, die lekkere paardenworsten maakt. Helaas had die vakantie. Bij een ander winkeltje kochten we wel een paar stukken gekruide grillworst en leverworst. Deze beiden soorten worst kennen ze bij ons niet, wat op zich niet erg is. Ze hebben hier heel veel keuze in worsten, maar dat weerhoudt ons er niet van, om onszelf zo af en toe met deze worsten te verrassen. Oei… Op de grote parkeerplaats bij het winkelcentrum stond een viskraam! Die herinnerden wij ons heel goed. Gezien het tijdstip besloten we, eigenlijk zonder een seconde te twijfelen, om een bakje kibbeling met saus te kopen. We reden met deze vers gebakken vismoten snel even het dorp uit, om in alle rust en op het mooie Groningse platteland, te genieten van de vis. Oh, wat smaakte ons dat goed! Ik had het hier al vaker zelf gemaakt, maar jammer genoeg niet met de juiste viskruiden. Dankzij een tip van Geert en Froukje heb ik die nu inmiddels wel. Of het net zo lekker wordt als van de visboer?

Na het eten van de kibbeling liepen we nog even een stukje in die omgeving. Gewoon even om de benen te strekken. We zitten deze dagen immers veel meer dan thuis en dat konden we al heel duidelijk merken. Met name onze ruggen speelden de laatste dagen op. Ook was het goed voor de lijn, alhoewel die lijn al ver zoek was. Wat wil je ook met al dat lekkers? Om half vier ´s middags stonden we bij mijn neef Sietse op de oprit. Hij was net twee weken terug van een tweeweekse verblijf bij ons in Ödarp. We hadden elkaar daarmee recentelijk gezien en uitvoerig gesproken, maar we wilden niet ongemerkt weer naar huis terug. Uiteraard niet! Het was de hele dag al mooi weer en ook toen nog, zodat we hier wederom buiten konden zitten. Daar kregen we bij het tweede kopje koffie een heerlijk gebakje. Sietse weet als geen ander, dat ik gek ben op mokkagebak en daar trakteerde hij op!

Ik zeg met nadruk “bij het tweede kopje koffie”. Waarom? Dit waren wij van huis uit zo gewend. We wisten niet anders, dan dat je eerst een kopje koffie of thee kreeg aangeboden en dan bij het tweede kopje iets lekkers kreeg voorgeschoteld. Toen ik dat in het begin ook bij Heiko deed, vond hij dat heel vreemd. Hij was juist gewend, om meteen bij het eerste kopje iets te krijgen. Dat heb ik maar over genomen. Het was Sietse al vele malen opgevallen, dat wij het anders deden dan dat hij (en ik) gewend waren. We hadden er toen over gesproken en daarom deed hij het juist nu bij het tweede kopje. Helaas zonder een reactie van Heiko. Daar hadden we stilletjes wel een beetje op gehoopt…

Ondanks het feit, dat we bijna twee weken geleden ook nog aan het praten waren, spraken we vandaag gewoon verder. We hebben altijd wel gespreksstof. Of het nu over de natuur gaat, over internet of over motoren: het maakt niet uit. Altijd is er wel een onderwerp dat ons op dat moment aanspreekt en waar we over babbelen. Gezellig! Zo gezellig, dat we pas rond half zeven bedachten, dat we nog eten moesten bestellen. Dat deed Sietse bij een lokaal restaurant. We kozen deze keer allemaal voor een pizza. Heiko een pittige en Sietse en ik eentje met minder “pit”. Ze werden een half uurtje later bezorgd en we aten ze met smaak op. Het was genieten van deze maaltijd!
   
Na het eten (en uitbuiken) plukten we nog een groot aantal bramen. Sietse had al een foto van de enorme bramenstruik achter zijn huis via WhatsApp gestuurd en gevraagd of we zijn bramen wilden plukken. Anders zou de snoeischaar erin gezet worden. Dát zou zonde zijn! Daarom meteen maar aangegeven, dat we graag een aantal kwamen plukken, zodat ik er jam van zou kunnen maken. Natuurlijk moesten we even een paar proeven en toen merkten we, dat sommige heerlijk waren, terwijl andere al aan het gisten waren en een sterke smaak hadden. We zochten er de goeie zoveel mogelijk uit en die kwamen in de meegebrachte emmer. Voor Sietse zat de vakantie er nu ook op. Maandag zou hij, na vier weken, weer de wekker zetten en zich opmaken voor zijn werk. Dat dat niet meevalt mag duidelijk zijn. Hij kan in ieder geval terugkijken op een mooie vakantie in Zweden, waar we uiteraard ook nog uitgebreid over gesproken hebben.

“Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan…” Daarom stapten we op enig moment toch maar in de auto. We zeiden “tot ziens” tegen Sietse, die heel misschien rond de Kerst weer bij ons komt. Vol verwachting reden we de straat in van onze vrienden. Natuurlijk vroegen we ons af, of het ze gelukt was hun huis te verven vandaag? Was het droog gebleven? Nou, dat bleek al snel, toen we hun huis in de gaten kregen: onvoorstelbaar hoe mooi die is geworden! Froukje had al eens voor de grap gezegd, dat we misschien aan hun huis voorbij zouden rijden wanneer het zover was. Ze had wel een beetje gelijk: we hadden het bijna gedaan! We zijn zo blij voor ze! Ze moesten een jaar wachten op het stukwerk, maar het was het wachten wel waard!
   
     
Zondag 15 augustus waren we ´s morgen wederom bij Heiko zijn ouders. Daar werden we nogmaals verrast met koffie en iets lekkers. Iets nieuws en wat het was weet ik nog steeds niet. Wat ik wel weet is, dat ze zeker voor herhaling vatbaar waren. Heiko begon met het doen van een paar kleinere klusjes. Zo werd een douchegordijn anders opgehangen, nadat wij voor een nieuwe stang hadden gezorgd, het nieuwe ladenkastje werd in gebruik genomen en het sleutelkastje (met cijfercode) werd aan de buitenmuur gemonteerd. Meteen maar een reservesleutel in gehangen. Het was namelijk wel eens voorgekomen dat ze deur achter zich dichttrokken en geen sleutel mee hadden genomen. Toen moest er bij de huurbaas aangeklopt worden die met een loper de deur weer kon openen. Dat risico is nu verleden tijd. Vanaf deze ochtend kunnen ook alle lampen met een afstandsbediening worden aan en uitgedaan. Er zijn een paar extra geplaatst en ingesteld. Prettig geregeld allemaal en het voelt goed om dit voor ze te gedaan te hebben…

We hadden afgesproken, dat Heiko zijn ouders zaterdag de gereedgemaakte laptops even zouden testen en uitproberen. Omdat diverse programma´s waren geüpdatet was het natuurlijk even wennen. Deze ochtend zouden we hun ervaringen delen en eventuele vragen of onduidelijkheden doornemen. Ze gaven beide meteen aan, dat ze erg blij waren met de nieuwe en vernieuwde laptops. 91 Respectievelijk 85 jaar en dan een nieuwe laptop: petje af hoor! Het klusje van de laptops nam ik verder voor mijn rekening. Al snel werd duidelijk, dat daar waar ze tegenaan gelopen waren, in feite kleinigheden te noemen waren. Het overzetten en gebruiksklaar maken van programma´s was voor 95% goed gegaan! Daar was ik erg blij mee, want het was best wel een klus. Nadat de bekende puntjes op de i waren gezet, werden de laptops opgeborgen. Mooi dat dat gelukt is en dat ze hiermee weer een paar jaren vooruit kunnen. Mochten ze nog onduidelijkheden vinden, dan is het een kwestie van bellen of TeamViewer hulp op afstand bieden.
   
   
   
   

Hierna werden we getrakteerd op heerlijke (krenten-) bolletjes. Vrij snel daarna gingen Heiko en zijn vader hun auto halen, want deze middag gingen we weg! Heiko zijn moeder wilde heel graag nog een keer door de bossen van Gasselte rijden. De bossen, waar ze vele duizenden kilometers hebben gewandeld en gefietst. Het werd het feest der herkenning: “Weet je nog wel, dat…” en “Oh, hier hebben we…” Bij camping Schoapsvolte in Eext hadden ze al menig ijsje gegeten en daarom gingen we dat deze middag ook doen. Een beker met heerlijke softijs met aardbeien- of frambozensaus. Het was niet alleen genieten van deze lekkernijen, maar ook van het feit, dat er twee duidelijk genoten van dit uitstapje. Na deze pauze ging de route verder langs de dag-kampeerterreinen. Daar werd deze dag trouwens goed gebruik van gemaakt: ze stonden vol met tentjes, auto´s met caravans en campers. We vervolgden de reis naar het Hemelriekje. Ook daar liggen vele voetstappen van Heiko zijn ouders. De route ging verder door vele bossen en via het Boomkroonpad reden we naar de streek Nooitgedacht en daarna door naar Grolloo.

   
In Schoonloo namen we bij een restaurantje koffie op het terras. We moesten wel even geduld hebben, want er waren meer op het idee gekomen erop uit te gaan. Pas toen een tafeltje vrij kwam konden wij deze in gebruik nemen en onze bestelling doen. Natuurlijk werd ook hier (nog steeds) fijn gebabbeld. Dat er niet alleen “luchtige” onderwerpen aan bod kwamen was duidelijk en volgens mij was dat toen ook even het geval. Wat keken ze met z´n drietjes serieus. Vanzelfsprekend kwamen er de afgelopen week serieuze onderwerpen aan de orde. Dat is toch begrijpelijk? Via Borger, Drouwenerzand en Gasselte reden we naar Gieten. Onderweg plaatsen aanwijzend, waar ze hadden gefietst. Zoals bijvoorbeeld het “Brummel paadje”. Een mooi fietspad met vele bramenstruiken links en rechts van het pad. Wát een mooie route en wát een mooie manier om herinneringen op te halen. We hebben allemaal enorm genoten. Het weer was ons deze zondag ook heel goed gestemd, want de zon was er vaak bij en de temperaturen rond de 22 graden. Heerlijk!

We reden uiteindelijk door naar Veendam. Het was de bedoeling om daar of daar in de omgeving een hapje te gaan eten. Gewoon een spontane actie. Het was ondertussen ook al bijna half zes geworden. We stopten uiteindelijk bij de wok in Veendam aan het Skagerak en informeerden of er ruimte voor ons was. We hadden immers niet gereserveerd en er waren al vele mensen in het restaurant aanwezig. Gelukkig was het geen probleem om “aan te schuiven” en zodoende konden we genieten van hetgeen er daar in buffetvorm aan eten aangeboden werd. Oh, wat zag dat er allemaal lekker uit! En het smaakte ook nog eens zo!
   
We waren op het juiste tijdstip binnengestapt, want langzamerhand liep het restaurant voller en voller. Onder de bezoekers waren zelfs bekenden. Een mede-koorlid van Heiko zijn moeder. Die werd enthousiast begroet en uiteindelijk nog gevraagd, om van ons viertjes een foto te maken. Dat was voor haar geen probleem en zo werden we, tijdens het eten, op de gevoelige plaat vastgelegd. Met een overvolle maag, je eet altijd te veel met goed gezelschap en met zo veel keuze, reden we terug naar het huis van Heiko zijn ouders. We vernamen al snel, dat we allemaal moe waren en besloten daarom om naar ons logeeradres te gaan. We hadden een hele mooie dag beleefd!
   

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.